Wat is een goede basis voor een relatie?
Hierbij graag een interessant stukje van Kleine Mafketel on the move.Recente overpeinzingen, gebeurtenissen en gesprekken drijven mij tot nog een blog-bericht dat waarschijnlijk weer vooral barstensvol met goeie (al zeg ik het zelf) vragen zal staan…
De hamvraag van vandaag is eigenlijk: wat is een goeie basis voor een relatie? Wat doet je besluiten om al dan niet een engagement naar een man/vrouw uit te spreken? En moet je dat altijd zo haarscherp aflijnen?
De feiten? Goed, ik ben al zo’n vijf jaar single (om eerlijk te zijn, ik ben de tel kwijt geraakt, maar de laatst betrokken partij beweerde dat het zo is de laatste keer dat wel elkaar spraken…). ‘t Is niet dat ik niet buiten kom en geen mensen ontmoet (de mensen die mij goed kennen liggen nu waarschijnlijk dubbel bij het idee alleen al), niet dat ik geen mannen ontmoet die ik leuk vind, en ook niet dat ik nooit verliefd word. Ik zou op elk van de bovenstaande zeggen: integendeel!
Verliefdheden, ja, die zijn mij wel bekend, af en toe heb ik ineens zo’n crush, ik wil er helemaal voor gaan, maar elke keer loopt het ergens fout. Ik heb al veel nagedacht of daar ergens een lijn valt in te trekken, maar mijn conclusie is dat het niet zo eenduidig is. Mensen zijn bang, ja, dat denk ik wel. Maar verder zou ik niet durven zeggen dat het telkens op hetzelfde scenario neerkomt ofzo. Pech gehad met omstandigheden en wederkerigheden, een foute inschatting van intenties of persoonlijkheid. Niet dat het zo slechte jongens waren, maar blijkbaar nooit de combinatie van juiste plaats, juiste tijd, juiste ander…
Sommige mensen vinden het gek als ik oprecht kan zeggen dat ik meerdere mensen graag zie. Natuurlijk zie ik veel mensen graag, de ene misschien wat intenser dan de andere, daar niet van. Misschien heb ik gewoon een groot hart met veel liefde, want als één iemand (M/V) al die liefde in zijn eentje over zich krijgt, nee, dat zou écht van’t goede teveel zijn, denk ik dan.
Zou het kunnen dat onze ideeën over relaties te zeer ge’Holiwood’iseerd zijn? Gedurende vele eeuwen was het huwelijk een voornamelijk economische aangelegenheid, een tactische beslissing. Liefde is altijd mooi meegenomen natuurlijk. En ik kan wel zeggen, in deze financieel harde tijden, lijkt mij dat nog steeds een economisch interessante zet, als koppel huisvesting organiseren. Maar dit gaat een beetje voorbij aan het onderwerp van deze post…
Mijn vraag was: is zo’n plotse verliefdheid een uitgelezen startpunt voor een relatie, met iemand die je eigenlijk nog helemaal niet kent, waarmee je nog geen geschiedenis deelt en slechts oppervlakkig enkele feitjes weet en weinig zicht hoe die persoon in’t leven staat? Ik heb met momenten zeker gedacht van wel, maar op dit moment geloof ik daar duidelijk niet in.
Om eerlijk te zijn heb ik als kind al zo vaag een idee gehad dat een “verstandshuwelijk” nog zo geen dwaas idee is. Je kiest iemand omdat die persoon om goeie redenen bij jou lijkt te passen, omdat je een aantal belangrijke parameters (die verder gaan dan uiterlijk en inkomen!) overweegt. Ik ben er nog steeds van overtuigd als je een goeie match hebt, waar je je gewoon goed bij voelt, dat dat een vruchtbare bodem zou kunnen zijn voor een duurzame liefde, iets dat op meer gebaseerd is dan, tja, momentane chemie?
Vraag aan jullie koppels: wat bindt jullie als koppel? Waarom zijn jullie na X aantal tijd nog steeds samen? Is dat omdat je de enige persoon gevonden hebt die je kan graag zien? Overweeg je regelmatig andere denkbare opties? Of heb je ergens een keuze gemaakt, die jullie nu waarmaken, zonder veel bezig te zijn met mogelijke andere opties? Welke behoeften worden vervult binnen jullie relatie, welke elders, en ben je daar tevreden mee?
Vraag aan de singles: wat verwacht je van een potentiële partner? Wanneer is single zijn meer wenselijk dan een relatie, en wanneer andersom? Welk engagement verwacht je van een partner? Moet een kandidaat onmiddellijk volledig overtuigd zijn en een duidelijk “ja, we hebben een relatie” kunnen geven, of is er ruimte voor twijfel, voor voorzichtig aftasten naar de mogelijkheden en het al dan niet matchen? En hoe lang laat je die ruimte voor onzekerheid en twijfel?
Voor mij is het ondertussen wel duidelijk dat niet alle behoeften en verlangens ingevuld moeten(/mogen?) worden binnen de relatie, er zijn ook vrienden daarbuiten die nog steeds heel erg veel kunnen betekenen. Maar wat wel en wat niet?
In hoeverre speelt een al dan niet gedeeld wereld- en mensbeeld een rol in het succes van een relatie? En ideologische standpunten? Heeft een koppel een gezamenlijk doel nodig, iets om samen over te dromen en voor te vechten? Hoe belangrijk is fysieke aantrekking? (in het begin en na een steeds langere wordende tijd?)
Ik heb de indruk dat ik vandaag voorbij de vragen van gedeelde of individuele hobbys? Opleidingsniveau, inkomen, uiterlijke aantrekking etc sta. Ik wil niet zeggen dat dat geen relevante overwegingen zijn. Maar ik wil nog een laag dieper graven… Of denken jullie dat ik het te ver zoek? Dat het banaler is dan dat?
Nu alvast bedankt voor jullie eerlijke gedachten die jullie hier rond willen uitwisselen!
