Op ons eentje: september 2014

Een mens loopt wat tegen het (virtuele) lijf in die online dating wereld. Ik kan er ondertussen al een boek over schrijven en zoals ik reeds eerder aangaf, word ik daar niet altijd even vrolijk van, al zijn het soms ook echt wel hilarische taferelen, net omdat het er zo ver over is.

Een bloemlezing van degene die het meest zijn blijven 'hangen':
- B. die tegelijk ook D. was en uiteindelijk een lesbische vrouw bleek te zijn
- De man die kickt op zich verkleden als zwangere vrouw ?!
- De man die op zoek is naar een dominante meesteres
- De opener 'draag je nylonkousen, want ik vind dat mooi' (vol met schrijffouten en dat is zowaar afknapper nr. 1 voor mij)
- Topkerel R. waarmee het super klikte maar die opeens een link doorstuurde van een interview dat van hem was afgenomen over zijn oogziekte waardoor hij geleidelijk aan blind wordt (en joh, ik heb al miserie genoeg, ik wil me echt niet in zo'n gebeuren storten hoe interessant en leuk hij ook was, erg ik weet het maar ja...)
- De junk waarmee ik effectief een date had (ja, domme ik) die ongelofelijk raar, voor mij compleet onbekend, gedrag vertoonde en die gelukkig zonder dat er ongelukken gebeurd zijn snel weer naar huis vertrok
- om nog maar te zwijgen van de honderden senioren en junioren die hun kans denken te kunnen wagen (nu, mijn absolute minimumleeftijd voor een groen blaadje is 27 jaar en mijn maximumleeftijd is 40 jaar, maar denk je nu echt dat ze daar rekening mee houden ;-))
- en zo verder enzovoort ...

(wordt vervolgd)

Met dank aan onze gastblogster.

Omdat ...
- echte ontmoetingen beter zijn dan virtuele,
- het stukje over 'nieuwe mensen leren kennen' niet voor niets op nummer 2 staat in de ranglijst van meest gelezen stukjes,
- eten een basisbehoefte is,
- het heerlijk is om eens niet te moeten koken voor jezelf,
- samen eten leuker is dan alleen
- een ruim sociaal netwerk uitbouwen cruciaal is voor je single-geluk
- we massa's energie kunnen besparen door allemaal naar dezelfde plek te gaan en bijgevolg thuis de lichten te doven en het kookvuur, de radio- of tv-speler, de computer, ... onaangeroerd te laten,
- er in de onvolprezen Gentse stede budgetvriendelijke plekken zijn waar je lekker en gezond kan eten terwijl je mensen die moeilijk aan werk geraken ook nog eens aan een toffe job helpt.

nodigen we jullie graag uit om samen te eten in Eetcafé Toreke in Gent aanstaande vrijdag 3 oktober om 19 uur.

Stuur voor aanstaande woensdagmorgen een mail naar oponseentje@gmail.com zodat wij een tafel kunnen reserveren.

We kijken er al naar uit om samen met jullie de benen onder tafel te schuiven.

Is het de hoop en het verlangen die me dat geluk opnieuw heeft leren kennen? Heb ik dit eigenlijk al ooit echt gevoeld in mijn leven? Is het de trots op het harde werk dat ik geleverd heb en het besef dat als ik heelhuids doorheen zo'n zware periode kan geraken dat ik zowat alles aan kan, alleen? Is het door de (nieuwe) vriendschap(pen) die ik heb mogen ervaren? Is het door het herwonnen zelfvertrouwen? Is het door de bevestiging dat mensen niet al slecht zijn, zo ook voor de mannelijke marsmannetjes? Is het door de mannelijke aandacht? Is het...?

Misschien moet ik ook helemaal geen oorzaken zoeken, het is gewoon zo en dat is fantastisch. Ik geniet er zo van en ik heb dit zo heel erg verdiend. Ik ben zoveel dichter bij mezelf gekomen, bij mijn waarden en principes, bij wat ik wil en niet wil, ook al blijf ik op een aantal vlakken nog zoekende, en ik kijk zo uit naar het vervolg, naar wat komen zal, naar wat mijn pad zal kruisen, naar ...

Ik beloof mezelf ook plechtig om dicht bij deze nieuwe ik te blijven, mezelf niet meer compleet te verliezen in een relatie en nooit of te nimmer nog zoveel stukjes van mezelf aan iemand af te geven. Er spreekt hier een krachtigere en sterke ik die zich aan de andere kant, gegeven al deze reflecties, lessen en inzichten, opnieuw helemaal wil en kan geven aan iemand. Ik wacht vol spanning op Mr. right...

Met dank aan onze gastblogster. Deel jij ook graag jouw ervaringen met anders singles? Mail dan naar oponseentje@gmail.com.

Ik ben gelukkig, echt gelukkig en het is eigenlijk nog helemaal niet zo lang dat ik dat echt helemaal durf en kan uitspreken. Waarom ik die conclusie precies nu trek weet ik niet echt want er zijn zeker ook nog behoorlijk wat opdoffers en emoties geweest op de rollercoaster van de afgelopen maanden, maar ik betrap mezelf steeds meer op een fladderend, gelukzalig, heerlijk gevoel van happyness.

Het overkomt me op het werk, op straat als ik met fantastische muziek in mijn oren rondloop, als ik verdrink in de kijkers van één van mijn dochters, als ik een schitterende zonsondergang zie op een verlaten strandje, als ik AAAA krijg van mijn mannekes,...

Die zwarte rouwrand is gans ingeruild voor een opgewekt kleurig en fleurig kadertje. De dipjes en momenten van reddeloosheid zag ik hoe langer hoe meer in aantal verminderen en in ruil kwam zoveel moois, niet altijd tastbaar en benoembaar, maar mooi. Kleine dingen vaak, maar prachtige kleine dingen. Heerlijk om dat te mogen voelen, ook al moest ik daarvoor door een ware hel. Ook al moest daarvoor alles op zijn kop gezet en in vraag gesteld worden, ook al moest daarvoor zoveel terug opgebouwd worden. Het was het waard!

Wordt vervolgd.

Met dank aan onze gastblogster.

Deze hebben jullie wel verdiend en wil ik jullie absoluut niet onthouden. Ik kreeg het volgende bericht van mijn meest recente Tindermatch:

Ben je vaak alleen of af en toe en altijd al eens een ondeugend moment en geil moment willen beleven met een leuke jonge vent. Ik verwen je eerst met een heerlijke erotische massage van top tot teen, waarbij je ongelooflijk verslavend genot krijgt. Net zo lang tot je klaar bent voor het intieme moment met mij. Ik ben zelf een sportieve man van 30 die dit allemaal waar kan maken voor jou. Verder ben ik zelf goed verzorgd, hygiënisch en discreet. Hetzelfde verwacht ik daarom ook terug. Gegarandeerd genot en je krijgt gegarandeerd alles wat je wil! Als je interesse hebt in zo'n heerlijke massage en meer: whatsapp, sms of bel me dan. Gewoon mijn nummer vragen, niks mis mee.

Om nog maar eens te bevestigen hoe weinig interessant het beschikbare aanbod is momenteel. Ook al ben ik niet vies van een avontuurtje just for fun, dit ruikt zo heel erg goedkoop, zo heel erg gigolo, zo heel erg erover. Nee, bedankt! Jakkes, brrrrr, grrrr, grmbl, bweik!

Met dank aan onze gastblogster. Heb je zelf ervaring met Tinder of andere datingsites, mail ons dan gerust zodat we deze kunnen delen met onze lezers.

Hey iedereen,

Hierbij graag een nieuwe badmintondatum. Volgende afspraak: donderdag 9 oktober, 20 uur, Catalpa (Lochristi).

Laat mij zo snel mogelijk iets weten als je aanwezig zal zijn, zodat ik de pleintjes kan reserveren.

Graag tot dan!

Simon
badm.oponseentje@gmail.com

In de bib hebben ze soms toffe boeken: zo ook dit exemplaar van Karin Ramaker. Geen zoveelste zielige reutemeteut of onrealistische tips, wel een Hollandse, nuchtere, eerlijke en recht-toe-recht-aan benadering van ‘single’ zijn. De titel zegt het al: ‘Gewoon single’.

Realistische verhalen (over dates, koken, reizen …) toffe en inspirerende quotes (‘I’ve been single for a while and it’s going pretty well. Like…it’s working out. I think I’m the one.’), nieuwe woordenschat (‘anuptaphobia’),…

‘Gewoon single’ leest vlot, is bij momenten heel erg herkenbaar en nog vaker hilarisch! Ik heb genoten!

En voor de madammen: lees p. 80-81, girl-power in een notedop!

Sinds kort loopt er op woensdag een nieuwe reeks op Canvas: de bijl van Cupido.

In de vijfde aflevering van De bijl van Cupido (op woensdag 7 oktober) vraagt Annick Ruyts zich af hoe het singles vergaat in Vlaanderen. Zijn ze wel gemaakt om alleen te zijn? Of is single zijn altijd een tussenfase? Is elke single echt op jacht, op zoek naar een relatie? Volgens studies zal in 2030 de helft van de mensen alleen wonen. Annick Ruyts ontmoet singles die getuigen. Daarnaast interviewt zij Rika Ponnet (relatietherapeut met een relatiebureau), Gino Van Ossel (professor marketing en toont hoe het met de financiële situatie van singles is gesteld) en Annick Annaert (oprichtster en bezielster van het a-n-s singlenetwerk).

Hier lees je meer over het programma.

Met dank aan onze gastblogster voor het mailen van deze tv-tip.

Ik tinder geregeld. Dat is heel erg begonnen uit nieuwsgierigheid en als research in functie van deze blog, ja ja ;-)

Even uitleggen hoe het werkt? Heel simpel: het is eerst en vooral enkel weggelegd voor dat selecte groepje van Facebook- en smartphonegebruikers, je kiest wat je wil: man/vrouw en binnen welke straal in km, je plaatst zelf een leuke (no duckface, niet te needy en niet te sexy) foto van jezelf op je profiel en dan swipen maar. Swipe naar links als je iemand niet leuk vindt, swipe naar rechts als je iemand wel fijn vindt. En dan hopen, hopen, hopen dat de andere ook naar rechts swipet (schrijf je dat zo?) bij je foto, want pas dan kan je een babbeltje beginnen slaan.

Op Tinder regent het matches (soms is het echt matchday) maar het mondt quasi nooit uit in een (normale) babbel, alsof het merendeel van de mannen op Tinder het vooral als een vorm van egostreling ziet. Ik geraak nog steeds gechoqueerd als ik weer eens een erectie als profielfoto of ronduit een pornografische fotoreeks de revue zie passeren. En de knappe matches (want hoe je het ook draait of keert het is pure vleeskeuring) bevinden zich vaak 'ettelijke kilometers uit de buurt' of spreken Frans ;-) en Frans is voor mij nog meer dan vroeger een echte kaktaal geworden: ik kan het amper nog spreken (ooit was ik er goed in) en nu vereenzelvig ik de meest romantische taal ter wereld met de vrouw die ik het meeste haat ter wereld, de vriendin van de ex. Dus nee, geen Franstalig lief voor mij, al zijn de Walen soms echt om op te eten...

Los van de vreselijke oppervlakkigheid is Tinder tegelijkertijd wel een leuk tijdverdrijf, een fijn tussendoortje, zo wat mannekes links of rechts swipen, beetje vlees keuren,... Een leuke (duurzame) relatie zal er wellicht niet uit voort komen en het leverde me tot nu toe alleen een Woes op, maar grappig is het wel. Ondertussen prijken er al meer dan 100 matches op mijn tindertabel, wat ik wel een mijlpaal vond trouwens het bereiken van die 100. Tja, ik ben ook maar een mens, ook mijn ego wordt graag gestreeld. Streel, streel ;-)

Met dank aan onze gastblogster. Ook jij kan je single-ervaringen delen met je medesingles door je getuigenis te mailen naar oponseentje@gmail.com

Oneindig veel respect voor de mama's en papa's die er permanent alleen voor staan, want ook al zijn mijn ex-man en ik als koppel uit elkaar, we delen nog wel altijd het ouderlijk gezag (zoals dat heet in de, veel te dure, notariswereld). En vermits we ondertussen opnieuw 'on speaking terms' zijn betekent dat ook dat als er echt zorgen zijn, dat we daar met elkaar over praten, in het belang van X en Y. Want zij staan centraal, zullen altijd het centrum van mijn wereld blijven, ondanks alle mannen-avonturen en ondanks de haat en de wroeging ten aanzien van mijn ex-man Z. Die gevoelens zijn er natuurlijk nog en steken nog heel regelmatig de kop op en zullen wellicht ook nooit helemaal weg ebben.

Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar co-ouder zijn heeft zo zijn voordelen. Het heeft me vooral ook veel rust gebracht, heel veel rust. Ik ben niet meer die opgejaagde mama die alles voor de kindjes moest regelen, het huishouden runde,... Ik sta er nu hoe dan ook alleen voor en ik reflecteer dit niet meer op Z die veel minder deed. Ik heb mijn dochters ook maar de helft van de tijd bij me. Dat betekent heel veel loslaten. Nog altijd, maar zeker in het begin was dat de hel. Zeker voor een mama die alles onder controle had, de touwtjes stevig in handen nam en die er altijd was, altijd... Maar het betekent tegelijk ook: minder sleur, minder routine en minder snel de gedachte 'ik plak ze achter het behang'. Ik heb ze maar de helft van de tijd bij me dus probeer ik, veel meer dan vroeger, van de weinige tijd die we samen hebben, een echt feest te maken. In de beginperiode zelfs letterlijk. Toen was het telkens welkomfeestje met lekkere hapjes als ze van bij hun papa kwamen en voelde het ook nog heel erg als: compenseren, het beter willen doen dan,...

De scheiding en alle fases die ik daarin doorlopen heb, heeft er voor gezorgd dat ik op een compleet andere manier in het leven ben gaan staan, als mama, maar ook als vrouw, als vriendin, als dochter, als zus,... Er is ongelofelijk veel veranderd door de scheiding, het co-ouderschap en het 'werken aan mezelf'. Ik ben onherkenbaar ten opzichte van wie ik was en ik zie m'n huidige zelf een heel pak liever. Ik ben daar ongelofelijk trots op en ik zie het als een geschenk van onschatbare waarde en een basis om op verder te bouwen, om een nog mooier mens te worden en te timmeren aan de rest van mijn leven.

Met dank aan onze gastblogster. Jouw getuigenis is ook welkom bij oponseentje@gmail.com

We zijn ondertussen echt een goed geoliede machine, wij drietjes. Een topteam. Maar het is toch niet van de poes om er de helft van de tijd alleen voor te staan met hen: hun vrije tijd op een leuke, educatieve manier invulling te geven, er zijn voor hun grote en kleinere zorgjes, alleen beslissen wat te doen in sommige situaties,.. En vooral: alles gecombineerd krijgen met een drukke fulltime job. Maar ik doe het graag, ik zie ze graag en ik mag gelukkig ook telkens een weekje 'uitrusten' nadien. Een weekje recuperatietijd waar ik nu ook echt vaak naar uitkijk en van geniet (ook al blijf ik me soms ontheemd voelen). Een weekje me-time die ik ook echt nodig heb om daarna weer een uitgeruste, vrolijke, lieve, goede mama te zijn! Want dat ben ik: een goede mama. Te bedenken dat ik dat ooit in twijfel heb getrokken en te weten dat ik de eerste periode na de scheiding dat weekje me-time niet eens ingevuld kreeg, de muren op me zag af komen, de was van de kindjes opvouwde om toch maar met hen bezig te kunnen zijn,... Muren die soms nog altijd heel dichtbij komen, maar de was die plooi ik al lang niet meer om hen iets dichter bij mij te voelen ;-) Ik mis ze als ze er niet zijn, maar het is tegelijk een 2de jeugd die ik nu beleef en het doet geen pijn meer om ze vrijdagochtend op 'wisseldag' af te zetten op school. Het voelt soms zelfs als een opluchting na alweer een week van onderbroken nachten door nachtbraker Y, na de ochtend- en avondrushes voor en na het werk en de sprints van en naar de trein, het gehaast naar de zwemles en het onmogelijke startuur van de tekenschool op zondagochtend. En dat allemaal alleen! Het voelt soms als het hebben van een gespleten persoonlijkheid: de ene week de flierefluiterige vrijgezel en de andere week de toegewijde mama. Het is elke keer opnieuw 'klikken' en ook dat is voor mezelf confronterend dat ik nog heel heel lang die klik telkens week om week zal moeten maken. Maar het lukt, ook al blijf ik het heel erg vinden, heel erg!

Wordt vervolgd.

Met dank aan onze gastblogster.

Ik zou het soms bijna vergeten dat de helft van mijn tijd er heel anders uitziet, dat ik fulltime mama ben en ik ondertussen als een volleerde gescheiden vrouw goochel met begrippen als co-ouderschap, kindjeswissels, onderhoudsgeld, heen- en weer koffertje,....

Ik vind het nog altijd heel erg dat ze deel zijn beginnen uitmaken van mijn actieve woordenschat en dat X en Y de komende jaren elke week opnieuw van huisje wisselen. Ik heb dit niet gewild en het is niet te verkiezen. X en Y hebben 2 huisjes en 2 gezinnen waarin ze zullen groeien en bloeien. 2 gezinnen ook waarin ze ongelofelijk geliefd worden, ondersteund worden waar nodig en omringd worden met veel warmte, knuffels, kusjes en goede raad. Ik weet dat ze gelukkig zijn, ik voel dat ze gelukkig zijn, ik merk dat ze gelukkig zijn! En dus ben ik het ook, een gelukkige en trotse mama! Maar ik blijf het heel erg vinden, heel erg!

Wordt vervolgd

Met dank aan onze gastblogster.

Zo was er J3. Een alleenstaande papa met een dochtertje dat zo oud is als een van m'n eigen dochters. Hij charmeerde me met zijn opener (via Tinder dan nog wel, over Tinder later meer ;-)). Het was de start van een maand (een maand, dat is lang in datingland!) online babbelen, afspreken, annuleren, afspreken, nog eens annuleren en afspreken en nog eens annuleren. De babbels waren soms leuk, soms heel leuk, soms oppervlakkig, maar meestal leuk. Maar de research die ik tussendoor verrichte (ja, ik doe aan research rond de mannen die ik 'ontmoet', lang leve de sociale media daarvoor) leverde me alvast een eerste minpuntje op: meneer was aanhanger van een politieke partij die ik niet bepaald genegen ben. Ik probeerde die ontdekking te negeren en te parkeren. Niet makkelijk, maar ik probeerde het. Hij was ook al 7 jaar lang alleen en ook al besef ik zeer goed dat ik zelf mogelijks ook lang alleen zou kunnen zijn, ik knapte daar toch ook een beetje op af. Ook de fysieke verschijning was niet meteen allesverlammend en 'wauw' maar ook daaromtrent probeerde ik mijn eerder negatieve gevoelens te negeren. Mijn lat lag immers hoog, heel hoog, met mister toyboy als toetssteen ;-)

Nu, voor de eerste 2 afspraakjes die hij annuleerde kon ik nog wel begrip opbrengen. Het is niet altijd zo eenvoudig om alles geregeld te krijgen met kindjes en zo. Derde keer goede keer dus dacht ik. Ik had (opnieuw) babysit geregeld, had me in 1000 bochten gewrongen om op tijd uit Brussel thuis te geraken, kindjes op te halen, in bad te steken, op tijd naar bedje te brengen, mezelf nog even op te frissen en ervoor te zorgen dat mijn huis er spik en span bij lag. Een klein uurtje voor het afgesproken uur het volgende bericht: Slecht nieuws, ik zie het toch niet zitten. Dit is echt niets voor mij, we stoppen er beter mee...Sorry.

Waaaaaa, wat een woes! Waar zijn je ballen jong? Hoe respectloos is het eigenlijk om zo last-minute terug te krabbelen? Nu snap ik waarom je al 7 jaar single bent? Niet te geloven, wel te verwachten en mijn naïeve zelve was compleet in de woezenval gelopen... Lullig, ik voelde me echt lullig. Maar tegelijk ook opgelucht: de 'ik moet uit mijn comfortzone komen' - stress verdween als sneeuw voor de zon en ik was ook opgelucht dat ik nu niet meer moest wakker liggen van al die eerder vermelde minpuntjes. Ik was compleet niet teleurgesteld, eerder totally pissed, wat ook wel een teken aan de wand was. Ik reageerde dan ook meteen heel kordaat: Man, dit meen je echt niet. Pfff, this sucks big time. Ik begin stilaan te begrijpen waarom je al zo lang alleen bent. En dat was dat. Finito, schluss, gedaan ermee en ik was vooral lastig omdat ik een maand lang oprecht (ok, met bedenkingen) energie heb gestoken in een woes! Ik hoop ze niet meer al te vaak tegen te komen, die woezen. Ze krijgen allemaal een one way ticket to the club!

Wisten jullie dat dat bestond een Woezenclub, met de grote W? Ik ook niet maar ik heb het wel aan de lijve mogen ondervinden. Ik wist voorheen ook niet wat het was 'een woes', maar ik leerde het begrip kennen via een vriendin die ook in contact was gekomen met een man uit de Woezenclub.

Een woes is een man zonder ballen, figuurlijk hé, niet letterlijk natuurlijk (oef!). En de Woezenclub is de verzameling van deze mannen zonder ballen. Een zielig clubke, dat wel. Geen club waar je lidmaatschap voor wil betalen en waar je liefst ver vandaan blijft. Het zijn mannen die niet durven af te spreken maar wel een grote mond op zetten tijdens het online babbelen. Het zijn mannen die soms lief kunnen zijn, maar vaak ook kortaf in de gesprekken die ze met je voeren. Of die ook middenin een online gesprek verdwijnen of het ineens toch interessanter vinden om televisie te kijken. Het zijn mannen die je overladen met bullshit nonsens antwoorden als je vraagt waarom ze nu eigenlijk niet willen of kunnen afspreken. Het zijn mannen die af en toe wel nood hebben aan aandacht maar om god weet welke reden niet durven daten. Ook al probeer je hen te sussen en vertrouwen te geven, niet teveel druk op te leggen, te zeggen dat je zelf ook dood gaat van de stress voor die eerste date, dat je ook uit je comfort zone moet komen,... Kortom, het zijn mannen zonder 'the guts' om een vrouw in het echte leven te ontmoeten, of 'in real life' (irl) zoals ze dat in datingtaal zeggen. Er is zelfs ook een Engelstalig begrip voor 'textationship', a person that texts you all the time but never makes an effort to see you. Dat zijn woezen helemaal. Zooooo ergerlijk! En zoooooo sissy! En je kan dan ook de vraag stellen wat die mannen überhaupt op zo'n datingsite doen als ze toch nooit zullen afspreken. Zo onbegrijpelijk en het wekt toch wel wat vragen op, vragen die je uiteindelijk moet loslaten, een vragengedeelte dat de meeste mannen gewoon niet hebben in hun hersenen. Zorgeloze pietzakken!

(wordt morgen vervolgd)

Met dank aan onze gastblogster. Jouw inzending is ook welkom bij oponseentje@gmail.com

... Of hoe een stukje dat ik in september 2012 schreef 2 jaar later nog steeds brandend actueel kan zijn.

Er is de voorbije week heel wat te doen geweest over het stroomtekort dat zich deze winter zou kunnen voordoen. Bij dreigende stroomtekorten zou de overheid de bevolking oproepen om 's avonds niet meer te strijken noch de oven te gebruiken.

Nu wil ik als goede burger uiteraard graag gehoor geven aan deze oproep. Daarom heb ik een plan bedacht. Een eenvoudig plan waarin singles een cruciale rol spelen. En dat doe ik hier graag even uit de doeken.

In Gent woont 1 op de 2 bewoners alleen. Ook op andere plaatsen zijn er steeds meer alleenwonenden. Allemaal mensen die lampen laten branden terwijl er maar 1 persoon in huis is, hun oven verwarmen voor een eenspersoonsgerecht, enz. Als we nu bij dreigend stroomtekort eens een oproep lanceren om telkens met een viertal personen op bezoek te gaan bij een single in de buurt, dan levert dat een enorme energiebesparing op. We koken dan met z'n allen en eten samen. Uiteraard is de dresscode 'zo ongestreken mogelijk' ('Het zit vanbinnen', weet u wel). Wie het meest gekreukeld op de afspraak verschijnt, wordt vrijgesteld van de (handmatige) afwas.
Iedereen kan thuis zijn verwarming afzetten en doordat we met meer mensen in het huis van de gastvrouw of -heer zijn, is daar ook minder verwarming nodig.

Zo besparen we massa's energie en bewijzen we dat het ook zonder kerncentrales of dure geïmporteerde energie lukt. Meer zelfs, dat het leven er gezelliger op wordt.

Ik zie het al helemaal zitten. Laat maar komen die koude winter! Wij singles gaan voor de warmste winter ooit.

PS: deel gerust dit bericht op Facebook of Twitter als je het een goed voorstel vindt.

1 september 2014. De ratrace is weer begonnen. De mallemolen draait alweer op volle toeren. De wekker gaat weer loeihard af in de ochtend voor mama die dan als een gek brooddozen en ontbijt begint klaar te maken. Om daarna sluipend en muisstil zichzelf eerst te prepareren en dan haar kleine rakkers zachtjes en zoetjes wakker maakt om aan hun schooldag te beginnen (of toch 1 week op de 2 he, co-ouderschap remember). De tijd van opnieuw veel moetjes en een pak minder magjes is, om het alvast in kleuterklasterminologie te formuleren, weer aangebroken.

De zorgeloze vakantie op een iets lager tempo laten we weer achter ons en dat betekent toch ook weer wat extra X-bekommernissen. Het leven van mijn dochter (die ik hier X zal noemen) verloopt niet zonder slag of stoot. Er zijn soms wel wat flipmomentjes over kleine en grotere ervaringen en soms draagt ze de last van de hele wereld op haar schouders. Dat manifesteert zich uiteraard vooral op school omdat de prestatiedruk er dan toch weer wat is, ze haar lat zelf zo immens hoog legt en ook het contact met de vriendinnetjes niet altijd van een leien dakje loopt. Ik kijk dus ook wel een beetje met schrik en bezorgd tegen dit nieuwe schooljaar aan.

Als iets je kind raakt, raakt je dat ook bikkelhard als ouder. Je wil hun pijn overnemen en die last van hun schouders tillen, maar aan de andere kant moeten ze ook weerbaar worden, draagkracht en vertrouwen krijgen om het te redden in onze meedogenloze maatschappij.

Sinds de scheiding raken dergelijke dingen me nog eens drie keer zo hard. Op zo'n momenten besef ik pas echt dat ik er alleen voor sta, ook al praten Z en ik soms wel over onze X-zorgen (als het echt niet anders kan). Maar toch voelt dat alsof ik mijn verhaal en ervaringen deel met een vreemde. Hij is mijn klankbord, maatje en partner in crime niet meer en die confrontatie toont zich eens te meer als er echt zorgen moeten gedeeld worden met elkaar. Dat doet me tot op de dag van vandaag nog altijd veel pijn. Te moeten beseffen dat ik mijn allergrootste klankbord in dit alles helemaal kwijt ben want dat was hij echt wel. We zaten op dezelfde lijn, toetsten dingen bij elkaar af, gaven mekaar raad en advies. Met X (en soms ook Y-) issues kan ik eigenlijk niet meer echt bij hem terecht, dat werd eens te meer duidelijk tijdens één van de oudercontacten van X vorig schooljaar. We kregen wat aangrijpend nieuws over haar, ik barstte in tranen uit, keek naar Z naast me op dat kleine stoeltje en opeens kwam dat besef keihard binnen. Ik zat naast mijn ex, zag ook de ontreddering in zijn ogen maar we konden niet meer bij elkaar terecht. We wisten geen blijf met ons 'verdriet' en konden niet uithuilen op mekaars schouders. Hij reikte me een zakdoek aan en aankomend bij mijn fiets (in de gietende regen) begon hij spontaan mijn zadel af te vegen. Waarom doe je dat, vroeg ik? Omdat ik dat toch altijd doe, schat. Meer dan een jaar na 'de feiten' betrapten we onszelf er nog altijd op dat we mekaar 'schat' noemden... Zo vergroeid waren we met elkaar. Fietsend naar huis realiseerde ik me ook plots dat ik in een leeg huis zou arriveren en dat hij wel terecht zou kunnen bij zijn nieuwe klankbord. Terwijl ik alleen mijn 4 muren zou hebben om tegen op te tornen. O help, wat was dat een vreselijke avond.

Bij het begin van het nieuwe schooljaar bekroop me dit enge gevoel dus toch ook weer een beetje en eigenlijk kan ik hiermee ook bij vrij weinig anderen terecht in mijn omgeving. Er is eigenlijk niets zo uniek als het delen van de opvoeding van een kind met al zijn ups & downs en ook al delen Z en ik officieel het ouderlijk gezag nog, toch zal dat nooit meer zoals voorheen zijn en zal het dat misschien ook nooit meer worden met een nieuwe partner. Zo is dat ook een beetje met het delen en bespreken van zo'n zaken met vrienden of familie. Zij staan er toch allemaal een beetje verder van, hebben soms zelf nog geen kinderen of hebben zo hun eigen mening die ze niet onder stoelen of banken steken.

Als er iets is wat ik ongelofelijk lastig vind aan alleen zijn, dan is het toch dit aspect wel. Als er iets is wat ik het meest van al mis, dan is het een klankbord, een maatje en een partner in crime om de ups & downs van het leven mee te delen, dag en nacht...

Met dank aan onze gastblogster.

Uit Dag,Bonjour van Christophe Deborsu en Annick De Wit.

Toeristische tips om zijn kans te wagen in de Waalse gemeenten met de meeste ongehuwden en zo de daad bij het woord te voegen

De Waalse top 4 (deel 2)

3. Vaux-sur-Sûre (50,5% ongehuwden), liefde aan de bron (van de Sûre)

Aan de Luxemburgse grens, 520 meter boven de zeespiegel, 5.000 inwoners: Vaux-sur-Sûre is de meest exotische - lees, de meest zuidelijke - van de vrijgezellenrijke gemeenten. De grondprijs bedraagt gemiddeld 30 euro per vierkante meter, spotgoedkoop en zo dichtbij het Groothertogdom, waar die de 100 euro vaak overschrijdt.
Te zien: de Sûre, een charmante bijrivier van de Moezel, die zelf in de Rijn uitmondt. De bron van die Sûre bevindt zich in het dorp zelf, bij de boerderij van Blanchipont in het gehucht Vaux-lez-Rozières. Aan de oevers van de Sûre, veel vissers: een efficiënte manier om (hoofdzakelijk) mannen met veel tijd te ontmoeten, ze kunnen toch niet weglopen.

4. Léglise (50,5% ongehuwden), stormachtige liefde

Op 20 september 1982 kwam het dorp van 4.500 inwoners in het nieuws. De ergste tornado uit de recente Belgische geschiedenis had de plaats verwoest: zo goed als alle daken vlogen weg, een paar gebouwen werden zelfs met de grond gelijk gemaakt, zoals de pastorie. Als bij wonder vielen er 'maar' twee zwaargewonden.
Geld kwam uit het hele land - ook uit Vlaanderen (naar goede gewoonte) - voor de heropbouw. Vandaag is er bijna niets meer te zien van de ramp, alleen dit: alle daken zijn recent.

Aanrader: het grote en mysterieuze 'forêt d'Anlier' bevindt zich deels op het grondgebied van de gemeente. Naar de woorden van een lokale dichter: 'Il reste des ombrages que nul n'a chantés, des coins de bois où l'on peut rêver seul'.

Omdat ze 'single' denigrerend vindt, stelt journaliste Nathalie Leblanc in haar boek 'Solo' voor het te vervangen door 'alleenwoner'.

En beste ~~singles~~ alleenwoners, wat vinden jullie van dit voorstel?

Op ons eentje

Weirdo's, junks, junioren en senioren versus mijn verlanglijstje (deel 1)

Uitnodiging: etentje aanstaande vrijdagavond

Geluk na een echtscheiding (deel 2)

Geluk na een echtscheiding (deel 1)

Love me tinder, love me sweet

Uitnodiging: badmintonavond

Gewoon single!

Tv-aanrader: de bijl van Cupido

Tinder-tussendoortjes

Co-ouderschap en de bijhorende woordenschat (deel 3)

Co-ouderschap en de bijhorende woordenschat (deel 2)

Co-ouderschap en de bijhorende woordenschat (deel 1)

De Woezenclub (deel 2)

De Woezenclub (deel 1)

En toen redden de singles het land van een dreigend stroomtekort

Ratrace en mallemolen

Een Franstalige partner: iets voor u? (deel 5)

Weg met de single, leve de alleenwoner!

Op ons eentje...

Populaire Posts

Labels

Blog Archief

Neem ook eens een kijkje bij...

About me