Liever dan de fles wijn in de supermarkt of andere codes om singles te herkennen, zou eens iemand deze activiteiten voor singles moeten organiseren :
- flashmob voor singles : meteen een hele hoop singles bij elkaar, en naar het schijnt is deelnemen aan zo'n flashmob héél, héél plezant, dus iedereen is bovendien ook al goedgezind... - parkaperitief voor singles : in een ongedwongen sfeer, met hapjes en drankjes (de liefde gaat door de maag en als de wijn is in de vrouw/man,...), het lijkt me ideaal om eens iemand te leren kennen... - boswandeling voor singles : wandelen is de ideale gelegenheid om met elkaar te keuvelen, en over de voordelen van het bos hoef ik niet verder uit te weiden zeker ?
‘Ik vind de zomer het beste seizoen om single te zijn’, zei een vriendin me ooit. ‘Je kan naar buiten. Je wordt uitgenodigd voor BBQ’s. Er zijn massa’s evenementen, festivals,… En bovendien kan je op reis.’
Zelf vind ik de zomer het slechtste seizoen om single te zijn. In de winter gaat het leven zijn gewone gangetje: het werk, de hobby’s, de vrienden, …. En in die dagelijkse routine word ik eigenlijk niet zo erg gehinderd door het single zijn.
Maar in de vakantieperiode valt alles stil. M’n werk een tijdje missen, daar heb ik geen probleem mee. Maar dat ook mijn sport- en kooklessen stoppen, ligt moeilijker. Idem voor m’n wekelijkse dagschotel met vrienden. Maar het ergste vind ik toch wel dat iedereen wel het land uit lijkt.
Dit weekend kreeg ik er al een voorproefje van. Ik heb niet de gewoonte lang op voorhand dingen te plannen en daarom was er voor dit weekend enkel een uitstap naar Brussel (Zinneke parade) gepland op zaterdag. Zondag en maandag waren maagdelijk blank in mijn agenda.
Op zaterdag begon ik dit te beseffen en stuurde ik de eerste sms’en. Een pak smsjes later was de situatie duidelijk: nagenoeg m’n hele Gentse vriendenkring is op weekend. En de paar anderen zijn op familiebezoek.
Dus besloot ik maar wat dingen alleen te ondernemen, nog wat schilderwerk te doen en de zomervakantie voor te bereiden. Vooral dat laatste deed me meer dan ooit inzien dat de zomer voor mij toch echt niet het ideale single-seizoen is.
Ik zat tot 2 uur ’s nachts op het internet te zoeken, maar sta nog geen stap verder. Ik dacht aan een reis alleen naar Turkije, want in Istanbul zou ik dan de couchsurfster kunnen opzoeken die in het najaar bij me langs kwam. Een erg sympathieke jongedame met wie het goed klikte. Maar wat gegoogel verder blijkt Turkije toch niet meteen de beste bestemming te zijn voor vrouwen alleen: ‘Bij alleen reizende westerse vrouwen wordt helaas vaak aan het hoofd gezeurd, hetgeen waarschijnlijk vooral te wijten is aan de vele westerse films en de afwijkende moraal. Een kennelijk ongehuwde, volwassen vrouw alleen op vakantie moet wel haast 'eerloos' zijn (lees: een prostituee).’
Een groepsvakantie dan maar? Ik lees ettelijke beschrijvingen van groepsreizen, maar hoe lyrisch ze ook zijn, men slaagt er niet in mij hiervoor warm te maken. Vakantie is voor mij nog altijd vrijheid, avontuur, leuke mensen, … En het idee verplicht een of meerdere weken op te trekken met mensen die ik zelf niet gekozen heb, druist hier volledig tegen in.
Enfin, mocht iemand een leuke vakantieformule kennen voor singles, laat het mij dan gerust weten. Misschien wordt dankzij jouw tip de zomer ooit toch nog mijn favoriete single-seizoen.
Sommigen zullen wellicht zeggen dat het net daardoor is dat ik single ben, maar ik vind mensen die je nog niet kent, niet zo eenvoudig. Als ik ergens een interessante vrouw zie, ga ik er niet gewoon op af om een gesprek te starten. Er voltrekt zich eerder een ritueel, waarbij er een (langzame) evolutie groeit van blikken, glimlachjes, oogcontact, dichterbij komen,... en pas op het einde aanspreken. Dat duurt eventjes, en tussenin kan er dus heel wat misgaan. Neem nu gisteren : ik ging met een kameraad naar concerten en naast mij kwamen drie vriendinnen zitten, waarvan de knapste ook nog eens nét naast me. Ze kwamen toe vlak voor het eerste optreden begon, dus veel tijd was er toen niet.
Dit is het plan in mijn hoofd : 1. tijdens eerste optreden af en toe eens "toevallig" opzij kijken en hopen dat zij net ook in mijn richting kijkt 2. tijdens de pauze na het eerste optreden eens vriendelijk glimlachen en haar galant eerst laten passeren vooraleer zelf recht te staan 3. vlak voor het tweede optreden zorgen dat ik er als eerste zit, zodat ik ze opnieuw galant kan laten passeren, naar haar kan glimlachen en als ze neerzit naast me, een écht geestige, niet te opdringerige opmerking maken 4. na het tweede optreden iets zeggen tegen haar over het optreden 5. vanaf hier kan het alle kanten op en kan de avond alleen maar mooier worden ;)
Dit is wat echt gebeurde : 1. tijdens het eerste optreden "toevallig" opzij gekeken (enkele keren zelfs), maar géén geluk : als zij al opzij gekeken heeft, was het nét toen ik geconcentreerd zat te kijken en luisteren naar de zangeres 2. tijdens de pauze liet ik haar vriendelijk voorbij vooraleer recht te staan, maar ze keek om naar haar vriendin die haar volgde 3. op het einde van de pauze eerst aan onze stoelen, maar jammer genoeg zit er een man op de plaats waar mijn kameraad zat, waardoor we een plaats moeten opschuiven. Wanneer de drie vriendinnen toekomen, blijken er slechts twee plaatsen meer over naast me en ze zoeken elders plek voor hun drieën 4. net voor ze daar gaan zitten (ver weg van me), staat de man op (realiseert zich wellicht "ineens" dat hij elders, tussen zijn vrienden, zat vóór de pauze...). Wij schuiven opnieuw op en ik doe teken naar de meisjes dat er terug plaats is, maar ja, nu zitten ze dichter bij het podium en komen ze niet meer terug... 5. niet meer teruggezien die avond...
Je zou eens moeten weten hoeveel ontmoetingen ik misgelopen ben door vrienden en vriendinnen waarop gewacht werd en die toekomen nét als ik er klaar voor ben om de knappe vrouw aan te spreken, treinen die het station binnenrijden, bussen die aan het perron arriveren, concerten die beginnen,...
Op de redactie stond een tijdje geleden een bericht over de zogenaamde love seats van de busmaatschappij Arriva in Kopenhagen. Op zo'n 100 bussen van de maatschappij worden enkele rode stoelen voorzien, met de voor ons onuitspreekbare naam kaerlighedssaede. De persoon die daarop plaatsneemt, geeft te kennen dat hij graag een gesprek aanknoopt of zelfs openstaat voor een flirt.
Op zich vind ik dit een erg goed idee, en zo zijn er wel meer. Een paar jaar geleden was er een hele hype rond vrijgezellen die in de Delhaize van Antwerpen-zuid gingen winkelen, en in hun karretje een aantal items op een welbepaalde manier legden. Andere potentiële geïnteresseerden konden op die manier zien dat ze wel open stonden voor een afspraakje. Er zou zelfs een hele code ontwikkeld zijn met trossen bananen en flessen wijn die op een bepaalde plaats in het winkelkarretje moeten liggen, alnaargelang waarnaar je op zoek bent. Een supermarkt in het Nederlandse Almere legde gewoon een aantal paarse manden klaar voor zoekende singles. De Nederlandse nuchterheid!
Wat moeten we hier nu van denken? Zo'n initatieven maken je leven als single (zeker voor de schuchtere soort) gemakkelijker. In plaats van trachten te achterhalen of iemand (a) single is, (b) voor een gesprek openstaat, (c) je die persoon leuk vindt, (d) wie weet ooit op termijn misschien wel een relatie zou willen, kan je zo alvast een paar stappen overslaan
Ik woon alleen in mijn appartement. Tenminste, dat dacht ik altijd. Tot ik deze week bevestiging kreeg van wat ik al lang vermoedde. Er woont hier nog iemand. Murphy heet hij, dat weet ik zonder dat ik het hem hoef te vragen.
Niemand krijgt hem ooit te zien, maar toch laat hij met de regelmaat van de klok voelen dat hij er is. Dan herinnert hij mij subtiel aan zijn wet: ‘Alles wat mis kan gaan, zal ook mis gaan’.
In het begin had ik het niet door en dacht ik dat ik gewoon af en toe pech had. Zoals iedereen met een bouwproject. Living tijdelijk onbewoonbaar? Pech. Gebarsten tegels? Pech. De kamer die na het verven een stuk kleiner en donkerder oogde dan ervoor (nochtans na kleuradvies van Colora)? De keukenverlichting waarvoor ik 3 keer terug moest naar de winkel? De vervloekte tuinset ? Allemaal pech, gewoon brute pech.
Ik slikte, veegde af en toe eens een traantje weg, maar bleef het tegenslag noemen. Tegenslag die extra hard aankomt als je single bent. Al heb ik in die periode ook mogen ondervinden dat huizenperikelen evenmin een zegen zijn voor een relatie.
Dit jaar dacht ik eindelijk het licht te zien op het eind van de tunnel. Met wat hulp en advies van een paar vriendinnen vlotte de inrichting verrassend goed en begon ik zowaar te geloven dat Murphy was verhuisd.
Als parel op de kroon kreeg ik als verjaardagscadeau van een groep vrienden een bon om een tekst in kalligrafie op mijn muur te laten zetten. Na heel lang zoeken vond ik een mooie tekst met de titel ‘Zo thuis’. Het leek me een mooi statement. Zo van ‘Al die perikelen hebben mij lekker niet klein gekregen. Dit wordt mijn thuis. Punt uit’. Vorige week kwam de kalligrafe langs. Het klikte meteen. Toen de tekst op de muur stond, vertelde ik haar hoe opgelucht ik was dat voor een keer alles vlot was verlopen. Ik kon het bijna niet geloven.
Later op de avond - na het versturen van een paar dolgelukkige smsjes - bekeek ik het werk nog eens goed en las ik plots niet ‘zo thuis’, maar ‘zothuis’. Ook de bezoekers die dit weekend langs kwamen, schoten telkens in een lach bij het lezen van ‘zothuis’. En toen wist ik het weer: Murphy woont hier nog steeds. En hij voelt zich hier ‘zo thuis’.
Naar het schijnt, bestaan er cursussen voor singles. Echt waar ! Je kan o.a. hier een kijkje nemen wat dat dan inhoudt, maar veel wijzer werd ik er nog niet van. Onlangs hoorde ik erover via singles die ooit zo eens een vorming hadden gevolgd, en nu blijkt een vriendin ook van plan te zijn om zo'n vormingsweekend mee te maken. Wat ik me dan vooral afvraag, is wat mensen drijft om zo'n cursus te volgen en wat voor mensen daarop afkomen. Tot enkele weken geleden zou ik gezegd hebben : daar komen alleen wanhopige, sociaal onvaardige singles op af die hopen er een lief op te doen (je bent tenminste zeker dat de ander ook single is...). Maar nu ik mensen ken die zo'n cursus volgden of van plan zijn te volgen, moet ik mijn mening wel herzien : het zijn immers allesbehalve sociaal onvaardige mensen en wanhopig zou ik ze zeker ook niet noemen. En van die vriendin weet ik wel zeker dat ze niet van plan is daar "een lief op te doen"... En dus blijft mijn vraag eigenlijk onbeantwoord. Wie volgt zo'n cursus ? Wat hoopt die daar te leren ? Met welke verwachtingen start je aan zo'n vormingsweekend ? Leer je er signalen herkennen of iemand single is, geïnteresseerd is,... ? Leer je er vaardigheden die je aantrekkelijker maken voor de ander ? Leer je leven met je single-zijn ? Ik heb geen idee... Wie wel ?
En je vraagt je af waarom het net nu de kop komt opsteken? Net nu er haast geen week voorbijgaat zonder dat er iemand opmerkt dat je er toch wel heel gelukkig uitziet. Dat je zelfs het toonbeeld van de happy single bent. Dat je supergoed je plan trekt. Dat je jouw zaakjes mooi voor elkaar hebt.
Maar toch plots dat gemis. Dat gevoel van ‘Is dit nu alles?’.
Je tracht jezelf op te peppen met wat een lezer hier ooit schreef. ‘Gemis in een relatie is erger dan gemis als single. Als single heb je geen verwachtingen en kan je dus niet teleurgesteld worden.’
Wanneer je op een koude meinacht ligt te rillen in bed verwacht je niet dat hij straks tegen je aan komt liggen. Je verwacht niet dat jullie samen plannen zullen smeden voor de vakantie. Dat hij zal vragen naar je dag, je soep lekker zal vinden en je smsjes lief. Er is alleen maar gemis, niemand stelt je teleur.
Maar toch, als je heel eerlijk bent, voel je wél teleurstelling. Want op het speelbord van 'Levensweg', dat populaire spel uit je kindertijd, kwam iedereen aan de beurt en tufte uiteindelijk niemand nog rond in een autootje zonder man of vrouw. Om over de vele kindjes nog maar te zwijgen.
Gemis dus. En teleurstelling. Maar godzijdank ook zin voor relativering. Genoeg om te kunnen leven met onvolmaakte plaatjes en telkens weer blij te zijn met elke portie klein geluk.
Hoewel velen denken dat de winter de uitgelezen periode is voor meer liefde en meer sex (we kruipen dan allemaal wat dichter bij elkaar...), blijkt de lente hét seizoen bij uitstek te zijn waarop we "goesting" krijgen. Volgens Bo Coolsaet heeft dat te maken met een verhoogde aanmaak van dopamine, wat leidt tot een verhoogde testosteronspiegel (het "goesting-hormoon"). Dat verhoogt zowel bij mannen als bij vrouwen de zin in vrijen. Bovendien maken we minder melatonine, omdat er meer daglicht is, en dat is net het hormoon dat ons een lomer gevoel geeft. We voelen ons dus ook actiever in de lente.
"Toch is het niet zoals bij dieren dat de lente voor ons dan een soort bronstijd is", vult Midas Dekkers aan. Evolutionair gezien hebben we dat immers niet meer nodig, maar ergens is er -voor de meeste mensen toch- iets blijven hangen in biologische klok waardoor de lente toch nog nét iets meer het seizoen is om "zin te hebben"... Voor wie last heeft van voorjaarsmoeheid is dat wel dikke pech natuurlijk, want zo iemand heeft nét geen behoefte aan de inspanning van het zoeken van een partner of de liefdesdaad op zich. En dat valt dan (relatief) méér op, en daarom spreekt men wel van de libidoblues. Die blijkt trouwens vooral mannen te treffen, wellicht door de veranderde man-vrouwverhoudingen. Vrouwen hebben qua libido vooruitgang gemaakt, zo blijkt...
(bron : De Standaard)
Dus, singles : kom buiten in de lente, want dan maak je de beste kans !
