Steeds vaker gaapt de kloof tussen mijzelf en mensen met kinderen. Nooit op het eerste gezicht. Wel als ik naar het bredere plaatje kijk. Wat is de zin van de Nullipaar? 'Er is er geen', zei een vriend onomwonden vorige week aan een restauranttafel. 'Zonder kinderen heeft het leven geen zin.' Hij heeft er zelf geen, dus hij sprak ook voor eigen deur. Maar het klopt. Strikt bekeken ben ik een drijvend stuk wrakhout in de zee van het bestaan. Geen onderdeel van een schip dat zelf een onderdeel van een vloot is. Geen enkele draad die uit mezelf vertrekt en nieuw leven breit. (...)
Het heeft ook te maken met een algemene consensus over wat dat is, zingeving. Iedereen lijkt het erover eens dat ouderschap daar de belangrijkste invulling van is. Dat kinderen zin aan het leven geven. Zonder kinderen wordt het allemaal veel lastiger in te vullen, dan moet er gezocht worden naar alternatieven.
Die consensus is misschien ook een gemakkelijkheidsoplossing. Het is het eerste wat klaarligt als je naar die verdomde zin zoekt. Waarom zou je dan verder zoeken, met het risico dat je niet vindt wat je zoekt, omdat het er misschien gewoonweg niet is, omdat we tenslotte misschien allemaal maar mieren zijn die maar doen wat ze doen? Krioelen, overleven en door voortplanting de krioelende massa in stand houden. (...)
Op Facebook zag ik vorige week deze status-update verschijnen: 'Soetkin bakte vanavond voor het eerst in haar leven wafels en bedacht aan de vooravond van de elfde verjaardag van dochterlief hoeveel dingen ze dankzij haar kinderen voor het eerst heeft gedaan. Bevallen en borstvoeding geven waren daarbij wel van het spectaculairste. Nu komen loslaten en diplomatiek topoverleg eraan. Ouderschap: de never stop exploring-factor in mijn leven'.
Voilà, denk ik dan, wat zit ik van vliegtuig naar bus te hollen, terwijl de heilige graal die ik zoek misschien gewoon in een verkaveling ligt? (...)
'Goh, ik zou graag eens in jouw leven zitten', hoor je dan. Het zijn mensen met kinderen die zoiets zeggen. 'Wat een droom, gewoon opstaan en in een café gaan ontbijten met een krant. Tijd hebben om te lezen. Yoga. Sporten.' Klopt. Wanneer ik op een zaterdagmorgen ergens in een gezellige Brusselse koffiebar omringd met kranten aan de cappuccino zit, denk ik ook zoiets: I love my life. Maar als ik uitzoom, zie ik mezelf aan die cappuccino zitten, terwijl de wereld druk doende is met webben weven voor de toekomst.
Of ik hoor een moeder vloeken: 'Dan sta ik in het zwembad met mijn zoon op zaterdagochtend en denk ik: ik. wil. niet. Ik. haat. zwembaden. Waarom kan ik niet gewoon een boek lezen?' 'Ha', zeg ik dan, 'binnen 10 jaar zit ik nog altijd op zaterdagochtend aan de cappuccino en heb jij een puberzoon die kan zwemmen en die jou alweer in een andere levensfase meesleurt. Binnen 25 jaar kijk jij aan de rand van het zwembad naar een zoon die zijn zoon leert zwemmen, terwijl ik nog altijd aan de cappuccino zit.' In mijn geval blijven rol en status onveranderd bij het voortschrijden van de jaren, hoeveel reizen ik ook maak, hoeveel boeken ik ook lees, hoeveel yogahoudingen ik ook onder de knie krijg. (...)
Begin jaren 2000 was er het boek The Childless Revolution van Madelyn Cain. Ze interviewde meer dan honderd kinderloze vrouwen en besloot dat we op de vooravond van een revolutie stonden, omdat vrouwen decennia na hun intrede op de arbeidsmarkt nu ook konden kiezen voor volledige zelfontplooiing, wat de goegemeente daar ook over dacht. (...)
Maar wat is dat, volledige zelfontplooiing? En staat dat haaks op het moederschap of maakt moederschap daar nu net deel van uit? Dat is een vraag waarop ik geen antwoord heb, omdat ik het uit eigen ervaring nooit zal kunnen uitvissen. En alleen daarom is er die scheut van pijn.
Met dank aan Lieve Van de Velde voor haar getuigenis.
'Over twintig jaar zal je meer spijt hebben van de dingen die je niet hebt gedaan dan van de dingen die je wel deed. (...) Leg het risico op spijt in het vooruitzicht en een mens komt al eens uit zijn comfortzone. Het is een citaat dat mij weleens plaagt. (...)
Het leven was goed en mooi zoals het was. Er was zoveel te doen, zoveel te ontdekken, kinderen zouden alleen maar in de weg zitten. Waar steek je zo'n baby in een rugzak? En hoe kun je al die boeken lezen en films verteren, als je de hele tijd moet piekeren over flessen, luiers, huiswerk, danslessen, voetbal, zwemlessen? En hoe lastig is het al niet om jezelf overeind te houden in deze wereld, waarom zou je dat dan nog eens doen voor nazaten?
Plus: zo'n kind, dat kruipt onder je huid. Nooit kan je nog zelfstandig en vrij handelen, want die die allesverterende liefde houdt je vastgekluisterd, maakt je zo kwetsbaar. En die hele discussie over de combinatie werk en gezien houdt toch geen steek. Je kunt niet alles willen in het leven, toch? Hoe zou ik dat ook in godsnaam betalen, een kind? (...)
En zo kroop het leven verder en voegde ik me bij de groep van vrouwen die - gewild of ongewild - kinderloos bleven. Vrijheid, blijheid dacht ik, wanneer ik vriendinnen zag zeulen met honderd tassen, loslopend speelgoed en Maxi-Cosi's. Wanneer ik hen hoorde onderhandelen met kinderen over slaapuur en met man over het occasionele kinderloze avondje. (...)
Niet dat het een uitgemaakte zaak was. Er was twijfel, maar wanneer de drang om er misschien toch voor te gaan - dat vooruitzicht op spijt, weet u wel - te groot werd, sloeg meteen ook de paniek toe. Een moeder, nee, die zat toch niet in mij. En toch zeker geen solomoeder? (...)
Intussen groeide en bloeide de baby- en kindercultuur rond mij. De eicellen aan het werk zetten, het werd allemaal voorgesteld als het ultieme ticket richting geluk. (...)
De vriendinnen en collega's die ooit met Maxicosi's zeulden, hadden intussen een nest uitgebouwd met opgeschoten jongens en meisjes. Bronnen van puberspanning, maar ook van gezelligheid. Ze waren van de ene rol in de andere gerold: van peutermoeder naar ploetermoeder naar wijze moeder. Mannelijke vrienden zag ik evolueren van losbollen naar harmonieuze ouderlijke wezens. Zelf deed ik in se nog hetzelfde als vijftien jaar eerder. Loslopen, stad en wereld verkennen, film en cultuur uitdiepen, zoeken naar de liefde, hier en daar wat vrijwilligerswerk en werken, veel werken. (...)
Tegenover de gevechten met de klok, met de prioriteitenlijst en met de verdeling werk-gezin die de ouders rond mij voerden, groeiden mijn eigen gevechten tegen de vrijblijvendheid van het leven. Tegenover de duizenden verantwoordelijkheden in hun levens schemert steeds sterker die ene verantwoordelijkheid aan mijn eigen horizon: een groots en meeslepend leven leiden. Een schier onmogelijke opdracht, want wat is dat? Iets nalaten op deze wereld, een steen verleggen? Begin maar te zoeken. Moet ik honderd boeken schrijven? Een Nobelprijs winnen? De sandalen van Moeder Teresa aantrekken?
De profielnaam is, net als de profielfoto, ook zoiets dat de 'deal' kan maken of kraken in datingland. Je hebt er een heel deel die gewoon hun voornaam als profielnaam gebruiken en die zijn meestal best OK. Alhoewel ik toch ook wel een uitgesproken voor- en afkeur heb voor bepaalde namen, maar goed veel kan een mens niet doen aan de naam die hij bij zijn 1ste kennismaking met de wereld heeft gekregen. Er zijn nicknames die vaak weinig aan de verbeelding overlaten, troetelnaampjes (zoals 'beertje') die misschien schattig bedoeld zijn, maar eerder walging bij me naar boven brengen en dan zijn er ook nog meelijwekkende als in 'nobodylovesme'... Tja ;-)
Ik heb mezelf gewoon mijn eigen naam meegegeven, G. Ok, niet bijster origineel misschien maar wel gewoon wie ik ben natuurlijk he.
Profielen zijn over het algemeen vaak gewoon ronduit lachwekkend. Bulkend van de schrijffouten, en slecht geformuleerde, weinig originele uitspraken en quotes (en als er iets is wat ik belangrijk vind dan is het wel een degelijk en correct taalgebruik). Er zijn er zeker een aantal die een plekje in de analen van deze blog verdienen omwille van het hilarische gehalte, omwille van het 'ik heb absoluut geen moeite gedaan' gehalte en omwille van het 'compleet afstotelijke' gehalte.
Eentje die ik jullie alvast niet wil onthouden: Bedriegen is met het juiste been uit het verkeerde bed stappen, I am here just for sex' ;-) Maar hey, hij is tenminste eerlijk he, dat kan je over 90% van de online bedriegers niet zeggen hoor. En gelukkig zijn er heel uitzonderlijk ook normale profielen met leuke foto's (liefst met knappe snoet), een gewone profielnaam en fatsoenlijk ingevulde items. Gelukkig, maar het is wel een beetje als zoeken naar een speld in een hooiberg, dat wel...
Dit alles in combinatie met vreselijk veel AAAA-kriebels is nefast. Momenteel is er een totaal gebrek aan mannelijke aandacht en actie en dat maakt me toch wel wat onrustig. Dat is noemenswaardig, want sinds mijn vertrek naar het datingparadijs is dat eigenlijk nog nooit gebeurd en volgden de 'ontmoetingen' zich in een razendsnel tempo op. Ok, dat heeft heel wat ritjes op de emo-rollercoaster veroorzaakt maar in the end was het altijd dikke fun, egostrelend en een gigantische boost voor het zelfvertrouwen.
Met dit alles momenteel op een zeer laag pitje voel ik de bui al hangen. De 2,5 weken vakantie van J. zijn om en dus ga ik volgende week domme dingen doen. Nu ja, dom, ik ga hem hoe dan ook contacteren en mijn brein draait momenteel al volop overuren om een 'hoe streel ik zijn uitermate gevoelige ego'tje zodanig dat hij nog eens wil langs komen' - tactiek te bedenken. Ik weet het, heel erg en needy en hongerig en fout en al wat je maar wil, maar ik zal het niet kunnen laten. Ik heb alleen een sterk vermoeden dat zijn vakantie hem misschien wel tot andere inzichten zal gebracht hebben en dat er ook bij hem nu misschien wel eens non-communicatie zou kunnen volgen. Dat zou van zijn kant natuurlijk erg flink en de beste strategie zijn, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het er wel knap lastig mee zal hebben.
Ondertussen werkt K. fameus in op mijn zenuwstelsel. Niet dat hij iets irritant gedaan of gezegd heeft hoor, dat is het net. Hij heeft niets gedaan of gezegd!!!! Op mijn laatste (al zeg ik het zelf zeer grappige) mailtje, kreeg ik nog steeds geen reactie en verder dan tot een heel kort en snel antwoord op eerdere mailtjes kwam het er voor ook al niet meer dus ja.
Grrrr, ik weet niet of ik dat aan kan hoor, mijn 2 toyboykes die zo ongeveer tegelijkertijd gaan weggeveegd worden (want bij K voel ik de grove borstel tactiek aan komen en J. zal misschien zelf eindelijk eens definitief de knoop doorhakken). Maar misschien is net dit wel goed om even echt tot rust te komen op mannenvlak en misschien is ook deze fase meant to be. Maar al te lang moet dit toch niet duren hoor. Ik wil Actie, Afleiding, Affectie en Avontuur en liefst ook nog Asap.
Misschien wordt het toch stilaan tijd dat ik het over een andere boeg gooi en het eens wat meer in het echte leven probeer? Maar hoe doe je dat? Zijn zo van die speeddates misschien een optie of levert dat net hetzelfde 'niveau' van mannen op? Moet ik gewoon assertiever worden in real life, maar hoe doe je dat als dat toch eigenlijk helemaal niet in je aard ligt? Moet ik een professioneel relatiebureau inschakelen en moet ik er echt wat geld tegenaan gooien en me op de 'elite' datingsites aanmelden? Pfff toch ook een gekke gedachte eigenlijk hoor om aanzienlijk te betalen om een relatie te vinden (toch maar niet voorlopig). En nee hoor, ik ben helemaal niet wanhopig op zoek. Echt niet, maar ik wil zo stilaan gewoon graag wel eens voorbij date nr. 1 en 2 geraken en gewoon heel rustig aan eens iets beginnen opbouwen met iemand. Is dat zo verkeerd? Ik wil zo graag eens echt (wederzijds) verliefd worden zonder complicaties, zonder burgerlijke statussen die in de weg staan, zonder agenda's die het leven van de tegenpartij beheersen,... Gewoon heerlijk verliefd worden, vlinders in mijn buik voelen en weten dat er iemand aan me denkt 's ochtends als eerste als hij wakker wordt en 's avonds als laatste als hij gaat slapen. Zal ik dat ooit nog mogen mee maken, ik wil het zo graag, maar soms twijfel ik er toch aan.
Zucht. De laatste tijd is het beschikbare aanbod in datingland schrijnend, echt om heel hard bij te beginnen wenen. Zo triest met alle respect voor eenieder he, maar het arsenaal aan mannen dat zich momenteel aandient is zo afknappend, weerzinwekkend, degoutant en een absolute 'no go'. Ik ga er verder geen andere bijvoeglijke naamwoorden aan wijden, maar ik zou zo nog wel eventjes kunnen doorgaan.
Zo ging ik vandaag even 'voor de leut' door mijn 'vind ik leuk'-lijst op twoo en ik gruwelde van wat ik daar zag en man, zo'n bummer voor het zelfvertrouwen om dat te moeten aanschouwen en we zijn ook nog maar net heel grofjes gedumpt, remember. Nog steeds met respect voor eenieder, maar nee dank je, hier ga ik Mr. Right (en zelfs Mr. Allright) niet tussen vinden. Niet meteen waar voor mijn geld dus (want ik vertelde het misschien nog niet, maar datingsites 'full option' zijn niet gratis en dan heb ik er nu enkel nog maar de goedkoopste uitgekozen, misschien daarom dat het gamma ook een beetje goedkoop is). Ik vind dat er op zijn minst een 'niet tevreden geld terug' garantie zou moeten gelden, want nu zit ik hier met een jaarabonnement waar ik weinig tot geen 'benefits' van ondervind. Maar bon, dit is de pessimistische G. die spreekt, ik weet ondertussen ook dat het klimaat in datingland heel snel kan keren. Maar soms zou het wel leuk zijn om op voorhand te weten wat de datinggoden nu weer met me van plan zijn.
Een tijdje terug hadden we met de blog een etentje georganiseerd dat binnen de kortste keren volzet was.
Het bleek die avond dan ook een geslaagd concept, met ons tienen een fijne avond beleven. De menukaart zorgde voor enkele verrassingen, maar het was in de meeste gevallen lekker. De avond werd daar ter plekke verdergezet in de zetels met nog meer gezellige babbels en een drankje of twee, drie. Eens ze daar de deuren sloten, zijn we met een kleiner groepje de lokale horeca - en dan vooral de 'ca' - gaan verkennen en werd de nacht in gebabbeld op een terrasje. Het was duidelijk... voor herhaling vatbaar!
En daarom een nieuw etentje, vrijdag 28/11 om 19u30, deze keer in De Zuidkant in Gent (GMaps: Frederik Burvenichstraat 156, 9050 Gent). Een plek die al een tijdje als 'te proberen' staat aangevinkt en bij deze de gelegenheid om dit samen met jullie te ontdekken. Je hoort er alleen maar goeds over, dus dat belooft!
Er is een tafel voorzien voor max 10 personen, eerst komt eerst maalt. Ben je er graag bij? Stuur dan vóór aanstaande maandagmiddag een mail naar oponseentje@gmail.com zodat wij dan de tafel kunnen bevestigen.
We weten dat dit een dag vóór onze andere activiteit valt (party op za 29/11), maar het ene sluit het andere niet uit. Meer opties om eens af te komen, en uiteraard meer dan welkom op beide activiteiten! Lukt het niet om er deze keer bij te zijn, weet dat er nog volgen.
Nu en dan met een groepje fijne mensen een leuke aciviteit doen, dat willen we allemaal wel. En aangezien een party maar zelden in ons bloglijstje voorkomt, wagen we ons eraan om ook dit eens naar voor te schuiven: Funky Fabric!
Ik ben al eens naar een vorige editie geweest en vond het wel iets hebben, dus op naar meer! Zoals ze zelf hun event omschrijven: "... opnieuw gratis de nacht weg shaken op alleen maar het allerbeste op het vlak van disco, jaren ’80 en ’90 dance hits".
Praktisch:
op zaterdag 29/11, het begint om 22u30.
dit gaat door in de grote Concertzaal van de Vooruit in Gent, met ingang aan de achterkant van het gebouw (bij het water).
adres: Sint-Pietersnieuwstraat 23, 9000 Gent.
je zorgt zelf voor je ticket, dat je gratis kan bestellen en printen op hun site (gratis tot middernacht, nadien betaal je entree).
Graag hieronder in de comments een seintje indien je wilt meegaan. Bij veel interesse gooi ik er een gsmnr bij. Hou deze post en de comments in het oog om up-to-date te blijven.
Je weet waar naartoe ipv thuis in de zetel te zitten, dus trotseer die herfstbries!
Een paar weken terug namen enkele oud-klasgenoten van de middelbare school het initiatief om een reünie te organiseren. Tien jaar afgestudeerd, inderdaad een goede gelegenheid om elkaar nog eens terug te zien, dacht ik dus deed ik maar mee.
Zoals dat hoort op reünies werd er die avond druk gebabbeld over man/vrouwlief en kinderen (de enige andere single aan tafel was een man die er ondertussen geen 10 maar 20 jaar ouder uitzag), verbouwingen aan huizen die ik in mijn eentje nooit zou kunnen betalen en werden herinneringen opgehaald aan leerkrachten en schoolreizen die ik al lang vergeten was. Tot één van de aanwezige dames begon over de Voltreportage over Tinder die onlangs op tv was. Nadat aan het merendeel onwetende wederhelften van koppels die al meer dan 10 jaar samen zijn werd uitgelegd wat Tinder precies was, vulde de tafel zich plots met uitspraken waarvan ik bijna achterover viel. “Amai, je moet wel heel wanhopig op zoek zijn om daaraan mee te doen.” “Hoe oppervlakkig zijn de mensen die je daarop tegenkomt wel niet.” “Hoe zielig dat je zoiets nodig hebt om iemand te leren kennen.” En nog meer van dat fraais…
De single man en ik wierpen een veelbetekenende blik naar elkaar, maar allebei hielden we onze mond. Ik voelde me kleiner en kleiner worden. Kwader en kwader ook, maar ik bracht geen woord uit en luisterde naar al dat afgrijzen van mensen die duidelijk vergeten zijn hoe het is om single te zijn.
Toen ik een dikke week later, bekomen van het niet zo leuke weerzien die avond, op mijn smartphone wat naar links en (wat minder) naar rechts zat te swipen, kwam ik ineens de man tegen van één van de oud-klasgenoten. Naast zijn foto stonden er ook nog enkele foto’s van hem en haar op zijn profiel. Zodat het voor iedereen toch maar even duidelijk was dat meneer al in een relatie zit. Blijkbaar had het Tindergesprek op de reünie toch nieuwsgierigheid gewekt. Tijdens het swipen kom je trouwens wel meer van die profielen tegen. Met foto’s van mannen in trouwkostuum, kussend met hun bruidje. Of met een baby zo klein op de arm, dat je onmogelijk kunt aannemen dat het ondertussen al fout gelopen zou zijn met de mama. Die foto’s swipe ik categoriek naar links. Me ondertussen afvragend wat die mannen (of moet ik zeggen koppels?) in godsnaam op Tinder zitten te doen. Is het omdat ze, nu de 30 in zicht of net gepasseerd is, toch nog eens willen zien hoe goed ze in de markt liggen? Omdat ze willen weten welke van hun kennissen nog “wanhopig” op zoek zijn? Of omdat hun relatie zo saai geworden is dat ze Tinder gebruiken om een beetje spanning op te zoeken?
Wat heb ik op mijn tong moeten bijten om niet aan die oud-klasgenote te vragen wie van ons nu eigenlijk “zielig” is: zij of de singles zoals ik, die Tinder gebruiken om – je weet maar nooit – iemand leuk te leren kennen…
Met dank aan onze gastblogster. Jouw stukje is ook welkom bij oponseentje@gmail.com
Een gezin met 3 is nu voor mij een complete vorm van samen zijn geworden. Gek wel, want nog niet zo heel lang geleden voelde dat trio nog zo geamputeerd, zo niet normaal en had ik zoveel last van fantoompijnen. Nu kan ik me het leven van vroeger amper nog voorstellen en voor de geest halen. Zo vroeg een vriendin me gisteren of Z. en ik altijd samen gingen slapen en eerlijk waar ik kon het me niet meer herinneren, echt niet. Opnieuw een teken dat er geen sprake meer is van G. en Z.
Dat het toch zo kan verkeren, het frappeert me toch nog vaak, maar net als ik me mijn leven van vroeger niet meer kan voorstellen, zou ik ook voor geen geld ter wereld nog naar dat leven willen terug keren. Naar die oude G. die verstopt zat onder een dikke laag verantwoordelijkheden en verplichtingen en weg van alle spontaniteit daardoor. Nee, de voordelen van dit nieuwe leven zijn ondertussen fameus beginnen opwegen tegen de minpunten en dan heb ik nog niet eens een tof lief, ha! ;-)
Met dank aan onze gastblogster. Mail gerust ook jouw stukje naar oponseentje@gmail.com
Ook de (nakende) confrontatie met Z., mijn ex, blijft me toch wel wat parten spelen. Hem zien gaat niet meer door merg en been gelukkig, maar ook die eerste aanblik blijft telkens weer erg raar. Er valt me dan telkens wel iets op dat mijn aandacht trekt: een nieuw uurwerk, een nieuw hemd, een nieuw kapsel. Het is gewoon zo raar om de man met wie je 14 jaar je leven deelde ook te zien veranderen qua look, stijl, keuzes,... Aanvankelijk zag ik Z. nog in de kleren die ik nog had gewassen en in de kast had gelegd, in de schoenen die ik zo vaak vervloekt heb omdat ze weer eens niet op hun plaats stonden,... maar zo stilaan heb ik geen zicht meer op de inhoud van zijn kleerkast en op zoveel andere dingen. Een teken dat onze levens en werelden zo goed als volledig uit elkaar gedreven zijn, op onze dochters na. Dat is enerzijds confronterend, maar anderzijds ook wat het net minder hard en pijnlijk maakt.
Vol verlangen de minuten zitten aftellen en uitkijken naar je eigen kindjes. Het blijft toch iets speciaals. Die eerste aanblik en even die gedachte: ze zijn zo veranderd, groter geworden precies, even een klein beetje minder vertrouwd. Ook die eerste knuffel en kus, even een beetje vreemd en onwennig. Het blijft toch iets raars en bevreemdends hebben, het wisselen der kindjes. Ik merk kort voor en tijdens het wisselmoment ook telkens een zekere nervositeit op. Die heeft vooral met 2 dingen te maken: 1) dochter Y. en haar vaak onvoorspelbare reactie en 2) toch ook telkens opnieuw (het vooruitzicht van) de confrontatie met Z., mijn ex.
Y. heeft me tijdens wisselmomenten in de vakanties al heel vaak erg pijn gedaan door niet te willen loskomen van haar papa, door letterlijk rond zijn nek te blijven hangen en niet bij mij te willen komen. Ik weet ondertussen wel dat zij op dat moment afscheid neemt van haar papa en van hun leuke vakantie samen en dat dat op dat moment eventjes op de voorgrond komt, maar toch. Tijdens de zomer van vorig jaar was het zelfs een keer zo erg dat ik haar vrij hardhandig van rond zijn nek heb moeten rukken, haar in de gang heb moeten zetten, de deur op slot heb moeten draaien om dan zwaar ontgoocheld en triest samen met dochter X. meer dan een uur naar haar gebrul te hebben moeten luisteren. Auch. De laatste keren ging het gelukkig telkens beter maar toch sluimert er telkens keer op keer wat onzekerheid op dat vlak. Gelukkig kunnen we voor vandaag spreken van een 'vlotte overdracht'.
When I was 12 years old, a new phenomenon swept over me and my sixth grade peers: relationships.
A week before, the idea of “liking” a boy would have been met with “ew,” but it was suddenly greeted with serious conversation and much well-intentioned meddling (aka an investigation of how safe it was to tell him you liked him).
Through it all, I watched as my friends were approached by their interested boys; I watched them begin their little “relationships,” while I stood on the side… waiting. No one ever showed interest in me.
I decided there must be something wrong with me. I remember, in detail, the tearful conversation I had with my mother about the situation.
“Catherine, you’re going to meet someone. Someone great is out there, but you’re 12. These people aren’t in relationships, they’re just being silly.”
“But, what if no one ever likes me? What if I’m alone forever?” I somehow managed to ask between tears.
“Catherine, your person is out there, and he’s going to be amazing. More than likely you haven’t even met him yet. You still have junior high, high school, college to get through. You’re going to meet him.”
“Think of this: There’s someone out there right now who has no idea that they are going to find you someday.
Maybe they’re thinking about all of this, too, and even though you’re apart now, you could both be looking up at the same moon, wondering, connected without knowing it.”
My mother can speak with a wisdom that gets me every time.
“Okay,” I sniffled, and went outside to look at the moon.
Junior high and high school would go by without any hint of relationships, or even the possibility of one.
College would prove just as lacking in this area, with nary a suitor (aside from one man, who technically counts as one but referred to me as his “back-up plan” should his current relationship not work out).
I remember the night of my senior prom, not because I went, but because I was called into the office a few days before by staff members who wanted to double-check that I didn’t want to go, since I was the only one who hadn’t bought a ticket.
I confirmed that I wasn’t going and told everyone I thought the entire idea was stupid, and that I didn’t care. The truth was that no one had asked me, and I didn’t want to go alone. The night of, a friend texted me that I was the only one not there. I cried myself to sleep.
Graduate school would leave me single, as well; although, entering a female-dominated field did severely narrow my options.
I have spent a lot of time thinking about why no one has ever been interested me (and, I admit, it’s technically possible that someone has been and he just hasn’t said anything).
I’ve been fixated on ways I could change myself to become more attractive. I could be smarter, prettier, funnier, more together. People rarely tell me I’m pretty (aside from my mother) without telling me what I could do to be prettier: “You’d be prettier if you wore your hair down, but I’m not saying you aren’t pretty.”
Despite my efforts, however, I am always my awkward, too-honest self, with hair too frizzy to ever completely contain, and skin that always has to have some sort of blemish.
To be honest, I have worked hard to accept it and have gotten to a point where I kind of even love some of my “imperfections.” Change seems unlikely.
The longer I’ve spent being single, though, the more concerned I’ve become that I will stay this way. In the past few weeks, my online dating journey has been particularly mortifying. I’ve been told I’m the “type of girl that doesn’t get a lot of attention and so, [he] liked me because [I'll] take anything.”
I’ve been sent “the picture” (you know, the picture I’m referring to, unfortunately). I’ve been stood up on a date that the guy suggested and arranged.
These are just the recent missteps; previously, I’ve been asked to show my feet, been sent lewd messages about my breasts and been met mostly with complete silence on the other end.
The things I’ve heard in bars are even worse.
I’d like to say I’ve come through it all with some sort of remarkable insight into dating but, alas, I’m no better at it now than I was at 12; although, the opportunity has provided me with a knowledge of myself that has allowed me to become the person I want to be.
I don’t have a fear of being alone, and I will never stay in a relationship just because it’s better than nothing. I have my boundaries and I’ve learned (and continue to learn) how to assert myself. I’ve made serious changes in order to create the life I want, and I’ve had the opportunity to do this selfishly.
I admit it: Being single has, largely, not been by choice. I haven’t been actively trying to make some sort of grand statement by being a party of one. I’ve shed a lot of tears over this, and I’ve given up more times than I can keep track of.
Each rejection stings a little bit more because it feels, at times, that I’m running out of people to be rejected by (or so the pessimistic voice within declares). Each time I allow myself to be vulnerable, I’m met with nothing in return. I have given up on online dating, and I have started to lose hope that I’m going to meet someone as I go through life, in general.
I don’t want to be alone. I don’t like walking into an empty apartment after a long day of work, and I don’t like being asked if I’m seeing anyone and being left answering it the same way I have my entire life.
I’m tired of people telling me how proud they are of me for moving away and succeeding on my own, as though “on my own” was part of the plan.
It feels like there’s a part of me that has never been validated or truly seen. Despite my efforts to validate myself, there’s this one part I think can only be seen by another person. I can’t describe it; I just know there’s an emptiness I can’t fix myself.
I think it’s the part that motivates us to connect with another person in general; it’s the part that yearns for a connection with another person. It’s how we know when we’ve found the right one.
I want to be seen. Until then, I’ll just keep looking at the moon, hoping he is, too…
Met dank aan de persoon die deze getuigenis mailde naar oponseentje@gmail.com
Ik las gisteren een artikeltje met als titel '11 oubollige datetips'. Over hoewel we steeds op zoek zijn naar spannende date-ideeën, we moeten toegeven dat we soms ook melancholisch terugkijken naar de ouderwetse romantiek. Zo in de zin van: steek die smartphones weg en ga een avondje sterrenkijken of dansen. Zoiets. Ik kon best wel nog wat leren van dat artikel want ik moet dringend mijn '1ste date' strategie een beetje aanpassen. Tot nu toe hebben mijn 1ste dates (ik ben op één keer na nog nooit verder geraakt dan een 1ste date nota bene) altijd bij me thuis plaats gevonden. En ook al is dat mijn eigen vertrouwde plek, dat is niet goed, dat eindigt meestal in seks (de drempel is natuurlijk een pak lager) of in een enkel geval begint de date dan zelfs met seks (tsssss). Geen goede strategie dus, toch niet voor de opbouw van iets duurzaams.
Jullie denken wellicht ondertussen dat ik zelf ook enkel uit ben op seks. Dat is absoluut niet het geval maar de verleiding is vaak groot en het toppunt is dat ik ook nog eens vaak de 1ste stap zet. Alsof ik vanuit een zekere onwennigheid bij zo'n gebeuren dan maar begin te kussen en zo (huh?). Mijn hoofd heb ik er al over gebroken hoe dat komt. Ik deed het met J., met J2 en met S2 (over die laatste moet ik nog vertellen, maar omdat die date me heel veel pijn gedaan heeft, blijf ik dat maar uit stellen). Maar ik mag het niet meer doen want je wordt daarmee wel heel erg gewillig en je presenteert je zelf wel heel erg op een schaaltje en als het dan nadien niets wordt (wat altijd al het geval is geweest), voel ik me toch ook een heel klein beetje vies en ongemakkelijk. We gaan onze strategie dus wat veranderen en die 11 oubollige datetips eens uitproberen vanaf nu, gaande van samen gaan wandelen, milkshakes drinken, gaan bowlen tot naar de kermis gaan of naar de film (en daarna op de parking in de auto belanden voor een heerlijk, stomende vrijpartij ;-))
Met dank aan onze gastblogster. Ook jouw inzending is welkom bij oponseentje@gmail.com.
Ook het daten zelf is ongelofelijk hard uit je comfortzone komen en dat is iets wat ik door de scheiding al zoveel heb moeten doen. Heel erg vermoeiend allemaal, zeker als er dan ook nog eens gevoelens aan te pas komen. Heel wat vertrouwde dingen vallen weg bij een scheiding en dus moet je je al heel vaak in het onbekende storten. Dat is ook helemaal het geval bij daten en heel soms als ik een date in het vooruitzicht heb (ondertussen alweer een dikke maand geleden), wil ik terugkrabbelen, afmelden en gewoon optrekken met mensen die ik goed ken, graag heb en graag zie.
Maar ik ben natuurlijk geen woes, heb wel degelijk ballen aan mijn lijf en het is de enige manier: uit je comfortzone komen, risico's nemen en bidden dat je toch tenminste een leuke avond hebt.
Maar dat er ongelofelijk veel stress bij komt kijken, daar hoef ik wellicht geen tekening bij te maken. Zo heel anders dan een toevallige 'in real life' ontmoeting waarin alles meer naturel kan verlopen en er geen echte verwachtingen zijn, of toch niet vanaf day one.
Nu, ik weet het niet, ik kan niet echt vergelijken. Het is nu niet dat de mannen als bosjes voor mijn voeten neer vallen als ik buiten kom, dus ik heb het nog niet mogen ervaren. Maar ik denk wel dat het allemaal iets rustiger en natuurlijker verloopt. Aan de andere kant is het ook wel handig, rustig en comfortabel om mekaar al een beetje online te kunnen aftasten. Dat is dan weer een pak makkelijker: je kan via die weg op heel korte tijd toch al veel te weten komen terwijl je er in het echte leven al gauw een aantal gesprekken voor nodig hebt. Er zijn dus ook voordelen.
Online op zoek gaan naar een date is eigenlijk iets heel raars. Je begeeft je in een zeer kunstmatige setting waarin soms tegelijk verschillende potentieel interessante kandidaten zich aandienen. Dat is al heel anders dan in de offline wereld en dan is vaak de vraag: op wie zet je in? met wie begin je te babbelen? Met wie blijf je praten? En wat als je op hetzelfde moment met verschillende mannen praat? Je wedt eigenlijk op verschillende paarden en dat is best wel een bevreemdend gevoel en niet altijd makkelijk om mee om te gaan. Het verloopt ook heel hard in pieken en dalen en je kan ze natuurlijk nooit voorspellen. Heel gek.
De laatste tijd heb ik het weer zitten: vragen gaande van een wilde gok "En, wat heb ik gehoord, je hebt een lief?" over de veronderstelling "Ah, je woont in Gent. Samen met je lief?" tot de vraag op de vrouw af "geen nieuwtjes te vertellen over jezelf?". Als ik dan netjes antwoord met triviale feitjes, komt de aap uit de mouw: "ja maar ik bedoel: nog niemand ontmoet?".
Hoeveel ik de oprechte interesse in mijn windstille liefdesleven ergens diep vanbinnen wel kan appreciëren, breekt er dan altijd iets in mij. Nu ik die zoektocht even on hold heb gezet, wil ik er ook niet mee bezig zijn. Want op de vraag die meestal volgt "waarom eigenlijk niet?" moet ik het antwoord schuldig blijven. Het enige dat ik kan bedenken is: nét niet. Ik ben nét niet leuk genoeg, ik ben nét niet knap genoeg, ik leer nét niet genoeg nieuwe mensen kennen, ik doe nét niet genoeg mijn best. En dat, dat wil ik nu nét niet geloven. Nee. Want het ís ook gewoon helemaal niet zo.
Ik ben gewoon ik. Met mijn soms vreemde humor en mijn temperament. En nee, lieve vrienden, "de deze" heeft (nog) geen lief. Nog altijd niet, nee. Gisteren niet, vandaag niet en morgen ook niet. Overmorgen misschien, wie weet. Als het ooit zover komt, zijn jullie de eersten die het horen. Dus vraag me niet. Vraag niet waarom. Alsjeblief.
