Die Google Streetview, dat zal volgens mij ons leven drastisch veranderen. Ik heb het niet over de mogelijkheid dat ik minder verloren ga rijden wegens een preview bezichtigd te hebben van mijn eindbestemming, maar ik heb het over de andere toepassingen.
Stel je maar voor, dat je als single een leuke man ontmoet en je behalve zijn telefoonnummer nu ook zijn adres vraagt. Een simpel Google-oefeningetje kan ervoor zorgen dat je direct weet of die knappe vrijgezel in een schoon herenhuis woont of in zo een Spaanse villa tussen de Vlaamse fermettekes in één of andere nieuwbouwwijk.
Zeg nu zelf, dergelijke weetjes zijn belangrijk en kunnen ervoor zorgen dat je heel wat tijd spaart of je energie in andere projecten kunt steken. Die Google Streetview kan ook belangrijke details weergeven, zoals in deze donkere decembertijden, een plastiek kerstman aan de gevel. Dan weet je ook direct waar je aan toe bent en kun je nog eens goed nadenken of je nu echt moet zitten wachten op zijn telefoontje. Misschien stuit je wel op een knappe deerne en een nest koters in de voortuin, dan weet je natuurlijk ook direct waar je aan toe bent.
Maar ook op professioneel vlak zie ik wel enkele toepassingen. Kennis is macht natuurlijk, en geloof me vrij, weten dat één van mijn tegenstanders aan de vergadertafel tuinkabouters spaart of een stenen engel heeft staan in zijn voortuin, dat is belangrijk.
Maar het heeft natuurlijk ook een beetje nadelen, dat streetviewen. Be aware als je nog eens beslist in je slaapkleed de deur open te doen. Het overkwam mijn buurvrouw, net uit haar bed en vereeuwigd op het world wide web.
Hou jij ook van lekker, vers en gevarieerd eten? Sluit dan aan bij een Voedselteam.
Als single ben ik al jarenlang lid van één van de vele Voedselteams in Gent. En ik geniet al evenveel jaar van de enorme voordelen van zo'n voedselteam:
1. Je hebt een ruim aanbod verse voeding. Je kan bestellen uit een breed gamma groenten, zuivel en vlees. Grotendeels bio en lokaal geproduceerd.
2. Je maakt deel uit van een fijne groep mensen. Steeds interessant als single om nieuwe mensen te leren kennen.
3. Je krijgt de kans om de producenten van jouw voedsel te leren kennen. Dat schept een band. En je weet zeker dat ze een eerlijke prijs krijgen.
Bij Voedselteams beslis je elke week opnieuw wat je de week nadien wenst. Wil je 's een weekje overslaan? Geen probleem.
OF voor wie in de Brugse poort (Gent) woont: daar zullen ze heel binnenkort een nieuw voedselteam oprichten. Alvast welkom op de informatieavond op 8 december om 20 h bij de vzw Trafiek (Haspelstraat 37, 9000 Gent).
U denkt waarschijnlijk wanneer u deze titel leest: "Huh? Oudjaar? Is dat niet nog een eeuw verwijderd?" Maar u, beste lezer, heeft dan waarschijnlijk ook ofwel een partner, een vaste vriendengroep, oftewel een zeer hechte familieband.
Ik daarentegen moet het stellen zonder partner, een vriendengroep die op zich ook weer vriendengroepen heeft en daar graag oud op nieuw mee doorbrengt en een hechte familie die Kerstmis vieren veel belangrijker vindt. En hoewel ik hun mening op dat vlak zeker deel, blijf ik hierdoor met de gebakken peren zitten: ik ben alleen op oudjaar. De 2 voorbije jaren is het zelfs zo ver gekomen dat mensen mij uit zieligheid, nodig eens een eenzame aan tafel uit, mee aan hun feestdis vroegen. Dit jaar hebben zij op hun beurt weer andere plannen.
Elk jaar opnieuw duikt dus vanaf november de stress op. Wat te doen bij oudjaar? Fuiven, drinken en tot in de late uurtjes doorzakken zijn aan mij niet besteed. Lekker eten, gezellig praten en een goede film of een leuk gezelschapsspel daarentegen wel. Maar doe dat maar eens op je eentje.
Was ik nu maar een talent in het goochelen van 5 borden en 3 dienbladen, dan kon ik misschien een centje bijverdienen door het serveren van andermans feestmaal. Maar gezien mijn onhandigheid en mijn slecht bloed en vermoeide lichaam, behoort dit niet tot de opties.
U zou mij dus een grote dienst bewijzen mocht u met andere ideeën, rekening houdend met mijn talenten, op de proppen komen. U heeft nog even tijd, oudjaar, da's nog een eeuw verwijderd.
"En daar zaten we toen, tegenover elkaar", vertelde ze, waarna ze even van haar glas nipte. Haar vriendin had haar expliciet gevraagd om "verslag uit te brengen" van haar internetdate, want ze had het eigenlijk net zo spannend gevonden in haar plaats. Daar zaten ze dan, in de pizzeria.
"En wat zeg je dan zoal? Valt het gesprek niet snel stil?
"Nee, het gesprek was best oké. We hebben ook heel de tijd voortgepraat. Nu je het vraagt: van die pijnlijke stiltes zijn er nooit gevallen."
"Dat klinkt goed."
"En toch miste ik iets. Ik weet het niet goed, dat tikkeltje extra."
Haar vriendin keek haar indringend aan, als was ze een psychologe die haar gedachten wilde analyseren. "Niet te snel conclusies trekken. Het was een eerste ontmoeting. Op onze leeftijd moeten wij, als veertigers, de lat al eens wat lager leggen. Hoeveel internetdates heb je al gehad?"
"Ik hou de tel niet bij. Maar of het er nu 5 of 10 zijn, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit. Het probleem is dat er schort met het systeem. Dat internetdaten draait altijd op niks uit. Of hij ziet er niet uit zoals je je had voorgesteld op basis van het fotootje, of het gesprek valt tegen, of het klikt gewoon niet. Eigenlijk moet je al de loterij winnen."
"Je bent te veeleisend, ik blijf erbij. Als je een pizza bestelt en hij ziet er niet helemaal uit zoals je je had voorgesteld op basis van de menukaart, laat je hem toch ook niet staan?"
Daar kon ze weinig op zeggen. Ze moesten allebei glimlachen.
"Nee, serieus: bij nog geen enkele van die afspraakjes heb ik dat tikje extra gevoeld. Ge weet wel, de "klik" was er niet. Hoe zeggen ze dat? De mayonaise pakt niet."
Haar vriendin zuchtte. Ze had zelf een vaste relatie en zou het eigenlijk wel spannend vinden om eens te gaan "blind daten". Wat was het probleem? Het leek haar best boeiend.
"Weet je wat? Zal ik eens in jouw plaats gaan?"
"En dan net de enige knappe vent in de reeks ontmoeten? Nee, stel je er niet te veel bij voor. Meestal gaat het al meteen fout. Bij de eerste keer dat je elkaar ontmoet, bedenk je: "Nee, dat is 'm niet.""
"Je wilt gewoon te snel gaan. Spreek eens een tweede, een derde keer af. Misschien komt uwe X-factor - pardon - klik er dan pas aan. We zijn al wat ouder hé. Dat gaat allemaal wat trager." Ze liet even een stilte.
"Kijk, het mag niet te geforceerd zijn. dat gevoel heb ik vaak bij internetdates. Het lijkt soms wel een mondeling examen. Eigenlijk moeten ze onverwacht in je leven komen."
Ze had, in dat verband, haar oog laten vallen op een man die met een vriend enkele tafels verder zat. De man had al een paar keer in haar richting gekeken. Of het echt naar haar was, dat was evenwel een open vraag. Dat kon misschien wel haar verbeelding zijn. Zou ze haar stoute schoenen aantrekken en op weg naar het toilet langs hun tafeltje passeren? Ze zou "heel spontaan" iets kunnen vragen als "de pizza's zijn hier echt lekker, niet?" of zou dat net te geforceerd zijn? Hoewel, geforceerder dan internetdaten kon het alvast niet zijn. En was hij niet onverwacht in haar leven opgedoken?
Met z'n tweeën door het leven gaan, heeft nogal wat praktische voordelen. Een daarvan is dat je samen gewoonweg meer competenties in huis hebt. De ene is goed in koken, de andere in klussen. Heeft de ene geen groene vingers, dan is de andere misschien wel een tuinier uit de duizend. Is X een computerkluns, dan krijgt Y die vastgelopen computer wel opnieuw aan de praat.
Nu zijn er ook wel singles die alles in hun eentje klaren. Maar de meesten kunnen toch af en toe hulp gebruiken. Als ze die niet vinden bij familie, vrienden of kennissen, dan vinden ze die gegarandeerd wel bij Lets.
Lets staat voor Lokal Exchange and Trading System. Leden van Lets ruilen diensten en goederen. Als ik iets voor jou doe, dan geef mij jij daar een aantal ruileenheden voor (gebaseerd op de tijd en energie die de klus jou kost). Met die ruileenheden kan ik dan op mijn beurt een beroep doen op diensten en goederen van anderen. Heb je iets nodig of wil je iets voor iemand anders doen, dan stuur je gewoon een mail naar de hele groep via een mailinglist. Lets-Gent telt om en bij de 200 leden en dus is de kans heel groot dat je reacties krijgt. Binnen Lets worden er 101 dingen gevraagd en aangeboden: kleren verstellen, poetsen, klussen, koken, fietsen herstellen, babysitten. Daarnaast vinden ook heel wat spullen een nieuwe eigenaar: kleren, plantenstekjes, groenten, meubels, huishoudtoestellen, enz. Ook spullen en toestellen (bv. een hogedrukreiniger)lenen van iemand is mogelijk.
Lets is niet alleen heel praktisch en financieel voordelig. Je leert er ook een pak nieuwe mensen door kennen: koppels, singles, jonge en minder jonge mensen. Met Lets bouw je in je eigen stad of dorp een uitgebreid netwerk op dat je leven als single zoveel prettiger en makkelijker maakt. Een aanrader dus voor iedereen!
Een tijdje geleden stond ik twee keer kort na elkaar met vochtige ogen in de donzige stilte van een kamer in de kraamkliniek. Mijn twee beste vrienden, T en W, werden met nauwelijks een paar weken verschil vader. De één van een wolk van een dochter, de ander van een droom van een zoon. Ondertussen zijn we een paar maanden verder en ondanks af en toe een slapeloze nacht of een kwakje groentepap op de grond, zie ik vandaag alleen maar honingzoet geluk. Zoveel zelfs en zo zoet dat je er stiekem een beetje bang van wordt. Zélfs als je maar een goede vriend van het nieuwe gezinnetje bent en er plots ‘nonkel’ voor je naam komt te staan. Maar nonkels en zeker goede vrienden moeten die naam ook waar maken, vind ik. Zeker als ze zelf nog in de kind noch kraai-fase zitten. En dus probeer ik de frisse papa’s en mama’s te helpen waar het kan. Bijvoorbeeld door eens naar de Colruyt te rijden of, en dat was nieuw, door op de kleintjes te passen.
Een tijdje geleden deed ik dat namelijk voor het allereerst, dat babysitten. En ook al was het maar voor een uurtje of twee, ik was er niet gerust op. Ik had bijvoorbeeld op YouTube opgezocht hoe je een pamper moet verversen. Inderdaad, op YouTube. Ik ben nu eenmaal een man, en in tegenstelling tot de andere kunne die de helft van haar leven als babysitter bijkluste, hebben de meeste mannen dat nog nooit gedaan, pampers verversen. En aangezien daar zowel een poep als poep tout court mee gemoeid is, kun je maar beter zeker van je stuk zijn, dacht ik.
Enfin, voorbereid als op een eindexamen, arriveerde ik bij kleine J thuis. Ze was toen ongeveer een half jaar trouwens. Haar vader stopte me nog snel een warm flesje in de hand en sloot de deur achter zich. Right, nu is het aan ons, J…
Kleine J is een fantastisch kindje. Kobaltblauwe oogjes en een lach die Japans staal kan breken. Soms verbeeld ik me ook dat J mij al herkent. We kunnen het in ieder geval prima met mekaar vinden. Vooralsnog lijken vooral mijn bril en baard haar te fascineren. Maar die dag was kleine J toch niet helemaal op haar gemak. Misschien voelde ze instinctief dat nonkel T. òòk niet helemaal op zijn gemak was, want uit haar kijkertjes sprak een sprankeltje argwaan. Alsof ze wou vragen: ‘Jij hebt dit toch wel ‘ns eerder gedaan, niet?’ En toen ik terugkeek met een ‘Jaja’ die meer op een vraag dan op een antwoord leek, ging het lipje krullen.
En dus wou kleine J haar flesje niet. In haar wipstoeltje zitten wou ze ook niet. Bij mij op de schoot al evenmin. Dus werd het rondlopen met J als een pruilende koalabeer tegen mijn borst. En praten. En gedichtjes voordragen. (Sorry J, ik ken alleen Latijnse versjes) En liedjes zingen. Van Sesamstraat, over Ernie die de slaap niet kan vatten. (Tiens, ken ik dat nog stééds uit het hoofd?) Maar het mocht allemaal niet baten. Kleine J wou duidelijk iets anders. Zou het dan toch die pamper kunnen zijn?, dacht ik. Dus ik besloot haar even neer te leggen op het speeldeken om te verifiëren of het YouTube-moment dan toch aangebroken was. Maar kijk, dàt was het dus! Van zodra kleine J op het deken lag, daar een rammelaartje vond en uit haar ooghoekje de houten speelboog zag staan waar paarse nijlpaarden en oranje krokodillen van af hangen, kirde ze van het lachen. Phew. Mission accomplished.
Na een klein uurtje spelen nam ik kleine J op de schoot en gingen we boekjes lezen. Ik weet wel dat zo’n baby’tje dat eigenlijk nog niet kan. Maar ze lijkt het wel leuk te vinden als iemand tegen d’r praat en, toegegeven, vooral het draaien van de blaadjes vindt ze geweldig. Hey, you take what you can get, natuurlijk. En luister, daar was papa al terug! Hij kwam breed grijnzend de trap op, apetrots op dochterlief en misschien ook wel een beetje op nonkel T., die zijn missie tot een goed einde had gebracht. En kleine J, die leek er allemaal niet veel van te merken. Maar toen papa haar oppakte, lachte dat mondje als de zon op de zee en greep dat kleine handje gretig naar het grote gezicht.
En ik, ik dacht maar één ding.
Zou ik echt de enige man ter wereld zijn met een biologische klok?
Reacties en initiatieven van lezers, daar worden wij heel vrolijk van. Dus was onze dag goed toen er een mail van lezer W. in onze mailbox viel. W. wil graag met andere lezers van deze blog naar de Gentse museumnacht op donderdag 1 december.
Heb je interesse? Mail dan naar oponseentje@gmail.com. Dan spelen we je mailadres door aan W. die de avond dan verder zal organiseren in samenspraak met alle geïnteresseerden.
Annabell is jong en single, maar heeft grootse plannen. De eerste stap was een huis kopen in Gent. Een grote kost voor één persoon, maar Annabell heeft een vast inkomen en met de nodige steun van de bank bleek dit haalbaar. Haar zoektocht duurde een tijdje, maar eindelijk kwam het nieuws dat ze iets gevonden had: een betaalbaar herenhuis aan Dampoort, met een grote tuin. Een huis waar ze met wat geluk de rest van haar leven kan wonen. Met voldoende plaats voor zichzelf, maar ook voor een man en voor kinderen. Kortom, een huis met toekomst.
Slechts één nadeel aan de betaalbaarheid: de staat van het huis. Een buitenmuur vol vocht, een donkere beschimmelde badkamer, een lekkend dak, een onbruikbare keuken, ... Een huis met potentieel, maar dan verborgen onder enkele dikke lagen stof. Stap voor stap zal Annabell de ruimtes leefbaar maken, tot het binnen x aantal jaren stilaan de vorm van een droomhuis zal krijgen. Langzaam en kostelijk, maar de enige optie voor een alleenstaand persoon.
Jullie, lieve lezers, kunnen Annabell vooruit helpen met de verbouwing van haar huis. Meer zelfs, je moet er niet eens de zetel voor uit komen! (sorry voor wie al enthousiast zijn bouwmaterialen uithaalde) Via deze link kunnen jullie haar een nieuwe keuken bezorgen. Het stemmen lukt best via e-mailadres (of meerdere adressen), en door één klik bevestigen via het mailtje dat je opgestuurd krijgt.
Op die manier staat Annabell een stapje dichter bij haar droomhuis. En misschien ook wel een stapje dichter bij haar droomman, wanneer die haar bekende hesperolletjes met kaassaus proeft!
Alvast een hele dikke merci! (ook aan Op ons eentje, die mij de kans geeft een vriendin te helpen)
Uit "De vriendschap" van Connie Palmen: (ja, ook al!)
Krijgen en geluk horen niet bij elkaar en vinden en geluk ook niet.
Mensen die maar blijven wachten op het geluk, die wachten op iets wat nooit komt. Geluk ligt niet voor het oprapen. Het is niet het grote, geheime geschenk dat het leven voor iedereen in petto heeft en ergens voor jou verborgen houdt om het op het juiste moment aan jou uit te reiken, omdat je er recht op hebt. Niemand heeft recht op geluk.
Ik heb dit stukje gekozen omdat ik het er zo volmondig mee eens ben. Geluk komt niet vanzelf, je moet er niet op wachten, je moet het vastgrijpen.
Geluk is geen vanzelfsprekend recht, je moet er zelf voor kiezen en er moeite voor doen. Geluk is actie! Palmen gebruikt harde taal, maar ze schudt op die manier mensen wakker.
Tommi die sinds kort ook meeblogt bij Op ons eentje las op de boekenswishing een passage voor uit 1984 van George Orwell.
"Is was a bright cold day in April, and the clocks were striking thirteen. Winston Smith, his chin nuzzled into his breast in an effort to escape the vile wind, slipped quickly through the glass doors of Victory Mansions, though not quickly enough to prevent a swirl of gritty dust from entering along with him."
Dit is de allereerste zin van het boek. Meteen wordt de toon gezet voor de rest van het beklijvende verhaal. Iets verder op pagina 1 nog deze passage, waarin hij (BB) al een eerste keer opduikt... Winston Smith neemt de trap naar het zevende en dan, ...
"On each landing, opposite the lift shaft, the poster with the enormous face gazed from the wall. It was one of those pictures which are so contrived that the eyes follow you about when you move. BIG BROTHER IS WATCHING YOU, the caption beneath it ran."
Tommi motiveert deze keuze als volgt: 'Nu niet dat dit m'n aller-allerspeciaalste boekenfragment ooit is, maar het was een praktische keuze toen ik me die zondagmorgen plots bedacht dat ik nog geen fragment had voorbereid ;-). Anders was het wellicht een stukje geworden uit een boek van Haruki Murakami of John Grisham.
Ik stelde op de boekenswishing On the road van Jack Kerouac voor.
'It was beautiful in Longmont. Under a tremendous old tree was a bed of green lawn-grass belonging to a gas station. I asked the attendant if I could sleep there, and he said sure; so I stretched out a wool shirt, laid my face flat on it, with an elbow out and with one eye cocked at the snowy Rockies in the hot sun for just a moment. I fell asleep for two delicious hours, the only discomfort being an occasional Colorado ant. And here I am in Colorado! I kept thinking gleefully. Damn! damn! damn! I'm making it! And after a refreshing sleep filled with cobwebby dreams of my past life in the East I got up, washed in the station men's room, and strode off, fit and slick as a fiddle, and got me a rich thick milkshake at the roadhouse to put some freeze in my hot, tormented stomach.'
Toen ik even googlede op mijn stukje bleek uit de eerste zoekresultaat dat het tankstation in kwestie nog zou bestaan :-).
Waarom Jack Kerouac? Ik lees graag reisverhalen. Maar ik ben eerder toevallig begonnen in On the Road. Ik kende Kerouac van naam maar ik was niet meteen vertrouwd met 's mans werk.
Ik had net de verfilming van Howl gezien en ik vond het mooi hoe Ginsberg met taal speelt. Ik stond in de Fnac en ik zag het boek liggen dus heb ik het maar meegenomen. En ik heb het nog geen moment beklaagd.
Kerouac is een typisch product van de Amerikaanse cultuur in de jaren '40 en '50 met Jazz, Bebop en nog zoveel meer. Het mooie is dat hij schrijft zonder de tekst daarna nog aan te passen en met het oog van een mooi vloeiend ritme. Je kan ze gerust luidop voorlezen en je wordt er ook in mee gevoerd. Hij is een ongelofelijk meeslepend verteller.
Een aantal jaar geleden heb ik met een vriend een roadtrip gemaakt van Chicago naar Montreal. Buiten een auto en onze hotels hadden we niets gepland. We hebben het toeval de kans gelaten en zo Amerika op een andere manier leren kennen. Het verhaal van Kerouac doet me wel terug denken aan die reis: het gevoel van absolute vrijheid terwijl we ettelijke kilometers langs de Great Lakes reden.
De quote die ik voorgelezen heb op de boekenswishing komt uit het populair-wetenschappelijke boek Oorverdovende stilte van Paul Davies. Dit boek werd uitgegeven naar aanleiding van de 50e verjaardag van het SETI-project van de NASA, waarbij via radiotelescopen onderzoek wordt gedaan naar buitenaards leven.
Dit is de quote:
"Soms denk ik dat we alleen zijn in het universum, en soms denk ik dat we niet alleen zijn. In beide gevallen is het idee nogal onthutsend."
De quote is afkomstig van Arthur C. Clarke, een Britse science-fiction schrijver die 3 jaar geleden overleed (jullie kennen ongetwijfeld "2001 a space odyssey").
Waarom heb ik die quote gekozen?
Ruimtevaart, en de vraag of er "iets" van leven is buiten onze biosfeer, hebben me altijd geboeid. Het is bijna onvoorstelbaar dat, met de miljarden sterren en planeten die er zijn, er geen enkele planeet zou zijn waar ander "leven" ontstaan is. De vraag is natuurlijk of wij er ooit in zullen slagen om dat ander leven te ontdekken (rekening houdende met de enorme astronomische afstanden in het heelal), laat staan herkennen...
Het is ook bijzonder dat er, 13 miljard jaar na de big bang, een soort ontstaan is (wij dus), met voldoende intellectuele capaciteiten om op zoek te gaan naar zijn eigen oorsprong, en de oorsprong van ons universum (en dus alle materie). Precies alsof het in ons "geprogrammeerd" zit vanuit een hoger plan. Zou er dan toch een God zijn? ;-)
Ik ben echt benieuwd naar wat we nog allemaal zullen ontdekken, want de wetenschap blijft evolueren en verder zoeken. Ik zou graag eens 1000 jaar in de toekomst willen zien :-).
Lies selecteerde voor onze boekenswishing een passage uit 'De vriendschap' van Connie Palmen. Ze koos die passage niet alleen omdat ze die zo mooi vindt, maar ook omdat ze deze zo goed vindt passen bij haarzelf. Haar liefde voor taal, het belang dat ze hecht aan verbondenheid met anderen, haar schrijven voor deze blog. Het zit er allemaal in.
'Ik zei Thomas dat ik alles het beste kon begrijpen door de mensheid te beschouwen als een taal. In een taal kan een woord nooit op zichzelf staan. Om betekenis en zin te kunnen hebben, is het afhankelijk van andere woorden, waarmee het verbonden wordt en waaraan het zijn betekenis ontleent. Zo vergaat het mensen ook. We krijgen betekenis door onze verbintenissen met iets of iemand, met je familie, je vrienden, je geliefde en met de wereld door je werk. Ik denk dat of iemand zijn leven als zinvol of zinloos beschouwt, afhangt van de persoonlijke verhoudingen die iemand aan kan gaan. Je bent een moeder door je kind, zo zit dat. Je bent een geliefde door je geliefde, een vriend door je vriend, een schrijver door je lezer. Het is het drama van de afhankelijkheid en er is niks aan te doen.'
De laatste zin vindt Lies wel te negatief. Je kunt niet zonder anderen, maar dat is helemaal geen drama, vindt ze zelf.
Miss Butterfly las op onze boekenswishing een paar passages voor uit ‘The bitch rules: common sense advice for an uncommon life’ door Elizabeth Wurtzel, 2000:
‘I am not the happiest person. In fact, in the battle between joy and misery, I’d say that the latter often seems to prevail. I don’t like this, and everyday I refuse, for the eight million time, to put up with another minute of it. But the world does what it does, and I often find it disagreeable. After all these years, I’m kind of resigned to that.
But I do have one thing on my side: I have enormous faith. And hope. I am not speaking of the kind you find in church or in the afterlife or in heaven or in the Saint James Bible or in the Hara Krihnas that we all encounter changing flights in the airports of the world. I am speaking of a simple faith that says that one way or another, no matter how many times I stumble and stub my big toe, somehow life is going to work itself out.
So this is a book about mistakes. In fact, this is a book in praise of mistakes. May you make many of them along the way. May you make them left, right and center, and when you do, may you never claim to have profited from them. May you never ever chalk them up to lessons learned or experience gained or any of that trite, commonplace bullshit. Just enjoy your idiocy, cry about it and bask it in, and be glad you are lucky enough to have a life that has room for some stupidity and lolling about and kicking around, because, you know, that’s how it goes, and that is what it means to be living.
And have faith. Have faith that somewhere along the way you will manage to get all the joys in life that you hope and wish and pray for, the things you ask for every time you blow out your birthday candles, the dreams you imagine every time you see a shooting star, or even every time you sight just a lone, regular, pretty star, hanging out in the sky, and still and peaceful and bright.
I probably want more or less the same thing that you do. Being human, we all kind of want the same things, to love and be loved, and all of that. And in the rules I’ve laid out here, I believe I have found the secret of life. The point I must make beforehand is that I myself don’t always follow my own good advice. In fact, I fuck up all the time.
And I have loads of faith. All I can offer in the way of advice are a few hints about getting and muddling through along the way. The rest is your mess to make and to clean up and enjoy. I hope you have fun. Because at the end of the day, having fun is the only secret of life.’
Reden van uitkiezen: de mix van goed advies, humor en realisme van de schrijfster sluit aan bij de kijk van Miss Butterfly op het leven en wilde ze delen met de anderen van de groep.
Deze week loopt de boekenbeurs. Wij kwamen vorige week al helemaal in de sfeer tijdens onze boekenswishing.
Wij vroegen elk van de deelnemers een passage uit een boek voor te lezen. Omdat er echte pareltjes bij zaten en we ook de afwezigen graag laten meegenieten, publiceren we de komende week elke dag een van deze passages op onze blog.
We beginnen met een gedicht van Herman De Coninck. Dit gedicht werd voorgelezen door J., een trouwe lezer van onze blog die zich welgeteld 3 uur voor de start van de swishing inschreef, maar er toch in slaagde nog een pak boeken mee te brengen en een prachtig gedicht te selecteren. Eentje over de liefde.
J. motiveert zijn keuze voor dit gedicht als volgt.
"Ik las op woensdag voor het eerst een gedicht van Herman de Coninck, en was onmiddellijk getroffen door zijn stijl. Na enig speurwerk in mijn bibliotheek vond ik nog enkele andere gedichten van hem waaronder het volgende (uit 'Geen dag zonder liefde', De Bezige Bij, 1994). Opnieuw kon zijn eenvoud en humor me direct bekoren, en er steekt er een levenswijsheid in die ik enkel kan beamen: liefde is niet enkel houden van een ander."
Driehoek
Het leek wel een goeie driehoeksverhouding: ik hield van jou en van mij.
Ik hield van jou zoals je dat alleen maar voor het eerst doet: alsof het elke keer voor het laatst is.
Ik hield van jou om de manier waarop ik je in alle stàten bracht, in België, Frankrijk, Nederland, Joegoslavië, geluk was inderdaad zo uitgestrekt als hele landen en telkens net zo onderling verschillend.
Ik hield van jou om de manier waarop je, over mijn schouder meelezend, kon zeggen: jaja, schrijven hoe goed je het kan, dàt kan je wel, maar laat maar eens zien.
En ik hield van mij, o, wat hield ik even nadien van mij, want hoe zalig was het mezelf te zijn in jouw armen.
Na al dat voorlees-en promotiewerk, werd het tijd om onze hersenen te pijnigen (ja, zelfs op een zondag!). Een quiz tussen de twee of meerdere personen die hetzelfde boek wilden, zorgde voor hilarische momenten. Weet u bijvoorbeeld welke activiteit Op ons eentje nog niet georganiseerd heeft? En in welke jaartal is deze blog nu ook alweer van start gegaan? Toen de vragen ‘op’ waren maar er nog een paar boeken moesten verdeeld worden, boden twee dobbelstenen een uitkomst: degene die ‘het hoogst’ kon gooien, had het boek! Resultaat: een aantal winnaars, een aantal ‘verliezers’, maar vooral veel plezier!
Boeken switchen, dat zorgt voor een groepsgevoel dat we niet zomaar konden loslaten... en dus besloten wij dat een zonnige wandeling door Gent er nog wel bijkon. Elke wandeling verdient een gids en die bleek zich in onze groep te bevinden. Wij volgden haar gedwee door de binnenstad, richting Baudelo, langs de Leie... om te eindigen aan de Dulle Griet voor een stevige portie soep, njammie!
Wij keerden huiswaarts met een warme maag, een frisse neus, lectuur voor de komende herfstavonden, huize Colette als nieuwe ontdekking en vooral... de herinnering aan een gezellige namiddag!
Na een rondje ‘voorlezen’ werden onze verkoopstalenten aangesproken: elk om beurt stelden we kort de boeken die we wilden ruilen voor en vertelden waarom we er een andere persoon blij mee zouden maken.
Een stadsgidsje van Gent mocht in andere handen terechtkomen daar alle cafeetjes eruit al ontdekt waren, dubbele‘Murena’strips waren nu voor een andere Romein bestemd, Poelho Coelho’s debuut mocht door een andere pelgrim-in-spé gelezen worden, de erotische verhalenbundel was bestemd voor nieuwe rode oortjes en de bundel korte reisverhalen mocht in een andere koffer verdwijnen.
Na de promotie, de actie! Alle boeken werden in het midden van de ruimte samengebracht zodat wij gretig konden aanvallen. Achterflappen werden gelezen, boeken werden doorbladerd, gewikt en gewogen, opgepakt en teruggelegd,... om uiteindelijk al dan niet een post-it met de naam van de mogelijk nieuwe eigenaar te krijgen.
Resultaat: een boekenorgie met veel gekleurde post-its! Sommige exemplaren waren blijkbaar zeer gegeerd en om trek-en sleurwerk te vermijden, moest er een oplossing komen.
