Kijk mama, zonder partner!

Soms maakt mijn hoofd kronkels en denk ik in metaforen. Single zijn is een beetje als een kind dat leert fietsen. Weet je nog? Met vallen en opstaan, eerst met wieltjes en steun van je omgeving. En als je gelanceerd bent, laten ze je plots los. En maanden (of jaren) later, na veel oefenen, roep je plots: kijk mama, zonder handen! Om dan BAM ... nog eens keihard te vallen. Gelukkig zijn er enkel wat schaafwonden en traantjes. En misschien moet er al es iets genaaid worden. En dan kruip je gewoon terug op je fiets. En je bent wát trots (als een gieter ja!) op je ontwikkelde nieuwe vaardigheden. Terecht!

Laatst sprak ik met een collega over alle plannen die ik aan het maken ben. "Goh Anne, jij doet dat toch zo goed!" zei ze. Ik begon een beetje te blozen (complimenten in ontvangst is nooit mijn sterkste kant geweest) "écht! Zo als jongedame, helemaal alleen. Je hebt dat toch allemaal mooi geregeld jouw leven. Ja, ik vind dat echt." .

Wat doet zo'n compliment deugd. Soms ben ik zó trots op mezelf dat ik zou willen roepen: kijk eens, dit doe ik allemaal, zonder partner! En ook als ik naar de singles om me heen kijk denk ik wel eens, wat doen jullie dat goed! Maar écht complimenten geven, dat doen we te weinig. Blijkbaar had ik om dat te beseffen er zelf eerst ééntje nodig.

Daarom wil ik deze boodschap de single-wereld insturen: of het nu je eigen keuze was om single te zijn of niet, of je op zoek bent of niet, of je grote stappen zet of eerder met baby-steps vooruit gaat: wat doen we dat allemaal zo goed. Een bank vooruit en een kus van de juf, want we doen het toch maar!

Lachen met slechte tinderdates

Tinder kwam hier en hier al aan bod op deze blog.

Nu is er ook een webserie die de draak steekt met pijnlijke Tinderdates.

Misschien wat troost voor al wie al gelijkaardige toestanden meemaakte.

Met dank aan de lezeres die ons dit artikel mailde.

Echtscheiding past niet in het plaatje. Of toch?

In de reclamewereld krijgen we alleen maar gelukkige standaardgezinnetjes te zien. Mama, papa en de (immer schattige) kindjes zijn de norm.

Het is zo'n ongeschreven regel dat het zelfs de kranten haalt als een adverteerder er eens van afwijkt en een gescheiden koppel (inclusief de nieuwe partner van de mama) toont.



Bedankt aan de lezeres die ons dit artikel mailde.

Uitnodiging: badminton op maandagavond 17 november

Hey iedereen,

Na een paar badmintonavonden op donderdag gaan we nog eens voor een maandagavond. Schrijf 17 november maar in jullie agenda. Afspraak zoals steeds in Catalpa in Lochristi. We starten zoals steeds om 20 uur. Hoe meer zielen...

Voor degenen die nog niet het genoegen gehad hebben om met ons een pluimpje te komen slaan: we spreken gewoon binnen af aan de badmintonvelden. Aan de balie van de fitness kennen ze mij, dus als je zegt dat je voor mij komt, dan laten ze je wel binnen. Badmintonrackets kunnen eventueel gehuurd worden. Shuttles voorzie ik doorsnee wel.

Laat wel zo snel mogelijk iets weten als je komt. Zo kan ik voldoende terreintjes reserveren.

Groetjes en tot dan!

Simon
badm.oponseentje@gmail.com

Van droomdate naar mokerslag (deel 6)

Dat berichtje kwam er niet. Niet nog de avond zelf, niet de dag nadien...

Ik ben daar misschien een beetje traditioneel in, maar ik vind het wel aan de man om na een date even te laten weten wat hij ervan vond (ook als het negatief zou geweest zijn). Weg hoop, weg verlangens.

De schrik was terecht. Net als de vorige keer gaf ik hem nog even het voordeel van de twijfel, maar ik kon me niet langer bedwingen en ik stuurde al vrij snel zelf een berichtje. Dat ik het leuk vond en dat het voor herhaling vatbaar was en meer van dat. Berichtje werd gelezen, geen reactie! O hell! Toch niet weer hé, hij ging me toch niet weer zonder uitleg laten stikken (ik had het kunnen weten). Dit kon toch echt niet, dit rijmde echt niet met hoe ik de date ervaren had. Het kon niet anders dan dat hij dat ook moet gevoeld hebben, mijn 6de zintuig heeft me op dat vlak echt nog niet al te vaak in de steek gelaten.

Pas op zondag (we hadden donderdagavond afgesproken) reageerde hij met te stellen dat het er voor hem niet 'boenk op' was en dat de ervaring hem leert dat het dan ook geen zin heeft om er verder in te investeren. What the fuck? Dit meen je niet? Kapot was ik ervan! Weg vooruitzichten en weg toekomstplannen. Wat kwam dat als een mokerslag aan, zo onverwacht, zo anders ingeschat, zo grof opnieuw! Zijn er dan echt geen fatsoenlijke mannen meer?

Ok, als je het niet voelt en het niet meteen is wat je zoekt, maar communicatie mensen, communicatie! Zelfs J. was daar nog ok in (onder een beetje druk vaak wel), maar ok. Dikke, dikke, shit! Lam geslagen dat was ik. Waarom ik weer, wat had ik nu weer verkeerd gedaan en waaraan had ik dit nu weer te danken? Een fameus dipje zou volgen...

Van droomdate naar mokerslag (deel 5)

Meteen toen hij weg was overvielen mij diverse emoties. Hoop stak de kop op na een geweldige avond. Ok, een beetje een avond in omgekeerde volgorde, maar eentje om in te kaderen. Verlangen naar meer en dagdromen over wandelingen op het strand, vrijen in de duinen, samen onder een dekentje filmpje mee pikken, op vakantie gaan, uit eten gaan, leuke dingen doen met de (4!) kindjes, mekaar missen als we niet bij elkaar zijn, aftellen naar afspraakjes, samen naar leuke concerten gaan,... Typisch ik: meteen er los over gaan en al een toekomst beginnen plannen terwijl we nog maar aan date 1 zaten. Maar heel eventjes kwam dat leven van vroeger wat dichterbij en dan besef je meteen ook weer wat je allemaal tot dan toe gemist hebt. Dan begint een vrouwelijke mens al eens wat (te) hard van stapel te lopen.

Tegelijk overviel me ook grote schrik. Zou hij het ook zo fijn gevonden hebben (kan bijna niet anders, anders kan je zo niet vrijen met iemand, echt niet)? Zou hij 'de klik' ook gevoeld hebben alsof we mekaar al jaren kenden? Zou hij zich ook zo zitten verlekkeren op volgende afspraakjes en misschien toch ook al eens heel eventjes zijn beginnen wegdromen over meer, over een relatie, over een leven samen...?

Schrik want eigenlijk wist ik tegelijk ook heel weinig over hem (ik had niet eens een telefoonnummer of een achternaam, ook weer slim) en eigenlijk was ik in het gesprek wel vaak degene geweest die aan het woord was, vragen stelde of iets vertelde. De schrik zorgde ervoor dat ik toch ook niet echt kon nagenieten van de avond, maar ik richtte al mijn pijlen op de hoop en op het 1ste berichtje dat zou volgen en waarin ik hopelijk zou lezen dat hij er ook echt van genoten had.

(wordt vervolgd)

Van droomdate naar mokerslag (deel 4)

2 dagen later al hadden we onze 1ste date, bij me thuis (want het was kindjesweek).

Mooi op tijd stuurde hij me eerst even een berichtje om te checken of de kindjes al sliepen en een paar minuten later klopte hij aan. Dat vond ik best schattig want hij belde natuurlijk bewust niet aan om de kindjes niet wakker te maken (punt 1 was gescoord).

Opnieuw die immense stress die door mijn lijf gierde als ik richting voordeur liep. O, waarom was dat toch altijd zo'n opgave en wat was het leven vroeger toch makkelijker, saaier en minder spannend, maar makkelijker. Ik deed de deur open en hij stond daar helemaal zoals ik het me had voorgesteld: stoer, knap, hip, beetje rockabilly kuifje, toffe kleertjes en zoals afgesproken mét bubbels en een goed humeur. Dit kon niet fout lopen. Alleen werd ik wel weer overmand door die vreselijke onwennigheid en dit keer was het echt erg alsof ik het dit keer echt niet mocht verknoeien, want dit zou wel eens een goeie catch en match kunnen zijn.

En dus om één of andere gekke, onverklaarbare, reden begonnen we meteen te kussen. We stonden daarbij in het midden van mijn living, de fles bubbels, naast ons, en we bleven maar doorgaan. Toch niet te snappen hé: alsof kussen met een volstrekt vreemde dan zoveel minder onwennig is dan een praatje slaan? Tssss. Maar goed, we waren dus intens aan het kussen en dat voelde al zeer passioneel.

Daarna volgde een hemelse vrijpartij. Echt, de beste ooit. Ongelofelijk begeerd heb ik me toen gevoeld, zonder al teveel in details te vervallen, maar het was onbeschrijfelijk goed en lekker en zinnenprikkelend en onvergetelijk. Ik voelde me voor het eerst sinds lang gegeerd en bemind door een man of dat gevoel bezorgde deze ervaring me althans. Na de intense seks volgde een intense babbel, waarbij ik de hele tijd op zijn schoot lag, over vanalles en nog wat: kindjes, Kapitein Winokio, muziek, cafétjes in onze buurt, op reis gaan, ex'en,... Pfieuw, dit was gewoon een topavond en ik vond het zeer moeilijk om afscheid te nemen. Hij leek daar minder problemen mee te hebben want ik vond dat hij eigenlijk best wel vroeg vertrok.

(wordt vervolgd)

Van droomdate naar mokerslag (deel 3)

Een tijd later, na mijn grote verdwijntruc op twoo (mislukt!), dook hij daar terug op. Ik moest en zou weten hoe hij het in godsnaam gepresteerd had om me zo ineens straal te negeren. Dus...ik klikte hem aan en stelde hem die vraag gewoon vlakaf. Binnen de seconde kreeg ik een reactie (daar was het gekende ping geluidje weer). Dat hij zich diep schaamde, dat hij een dikke klootzak was geweest, maar dat hij het terug even geprobeerd had met zijn ex, maar dat dat dus uiteindelijk op niets was uitgedraaid. Ik had een uitleg(je), maar wat een flauw excuus. Je kan toch ten allen tijde iets laten weten, al zijn het maar een paar woorden die dan misschien niet compleet de waarheid zijn, maar toch iets. Onbegrijpelijk. Wat ook onbegrijpelijk was, was dat ik in plaats van gewoon te zeggen 'ok goed S2. tot nooit meer' dat we terug begonnen te babbelen en dat we afspraken om met een schone lei te beginnen. Meteen zaten we weer op dezelfde golflengte en in de juiste mood en dan durf ik nogal eens naïef te zijn en te vergeten dat ik een minuut ervoor nog pisnijdig op hem was... Alles voor een beetje aandacht zeker hé (wat een aandachtshoer ik geworden ben). En moest hij niet zo knap geweest zijn, had ik hem natuurlijk al lang gedumpt (een oppervlakkige aandachtshoer dan ook nog).

(wordt vervolgd)

Van droomdate naar mokerslag (deel 2)

Tot op een dag: ineens zonder uitleg, zonder laatste bericht verdween S. letterlijk van de aardbol. De eerste dagen lag ik er nog niet wakker van, maar uiteindelijk las hij al mijn berichten, reageerde hij daar niet op en verwijderde hij zijn profiel. Wat? Hoe was dat nu mogelijk en hoe boertig is dat wel niet? Eerst verval je dan zo nog eventjes in: er zal wel een goede reden voor zijn, er is hem misschien iets ernstigs overkomen maar al gauw besef je natuurlijk dat dat dikke bullshit is natuurlijk en dat hij het gewoon niet meer zag zitten om god weet welke reden. Alleszins zo laf om dan niet nog even een berichtje na te laten, al was het onder de vorm van een leugentje om bestwil, maar nee. Gewoon boenk patat verdwijnen. Straf! Nu, je vergeet zo'n dingen snel. Je hebt er wel eventjes tijd in geïnvesteerd maar meer ook niet dus vind je zoiets gewoon grof en onbegrijpelijk, maar gaat je leven de dag nadien gewoon weer zijn gangetje.

(wordt vervolgd)

Met dank aan onze gastblogster.

Van droomdate naar mokerslag (deel 1)

De date die ik had met S2, een coole beetje rockabilly papa van 2 kindjes, was hemels, nu een dikke maand geleden. Knap, hip, GOED GEKLEED, degelijke job, babbels 'op niveau' in een mooie combinatie met wat erotiek en passie. Hmmm, nice! Nochtans was alles behoorlijk hobbelig (of achteraf gesteld: onheilspellend) gestart.
Al een aantal maanden voordien hadden we mekaar 'leren kennen' via twoo.com. Diene twoo toch, echt wel mijn partner in crime geworden. Onze vele gesprekjes waren leuk, gek, soms wat opwindend, maar ik merkte al heel snel dat we heel veel gemeenschappelijk hadden en dat we echt een goede babbelmatch hadden. O, dat komt echt zo weinig voor en is zo'n verademing als het dan toch eens gebeurt. Ik praat zo graag en als dat dan ook nog eens met een vleugje humor kan, graag! Toch leverde S. me soms ook een vervelend en dubbel gevoel op: hij kon zo ineens middenin een gesprek plots van de radar verdwijnen, vaak als ik begon aan te sturen op een afspraakje. Achteraf (als ik ernaar vroeg) werd dat telkens weggeblazen door te stellen dat hij soms een moeilijke internetverbinding had. Hmmmm, een excuus waar ik niet helemaal tevreden mee was want het gebeurde toch een aantal keer, maar goed ik spendeerde er verder geen aandacht aan.

(wordt vervolgd)

Met dank aan onze gastblogster.

Soms heb ik het gehad

Ik ben een doorbijter, als ik ergens voor ga dan kan ik mij er helemaal in verliezen.

Zo ook met het single zijn. Ik leerde dat de term happy single geen hol begrip hoeft te zijn. Ik ben goed omringd door vrienden. Ik (speed)date en op een onbewaakt moment durf ik al eens een hottie op café aan te spreken. Ik reis en zoek me te pletter naar een koopwoning. Veeleisend ben ik niet, ik ga er tenslotte alleen in wonen en heb me aan niemand te verantwoorden. Ik kan me storten in mijn hobbies zoveel ik wil.

Maar soms, heel soms, heb ik het hélemaal gehad ... dan besef ik dat het van moetens is geweest ... Terwijl ik de singles in mijn vriendengroep sterk zie afnemen (en de +1's stijgen) heb ik zelf het gevoel niet aan de beurt te komen.

En dan begint het. Maal, maal, maal in dat kopje van mij. Zal ik voor altijd en ever ervoor zorgen dat familiefeesten in oneven aantal doorgaan? Hoe kan ik ooit een hoger bod doen voor dat gezellig huisje in een wereld van tweeverdieners? Help, is er nu echt niémand die mij gewoon een dikke knuffel wil geven? Ga ik volgend jaar weeral alleen op reis? Zal ik echt nooit meer verliefd worden?

En daar kunnen duust vrienden die je op het hart drukken "maar je bent toch tof, en lief en grappig. Jij vindt vast wel iemand!" niets aan veranderen ... dan heb ik het gewoon echt HELEMAAL gehad! En dan neem ik maar es een dagje vrijaf, van dat hele happy single-zijn.

Getuigenis van een alleenstaande papa


Dezer dagen wordt 'Het water aan de lippen' van Inke Rutsen veelvuldig gedeeld op de sociale media. Ik vind de tekst best goed geschreven en in vele opzichten voor mij als alleenstaande papa in co-ouderschap ook vrij herkenbaar. Ik vraag me alleen soms af wat Inke er juist mee wil bereiken. Ik begrijp dat het eens deugd kan doen om frustraties te luchten en kritiek te uiten, maar wat ik een beetje mis zijn suggesties voor oplossingen voor haar problematiek. Zelf ben ik niet op zoek naar oplossingen. Ik leef.

Ik ben ook een alleenstaande vader. Merk op, 'vader', want blijkbaar denken veel mensen aan 'alleenstaand moederschap' als ze ergens 'alleenstaande' lezen, nietwaar #StuBru ? (http://www.stubru.be/programmas/samdebruyn/deregeringisallesbehalveeenvangnetvooralleenstaandemoeders). Hoewel ik veel dingen herken van wat Inke schrijft, wil ik toch nuanceren. Ja, het kan soms lastig zijn, ja het is soms rekenen, ja we bevinden ons regelmatig in 'overlevingsmodus', maar potverdorie ik geniet ook wel van mijn ouderschap en ik vind niet dat ik recht heb om veel te klagen. Ons lot ligt in onze eigen handen. Heb je het moeilijk? Doe er wat aan! Wees creatief, vindingrijk, relativerend, optimistisch en je komt er wel! Het klinkt cliché, maar geluk schuilt in kleine dingen, geniet er van.

En ja, ook ik heb geen auto. Soms klaag ik daar over, vooral als het regent en ik er nog maar eens met onze Croozer Kids fietskar door moet, maar het merendeel van de tijd ben ik er eigenlijk heel trots op dat ik een 4-jarige aan het opvoeden ben zonder auto. Wij komen overal waar we willen komen en ik heb niet het gevoel dat mijn ukkie beperkt is in zijn mobiliteit. Een leven zonder auto is niet meer of minder frustrerend dan een leven met auto, het vraagt alleen wat meer planning en organisatie. Bovendien houdt het je fit!

Ja, ook ik heb geen TV en geniet van de rust en efficiëntie die me dat oplevert. Het voelt goed om niet overspoeld te worden door nieuwsfeiten, reclame en tonnen Amerikaanse series die mijn kostbare tijd opslorpen. De TV die ik niet heb schept een hele fijne band tussen mezelf en mijn kleuter. We eten samen aan tafel, babbelen en spelen gezelschapsspellen. Mij hoor je als alleenstaande niet klagen omdat ik beeldbuisloos ben. Het is één van de weinige positieve gevolgen van mijn scheiding.

Mij hoor je eigenlijk sowieso niet vaak klagen als alleenstaande vader (denk ik, correct me if I'm wrong ;-). Kop op, borst vooruit en gaan met die banaan! Alleenstaande zijn heeft zo ook zijn voordelen, beste Inke! Misschien dan wel niet op financieel vlak, maar o zo des te meer op persoonlijk vlak. Want zeg nu zelf, zal ook jij, binnen 20 jaar, niet vol trots terugblikken op je alleenstaand moederschap en op een eenzaam rustig moment in je zetel, met een glaasje wijn in je hand, bij jezelf denken "Hey, dat heb ik eigenlijk best niet slecht gedaan, en helemaal alleen!"

Zondag gaan mijn Ukkie van bijna 5 en ik met de trein naar Pairi Daïza. Mijn zoon is vrij sociaal en ook de slimste, tofste, mooiste en sportiefste van de hele wereld. Ik durf wedden dat hij graag met jouw kiddo-superstar speelt. Je bent dus zeker welkom om ons te vergezellen, Inke Rutsen! Dan kunnen we samen nog es lekker verder filosoferen over de pro's en cons van het single parenthood.

Het ga je goed, mama.
Een papa.

Met dank aan onze gastblogger

Aanrader: Solo (Nathalie Le Blanc)

Ik kocht het boek 'Solo' van Nathalie Le Blanc en kreeg waar voor m'n geld.

De auteur is 45 en woont al heel haar volwassenen leven alleen. Dat bracht haar ertoe te onderzoeken waarom er steeds meer mensen alleen wonen, welk beeld de buitenwereld van deze alleenwoners heeft en wat ervan klopt, wat de praktische gevolgen, voor- en nadelen zijn, enz.

Nathalie vertrekt van haar eigen ervaring. Daarnaast interviewde ze ook tientallen ervaringsdeskundigen in al hun verscheidenheid, verslond ze ettelijke boeken over de solo-kwestie en legde ze haar oor te luisteren bij sociologen, psychologen en andere deskundigen die er onderzoek naar gedaan hebben.

Het boek leest als een trein, want Nathalie is journaliste en schrijft bijzonder vlot. Wat ze schrijft, zal voor veel alleenwoners zeer herkenbaar klinken.

Ik wil Nathalie graag bedanken voor dit prachtige, positieve boek dat een plaats verdient op het boekenschap van elke alleenwoner.

Meer info:
- artikel dat verscheen op Weliswaar.be
- Artikel 'Zeg niet single, maar alleenwoner' verschenen op vandaag.be

Mijn leven als co-ouder

Omdat het zo'n mooie getuigenis is, nemen we graag de column van Björn Soenens over die vandaag op deredactie.be verscheen als reactie op een studie waarop blijkt dat kinderen van co-ouders minder happig zouden zijn om te trouwen.

“Kinderen van gescheiden ouders in co-ouderschap trouwen minder snel en als ze opgroeien in co-ouderschap, en dus heen en weer moeten reizen tussen hun ouders, geloven ze nog minder in het huwelijk.” Wat een vreemde conclusie uit een studie aan de VUB. Het lijkt me zo’n cliché, die conclusie. Voorspelbaar, maar wat mij persoonlijk betreft, onjuist. Ziehier mijn ervaringen als gescheiden ouder en als co-ouder.

Ik heb twee kinderen, een zoon en een dochter. Ze zijn nu 19 en 17, en ze geloven in de liefde. Of ze in het huwelijk geloven, weet ik niet, maar ze geloven wel in relaties, in samen zijn met iemand. En dat is iets anders dan geloof hebben in de instelling ‘huwelijk’. Ze waren 8 en 6 toen hun moeder en ik uit mekaar gingen. Ze waren daar triest over in het begin, over het heen en weer reizen, over het gemis, over het omkeren en ondersteboven schudden van hun wereld. It was the end of the world as they knew it.

Van in het begin was er volledig co-ouderschap: één week bij de mama, één week bij de papa. En wat in het begin opviel was vooral dit: dat kinderen vooral willen dat hun ouders snel weer gelukkig worden. Wat ze vooral willen: niet heen en weer geslingerd worden tussen de loyauteit aan papa en die aan mama. Dat is waar gescheiden ouders het meeste schade kunnen aanrichten, door te veel aan hun eigen verdriet te denken, en te weinig aan dat van hun kids. Als je dat als co-ouder kunt voorkomen, zullen je kinderen niet snel verlatingsangst of hechtingsangst ontwikkelen. Denk ik.

Mijn twee kinderen barsten van het zelfvertrouwen. Ze doen het uitstekend op school, ze hebben een ruime vriendenkring, ze hebben al jaren (hetzelfde) lief. Dat maakt me intens blij. Ik denk zelfs dat mijn kinderen gelukkiger zijn dan veel kinderen die niet met gescheiden ouders leven. Ik denk dat ik na de scheiding een betere ouder ben geworden. Intenser, doorleefder, sterker. Ik denk met nostalgie terug aan al die tijd die ik als co-ouder met mijn –toen nog – jonge kinderen doorbracht. Heerlijke voorleessessies uit Pluk van de Petteflet, Otje, Pippi Langkous of Sjakie in de Chocoladefabriek. Veel praten met de kinderen, ook over m’n eigen angsten en onzekerheden. La vie, quoi. Ouderschap is doelbewust aandacht schenken, en echt “aanwezig” zijn, ondanks de drukke baan, de was en de plas.

Met of zonder lepeltje venijn ...
In een veilig nest wordt vertrouwen geboren. Nergens elders. Dat voelden mijn kinderen: dat er meer dan één veilig nest kan bestaan. Twee totaal verschillende nesten, maar allebei warm, en veilig. Ik heb hen zo vaak gevraagd of dat lastig was, elke week op vrijdagavond met de koffers naar het andere huis. Neen, verzekeren ze mij tot op de dag van vandaag, wij reizen elke week heen en weer, maar het is van het ene leuke huis naar het andere. Ik denk dat daar de sleutel ligt. Co-ouders die ruzie maken, geven elke dag een lepeltje venijn mee, en nemen het vertrouwen van hun kinderen in een toekomstig veilig nest af.

Mijn kinderen hebben van jongs af aan gemerkt dat een mens steeds opnieuw kan beginnen, dat een spaak gelopen huwelijk niet hoeft te betekenen dat er alleen ellende volgt. Dat je elke keer weer nieuwe kansen kan krijgen. Dat inzicht, waar volwassenen vaak niet eens aan toe komen in hun leven, hebben mijn kinderen al op hun tiende ontwikkeld. Ze zagen dat er na het einde van een grote liefde, een hergeboorte kan komen, dat ook een nieuwe grote liefde mogelijk is. Met iemand die niet hun mama was/is.

Kinderen in co-ouderschap – ook die van mij – ontwikkelen al snel het besef dat liefde niet evident is, dat een relatie niet vanzelfsprekend is. Daardoor zijn ze, denk ik, toleranter geworden, opener voor de wereld en voor andere mensen. Ze hebben geen verlammende angsten ontwikkeld, integendeel. Net omdat ze het broze van het leven zelf hebben ervaren (de wereld zoals je hem kent kan dus wel degelijk een keer instorten), genieten ze meer, zijn ze niet naïef over de onzekere natuur der dingen.

Mijn kinderen zien ook de extra voordelen in van een co-ouderschap. Twee plekken om thuis te komen – soms ook als vluchtplek -, meer oma’s en opa’s, meer cadeautjes, meer op reis gaan (een keer met mama, een keer met papa). Ze leren ook hoe verschillend twee veilige nesten kunnen zijn. Ze leren antropoloog zijn van hun eigen leven, lang voor ze volwassen zijn. Ze zijn er wendbaarder door geworden, passen zich erg makkelijk aan bij nieuwe ontmoetingen en andersoortige mensen. De omheining van het leven in het traditionele gezin werd een beetje vroegtijdig doorgeknipt.

Nachtmerrie?
Mijn twee kinderen hebben allebei een lief. Al jaren een stabiele relatie. Het ontroert me telkens weer om te zien hoe zij met die liefde omgaan. Nergens bespeur ik bij hen een angst om zich te binden, of de vrees om verlaten te worden (diep in ons binnenste zijn we natuurlijk allemaal een beetje bang dat we ooit verlaten zullen worden). Ik denk niet dat ze banger zijn van een relatiebreuk dan kinderen uit een “normaal” gezin. Ik denk dat ze net een grotere vaardigheid bezitten om de kwetsbaarheid en de eindigheid van de dingen te zien. Bij de dood van enkele zeer naasten heb ik gezien hoe sterk ze waren om het verlies te dragen. Alsof de kennis dat we ooit doodgaan het leven juist intenser maakt en vreugdevoller.

Mij heeft het co-ouderschap enorm geholpen om van alles iets beter te kunnen dan daarvoor: koken, wasprogramma’s beheersen, poetsen als het moet, op tijd boodschappen doen, tijd maken voor babbels en voor alleentijd met de kinderen. Ik merk soms zelfs een soort jaloezie op bij ouders die niet gescheiden zijn. Dat ze dat ook wel eens zouden willen: een weekje zonder de kinderen, om ze dan de week daarop weer met open armen te ontvangen. Niemand durft dat openlijk toegeven, maar soms dromen ouders daar wel van, om wat meer tijd te hebben voor zichzelf. En ook: als de kinderen er zijn, dat het praktische leven niet de hele tijd in de weg loopt van volle aandacht voor je kinderen. Bij mij en mijn ex-vrouw heeft dat een tijd geduurd. In het begin mis je vooral je kinderen als ze er niet zijn. Je voelt je zo schuldig over wat je hen aandoet. Die wroeging ebt weg, na een hele poos. En je wordt er een betere, evenwichtiger ouder door. En natuurlijk had ik ook liever gehad dat mijn co-ouderschap niet had gehoeven. Ik wil alleen maar zeggen: co-ouderschap of kind zijn van gescheiden ouders hoeft geen nachtmerrie te zijn.

Soms denk ik: van de afgelopen 11 jaar in co-ouderschap heb ik ze – in tijd – ruim 5 jaar niet gezien. Maar zo voelt het écht niet: mijn kinderen zijn me niet ontglipt, en de verhalen werden allemaal verteld in de week dat ze terug waren. Mijn kinderen hebben nooit gekozen tussen mijn huis of dat van hun mama. Ook al zijn ze nu bijna 20 en 18, toch blijven ze zelf vasthouden aan de week-om-weekregeling.

Erfenis
Mij heeft het co-ouderschap de gave gegeven om compromissen te leren sluiten, over vakantieregelingen, afspraken rond bepaalde uitgaven, het gebruik van de auto, of vakantiebaantjes. Ik heb erdoor geleerd dat opvoeden zo veel meer is dan je kinderen beschermen tegen allerhande risico’s. Je leert loslaten, je leert het nu en dan prettig vinden om de controle een beetje te verliezen. Niet alles in het leven is ‘risk management’. Let it go! Iemand noemde dat onlangs zo: liefdevolle verwaarlozing. Leren de teugels te vieren, vrijheid geven, je kinderen leren zich als vrij mensen te gedragen.

Ouderschap en co-ouderschap heeft me ook geleerd buiten mijn journalistieke bubbel te kijken. Dat het nieuws overal is, en niet alleen op Belga of Reuters. Niet enkel ver weg of bij de instellingen, maar ontzettend dichtbij. Mijn kinderen hebben me in al die jaren talloze tips gegeven of op ideeën gebracht die in Het Journaal zijn geraakt. Verhalen uit hun leefwereld, van bij hun vrienden, of van op school.

Dé les van co-ouderschap is deze: dat relaties het leven niet per definitie beter maken, maar dat ze het leven wel mogelijk maken. En dat al de herinneringen die we opstapelen in ons leven, de mooiste erfenis vormen die we onze kinderen kunnen nalaten. Zodat ze later kunnen zeggen: “Ik beken, ik heb geleefd…”

(Björn Soenens is co-ouder van een zoon en een dochter en hoofdredacteur van Het Journaal.)

Wie richt er een singlepartij op?

Een lezeres stuurde ons dit interessante artikel op.

Een eigen singlepartij of -belangenvereniging oprichten, vinden jullie dat zinvol? Zouden jullie erop stemmen of er lid van worden?

En last but not least, zou je het zelf zien zitten om mee een dergelijke partij/belangenvereniging op te richten of erin actief te zijn?


Met dank aan onze gastblogster.

Gert-Jan zoekt een lief via YouTube

Een lief zoeken, dan doen de meeste mensen zo discreet mogelijk. Een profiel op een datingsite en regelmatig buitenkomen, verder gaan we doorgaans niet.

Maar er zijn ook mensen die het wat grootser aanpakken. Zo is er ene Gert-Jan die dit filmpje op YouTube plaatste en het daarna via Facebook verspreidde.

Dapper of zielig? Wat denken jullie van zijn initiatief?

Weirdo's, junks, junioren en senioren versus mijn verlanglijstje (deel 4)

Ik lijst ze nog even op, mijn eisen voor mijn ideale man. Ik zal beginnen bij de buitenkant omdat dat nu eenmaal wel het eerste is waar je op afgaat, zowel in de offline als de online wereld en het is misschien erg oppervlakkig maar voor mij ook het eerste waar ik op afknap meestal. Alsof ik zelf een topmodel of miss perfect ben. Tja, het is sterker dan mezelf. Ik kan afknappen op heel kleine dingen (vb. een flapoor of scheve neus), maar ook als een blok vallen op heel kleine dingen waardoor ik soms belangrijkere fundamentelere minpunten uit het oog verlies of verbloem.

Buitenkant

- hip, hip, hip, hip, hip
- cool, cool, cool, cool, cool
- ieniemieniebeetje macho
- kleertjes, o zo trendy casual chique kleertjes
- lijfje in proportie

Binnenkant

- na, niet belangrijk (of beter voer voor een apart blogstukje)

Kandidaten? Suggesties voor kandidaten? ;-)

Met dank aan onze gastblogster. Jouw stukje is ook welkom bij oponseentje@gmail.com

Weirdo's, junks, junioren en senioren versus mijn verlanglijstje (deel 3)

Na enkele teleurstellingen is het begrijpelijk dat je jezelf aanpraat dat je misschien te hoog mikt, maar dat is nog geen reden om de standaarden naar beneden te halen. Ik blijf dus nog even in de waan dat ik een man zal vinden die me geeft waar ik recht op heb: aandacht, respect, tederheid, passie, gezelschap, wat meer levenscomfort, schitterende seks,... En die gewoon ook echt wel leuk is om naar te kijken (en er minstens even goed uit ziet en hip gekleed is als J., haha). Veel eisen: ja! Te veel eisen: nee! En eigenlijk mag je er toch ook allemaal niet teveel bij stilstaan hé, what are the odds dat je iemand tegen komt waarbij je toch een heel aantal van je wensen mag afvinken van je lijstje en die jou dan op zijn beurt ook nog eens heel leuk vindt en bij wie de vonk overslaat. Daar wil ik toch echt geen kansberekening op los laten hoor, pffff.

(Wordt vervolgd)

Met dank aan onze gastblogster.

Weirdo's, junks, junioren en senioren versus mijn verlanglijstje (deel 2)

De vijver waarin ik vis lijkt soms zo saai en leeghoofderig en raar en extreem en oppervlakkig en lelijk (sorry) en dom (nog eens sorry) of gewoonweg 'not my cup of tea'. Ben ik dan zo veeleisend? Teveel verwachtingen hebben is natuurlijk nooit goed, net als teveel op iets hopen. De kans op teleurstelling wordt er dan alleen maar groter op. Maar moet ik echt leren tevreden zijn met minder dan dat ik vind dat ik verdien? Mag ik mezelf niet het beste of toch tenminste iets heel goeds gunnen? Ik blijf echt liever alleen dan dat ik mezelf opscheep met een 'mister allright' hoor, daarvoor ben ik ondertussen ook al iets teveel gesteld geraakt op mijn vrijheid, zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Het zal potverdikke een toppertje moeten zijn om het voor mij waard te maken. Mr. right, dat is waar ik op mik! En als dat betekent dat ik dan nog een eeuw moet daten, een hoop mannen moet teleurstellen of mezelf moet laten ontgoochelen, so be it. Het gaat hier ook niet om mijn kapper, slager of schoonheidsverzorgster he - daar neem je trouwens ook geen genoegen met inferioriteit - maar over mijn partner voor het leven!

I would rather die of passion than of boredom.

(wordt vervolgd)

Met dank aan onze gastblogster.