Onze suikerloze vasten zit erop. Tijd om zonder enig schuldgevoel te genieten van heerlijke paaseieren en een groot stuk taart.
Even een korte, persoonlijke balans. Toen ik vorig jaar voor het eerst suikervastte, deed ik dat als een jain met een doekje voor z’n mond om toch maar geen minuscuul vliegje in te ademen. In de winkel bestudeerde ik verpakkingen om mij ervan te verzekeren dat er geen suiker in zat. Ik was er heel bewust mee bezig en gaf geen krimp, welke verleidingen er ook op mijn pad kwamen. Ik moest en zou bewijzen dat ik dat kon, 47 dagen alle toegevoegde suikers en zoetmiddelen afzweren.
Dit jaar was de motivatie kleiner en was ik er minder mee bezig. Deze editie zal ik mij vooral herinneren als die waarin we de jokers invoerden. Want een katholieke vasten bestaat uit 40 dagen, niet uit 47. Ik heb mijn 7 jokers wel opgebruikt, denk ik. Een paar keer bij een menu waarin het dessert inbegrepen was en ook bij sociale gelegenheden. Als iedereen gezellig taart aan het eten is en de gastvrouw of -heer veel moeite gedaan heeft, dan voel je je echt wel een pretbederver als je resoluut weigert. Als je daarnaast beseft dat een klein beetje suiker zo nu en dan echt geen ramp is, tja, dan is de motivatie om nee te zeggen zoek. Ik ging dan voor een klein stukje. Het was dus wel een training in matigheid. Ik denk dat daar ook na de vasten wel iets van zal blijven hangen.
Positief na zo’n vastenperiode is dat je wat meer nadenkt bij zoetigheden. Ze verdwijnen niet zomaar in je mond terwijl je zit te kletsen, maar je geniet bewuster van het kleine stukje dat je eet. Ik stelde me ook elke keer de vraag: ‘heb ik hier wel echt zin in?’. En als de goesting groot genoeg was, was de joker nabij.
Bedankt aan iedereen die een eindje of tot het einde heeft meegevaren in ons suikerluwe bootje. Laten jullie eens weten hoe het jullie vergaan is?
Ik registreerde mij en liet mijn eerste boek vrij.
En toen ... gebeurde er niets. Ik heb er het raden naar hoe het mijn boek verging. Niemand meldde op de site het gevonden te hebben.
Ik schreef mij ook in om meldingen te krijgen telkens er een boek wordt vrijgelaten in Gent. Twee keer kreeg ik een melding. Maar het ging zelden om een boek dat ik wou en de plek waar men het boek vrijliet, was ook niet bij de deur. Ik zag het trouwens ook niet zitten om heel de Gentse bibliotheek uit te kammen op zoek naar een losgelaten boek. Of om in een jeugdhostel op zoek te gaan naar een Engelstalig flutboekje.
Mijn conclusie: bookcrossing is nog nauwelijks bekend in België en het loopt allesbehalve vlot. Ik vermoed dat mensen ook niet meteen hun lievelingsboeken zomaar ergens gaan achterlaten. Ook ik heb niet meteen een topstuk uit mijn collectie losgelaten in de vrije natuur, geef ik toe. En als iemand al op een bookcrossing-boek stoot, dan is het systeem zo onbekend dat velen niet gaan begrijpen wat het precies is (ondanks het label met uitleg op het boek).
Enkel als het systeem meer bekendheid krijgt, kan het beter gaan werken. En ook als mensen meer gegeerde boeken loslaten. Maar je lievelingsboek zomaar ergens achterlaten en er vervolgens niets meer over horen, is nu niet bepaald iets waar mensen doorgaans voor kiezen.
Nu is het nog winter. Maar vanaf het paasweekend wordt het lente. En dan gaan mijn voormalig medeblogster Esmeralda en ik fietsen. We zetten onze fietsen op de trein naar Leuven en volgen de Vlaanderen-fietsroute tot we 6 dagen later helemaal afgetraind terug in Gent staan.
's Nachts willen we onze vermoeide benen uiteraard te rusten leggen en daarvoor zijn we nog op zoek naar logement. Dus als hier toevallig lezers uit de omgeving van Sint-Truiden, Overpelt of Turnhout vertoeven, jullie tips voor budgetvriendelijk logement zijn welkom.
Voor de gastvrije durvers: als jullie eens willen zien wie er achter deze blog schuilt, dan mogen jullie ons zelfs uitnodigen bij jullie thuis (via oponseentje@gmail.com), want wij vinden het altijd plezant om lezers te leren kennen. En wij zijn geen luxebeestjes. Zelfs met een zetel of een luchtmatras zijn wij al content.
Op maandag 1 april doen we onze feestelijke intocht in Sint-Truiden, op woensdag 3 april in Overpelt en op donderdag 4 april in Turnhout. Mobiliseer de plaatselijke fanfare en majorettes maar al.
Voor de andere nachten hebben we al logement dankzij Couchsurfing.
Onlangs had ik een interview/fotoshoot met Stefanie. Ik ken Stefanie via deze blog. Omdat ik ondertussen een ervaringsdeskundige ben, wou Stefanie van mij weten hoe het is om single te zijn. Wat daar leuk aan is, en wat minder.
Eigenlijk voelde het helemaal niet als een interview. Niet dat ik al veel interviews heb moeten geven, meestal neem ik die zelf af. Het was eigenlijk gewoon een gezellige babbel over mannen en single zijn, en het feit dat iedereen ineens gaat trouwen en aan kinderen begint. Over enveloppen met (en partner) en verjaardagskaartjes waarop staat dat mensen u dit jaar een fijn lief toewensen. Over niemand in de buurt hebben die u eens kan vastpakken als je het nodig hebt en het belang van goede vriendinnen. Over de ideale man en “mijn vacature“.
Maar ook over uw goesting doen, de gezonde stress van het daten, mijn missie verliefd worden van vorig jaar en de acties die ik heb ondernomen om er een geslaagde missie van te maken. Over veel vrije tijd en 101 engagementen die je kan opnemen zonder met iemand te overleggen. Over hoe makkelijk het is om met mijn samen te wonen en of ik mezelf kieskeurig vind.
En over fotografie, lichtinval, vegetarisme, festivals in de Ardennen, gekke juwelen en andere dingen die totaal irrelevant gaan zijn voor haar singleproject.
Omdat er bij dat “interview” ook foto’s horen wilde ik er toch een klein beetje deftig voorkomen. Je weet nooit wie dat interview leest. Stel dat er echt een boek van komt… Ik zag in mijn kast een heel mooi zwart/rood kleedje hangen en vroeg mij af waarom ik dat nog nooit had aangehad. Vijf minuten later wist ik het weer… De rits zit op de rug en ik krijg die niet dicht in mijn eentje…
(Stefanie zoekt trouwens nog al dan niet happy singles, als je geïnteresseerd bent… ‘t Is een tofke. Ik heb een fijne middag gehad. Precies een thee-en-koekjes-moment met een vriendin. En dat terwijl ik haar totaal niet kende)
Ondertussen heb ik al een paar keer gebruik gemaakt van die site.
Mijn bevindingen:
Super site
Thuisopgehaald.be zit erg goed in elkaar. Je krijgt het aanbod uit je buurt in je mailbox (met vermelding van de dag en de uren waarop je de maaltijd kan gaan ophalen), bestelt dan een maaltijd, krijgt een bevestiging van de thuiskok en daarna een uitnodiging om de kok te bedanken zodat toekomstige 'klanten' kunnen zien wat anderen vinden van de kok. Toch wel fantastisch dat je helemaal gratis gebruik kan maken van een dergelijke professioneel uitgebouwde site. Ik vraag me af hoe ze dat allemaal gefinancierd hebben.
Voldoende aanbod
Er zijn meerdere mensen in mijn buurt die af en toe een maaltijd aanbieden op de site. Je kan ook maaltijden aanvragen, maar daar heb ik nog geen gebruik van gemaakt. Ik wil namelijk gewoon eten van wat de pot schaft bij anderen. Men hoeft speciaal voor dit ene etertje geen gerecht te maken.
Lastminuteaanbiedingen
Sommige mensen geven de dag zelf in dat ze een maaltijd gaan maken. Tegen het moment dat ik de mail zie, is de deadline voor het bestellen van de maaltijd al verstreken.
Talent
De koks in mijn buurt kunnen goed koken. Het zijn mensen die regelmatig en graag koken. Sommigen volgen kooklessen of zelfs een koksopleiding.
Vrouwen aan het fornuis
Het zijn bijna allemaal vrouwen die maaltijden aanbieden. Heel af en toe zit er ook een koppel bij. Gezien ma vie en rose had ik niets anders verwacht.
Variatie
Het aanbod is zeer gevarieerd, van vleesgerechten tot veggie. Ook soepen en desserts biedt men soms aan.
Van hmm tot haar
Het was altijd lekker. De enige negatieve ervaring die ik had, was een quiche waarin meerdere haren zaten. Gelukkig allemaal in hetzelfde hoekje dat ik net als laatste aansneed. Dus heb ik dat dan maar weggegooid. Het was zo'n sympathiek meisje dat ik haar toch nog maar een positieve recensie heb gegeven, want ik was haar eerste afhaler en mijn commentaar had ervoor kunnen zorgen dat ik ook de laatste was. Maar als ik het er nog eens op waag bij haar, wil ik er haar toch op subtiele wijze attent op maken dat mensen met lang, zwart, naar vrijheid snakkend haar dat toch maar beter kunnen samenbinden.
Het was een mooie wintervakantie, dank u. Ik bleek na 25 jaar nog altijd te kunnen skiën. Sommige dingen verleer je blijkbaar niet.
Ik heb me geen moment verveeld, wat toch altijd een punt van aandacht is als je er alleen op uit trekt. Het was mooi weer en er was altijd wel iets om naar te kijken. Een boom. Een berg. Een sneeuwvlok. Een skiër met een raar mutsje. Het dagelijkse leven leek ver weg. Skiën tilt je uit boven het alledaagse - ook in figuurlijke zin. De avonden kwam ik door met een spannende Deense politieserie, waarbij ik halverwege als een blok in slaap viel. Ik heb me in het afgelopen half jaar zelden zo goed gevoeld.
Het diner
Tussen het skiën en tv-kijken zat er een vervelend moment: het diner. Ik bleek de enige alleenreizende gast van het hotel. Mij was een tafeltje toegewezen in de periferie van de stube, tussen de echtparen Hasselbacher en Hofmeier, beide Duitstalig en ongeveer 200 jaar getrouwd maar nog steeds roerend gelukkig met elkaar. Daar zat ik dan, helemaal alleen op mijn wienerschnitzel te kauwen, terwijl de teutoonse skeletten verliefd hun middenhandsbotjes tegen elkaar lieten knarsen. De liefde geeft soms echt vonken.
Mijn trouwste kompaan was Joeri de opgezette eekhoorn, die de waardin in mijn gezichtsveld had geposteerd, ongetwijfeld om mijn gevoelens van welbehagen te versterken. Oostenrijk wordt alom geprezen om zijn gezelligheid. Door het vensterraam kon ik nauwkeurig bestuderen hoe een skipiste eruit ziet in het donker. Mijn waarnemingen zijn na te lezen in mijn proefschrift over de nachtelijke aanblik van besneeuwde berglandschappen - een instant ramsjclassic.
Een tafeltje voor één - het blijft met voorsprong mijn meest gehate vakantiebestemming.
Ik ken nogal wat mensen die een groentenabonnement hebben. Zij halen wekelijks een pakket seizoensgroenten op in een afhaalpunt in hun buurt. Die pakketten worden daar geleverd door lokale bioboeren.
Die wekelijkse box vol groenten was tot hiertoe vooral op gezinnen afgestemd. Voor de doorsnee single was een dergelijk pakket doorgaans te groot. Een groentenpakket delen met 2 singles was een mogelijke oplossing, maar nu is er een beter alternatief.
Vanaf vandaag kan je bij biobedrijf de Wassende Maan een groentenpakket op singlemaat bestellen.
In de nieuwsbrief van de Wassende Maan lezen we:
Het is al jaren dat we regelmatig de vraag krijgen naar een pakket voor 1 persoon. Welnu, het is zover: vanaf maart is het minipakket beschikbaar. Dat is een pakketje met enkel groenten, 3 tot 4 soorten, in een kleine hoeveelheid. Het kost € 7 en het wordt in het afhaalpunt geleverd in een witte doorzichtige bak. Ken je iemand die graag een biopakket wil, maar de hoeveelheid groenten in het verleden teveel vond, aarzel dan niet om hem of haar op de hoogte te brengen!
Een mooi initiatief van de Wassende Maan dat wij graag belonen met wat gratis reclame op onze blog.
