Op ons eentje: december 2012

Ben jij ook bij de gelukkigen die momenteel geniet van een of meerdere dagen/weken vakantie?

Dan hebben we een paar leuke suggesties:

- een tip van gastblogster B.: zelf budgetvriendelijke en originele cadeautjes maken

- een tip van gastblogger N.: bookcrossing uitproberen met behulp van deze handige handleiding

Heb jij ook ideeën voor een zalige vakantie? Boekentips, aanraders voor uitjes, lekkere recepten die jij tijdens je vakantie hebt uitgeprobeerd, ... Deel dan jouw ontdekkingen met de andere lezers door ze hieronder te posten.

De recente campagna van de Bond Zonder Naam plaatst het thema ‘eenzaamheid’ in de kijker (http://www.erbij.be/), een mooi en taboedoorbrekend initiatief!

Eenzaamheid is niet zozeer synoniem van ‘alleen zijn’, maar je niet verbonden voelen met anderen, met je werk, met je omgeving...

Als single kan ik mij intens verbonden voelen tijdens het lezen van een boek of het bekijken van een film. Een eenzame periode maakte ik door toen ik én verhuisde naar een andere stad, én terzelfdertijd net afgestudeerd was én net op een nieuwe werkplaats startte én net samenwoonde met mijn toenmalige partner. De eerste maanden heb ik mijn weg moeten zoeken (letterlijk en figuurlijk) en bewust energie gestoken in mogelijke vriendschappen.

En dan vraag ik mij af: hebben singles meer ‘last’ van eenzaamheid? Of bestaat er ook zoiets als ‘tweezaamheid’, je eenzaam voelen omdat je je niet verbonden voelt met je partner of vriend(in).

Dan ben je aan het goede adres op deze blog. Want een van onze lezers mailde ons een sympathiek voorstel voor een single-kerstavond. Dus herinneren we graag nog even aan deze oproep die hier een paar dagen geleden al gepubliceerd werd.

Zin in een ongedwongen en budgetvriendelijke kerstavond in Gent samen met andere singles? Mail dan als de bliksem naar kerstavondingent@yahoo.com. Doen!

Bij toeval zag ik het boekje in de bib met de titel: ‘Hoera, ik ben single!’ staan en grabbelde het mee. Bijna was ik vergeten het te lezen, totdat mijn naderende uitleentermijn dichterbij kwam. Op een klein uurtje las ik het uit, met een grote glimlach rijker.

De auteurs halen vlot het maatschappelijk ideaal van een relatie/een gezin aan en bieden op een realistische, grappige en nuchtere manier advies. Op sommige momenten gaat het er zo ‘over’ (een vragenlijst voor de alleenstaande) dat het hilarisch word. Daarna halen ze alle topics met suggesties boven: sex, gezelschap, emotionele steun, wonen, de voortschrijdende tijd,... en tussendoor een paar quotes, zoals ‘Dit IS de goeie, ouwe tijd!’ (waar je later op zal terugkijken) en ‘Maak plezier! Mensen met plezier leven langer!’

Ik lees vervolgens de checklist met ‘tekenen van tevredenheid met jezelf’ is concludeer dat het nog niet zo slecht is gesteld met mij! ;-) J

‘Hoera, ik ben single!’ door Marc St. Camille en Lou Moretti, 2003.

Kerstavond, dat is een avond om te vieren met familie. Dat krijg ik overal te horen als je vraagt wat mensen gaan doen op de eerste avond van de feestperiode.
Maar als single is een familieavond niet altijd evident en daar staan maar weinig mensen bij stil.

Toen ik het stukje single in tijden van feestdagen las, wist ik dat ik niet alleen was. En misschien had jij net hetzelfde gevoel?
Dan zitten we in hetzelfde schuitje :-)

Een oplossing die werd voorgesteld was het boeken van een reis, maar ook dat is niet voor iedereen mogelijk.
Maar misschien is er wel nog iets eenvoudigers, we gaan gewoon met een kleine groep singles samen iets eten.
Niet chique en duur, maar gewoon lekker eenvoudig en met aangenaam gezelschap. Zo wordt de avond plots iets om naar uit te kijken!

Kan je je vinden in dit kerstavond alternatief, laat dan iets weten op kerstavondingent@yahoo.com

Tot dan?

Met dank aan onze gastblogger.

Er is iets dat ik niet snap en waarover ik me meer en meer het hoofd breek. Dus roep ik graag onze lezers ter hulp, zeker diegenen met kinderen.

De vraag waarop ik graag een antwoord zou krijgen:

Waarom doen mensen met kinderen niet meer inspanningen om hun kinderen een gezonde wereld na te laten?

Hun kinderen in een warm nest laten opgroeien, ze voldoende te eten geven, ze de beste medische zorg bieden, steun bij hun studies en hobby's, ... Dat doen de meeste ouders in mijn omgeving allemaal fantastisch en ik bewonder ze oprecht daarvoor.

Maar als het om de langere termijn gaat, zie ik toch een pak minder inspanningen.

Vraag aan ouders of ze het belangrijk vinden dat hun kind en zijn eigen kroost ook later voldoende en gezond kunnen eten en je krijgt een volmondig ja. Dat ze zuivere lucht kunnen ademen en gezond blijven? Uiteraard. Dat ze geen problemen moeten oplossen die gecreëerd werden door hun ouders? Spreekt voor zich.

Maar laten we eens kijken naar de realiteit

Voldoende en gezond eten: ziet er slecht uit

Door de klimaatopwarming die wij mee veroorzaakt hebben, gaat er gegarandeerd voedselschaarste komen, ook in Europa..
De conventionele landbouwmethoden (o.a. intensieve veeteelt) die ons nu goedkoop eten opleveren, zorgen voor een zwaar vervuilde bodem die dus minder zal opbrengen. Doordat we het zo belangrijk vinden dat onze kroost nu zijn dagelijks lapje vlees krijgt, gaat het regenwoud eraan, warmt de aarde verder op en worden natuurrampen straks vrijwel dagelijkse kost. Met minder eten voor iedereen als gevolg.

Zuivere lucht: kan beter

We wenen bij verhalen over kindjes met astma of kanker. Een film of een getuigenis op een blog en ons hart breekt. Maar tegelijkertijd vertellen we blij dat we een goedkoop reisje hebben kunnen boeken, eentje met het vliegtuig. Inderdaad, dat tuig dat massa's fijn stof uitstoot waardoor kindjes astma of longkanker krijgen. En dan hebben we het nog niet over onze verknochtheid aan de auto gehad. Als er enkele kindjes sterven door toedoen van een geschifte psychopaat, dan komen we met honderdduizenden op straat. Maar dat in Vlaanderen jaarlijks 13.000 mensen vroegtijdig sterven door fijn stof, dat vinden we blijkbaar aanvaardbaar. Want we willen rijen, rijen, rijen, ....

Problemen nalaten voor onze kinderen: ze zullen weten wat gedaan

Van duizenden generaties die hier voor ons leefden, vinden we enkel nog wat potscherven en andere boeiende overblijfselen terug. Wij laten als souvenir voor de mensen die hier de komende 100.000 jaar (hopelijk) zullen leven verschrikkelijk gevaarlijk afval na dat het leven in hele werelddelen morsdood kan maken als het ooit fout afloopt. En de zeeën laten wij door overbevissing straks leeg achter, tenminste als we al het plastic dat erin drijft buiten beschouwing laten. En wat als de volgende generaties hier overspoeld worden door klimaatvluchtelingen? Lijkt me ook geen cadeau voor onze kinderen.

Sorry dat dit geen vrolijk stukje is. Ik had het ook liever anders gehad.

Wat ik vooral zoek, is een antwoord.

Hebben ouders te weinig tijd om zich te informeren en weten zij bijgevolg niet wat er op het spel staat? Of is het allemaal zo beangstigend dat men er liever niet aan wil denken?

Is het te moeilijk om levensgewoonten te veranderen, zeker als je zo al geen 5 minuten voor jezelf hebt?

Zijn de vereiste veranderingen zo drastisch dat wij het gewoonweg niet meer zien zitten eraan te beginnen?

Zijn wij zo doordrongen van het individualisme, het 'zorg goed voor jezelf' dan wij ronduit egoïsten zijn geworden. Zelfs onze eigen kinderen moeten het bekopen. Laat staan dat wij zouden geven om de kinderen van anderen, zeker als die aan de andere kant van de aardbol wonen.

Ontbreken de alternatieven? Geraakt men bijvoorbeeld niet op zijn werk zonder auto?

Is het tegen de stroom inzwemmen te lastig?

Of zet onze portemonnee keer op keer aan tot minder milieuvriendelijk gedrag?
Met een beperkt gezinsbudget kiezen voor de meest milieuvriendelijke, maar soms ook duurdere oplossing (bv. biovoeding), is dat niet haalbaar? Of hebben we te veel geld veil voor luxe en te weinig voor wat essentieel is?

Beseffen ouders dat hun individuele inspanningen niet echt veel baten zolang de massa niet dezelfde keuzes gaat maken? En is dat de reden waarom velen enkel tot minimale veranderingen (à la afval sorteren) bereid zijn?

Of associëren ze milieuvriendelijk leven met een bende hippies in afgewassen lelijke kleren? Het soort mensen waar ze vooral niet toe willen behoren.

Vertel het mij, beste ouders. Want ik wil het heel graag weten.

December.... feestmaand, en elk jaar een beetje vroeger (in de winkels dan).

Enin, concreet betekende dit dat ik ‘vroeger’ (lees: vier jaar geleden ‘met lief’) een bezoekenestafette aflegde om ‘u’ tegen te zeggen: van bomma naar (schoon)ouder(s) naar mémé naar... en dan overal wel iets te eten en te drinken krijgen, enfin, wij kwamen laat en volgepropt (letterlijk: kadootjes en ‘hapjes’) maar vooral blij thuis, content dat onze tocht er op zat. Gelukkig was er een Kerstavond, Kerstdag en tweede Kerstdag alsook Oudejaarsavond en Nieuwjaarsdag om de bezoeken enigzins te spreiden.

Dit jaar ben ik als single heel tevreden deze dagen zelf te kunnen invullen: alleszins veel rustiger voor mijn gemoed, mijn portemonnee en mijn maag! Gewoon zalig om geen ellenlange ‘nog gauw te kopen-aiaiaiaiai!- waar ga ik dat vinden?’-lijstjes te moeten opstellen en tussen het volk op de koopzondagen te gaan jakken, zatte feestnonkels te trotseren, zeven gangen te verorberen,... ik ga genieten van op mijn gemak de kerstboom te versieren! J

Een ‘andere’ Kerst, rustig, met een beperkt aantal mensen en zonder teveel trammelant, I’m in!

Er was eens, een jaar of zes geleden, in een huis hier onder mij, een stel dat elkaar sinds twee decennia kende. Zij was wild en hij las veel. Het verbaasde haar dan ook niet, dat hij verslingerd raakte aan 'zwerfboeken', beter bekend als 'bookcrossing'. (voor uitleg verwijs ik naar de officiële website van dit bizarre maar heerlijke tijdverdrijf om 'van de hele wereld een bibliotheek te maken').

De man ging bij nacht en ontij op jacht naar boeken. Want als er een boek werd losgelaten in het wild, ontving hij een 'release alert'; een melding over de plek waar het boek wachtte om bejaagd, gepakt en gelezen te worden. En als hij, of een andere boekenjager, zijn prooi binnen had, meldde hij zijn vondst op zijn beurt op het net. Zo kon hij, en andere leden, de reis van elk boek, en wie het las, volgen. Oudgedienden mopperden op fora soms dat dit hijgerige jagen weinig meer met lezen had te maken. En echt ongelijk hadden zij niet. Wat te denken van een boek dat onderin een zandbak lag begraven of dat zat vastgebonden aan de slagboom van een overweg, zodat alleen bij het langskomen van een trein, onder het oog van tientallen wachtende fietsers, het boek kon worden losgepeuterd? Heeft niks met lezen van doen. Maar daarom niet minder leuk.

De man legde en joeg op boeken. En hij niet alleen. De Groningse scene haalde er zelfs de krant mee. Men opereerde onder schuilnamen en een persoonlijke foto op je profiel was zeldzaam. Ook wie man of vrouw was, bleef vaak onduidelijk. Heel andere koek dan facebook. Tot welke hilarische toestanden dit soms leidde, kan een goed jager teruglezen in de archieven van bookcrossing. Hier beperk me tot het boekenstel.

De vrouw kreeg er lucht van dat de uithuizigheid van haar ega niet alleen de jacht op boeken betrof. En ze bedacht -want dat gaat zo in sprookjes- een list. Zij werd, zonder dat hij het wist, zelf lid van de zwerfboekclub. Onder de naam 'Letterzetter'. De vrouw verdiende toentertijd haar brood met het begeleiden van langdurig werklozen in een kringloopwinkel. En, net als bij tweedehands kleding het geval is, is ook maar een heel klein deel van de ingebrachte boeken geschikt voor wederverkoop. Zo beschikte Letterzetter over honderden doorgedraaide boeken. In de trein naar huis selecteerde ze elke dag zorgvuldig de titels en broedde op haar plan. Ze zou een soort speurtocht voor hem uitzetten, door kwistig te strooien met boeken. Boeken met vrouwen in de titel, boeken over vrouwen. Waar hij dan op zou jagen, zonder te weten wie ze losliet.

Aldus geschiedde. Hij volgde, maar vermoedde niet dat Letterzetter zijn lief was. Ook wekten de veelheid aan boeken, en vreemde titels als 'Een vrouw volgt het spoor' bij hem geen enkele argwaan. Maar liegen en leedvermaak waren niet echt haar ding, dus ze onthulde gauw zelf haar grap. Toen was het even stil.

Letterzetter bleef langer lid dan nodig was voor de list, en ze kreeg leggend, jagend en zelfs lezend de smaak te pakken. Ze maakte kennis met werk van Tom Lanoye, Nelleke Noordervliet en John Irving.

Hoe het afliep met dat stel? Nou ja, dat ging dus, jaren later, alsnog uit elkaar. Zo gaat dat soms. Maar de boeken trof geen blaam. Sprookje van niks, hè. Geen spinnewiel, geen wolf, geen glazen muiltje ter verhoging van de feestvreugde, en zelfs geen behoorlijke moraal.

Scheiden doet natuurlijk leiden, maar opent ook het jachtseizoen. Op bewegend wild. En soms, soms levert die jacht dan weer een boek op. Een nieuw boek, nota bene. Als cadeautje. Nu schrijf ik zelden over boeken, maar aan dit boek had ik al eens een logje geweid. Zonder er in te hebben gelezen. Terwijl 1 miljoen Nederlanders me al voorgingen. Zal ik het dan toch wagen? Ok, ik sla het open, op bladzijde 280: "We pakken het ritme op... op, neer, op, neer, op, neer ... en weer en weer en het voelt zo...lekker" (...) zwoegende (...) barstens (...) heftig (....) kloppend (....) tuimelend (....) kreten (....)

Hm. Ja ja. Wat zal ik doen met deze prooi? Ruilen of toch liever loslaten? Want mijn ingedutte boekenjacht leefde gister even op. Ik bejaagde een boek. Tussen de wortels in een winkel. En ik vond het!

Nieuwsgierig geworden? Ga ook op jacht! Er zwerven duizenden boeken rond.

Zes december werd er een boek neergelegd bij de bloedbank aan de Plesmanlaan in Amsterdam. En fivergirl liet daar eerder 'De vrouw van de keukengod', los. Loop je eerder warm loopt voor Baldacci?, die ligt in Zwolle te wachten op de vuilcontainer aan de Zanzegge. Misschien is ie nog warm van het lezen, want hij werd er vandaag neergelegd. In Groningen ligt 'de Pianoman' van Bernlef bij het GIA aan de poststraat op nieuwe lezers te wachten. En ook in België ligt veel fraais. Zo reisde er een boek via Tilburg, Emmen en Castricum naar het station in Turnhout:
"Van aardbei tot zweepje"

Happy hunting! (en de vangst natuurlijk even melden)

Met dank aan onze gastblogster, Lehti-Paul

Wil jij ook graag een stukje op onze blog zien verschijnen, mail dan naar oponseentje@gmail.com

Regelmatig hoor je dat wij Vlamingen wel erg ruim wonen. Tegen 2050 gaat Vlaanderen 1 miljoen inwoners extra hebben en als we voortdoen zoals we nu bezig zijn, zal er tegen dan geen open ruimte meer zijn.

Als je dat bericht constant ziet opduiken in de media, dan begin je als ruimwonende single toch wel schuldgevoelens te krijgen. Zoveel ruimte voor mij alleen en die gastenkamer die slechts zelden bezet is, vraagt dat niet om een huurder?

Toen ik onlangs via via de oproep ontving van een Russische studente die 2 maand in Gent zou verblijven en een kamer zocht, leek me dat dus een goede manier om eens uit te zoeken of een kamer verhuren iets voor mij is.

Dus begon ik te mailen met Elena. 'Do you have internet?', was haar eerste vraag. Natuurlijk heb ik internet. Dat gaat via zo'n bakje in het stopcontact. Maar volstaat het dat ik een extra bakje koop en in de gastenkamer in het stopcontact steek? No idea. Ik begon zowaar acuut een handige computerman in huis te missen.

'Have a look at the room first', schreef ik haar. Dat internetprobleem zouden we wel oplossen als het zich bleek te stellen. Elena had namelijk de keuze uit meerdere kamers.

'OK, can I come to visit the room tomorrow?' Slik. Tomorrow, dat was wel heel kort dag voor een gastenkamer die ik ook gebruik als rommelkamer, zeker als er geen logés op komst zijn.

'Could you come this weekend?', vroeg ik. En ik begon als een bezetene op te ruimen. Twee dagen later was alle rommel weg (lees: verplaatst naar mijn bureau). Elena kon haar intrek nemen.

Maar de Russische schone liet niets meer van zich horen. Ik had haar opnieuw kunnen mailen, maar ik deed het niet. Want tijdens het urenlange opruimen had ik ook de kans gehad om eens goed na te denken over het nakende samenhuizen.
En de twijfels waren komen opsteken. Door je woonst met iemand te delen, geef je jouw privacy op. Gedaan met 's zomers in je blootje te slapen en zo ongegeneerd naar je WC of badkamer te lopen. Gedaan ook met je keuken niet onmiddellijk na het koken op te ruimen en met spullen te laten rondslingeren in afwachting van een grote opruimactie. En wat met verstrooide huurders die zomaar eventjes vergeten het gasvuur uit te zetten met hun kookpot nog op het vuur (ze bestaan, weet ik uit goede bron)?
En stel nu dat potje dekseltje zou tegenkomen (weest waakzaam, want gij kent dag noch uur...)? Dan wil een mens toch geen pottenkijkers?

Geen huurder dus. En terugdenkend aan de fish-regel waarover ik het hier ooit had besef ik dat het misschien maar het best zo houd.

Het was een teken. Ik wist het meteen. Een uitnodiging in mijn mailbox om eens iets te proberen dat ik nog nooit geprobeerd had. En waarvan ik dacht dat het echt niks voor mij was. Gratis en voor niks dan nog want normaal ben je 36 euro kwijt als je wil deelnemen aan het evenement. Een kans om werk nummertje IX tot een goed einde te brengen en meteen ook te werken aan nummertje XII. Ik verklaar mij nader.

Ik kreeg de vraag om mee te komen speeddaten. Er hadden zich negen mannen ingeschreven om op zoek te gaan naar een lief/match/potentiële prinses op het witte paard maar de organisatie kwam vrouwen te kort. Als we kunnen helpen… graag he.

Ik vertrok naar mijn negen dates zonder verwachtingen en met een vaag idee van wat speeddaten inhoudt. Dat idee bleek redelijk te kloppen. Je praat 7 minuten met een man en kiest nadien of je zijn gegevens wil krijgen. Die krijg je alleen als de heer in kwestie ook graag uw gegevens wil. Simpel. Je vermijdt ook zeeer lange saaaie avonden met een blind date ofzo. Je moet je maximum 7 minuten enerveren. Dat is wel enkele keren gebeurd moet ik eerlijk toegeven. Mannen die enkel over zichzelf praten en zich in 7 minuten niet één keer afvragen of jij misschien ook iets te zeggen hebt of die achteruit leunen, hun armen kruisen en zeer duidelijk laten merken dat ze niet geïnteresseerd zijn… Ze bestaan.

Mijnheertje nummer twee. Michael. Dat was zo’n type. Ik kon ook van op een paar kilometer afstand zien dat de Ken-van-Barbie-kloon-met-zijn-lange-blonde-golvende-haren geen match voor mij was maar je kan toch wel zeven minuten met iemand praten. Ik heb al langere gesprekken gevoerd met totaal onbekenden die samen met mij op de trein wachten bijvoorbeeld. ‘t Is niet omdat ik niet op Barbie lijk dat ik niks te melden heb.

Maar er bestaan ook mannen die zich de volledige 7 minuten engageren om een fijne babbel te hebben. Over koetjes, kalfjes, reisbestemmingen, vreemde hobbies en chocoladekleurige golden retrievers.

Ik was een beetje bang dat heel het café vol broekventjes ging zitten aangezien ik in de groep 20j-30j was ingeschreven en ik eerder naar de 30 neig, maar de jongste man aanwezig was 25 en dat was Michaelkwal, dus dat was een meevaller. Ik denk niet dat prins charming ertussenzat maar ik heb toch al het telefoonnummer van een speeddater die amper een straat verder woont en de meeste mannen hebben hun matches nog niet ingevuld. Ook “gewone” vrienden zijn altijd welkom he. De twaalfde missie zal dus nog even op zich laten wachten, ik ben in ieder geval nog niet verliefd, maar ik heb toch al iets geprobeerd dat totaal niet “mijn ding” lijkt en ik had een fijne avond. Al was het maar omdat ik op kosten van de organisatie een terrasje heb gedaan met negen mannen. In mijn appartement was het toch wat warmpjes. Missie negen: ok!

Met dank aan onze gastblogster

Op ons eentje

Leuke dingen om te doen in de kerstvakantie

Eenzaamheid

Nog geen plannen voor kerstavond?

Hoera!

Uitnodiging: single kerstavond in Gent

Prangende vraag aan alle ouders

December...

Wilde boeken en de jacht

Te huur of niet te huur?

Op speeddating

Op ons eentje...

Populaire Posts

Labels

Blog Archief

Neem ook eens een kijkje bij...

About me