Valentijn komt eraan en dat valt te merken in mijn mailbox. ‘Geweldige vakantie-ideeën voor Valentijnsdag’ meldt Expedia. ‘Op zoek naar een origineel Valentijnsgeschenk?, vraagt Extrafilm. ‘Wil jij mijn Valentijntje zijn?’, fluistert Superidee me zwoel in het oor.
Vele adverteerders beseffen blijkbaar niet hoeveel singles er zijn in België. Ik heb net nog gelezen in het Gents Stadsmagazine dat in Gent 1 op de 2 mensen alleen woont. Veel Valentijnsmailings komen dus terecht bij de verkeerde mensen en zijn eigenlijk weggegooid geld. Zouden bedrijven daarom niet beter iets verzinnen om de singles in deze zeemzoeterige tijden een hart onder de riem te steken?
Neem nu bijvoorbeeld de NMBS. Dit bedrijf geeft gehoor aan onze diepste verlangens en stelt alles in het werk om ons aan een lief te helpen. Zonder ons echter te willen discrimineren als dat in de luttele 2 weken die ons nog resten tot Valentijn niet lukt. Ja, wij kunnen hun Valentijn duo-biljet wel smaken. Met dat biljet kunnen 2 personen tijdens het Valentijnsweekend voor 14 euro een heen- en terugreis in 2de klas maken tussen 2 Belgische stations. Het biljet is geldig van vrijdag 12 februari vanaf 19.01 uur tot en met zondag 14 februari. Om haar duo-biljet te promoten, heeft de NMBS een website gelanceerd. Vanop die site kan je een e-card versturen waarmee je een (toekomstige) geliefde kan uitnodigen om samen met jou een Valentijn duo-biljet te delen.
Stel nu dat het je niet lukt om nog snel een ‘Valentijntje’ te vinden, dan gaat men je aan het loket echt niet onderwerpen aan een verhoor om te zien of er toevallig geen sprake is van een schijnhuwelijk. Je kan het Valentijn duo biljet ook delen met een vriend(in), je moeder, je ex, … Zolang je maar met z’n twee reist. Heel single-vriendelijk dus. Alvast een fijne uitstap gewenst!
Er zijn heel wat singles, naar het schijnt, daar buiten. Jammer genoeg ken ik ze niet. De meeste van mijn vrienden trouwens, kennen hen evenmin. Eenvoudig is het dus zeker niet om hen tegen te komen, zelfs niet als je vaak buitenkomt.
Omdat ik niet altijd alleen ergens naartoe wil, spreek ik dan af met vrienden of met mijn zus. Alleen naar een concert of een film gaan, vind ik niet zo erg. Maar in een restaurant of een café lijkt het algauw zielig, dus spreek ik dan liever af in gezelschap.
Nu is het toevallig zo dat de meeste van mijn vrienden vrouwen zijn, al ben ik zelf een man. Ik ga hier niet uit de doeken doen hoe dat komt ; dat is een ander verhaal... En mijn zus, die is uiteraard een vrouw !
Telkens wanneer een aantrekkelijke vrouw mijn richting uitkijkt, zou ik dan willen roepen : “Dit is gewoon een vriendin” of “Dit is mijn zus”. Ik wil er geen misverstand over laten bestaan en daarmee mijn kans om een (single?) vrouw te ontmoeten, er een praatje mee te slaan,... (u kent het vast wel) laten schieten. Maar ik kan toch ook geen bord om de nek van mijn zus hangen, of een bordje op haar rug kleven.
Het grappige is dat ik het er met haar al eens over had (ze is zelf ook single) en ze vertelde me dat zij ook momenten heeft waarop ze luidop zou willen roepen : “Dit is mijn broer”.
Dus : zie je een aantrekkelijke vrouw of man met iemand van het andere geslacht samen zitten, vergeet dan niet dat het gewoon broer en zus kunnen zijn... en waag toch die sprong !
Vrijgezellen denken meer aan zichzelf dan getrouwde koppels. Ze zijn minder bereid om dingen op te geven voor de andere en willen minder investeren in hun relatie. Dat blijkt uit een Nederlands onderzoek bij 500 mannen en vrouwen uitgevoerd door Singlessite.nl.
Mensen met een partner geven hun geluksgevoel meestal een 7 op 10. Bij singles is dat slechts 6 op 10. Bovendien hebben bezette mensen minder moeite om zichzelf weg te cijferen dan singles.
"Singles zijn gewoon aan het alleen zijn. Ze willen hun tijd zelf indelen. Ook als ze een relatie krijgen, blijven ze de eigen tijd en ruimte belangrijk vinden. Het staat ook symbool voor hun bindingsangst, door je tijd aan je partner te geven, geef je je over aan de liefde. Dat is niet altijd eenvoudig voor hen", aldus relatie-experte Monique Johann. (www.gva.be)
Thuiskomen van de Ikea en botsen op een buurman die je al maanden niet meer gezien hebt. Prompt hulp aangeboden krijgen. Niet alleen bij het uitladen, maar ook bij het ineenpuzzelen van je nieuwe kast.
Merken dat je sociaal netwerk er mag zijn. Waar je de laatste tijd ook naartoe wil, het lukt altijd wel leuk gezelschap te vinden.
Blij zijn als Google analytics je laat weten dat 'Op ons eentje' elke week meer lezers telt. Nauwelijks 50 lezers per week hadden we eind oktober. Vorige week kwamen er al 330 langs. Meestal stille lezers, dat wel, maar we krijgen toch ook meer en meer reacties. Interessante bedenkingen, links naar verhelderende artikels, kookboeken voor singles, recepten (ondertussen uitgeprobeerd en goedgekeurd), ...
Je een breuk lachen als je ziet via welke zoektermen mensen onze blog vinden. Eentje vond ons via 'Hoe krijg ik een nicht in bed?' nadat ik het had over mijn nichtje die in haar bed lag in de kamer naast mij toen ik kerst bij mijn ouders vierde.
Beseffen dat er veel dingen zijn die meezitten. En dat je daar blij om kan zijn, of je nu single bent of niet.
Bijvoorbeeld: - Bij Ikea een spiegel kopen voor 29 euro. Vaststellen dat er iets aan scheelt en hem terugbrengen. Een tegoedbon van 29 euro krijgen. Zien dat die spiegel ondertussen in promotie staat voor 19 euro. Een nieuwe spiegel kopen. 10 euro winst maken. Met die winst mooie muurstickers kopen.
- Verzot zijn op pannenkoeken en nu al 2 uitnodigingen gekregen hebben om met een hele bende pannenkoeken te eten in de periode rond lichtmis.
- Met de vriendinnen op wellness-weekend gaan. Een cadeau van onszelf aan onszelf voor onze veertigste verjaardag. Een zelf-ineengeknutseld arrangement met een dag sauna, een nacht B&B en een dag Brussel. Mochten er hier lezers zijn uit Brussel en omgeving, we zoeken nog een goed restaurant.
‘Maar Lies toch, hoe is dat nu mogelijk dat jij geen partner vindt? Er zijn zoveel singles!’, zei een vriendin mij onlangs.
Wat het stijgend aantal singles betreft, kon ik haar alleen maar gelijk geven. Maar waar die singles uit de statistieken zich verschuilen, is mij een volkomen raadsel.
Een kleine statistische studie Laat ik even een case-studie maken van mijn omgeving:
- mijn familie: iedereen - tot de laatste man en vrouw - getrouwd of samenwonend
- de vriendenkring waarmee ik steevast oudejaar vier: allemaal koppels
- ons vriendengroepje van de unief: alleen maar koppels
- het werk: voor 95% koppels (de resterende 5% zijn nagenoeg allemaal vrouwen)
Aangezien de koppels uit de statistieken blijkbaar allemaal in mijn omgeving vertoeven, zou je dus vermoeden dat al de singles zich buiten mijn gewone actieradius bevinden. Conclusie: ik moet mijn normale habitat verlaten om ze in grote getale te ontmoeten. Het klinkt tegenstrijdig, maar wie van de straat wil, moet blijkbaar de straat op.
Op speurtocht Ik trek mijn nieuwe rokje aan, tut me wat op en verlaat mijn woonst. Omdat gewoonten doorbreken vandaag het ordewoord is, besluit ik de fiets te laten staan en de bus te nemen. Aan de bushalte geraak ik aan de praat met een sympathiek ogende man. Ik voel zowaar een sprankeltje hoop in me opborrelen. Ja, deze toffe kerel zou misschien wel single kunnen zijn. Welgeteld drie minuten ben ik in de waan dat ik een van die statistische singles heb ontmoet. Dan heeft hij het plots over ‘zijn vriendin’ en stort heel mijn drie minuten oude kaartenhuisje in elkaar.
Daar komt gelukkig de bus al aan. Een paar haltes verder neem ik vriendelijk afscheid en wandel naar de supermarkt. Ik ben amper binnen wanneer een nieuwe maybe-single mij alweer vriendelijk toelacht. Maar op het ogenblik dat onze karretjes elkaar kruisen, valt mijn blik op de doos Tampax in zijn karretje. Wanneer ik ook nog een tube Veet, een flacon Lactacyd femina en een voordeelverpakking Pampers baby dry zie, weet ik hoe laat het is.
Op de terugweg naar huis spring ik even binnen bij de bakker. Het is er aanschuiven, maar het zicht op de mooie man die voor mij in de rij staat, maakt veel goed. Even later bestelt hij een groot volkorenbrood. ‘Ach, hij zal wel de helft invriezen’, denk ik. Maar daarna vraagt hij ook nog een krentenbrood en 4 gebakjes. ‘Iedereen ontvangt wel eens gasten’, spreek ik mezelf moed in. Maar dan valt mijn blik op zijn handen. De trouwring die eraan prijkt, zet mij prompt met beide voeten op de grond.
Statistische onzin Soms vraag ik me af of de statistieken geen vertekend beeld geven. Want mensen die ongehuwd samenwonen zonder samenlevingscontract, die zijn ‘single’ voor de statistieken. En oma’s en opa’s die hun partner verliezen, die worden ook weer bij de 'singles’ gerekend.
Dus laten we die cijfers maar met een korreltje zout nemen. Aan 1,5 miljoen papieren singles heb je trouwens niets. 2 singles van vlees en bloed die bij elkaar passen en een klik, meer moet dat niet zijn.
Het werd al aangetoond in verschillende medische onderzoeken: getrouwde mensen genezen niet alleen sneller van een ingrijpende ziekte, ze leven ook gemiddeld langer dan mensen die er alleen voor staan. Alleen leven zou voor de oermens in ons een abnormale situatie zijn die de stress in het lichaam verhoogt.
We kunnen dan wel stoer beweren dat ons leven best oké is en we helemaal geen partner nodig hebben, toch kunnen die massa’s vrienden en collega’s de intimiteit van een partnerrelatie niet vervangen. De bloedband die je met je ouders hebt, komt misschien nog het dichtst in de buurt. En als je pa en ma er niet meer zijn, sta je er echt alleen voor. Zo voelt het toch op dit moment… Maar ik weet ook dat dit gevoel elk moment kan eindigen...
Wat beweegt zich daar zo fluks tussen de diepvrieskisten van de lokale supermarkt? Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Is het Supergrover? Nee! Het is: Kant-en-klaarman!
Anders dan zijn naam doet vermoeden, heeft Kant-en-klaarman geen belangstelling voor Duitse filosofie (Kant) of voor seks (klaar), maar des te meer voor voedsel. Meer bepaald: voor snel voedsel, dat je met verpakking en al in de oven kunt schuiven en opeten. Hap slik weg.
Doe-het-zelfman Ooit stond Kant-en-klaarman bij vriend en vijand bekend als Doe-het-zelfman. Cakes, pannenkoeken, speculaaskoeken, stoofpotjes – alles knutselde hij zelf in elkaar. Eigenhandig fabriceerde hij spaghettisaus. Hoogstpersoonlijk draaide hij een zwijn de nek om om een shot gehakt te scoren.
Wat je zelf doet, doe je beter. Dat had Doe-het-zelfman van zijn moeder geleerd. Maar het is vermoeiend en tijdrovend. Dat had hij zelf ondervonden. En daar knelde het schoentje. Want Doe-het-zelfman wilde ook nog muren schilderen en vloeren uitbreken en tussendoor naar adem happen. Kortom, hij had iets te veel zelfgemaaid hooi op zijn zelfgemaakte vork geladen.
Wilde hij zijn vloer uitbreken én overleven, dan zat er voor Doe-het-zelfman niet veel anders op dan een valse snor en een mal hoedje op te zetten en - incognito - bij Delhaize in het kant-en-klaaraanbod te gaan graaien. Wat hij daar aantrof, verbaasde hem hooglijk.
Exotische hapjes Allereerst bleek er voor ieder wat wils te zijn. Vis of vlees, aardappelen of rijst, autochtoon of exotisch – het bestaat allemaal, in alle denkbare en ondenkbare constellaties. Zelfs Turken en Chinezen hoeven hun traditionele hap niet meer te missen wanneer ze in een vlaag van zinsverbijstering besluiten hun muren te gaan schilderen of hun vloeren vervangen.
Ook de verstokte vtm-kijker wordt bediend, want de beroemde tv-kok Peter Goossens heeft een eigen kant-en-klaarvoedsellijn. Kant-en-klaarman vindt het wel knap van die Goossens dat hij tegelijkertijd a) een eettent kan bestieren b) tv-programma's kan presenteren c) rundstong in madeirasaus in een luchtdichte verpakking kan stoppen zonder te morsen. Slapen zulke mensen dan nooit?
In tegenstelling tot de heersende opinie, heeft Kant-en-klaarman niet de indruk dat hij met instantvoeding noodzakelijk ongezonder af is dan met door hemzelf bereide schotels. Met het als voedsel vermomde slachtafval uit de frituur heeft de kant-en-klaarmaaltijd geen uitstaans.
Zestiende eeuw Inmiddels is Kant-en-klaarman dermate van het pad der rechtvaardigen afgeweken, dat hij er niet meer aan mag dénken als single te moeten overleven in de zestiende eeuw, toen de enige hapklare brokken rauwe bieten waren, en dan nog alleen in het seizoen.
Nee, Kant-en-klaarman is helemaal om, en als Delhaize hem voor deze reclame vorstelijk wil belonen, dan kunnen ze hem nu mailen.
Als er iets is waar ik als single een hartsgrondige hekel aan heb, dan zijn het wel oudleerlingenavonden. Eigenlijk ga ik er zelden heen.
Het examen
Dat heeft alles te maken met de 3 vragen waarrond het op dergelijke bijeenkomsten draait:
1. Heb je een partner?
2. Heb je kinderen?
3. Heb je een goede job?
Met mensen die je al jaren niet meer gezien hebt, praat je namelijk niet over de mooie bloemen op je terras, het heerlijk lange uitslapen in het weekend, de gezellige etentjes met vrienden of de onvergetelijke city-trip van een tijdje geleden.
Dus houdt men het bij de 3 grote examenvragen. Als single zonder kinderen ben ik telkens gebuisd en komt elke volgende reünie dus neer op een herexamen. En daar bedank ik feestelijk voor.
Facebook
Met het verstrijken der jaren is het aantal uitnodigingen voor oudleerlingenavonden gelukkig drastisch verminderd.
Maar sinds kort duikt er een nieuw fenomeen op. Het Facebook-bericht. Oud-klasgenoten mailen mij en vertellen mij dat ze getrouwd zijn en een handvol kinderen hebben. Ik antwoord dat ik in de gezelligste en meest authentieke stad van Vlaanderen woon, een heel leuke job heb en een eigen woonst.
Maar zij begrijpen vooral dat ik geen partner en kinderen heb. En in gedachten zie ik hun hersenen al kronkelen en bedenken hoe het zover is kunnen komen. Waarom, oh waarom is het hun oud-klasgenote zo vergaan? Men gaat op zoek naar vage voortekenen uit mijn jeugd. Was ik misschien te verlegen? Te eigenzinnig? Te onaantrekkelijk met m’n tienerpuistjes, grote 80-ties bril en beugel? Of zou ik er eentje ‘van de verkeerde kant’ zijn dat aarzelt zich te outen?
De gedachte aan dergelijke hersenspinsels alleen al doet mij huiveren. Nee, het buitenbeentje zijn, is nooit prettig. En het voorwerp zijn van analyse door amateur-zielenknijpers al evenmin.
Vrienden
Soms willen de oud-klasgenoten graag vrienden worden op Facebook. Zodra onze Facebook-vriendschap plechtig bezegeld is met een klik krijg ik foto’s te zien van hun oogappels. Er verschijnen ook berichten à la ‘Els gaat met haar zoon naar de tandarts’, ‘Ons Jefke heeft 9 op 10 voor wiskunde’ en ‘Vandaag gaan we met de kids naar K3’.
En dan krijg ik bijna heimwee naar tijd dat het bleef bij een vrijblijvende uitnodiging voor een oudleerlingenavond zo eens om de 5 à 10 jaar.
Ontsnappingsroute
Natuurlijk valt er ook aan Facebook te ontsnappen. Veel tijd vraagt het niet om je profiel te wissen, maar dan mis je meteen ook de uitnodigingen voor leuke uitjes en de nieuwsjes van je vrienden.
Dus zit er niets anders op dan selectief tewerk te gaan.
Je kan weigeren om vriend te worden met je oud-klasgenoten, maar dat vind ik nogal onvriendelijk.
Ontvrienden dan maar? Ook niet bepaald beleefd, vind ik, zelfs al zit de kans er dik in dat mijn oud-klasgenoten nooit zullen merken dat ik niet meer bij hun 300 Facebook-vrienden sta.
Nee, ik heb een betere oplossing ontdekt. Voor wie het nog niet zou kennen, het is de optie ‘verbergen’. Even scrollen over de naam van de oud-klasgenoot in je nieuwsoverzicht, klikken op verbergen en de nieuwsjes van de persoon in kwestie verschijnen nooit meer in je nieuwsoverzicht. Dat vind ik nu eens een goede oplossing. Mijn oud-klasgenoten kunnen lustig verder vertellen over hun ‘kids’ en ik kan mijn tijd steken in interessanter leesvoer.
Mocht ik toch vaststellen dat ik via al die Facebook-berichten van de laatste tijd zowaar een band heb opgebouwd met hun nageslacht, dan kan ik nog altijd overwegen naar de volgende oudleerlingenavond te gaan. Dan hoop ik alleen maar dat ze me er niet ondervragen over wat ze op Facebook over hun kroost hebben geschreven. Want dat ben ik ook deze keer gegarandeerd opnieuw gebuisd.
