Op ons eentje

Ik ben een positievo. Zo eentje die aan de grijze wolk het zilveren randje ziet, de keerzijde van de medaille even boeiend vindt als de voorzijde en eeuwig en altijd advocaat van eigen duivel speelt.

Zo probeer ik ook mijn alleen-(zonder)heer-schap zo vrij en gezellig mogelijk in te kleden. Echt. Maar hoe je het ook draait en keert, als ik écht eerlijk ben, dan lijdt het geen twijfel : door het leven stappen in dezelfde tred als de leuke kerel wiens vingers zich door de mijne vlochten, dàt is wat ik wil, dàt is wat ik verkies.

De momenten waarop ik die niet voltrokken keuze extra pijnlijk voel werden hier al door andere cohabitanten van singleville treffend besproken. Ik ga die vandaag niet herkauwen.

Vandaag wil ik even met jullie delen wat ik wél een absoluut voordeel van mijn solitaire staat vind.

Het heeft te maken met één van mijn mannelijke kantjes - het autorijden.

Ik ben een enthousiaste en zeer goede chauffeur. Ik rij voorzichtig maar vlot en kan in elk gaatje parkeren dat 10cm langer is dan de wagen. De flikken applaudisseerden al eens bij het toeschouwen van zo'n manoeuvre (om me onmiddellijk erna te vertellen dat ik eigenlijk niet mocht parkeren op die plaats). En naast al die eigenschappen ben ik nog eens bijzonder bescheiden ook ;-).

Ik heb een kleine maar degelijke auto zonder zuipende motor of spoilers of zo, maar hij trekt goed op, reageert snel en is bijzonder betrouwbaar. En hij heeft zo'n leuke comfortabele snufjes. Een mens kiest een auto die bij hem past ;-).

Maar los van de wagen zelf is er de manier waarop ik erin zit. Ik ben wat kouwelijk, dus maak het graag erg warm in de auto. En ik betaalde extra voor de mogelijkheid om mijn iPod constant muziek te laten voorzien. Als ik een lange rit maak, staat er aan de passagierskant steevast een koelbox met vloeibaar en ander lekkers. Op de passagierszetel liggen mijn handtas, telefoon, zakdoeken, een boek (je weet nooit dat er file is), een sjaal of pull, mijn zonnebril, ... netjes binnen handbereik. Als ik hard moet remmen gaat mijn rechterhand dus automatisch richting passagierskant om al het vliegend materiaal tegen te houden :-).

Eén van de door mij ervaren bijwerkingen van het "van de straat geraken" is echter helaas dat als je samen op weg gaat, zowel letterlijk als figuurlijk, dat het dan de man is die het stuurwiel vastneemt, de airco bedient en de catering verzorgt. Dat eerste euvel is makkelijk te overleven : bij bobtijden mag de vrouw vaak wél nog eens in de drivers seat ploffen. Maar de mannelijke invulling van ideale temperatuur en catering op een gezellig tripje, dat is hét minpunt van het koppelschap.

Dus maak ik het elke dag zo übergezellig mogelijk als ik met mijn auto op pad ga. Ik moet ervan profiteren zolang het nog kan :-) !

En wie weet tref ik uiteindelijk wel een hoffelijk en gezellig lief, zo eentje die de airco aan mijn kant hoger zet dan aan de zijne en zijn hand op mijn been legt ipv omgekeerd zodat mijn handje niet hoeft af te koelen :-). En eentje die lekkere kusjes afwisselt met af en toe eens een doos délichoc koekjes. En zo voorzienig is om ook een handdoekje mee te brengen om de chocoladevlekken te slim af te zijn.

Een mobiele chocoprince dus.

Zo weet u ineens wat er mogelijks op mijn verlanglijstje voor volgende kerst kan terecht komen…

Laatst reed ik samen met X naar de stad. X is mama van twee kinderen. Dochterlief heeft een Duitse vriend, met wie ze voor een prachtig kleinkind heeft gezorgd. Haar zoon vat z'n laatste puberjaren aan en de echtgenoot zit meestal met z'n neus in de boeken.

X was opgelucht. Iedereen was 's het huis uit. “Het hele weekend lang, 't hele kot voor mij alleen, whaaw zeg!”

's Middags was ze naar 't frietkot geweest.

“Kook jij soms?” vroeg ze mij.

“Ja, uiteraard,” zei ik.

“Zot, zou ik nooit doen als ik jou was!”

“Hoezo?”

“'k Zou gewoon de moed niet hebben om alle dagen alleen maar voor mijzelf te koken.”

'k Moest denken aan de verse lamscôteletjes die ik die middag gebakken en samen met een glaasje rode wijn verorberd had. Met sluimererwtjes, gebakken in verse boter en een heel klein beetje gerookt spek. En met patatjes natuurlijk. Eenvoudig, en best wel lekker.

Op een andere keer belde collega Y aan. Onverwacht bezoekje, leuke verrassing. Y is gelukkig getrouwd en heeft een flinke kroost. Hij kwam net de dag voor mijn poetsdag, en dus lag het een beetje rommelig.

“Sorry voor de rommel”, zei ik.

Waarop hij aangaf dat rommel in mijn geval toch maar normaal was. “Als ik geen gezin had, dan zou ik ook niet opruimen hoor!”

Ik heb inderdaad geen gezin. Maar ik hou wel van een gezellig en proper huis. Dat geeft een ontspannen gevoel als je 's avonds thuis komt na een drukke dag.

Het steekt soms een beetje, die vooroordelen...

Single zijn heeft zo zijn voordelen. Daar ben ik ondertussen wel achter gekomen en van die dingen kan ik echt ook wel genieten. Single zijn heeft zo zijn nadelen, ook daar ben ik ondertussen wel achter. Voor mij is één ervan het niet kunnen invullen van mijn behoefte aan fysiek contact en bij uitbreiding aan seks.

“Elk nadeel heeft zijn voordeel ” het zou kunnen, maar help me dan even dit voordeel te vinden!

Er was een tijd dat seks niet zo belangrijk was, of eerlijker, dat het eerder een opgave en zelfs een last was. Dat het net dat beetje extra energie vroeg waar ik al jaren naar op zoek was. Of dat dacht ik toch… Natuurlijk was dat de tijd waarin seks “voor het grijpen” lag. Ik hoefde er niet eens om te vragen. Het ontwijken en afslaan, werd een sport, als het ware een hobby.

Nu, een paar jaar later, zijn er dagen waarop ik graag even terug toen zou zijn. Waarop ik elk aanbod tot fysieke intimiteit in welke vorm dan ook dankbaar zou opsouperen.

In de eerste fase na de scheiding was er af en toe nog de ex en iets als troostseks, iets als “for old times sake”, iets als “ik wil jou en haar en haar en haar”,… Maar daar werd op een bepaald moment een eindpunt achter gezet.

En dan zijn er die ochtenden dat ik elke man op straat bekijk als : zou hij single zijn en heb je dan misschien zin in… mij? Die ochtenden en avonden dat ik de blikken van alleenstaande vaders die er wel mee door kunnen probeer net iets langer probeer vast te houden… vruchteloos !

Het is het missen van verbondenheid, zorgzaamheid, delen, intimiteit,... dat mij dan op die dagen toch maar weer naar de pc lokt en de (gratis) datingsites. Profiel na profiel, hoofd na hoofd vraag ik mij dan af of deze het zou kunnen zijn ? Een interesseberichtje verzenden, wachten op een antwoord, soms vruchteloos, de getrouwde mannen op zoek naar een buitenechtelijke relatie wegfilteren, een paar mailtjes heen en terug, een date plannen en we zijn al gauw een paar weken verder. En ik ben ook maar een vrouw met bijbehorend hormonaal systeem, dus op het moment dat ik dan eindelijk met een drankje tegenover de uitverkorene zit, weerklinkt er meestal een variatie op hetzelfde thema in mijn bovenkamer : “hoe heb ik het in hemelsnaam in mijn hoofd kunnen halen om op zoek te gaan naar een date, laat staan een mogelijke one-night-stand, ken ik mijzelf nu echt niet beter ??”

Ik heb de neiging om een overvolle agenda te hebben. Dat is geen bewuste keuze, noch een vlucht, het is gewoon een gevolg van het grootste geluk dat ik ken : ik heb geweldig veel geweldig goede vrienden. En die zie ik graag. In beide betekenissen.

Als ik me eens alleen voel of bang ben dat het leven me schimmel na schimmel zal voorschotelen zonder dat er ooit een wit paard onder die prins zit, dan kan ik bij die vrienden terecht. En dan voel ik me rijk. Gigantisch rijk. Ik mag dan moeten tellen of het dessert nog binnen het budget past, als het over mensen gaat, ben ik biljardair. Zelfs al heb ik geen partner.

Ik heb al een tijdje geen partner meer, ik ben al jaren af en aan single. Het is dus al jaren het gemakkelijkst geweest dat IK me verplaatste naar mijn vriendinnen in plaats van dat zij (al dan niet met wederhelft en kroost) naar mij zouden komen. En zo heb ik het grote geluk een beetje met hun gezinnen mee te mogen leven. Ik heb ze als een blok weten vallen op hun liefste, heb ontroerd gesnotterd op hun trouw, ben verliefd geworden op hun versgeborenen…

Sommige van die versgeborenen zijn nu al bijna peuter-af. En sommige zien mij heel erg graag. Vinden het nog cool om met de vriendin van mama op stap te gaan en dingen te doen. Naar de speeltuin gaan bijvoorbeeld, waar ze me dan alles tonen wat ze al kunnen en fier zijn op ‘hun’ materiaal.

Gisteren troonde het 3 jarig zoontje van mijn vriendin me mee naar de speeltuin om de hoek en gaf een rondleiding tussen de bevroren toestellen. Toen hij aan de 1 persoonswiebeldingen in de vorm van dieren kwam, zei hij verwonderd : “Kijk Isolde, er ligt sneeuw op mijn eendje”.

Toen ik later die avond naar huis reed dacht ik daar verder over na : dat ‘op ons eentje’ – zijn, dat is als zo’n wiebelend eendje. Soms ligt er sneeuw op, soms zit er een lachend mens op (hmm, dat klinkt iets perverser dan ik bedoelde), soms staat het wat verloren tussen andere speeltuigen in de tuin. Soms wiebelt het verend en zendt het leuke vlinders door je buik, soms gaat het hard maar saai heen en weer. Alles hangt af van hoe je ermee omgaat.

Gisteren gebeurde er iets waardoor ik me even heel alleen voelde. Zelfmedelijden was niet echt veraf. Het was aan het sneeuwen, ook op mijn eentje.

Geheel onverwacht belden 3 vriendinnen me op. Geen enkele kende het beetje koud in mijn hart, ze kenden alleen mij. En toen ze neerlegden besefte ik het : ik was niet op mijn eentje. Ik was rijk. Meer nog, al is er geen Prins, ik ben me de Koning te rijk. Eigenlijk ligt er dus een kroon op mijn eentje ! Dat deed me glimlachen.

Deze ochtend was het verdriet voorbij en ik besloot de dag gezellig te maken met een brandende kachel, een leuke film en wat lekkere gebakjes. Ik duffelde me goed in, knoopte mijn bergschoenen vast en pakte mijn sleutels. Voor het eerst in een jaar viel het me op : aan mijn sleutel hangt een klein geel eendje, eentje met een kroontje op…