Op ons eentje: juni 2011

't Voorstel werd hier al 's geopperd. We kregen enkele enthousiaste reacties, en dus wordt het nu een heuse Op-ons-eentje culturele uitstap:

Zaterdag 23/7, 20.00 h

De liefde in drie bedrijven

(door Kleine Prettige Stoornis*)

Het gaat door in café Jan van Gent, Annonciadenstraat 1 te Gent.

Info vind je op www.deezillusie.be, of via Facebook: http://www.facebook.com/KleinePrettigeStoornis.

Prijs is 7 Euro. Reserveer je plaats bij www.uitbureau.be. Het zijn ongenummerde kaarten.

Na de voorstelling zullen we Gent onveilig maken. 't Zijn tenslotte Feesten!

Voor wie het nog niet gedaan heeft: laat iets van je horen als je met ons wilt meegaan.

Tot dan!

(* en niet Deezillusie zoals eerder gezegd.)

Plots hoorden we geklingel. Er kwam een herder aan met een hele troep schapen. Dit verbrak meteen alle magie die er in de lucht hing. Plots bekeken we de zaak weer nuchter en konden we alleen maar stamelen: 'Dit was geen goed idee.'.

Sommige schaapjes leiden mensen recht naar dromenland. Maar er zijn er ook die mensen weer regelrecht de realiteit in sturen. De schaapjes die op ons afkwamen, waren er duidelijk van die tweede soort. De vakantiezon had ons tijdelijk verblind, maar alle zon, humor en zorgeloosheid van de wereld waren niet voldoende om het gebrek aan fysieke aantrekkingskracht dat er vanaf dag 1 was te overbruggen.

Dit verhaal eindigt dus niet met een kus, beste lezers (hoe graag ik jullie ook een sprookjesachtig einde had gegund). Wel bleef ik nog jaren bevriend met David. Hij kwam me opzoeken in Gent en ik reisde naar Engeland. Daar redde hij meerdere keren mijn leven nadat ik alweer de verkeerde kant had uitgekeken voor het oversteken.

Op het einde van de reis zag ik de reisgenoten van de groepsreis terug. Zij hadden een rampzalige reis gehad. De sfeer in de groep was niet goed. Ze waren bestolen en er was iemand in het ziekenhuis beland.

Dit bevestigde alleen maar wat ik al wist. Ik had een goede keuze gemaakt door m'n eigen weg te gaan. Zonder het te plannen had ik mijn eerste 'soloreis' gemaakt. Mijn eerste, maar lang niet de laatste.

De zon scheen. De mensen waren vriendelijk. We kwamen op ongelooflijk mooie plekken. Het ene lachsalvo volgde het andere op. Het was een heerlijke vakantie.

En zo kwam het dat tegen het einde van de week David en ik in het gras lagen te soezen en we steeds dichter bij elkaar kwamen te liggen. Er hing spanning en romantiek in de lucht en we waren een paar seconden verwijderd van 'de kus'. Plots...

(het einde van het verhaal krijgen jullie nog vandaag)

Ik denk dat we beiden schrokken, maar geen van beiden wou preuts overkomen. En dus deelden we dat dubbel bed.

Nou ja, had David er uitgezien als een potentiële verkrachter, dan had ik dat niet gedaan. Maar dan had ik ook niet met hem gereisd.

's Anderendaags (na een rustige nacht, op Davids verschrikkelijk luide gesnurk na) zei mijn reisgenoot dat hij toch wel verbaasd was hoeveel vertrouwen ik in mensen had. 'Lies, stel dat ik jou verkracht had, wie zou jou dan geloven? Aan de receptie hebben ze jou zelf zien aankomen met mij en je hebt ook zelf aanvaard dit bed te delen. Bovendien heb je mij zelf verteld over de grote hoeveelheid cash geld die je bij je hebt. Ik had je nog kunnen bestelen ook'.

'Ik wou niet onbeleefd zijn of een scène maken. En mijn gevoel zei me dat ik jou kon vertrouwen', antwoordde ik (en ik bedacht dat ik daarnaast ook goed kon gillen).

Sommige mensen kunnen zich moeilijk inbeelden dat een man en een vrouw een bed delen zonder dat daar wat meer van komt. Maar dat rugzaktoeristen met een beperkt budget een kamer delen komt wel vaker voor. Een tweepersoonskamer is nu eenmaal veel goedkoper per persoon dan een eenspersoonskamer (al geef ik toe dat het meestal twin rooms zijn die gedeeld worden als er geen erotische plannen in het spel zijn). Zelf was ik op het vlak van het bed delen zonder meer niet aan m'n proefstuk toe. De uitleg is erg simpel: als er geen fysieke aantrekkingskracht is, dan maakt het geen verschil uit of je nu naast een man of naast een vrouw ligt.

En David vond ik geen aantrekkelijke man. Hij was heel grappig en ik vond hem een bijzonder aangename reisgenoot. Maar meer dan dat was er niet. Niets wees er trouwens op dat hij meer in mij zag dan een leuke reisgenote.

Maar het was natuurlijk vakantie, de ideale voedingsbodem voor romantiek.

(morgen het einde van dit verhaal)

's Anderendaags bleek dat David en ik dezelfde plannen hadden voor die dag en dus besloten we samen op pad te gaan. Ik lachte me een kriek met z'n droge Britse humor en begon te herleven na al het groepsreis-gepieker van de voorbije dagen en weken.

Na onze tweede nacht onder de citroenboom besloten David en ik onze reis samen verder te zetten. Zodra we aangekomen waren op onze volgende bestemming, zetten we koers naar de jeugdherberg. Toen we vroegen of ze nog plaats hadden, kregen we prompt een sleutel met een kamernummer erop in onze handen gestopt.

Wij verwachtten terecht te komen in een gemeenschappelijke kamer, zoals in jeugdherbergen meestal het geval is. Maar nee, het bleek een tweepersoonskamer te zijn. Geen twin bedroom, maar een double bedroom.

(Ha, het wordt spannend. Dus tijd om te stoppen. Morgen meer)

Ik kwam aan in het hotelletje en voelde mij er meteen thuis. Het was primitief, maar erg charmant. Wat ik super vond, was dat je er op de binnenkoer kon slapen op een matras onder een citroenboom. En zo lag ik dus die nacht onder een citroenboom en onder de blote sterrenhemel. En ik voelde me opnieuw een gelukkig mens. Ik was omringd door tal van backpackers uit de meest uiteenlopende landen. Met een aantal onder hen had ik al een praatje geslaan en dat was telkens heel aangenaam.

Naast mij lag ene David, een Brit die ook alleen op vakantie was getrokken. Net als mij had hij in z'n reisgids gelezen over het charmante hotelletje waar je zo gemakkelijk aan de praat raakte met anderen. En dus had hij net als mij beslist daar naartoe te reizen.

(vervolg morgen)

En dan nu het vervolg van het verhaal van gisteren.

Na de eerste twee dagen van de reis te hebben doorgebracht met de groep, had ik nog steeds hetzelfde gevoel als tijdens de vertrekvergadering. Dit waren echt niet de mensen waarmee ik nog 12 extra dagen wou doorbrengen.

Dus sprak ik de reisleider over mijn plan B. Die man had ook wel door dat de leeftijdskloof tussen mij en de anderen wel erg groot was, om over al de andere kloven nog maar niet te spreken. Dus liet hij mij een papiertje ondertekenen dat ik op eigen verantwoordelijkheid de groep verliet. Sympathiek was ook dat hij me mijn deel gaf van het budget dat hij meegekregen had voor de overnachtingen.

Ik bladerde door mijn Trotter. Plots viel mijn oog op de beschrijving van een pensionnetje in een stadje dat op een uur bussen lag: 'Wil je graag andere reizigers ontmoeten, trek dan naar dit sympathieke adresje.'
Yes, dit was wat ik zocht. Even later zat ik al op de bus.

(vervolg morgen same time, same place)

Dit verhaal dateert uit de tijd dat de dieren nog spraken en dat ondergetekende nog geloofde dat alleen op reis gaan iets was dat je als single vrouw beter niet deed.

De zomer kwam eraan en mijn baas wou dat ik nu eindelijk eens doorgaf wanneer ik verlof ging nemen. Dus bladerde ik in de brochure van een organisatie die groepsreizen voor jongeren aanbood en boekte een groepsreis.

Een paar dagen later was het al vertrekvergadering. Die vergadering was een ramp. Ik voelde geen enkele affiniteit met de andere groepsleden. Ikzelf werkte al een paar jaar, de anderen moesten nog aan hogere studies beginnen en kwamen bij mij erg puberaal over. Onze leefwerelden waren totaal anders en er was geen klik, dat was wel duidelijk. Het was hard zoeken naar raakpunten en gespreksonderwerpen. Onze verwachtingen over de reis waren ook erg uiteenlopend. 'Ik heb deze groepsreis geboekt omdat ik van onze pa niet alleen op reis mag', zei een van de aanwezigen. 'Al die oude stenen, die interesseren mij geen barst. Eigenlijk heb ik mij vooral ingeschreven om elke avond de disco in te duiken.', zei nog een ander. 'Die uitstap met de scooter spreekt mij wel aan, want ik krijg gene moto van onze pa', dixit iemand anders.

Elke minuut van die vertrekvergadering voelde ik mijn maag meer ineenkrimpen. Eigenlijk was er maar één ding dat mij hoop gaf. Dat waren de woorden van de reisbegeleider: 'Alleen kan, alles mag. Spreek erover met mij, want het is jullie vakantie'.

Ik dacht even aan annuleren, maar dan zou ik al mijn geld kwijt zijn en geen reis hebben. Na veel getob, kwam ik op het volgende idee. Ik zou met de groep op reis vertrekken en de eerste dagen met hen doorbrengen. Want een mens kan zich vergissen en een eerste indruk kan fout zijn. Maar ik bedacht ook een plan B. Ik kocht een reisgids zodat ik als de groep zou tegenvallen zelf alleen zou kunnen reizen.

(Afspraak morgen same time, same place voor het vervolg.)

We ontvingen zonet een mailtje van Eyeworks, een productiehuis dat tv-programma's maakt.

Zij lieten ons weten op zoek te zijn naar vrijgezelle mannen van minstens 28 en maximum 38 jaar oud, die nog thuis wonen en oprecht op zoek zijn daar die ene juiste om mee te settelen.

'Wij willen hen, in een reality programma, graag helpen met deze zoektocht.', zo mailde het productiehuis ons. We kregen bijna de tranen in de ogen bij zoveel edelmoedigheid.

Voorts zijn ze daar niet gierig op hun centen, want 'Het wordt een avontuur met wat episodes op exotische locaties!'. Slecht dus voor de ecologische voetafdruk, maar ideaal voor wie krap bij kas zit en toch maar al te graag Hotel mama tijdelijk wil inruilen voor een meer tot de verbeelding sprekende plek. Dat er een paar honderdduizend mensen staan te kijken op je (hopelijk) ontluikende liefde, moet je er natuurlijk wel bijnemen. Enfin, wie een lief wil vinden, moet er iets voor over hebben.

Eyeworks houdt er wel rekening mee dat heel wat vrijgezellige mannen te verlegen zijn om zichzelf in te schrijven. Dus roepen ze iedereen op om vrienden in te schrijven. Gelukkig ben ik een vrouw en kan mij dit niet overkomen. Daarom publiceer ik deze oproep dan ook met een gerust gemoed.

Geïnteresseerden mogen mailen naar casting_belgie@eyeworks.tv.

Wel even vermelden dat bij succesvolle koppelpogingen 'Op ons eentje' graag vermeld wil worden in alle tv-interviews en krantenartikels. Want tenslotte is alles begonnen bij het lezen van deze oproep op onze blog. Voorts geldt de dame-blanche-regel die toegelicht wordt in dit stukje uiteraard ook in dit geval.

Iedereen is op zoek naar iemand. Hoe kies je de persoon die bij je hoort? Hoor je daar dan bij te blijven? Is kiezen verliezen?

Theater met zo'n titel en intro, daar kan je als single niet ongevoelig voor zijn. Zo dacht ik, toen ik het programmaboekje van de Gentse feesten 2011 doorbladerde. Het is een stuk over liefkozen en gekozen worden, over de scherpe kantjes voor lief nemen.

En dat theatergezelschap Deezilusie mag er ook wel zijn. Eén van hun eerdere producties betreft “Het eerste mirakel van het kindje Jezus”, van Dario Fo.

Plaats en tijdstip: Annonciadenstraat 1 te Gent, op vrijdag 22/7 en zaterdag 23/7, telkens om 20.00 h. Prijs: 7 Euro, te reserveren bij www.uitbureau.be

Meer info vind je ook op www.deezillusie.be.

Voer voor een nieuwe Op-ons-eentje activiteit?

Ik las dit stukje (dat Yvonne schreef na het lezen van dit stukje) en bedacht toen dat we het hier nog niet gehad hebben over het thema 'de angsten van de single'.

Even de dingen waarvoor ik bang ben als single.

Alleen in een vrijstaand huis

Ik zou het niet zien zitten om alleen te wonen in een vrijstaand huis. Mijn vroegere huurwoningen waren dikwijls een stuk van een groot huis. Als ik dan wist dat de andere bewoners er niet waren, dan voelde ik me 's nachts niet op m'n gemak en lette ik op elk geluidje.
Het is een van de redenen waarom ik een appartement kocht.

Alleen in de natuur

Wandelen of fietsen doe ik zelden alleen. Ik vind het niet echt aangenaam dat alleen te doen en vind dat je toch wel heel kwetsbaar bent als je helemaal in je eentje in een verlaten natuurgebied wandelt of fietst. Als iemand je de struiken insleurt, ben je een vogel voor de kat.

Alleen oud en ziek worden

Mijn grootste angst is op een dag een oud, ziek vrouwtje te worden. Als ik dan zelf mijn plan niet kan trekken, zal er niets anders opzitten dat naar een rusthuis te gaan, er verzorgd te worden door wildvreemden en er een beetje jaloers te zitten zijn op de anderen wiens kinderen 's zondags op bezoek komen (als ze geluk hebben, want toen ik als vrijwilligster in een bejaardentehuis werkte, heb ik meerdere oudjes gekend die nauwelijks nog bezoek kregen van hun kinderen). Dus hoop ik maar dat mocht ik al erg oud worden (zoals mijn oma's), mijn vrienden en familie ook lang zullen leven. Dan droom ik ervan samen met hen en met een bende vrolijke jonge mensen op een idyllische plek te gaan wonen en er rustig te genieten van mijn oude dag.

Als België ooit beslist zijn wapenspreuk van de hand te doen, dan zouden wij singles er de onze van moeten maken.

Dit is wat ik bedacht terwijl ik dit weekend muren stond te schuren bij een vriendin. Zij heeft als single een huisje gekocht en is dit nu aan het renoveren.

Alleen zou dit een titanenwerk zijn, maar dankzij de hulp van vrienden werd het zowel financieel als praktisch haalbaar.

En dus schuurde ik haar hall en gang glad zodat de volgende helpers de muren kunnen verven. In ruil zorgde de vriendin voor lekker bouwwerf-vriendelijk eten zoals koffiekoeken en pizza, een gezellig sfeertje en een lange fruit- en rustpauze onder een lommerrijke boom. Als bonus kreeg ik er onverwacht nog een knappe sanitair-man bij met een boontje voor mij (en een vrouw en 2 kinderen thuis ;-). Ik geef toe dat zijn aandacht m'n ego toch wel streelde. Want als ik zelfs in oude short en oude-patattenzak-t-shirt nog mannelijke interesse opwek, dan is er volgens mij toch wel hoop, verdomd veel hoop zelfs. En hoop doet leven!

Eendracht maakt macht en hoop doet leven. Als dat geen blijde boodschap is, zowel voor ons verdeelde landje als voor alle renoverende singles.

Zoals beloofd hierbij het vervolg van het fietstocht-verhaal.

Ondertussen was onze reisleidster, die de ganse route vooraf vlijtig had uitgestippeld, druk in de weer om de zesde persoon, tevens mede-organisatrice, te traceren. Zij zou ons nog komen vergezellen.

We konden dus niet anders dan terug op onze fiets ‘kruipen’… richting Vlaamse Ardennen. De goesting om te fietsen kwam al snel weer terug, zeker bij de Vlaamse-Ardennenfiets die zijn ‘stal’ begon te ruiken. Zo ook bij het binnenrijden van Dikkele, een pittoresk dorpje en een parel in de Zwalmstreek. Het landschap was voordien al wat glooiender geworden - dat was te merken aan de vallende fietszakken. De ondergrond bestond al wel eens uit een kasseistrook – wat te merken was aan het kletterend metaalgeluid dat ontsnapte uit de dansende pick-nickmand. Dit deerde ons echter totaal niet want voorbijgangers, zwermen fietsers die zoemden als bijen, hoorden vast en zeker enkel ons gelach na alweer een hilarisch verhaal over ons werk, onze pa of onze buurman.

Na 30 km te hebben gefietst (zonder lamp) werd een tweede stop gedaan in Baaigem. Daar nodigde de zesde persoon ons uit op een drink waarna we onze tocht verder richting Schelderode zetten. De harmonie in de groep was nu compleet! Drie mannen, drie vrouwen, zij aan zij, fiets achter fiets, bewogen zich als één lange tandem door het lieflijke landschap van de Scheldevallei. Eén lekke band van de koersfiets verstoorde even het ritme maar dat kon de pret niet bederven: deze werd ‘gemaakt’ zonder dat hij echt gemaakt werd (hij werd vervangen)….Soms lossen dingen zichzelf op zoals onbekenden in bekenden na een half dagje fietsen!

Op naar het bucolisch moment van de dag! Meerkoeten, koeien, kraaien, een vogel die ‘fwiet’ doet, een oude zij-arm van de Schelde en een intussen zacht stralende lage zon op de achtergrond. Een romantisch samenzijn onder het fel lichtblauwe hemellicht en op het zachte gras op de voorgrond. De tovermand werd terug centraal geplaatst en er kwam nu zowaar een aperitiefje uit! We toasten op het geluk van het leven en nipten van een lekker ruikend vlierbloesemdrankje. Het saladebuffet werd terug in een mum van tijd tevoorschijn getoverd en we vleiden ons verder neer op het gras met een bord vol. De warme gloed van de dag had zich ondertussen tussen ons genesteld en ieder genoot met volle teugen. De blikken werden nog lieflijker en de verhalen nog diepgaander….

Wat een gezapig leventje, dat single zijn met zijn zessen!

De koersfiets

Zondag 29 mei, Gent Sint-Pieters, 10.30 uur. Vijf verlaten fietsen: een fiets met picknickmand, een zijtassenfiets, een koersfiets, een fiets zonder lamp en een fiets afkomstig uit de Vlaamse Ardennen.

Een wanordelijk wolkendek bezet arrogant het luchtruim. Desondanks staan 5 moedige fietsers te popelen om dè sportieve uitdaging van het weekend aan te gaan: een fietstocht naar en in de Vlaamse Ardennen.

Een vrij strakke wind had ons de weg moeten tonen richting Zwijnaarde, waar we de Schelde richting Oudenaarde zouden volgen. Maar ze blies in de verkeerde richting! Gelukkig waren de benen uitstekend en waren het vloeibaar metaalachtig Scheldewater links en het groene vlakke landschap rechts dankbare getuigen.

Van de vijf fietsers, waarvan 3 mannetjes en 2 vrouwtjes, waren er 3 die elkaar kenden maar de 2 ‘onbekenden’ hadden zich al snel geïntegreerd. Er werd immers duchtig wat afgekwekt over de dingen des levens. De schroom werd er ook gewoon afgefietst! We verlieten het jaagpad nabij Eke en lieten ons verder leiden via de knooppunten richting Gavere. De groeiende harmonie in de groep weerspiegelde zich tevens in het weer: eerst wat schoorvoetend, dan iets meer doortastend maar uiteindelijk vastberaden, brak de blauwe lucht door!

Tijd voor een picknick dachten we! Op een mooi gelegen terrasje in Semmerzake schoven we onze voeten onder tafel en zetten we de picknickmand op tafel. We smulden en smekten van een heerlijk zelfbereid slaatjesbuffet: pasta, couscous, quinoa, stokbrood, kaas, wijn, bier,...dienden zich aan. Deze Bourgondische maaltijd kon niet beter afgesloten worden dan met zoete appelcake en een copieuze chocoladecake, vergezeld van een heerlijke kop koffie. Zou er nog wel verder gefietst worden?

(Morgen leest u hier het vervolg)

Op ons eentje

Op ons eentje in actie

De groepsreis (de ontknoping)

De groepsreis (deel 6)

De groepsreis (deel 5)

De groepsreis (deel 4)

De groepsreis (deel 3)

De groepsreis (deel 2)

De groepsreis

Mannelijke vrijgezel gezocht van 28 tot 38

De liefde in drie bedrijven

De angsten van de single

Eendracht maakt macht

Het spannende vervolg

Een Bourgondische fietstocht

Op ons eentje...

Populaire Posts

Labels

Blog Archief

Neem ook eens een kijkje bij...

About me