Op ons eentje: december 2014

Binnen worden intussen lekkere stukjes kaas, quiche en broodjes met - hoe verzin je het op zoʼn feestje - knoflookboter neergezet. Ik smul er rijkelijk van. Zoenplannen heb ik toch niet. Op de dansvloer ontmoet ik medemoeder B. Een van de weinige getrouwde exemplaren hier. Ze fronst verdrietig haar wenkbrauwen als ze hoort dat het uit is met mijn vriend. Dan krijgt ze de vrouw die met mij in de rij stond in het oog. Het blijkt een vriendin van haar. Zonder dat die het kan horen vertelt B omzichtig dat haar vriendin ʻhet ervan neemtʼ en dat zij dat zelf ʻniet zou kunnenʼ. Verbaast informeer ik of B dat dan zou willen? De vraag blijft onbeantwoord. Ze zei eens dat haar lange huwelijk er na de komst van de kinderen niet beter op is geworden.

De politieman doet zijn best. Hij vind andere vrijpostige mannen wellicht te dicht bij me komen. Hij is er steeds. Op gepaste afstand. Maar toch. Hoe maak ik hem nu kenbaar dat hij zijn jagerspijlen beter op een andere vrouw kan richten? Negeren, teruglachen, of juist niet? Waarschijnlijk maak ik me weer te druk om wat anderen denken. Ja, ik wordt bekeken. Nou en? We zijn per slot allemaal verantwoordelijk voor ons eigen doen en laten. Ik ga lekker los bij het dansen.

Na de Cure, Queen en Simple minds klinken de klanken van ʻthe Policeʼ en brult de halve zaal ʻSo lonelyʼ uit volle borst mee. Hoeveel gebroken harten zouden hier vanavond zijn? Veel tijd om daarover te fantaseren heb ik niet. De drank is iemand kennelijk te veel geworden. Er is een klein opstootje. Er blijkt weinig loos te zijn maar het is nu een mooi moment om te vertrekken. Ook de politieman zegt naar huis te gaan. Want, zo zegt ie, later wordt het toch een soort van ʻWie gaat met wie mee?ʼ ʻEen vleesmarkt?ʼ vraag ik. Hij beaamt het.

Hem beletten om tegelijk met mij de danstent te verlaten zal moeilijk gaan. Dus lopen we om drie uur ʻs nachts samen naar buiten. Bij de voordeur zit B te kletsen met een andere bekende. ʻPrettige avond jullieʼ, zeggen ze in koor. Ik weet wat ze zullen denken als ze me maandag weer bij school zien. Laat ze maar denken. Het mag.

Eenmaal bij mijn auto zoenen we elkaar op de wangen. Hij probeert verder te gaan. Legt zijn handen op mijn billen, wil zijn natte mond beantwoordt zien. Maar ik wil niet zoenen, niet met hem, ook niet met iemand anders. Ik wens hem fijne feestdagen en rij nuchter door de regen naar huis. Voorzichtig omzeil ik de dronken fietsers die slingerend uit de stad komen. Thuis trek ik mijn nat gedanste kleren uit en val in een heerlijk diepe slaap. Inmijn eigen tweepersoonsbed.

Die zondag slaap ik uit tot twaalf uur. Mijn voeten voelen de gevolgen van vijf uur bijna onafgebroken dansen. Ik stap onder de douche en pers een groot glas sinaasappelsap. De geur van geroosterd brood vermengd zich met het licht van de laaghangende zon.

Met dank aan onze gastblogster. Wil je zelf een ervaring delen met honderden medesingles? Of wil je graag een activiteit organiseren voor de lezers van onze blog? Mail dan je tekst naar oponseentje@gmail.com

Zoals altijd speelt er tussen twaalf en één uur ʻs nachts een live band. Als de leadzanger de microfoon pakt, hult hij zich in verontschuldigingen. Dat het moeilijk is zoʼn goede dj te overtreffen en dat je, als je het niks vindt, altijd nog naar buiten kunt gaan, want daar brandt een lekker vuurtje. Ze spelen te hard, of de knoppen worden niet goed bediend. Bij gebrek aan beter, doe ik propjes toiletpapier in mijn oren. Als ik zelfs de ramen hoor trillen, volg ik alsnog het advies van de zanger op en ga me buiten warmen bij het vuur.

De man waar ik naast ga zitten is degene die voor me in de rij stond. Waarschijnlijk was ik toen zo druk met mijn zorgen om niet als onruststoker te worden gezien, dat ik zijn naam vergat. We babbelen wat over werk, scheiding, verhuizen en daten en ik hoop maar dat ik duidelijk overkom. Dat ik weliswaar single ben, maar geen relatie zoek. Zelfs geen onenight-stand. Wat niet wegneemt dat ik het best plezierig vind om met hem te kletsen. Zo gaat de tijd van de band die te hard speelt ook eerder voorbij.

Aan de overkant van het vuur zit een dame bij een man op schoot. Ze is behoorlijk dronken. Of hyperactief. Of beide. Vanuit het niets legt ze me uit wat het ultieme medicijn is tegen blaasontsteking. De rest van de - ook niet meer nuchtere - aanwezigen horen haar te luide betoog gniffelend aan. Als ze even stil is, werp ik tegen dat het beter is om een dergelijke euvel te voorkomen dan te genezen. Door bijvoorbeeld voor en na de seks je blaas te legen. Het bleek olie op het vuur. Haar volume overstijgt nu bijna dat van de band binnen. Al stuiterend op de schoot van haar (zo vermoed ik) prooi van die avond, die ze af en toe toebijt dat hij zijn bek moet houden, oreert ze nu over haar bedgeheimen.

Terug naar mijn buurman. Die bij de politie blijkt te werken. Mijn gepraat wordt filosofisch, gaat over de vraag waarom we doen wat we doen. Ondanks, of misschien juist dankzij mijn gebabbel blijft hij interesse houden. Ik wil hem geen indruk van een ʻhard-to-getʼ geven, maar ik zoek gewoon simpelweg niemand. Ingewikkeld. Was het misschien toch niet slim om hotpants aan te doen? Eerder die avond, staand voor de spiegel, had ik me nog afgevraagd: ʻBen ik hier niet wat te oud voor?ʼ Had zelfs een andere panty aangetrokken (alsof zoʼn broekje daar langer van wordt).

(Morgen volgt het laatste deel.)

Om half tien sluit ik achteraan in een rij met zoʼn tweehonderd wachtenden. De weerstand die ik al maanden voel om weer eens te gaan dansen heb ik thuisgelaten. Vriendin E, met wie ik de laatste jaren af en toe bijbabbel bij een om beurten gekookte maaltijd, had geen puf om mee te gaan. Ik vermoed eigenlijk dat haar veelbelovende date, dit keer misschien toch iets wordt. Want een sms dat het ʻna de tweede ontmoeting toch niks werdʼ bleef dit keer uit. Ik had ook anderen kunnen bellen, maar te veel afwijzingen konden mijn weerstand misschien weer oprakelen: ʻte moe, te ver, te koud.... Ik ga gewoon op mijn eentje ;-)

Dus daar stond ik dan, bij de ʻbejaardendiscoʼ. Zoals ik dit maandelijkse feestje vaak noem. Er is plek voor tweehonderd mensen. De deur gaat om tien uur open en degene die nummer 201 is moet geduld hebben. Pas als er iemand naar buiten komt, mag er weer iemand in. Een leuk concept (hoewel ik met mijn panty nu wel buiten sta te blauwbekken) want er zijn zo geen momenten waarop je denkt: ʻWat doe ik hier eigenlijk?ʼ. Het is gelijk gezellig druk en ook niet te vol.

Achter me staan twee jongens met blikjes in hun hand. Ze praten over ʻvroegerʼ toen ʻje
nog niet zo vroeg hoefde te komen, maar nu ook ʻoudere mensenʼ een facebook account
hebben, is het dringenʼ. Ik voel me niet aangesproken. Ik ben met mijn vierenveertig jaar
weliswaar een stuk ouder dan de boys met de blikjes, maar zo om me heen kijkend, val ik
toch onder de gemiddelde leeftijd. Ook heb ik geen facebook. Dit feest stond gewoon met
pen in mijn papieren agenda genoteerd.

Voor mij staan een man en een vrouw. Ik heb wat smalltalk met de man. Tijdens het praten
valt me op dat de vrouw naast hem, haar gezicht houdt afgewend. Hoewel ze zo dichtbij
staat dat het gesprek zeker ook voor haar bestemd is. Even bekruipt me het gevoel dat ze
mij als bedreiging ziet: ʻZeker weer zoʼn wijf dat op jacht is naar een vent voor in bed. Nou,
de mijne krijgt ze niet, puhʼ Het is een gevoel dat soms de kop opsteekt, dat ik als loslopend blondje de lusten van een goed huwelijk kom afsnoepen. Ik richt me dan vaak automatisch tot de dame van het stel. Hoewel dat mijn voorgevoel, met het oog op homoseksualiteit, natuurlijk niet hoeft weg te nemen.

Als we dan eindelijk over de drempel van de oude fabriek stappen, heb ik een binnenpretje
om mijn onnozelheid. Want de mensen voor mij schudden elkaar de hand, ze stellen
zich aan elkaar voor. En ook aan mij. Het was dus helemaal geen stel, ze zien elkaar hier
voor het eerst!

Betalen, stempeltje, jassen uit en dan richting bar en dansvloer. Ik heb niet veel nodig,
Een paar mensen zijn genoeg om me bij aan te sluiten. Op de dansvloer zie ik twee bekenden.
Ze zijn hier voor het eerst. We halen om beurten colaatjes en alcoholvrij bier.
Want ik ben met de auto, nummer twee drinkt niet en de derde is mogelijk zwanger. Ze zijn
net zo dol op dansen als ik en de dj draait een leuke mix. We proosten op het singleschap.

(wordt vervolgd)

Hallo gezellige vrijen,

Vooreerst onze wensen voor een zalige kerst en een gelukkig nieuwjaar! Feesten van tederheid, kleine wonderen, nieuw begin en verlangend uitkijken naar wat komen zal… Een goe lief misschien??! :-)

Om het nieuwe jaar knallend in te zetten plannen we een ontmoetingsavond in de Vooruit op donderdag 22 januari vanaf 19 uur.

Nodig al je vrijgezelle vrienden en kennissen uit en vraag hen om op hun beurt hun vrijgezelle vrienden uit te nodigen, enzovoort. Breng ook je andere vrienden op de hoogte, want zij kennen zeker en vast nog vrijgezellen die zin hebben in een relatie. Zoek ook op verschillende sociale media naar boeiende profielen. Nodig hen uit om elkaar die avond beter te leren kennen en vraag hen om ook andere singles mee te brengen. Wie er komt hangt dus van onszelf af. Spread the word!

Wij brengen stickers mee zodat je ter plaatse een naamkaartje kan maken. Zo zie je meteen wie bij deze activiteit hoort en kan je gemakkelijk een gesprek beginnen.

Een must to visit, voor elk wat wils! We kiezen voor het artistieke decor van het café van de Vooruit in Gent. Misschien ken je dit café en voel je je daar al een beetje thuis, of misschien is dit een ideale gelegenheid om het te ontdekken. Er is veel ruimte, een open sfeer en een gevarieerde drank- en eetkaart.

Iedereen welkom! Heb je geen single vrienden die willen meekomen en kom je niet graag alleen, dan kan je even gezellige maar minder vrije vrienden meebrengen. Alleen krijgen zij geen naamkaartjes.

Voor insiders! Het is geen “officiële activiteit” die bv. op de site van de Vooruit wordt gepromoot. De andere cafégasten weten dus niet wat de naamkaartjes betekenen.

Interessante ontmoetingen! Zonder de druk van een exclusieve date kan je op deze avond met meerdere singles vlot kennismaken.

Vooraf inschrijven is niet nodig! Gewoon afkomen en een fijne avond beleven!

Wij kijken er naar uit. Tot dan!

Johanna en Esben.

Eén van de meest bekende Kerstliedjes is Mariah Carey's 'All I want for Christmas', al zo'n 20 jaar een favoriet bij velen. Omdat een relatie een optie is, doch we als single ook gelukkig zijn en de feestdagen niet gaan zitten wegkwijnen, hierbij een aangepaste versie van de tekst: nuchter, realistisch en feestelijk!

Fijne Kerst!

I don't want a lot for Christmas
I have everything I need
I appreciate the presents
Other people gave to me

I just want to reach my goals
My ambition's not for show
I'll accomplish what I choose
I've got all I want for Christmas, it's true

I don't need to hang my stocking
There upon the fireplace
Everything I want, I'll earn it
My endless drive will light the way

There's a boy who's caught my eye
I wish he was here tonight
I admit that would be cool
But I've got all I want for Christmas, it's true
True, baby

Oh, I won't ask for much this Christmas
I won't even wish for snow
I'm not going to keep on waiting
When I can do things on my own

I won't make a list and send it
To the North Pole for Saint Nick
Santa Clause is good for children
But I can't count on magic tricks

I'm the hero of my story
I'm the one who'll bring me glory
With or without you
I've got all I want for Christmas, it's true
True, baby

Oh, all the lights are shining
So brightly everywhere
And the sound of children's
Laughter fills the air

And everyone is singing
I hear those sleigh bells ringing
Santa, I don't need your matchmaking skills tonight
I'm the only one who'll do this right

Oh, I don't want a lot for Christmas
But I do have one small wish
There's a special guy I'm wanting
And I'd love just one small kiss

Oh, I'll just grab some mistletoe
For a Christmas party at my home
If my wish doesn't come true
I've still got all I want for Christmas, it's true

Deze post van het nieuwe online magazine Charlie is zo goed dat we er graag naar linken.

Prettige Kerst, hoe je het ook (niet) viert.

Ik mag potverdorie megatrots zijn op het parcours dat ik het afgelopen jaar heb afgelegd.

Ik ben daar heel wat mensen dankbaar voor, maar toch ook vooral mezelf. Ik heb keihard gewerkt om te staan waar ik sta, ik heb de koe bij de horens gevat, dingen aangepakt, ben me bewust geworden van wie ik ben en wie ik wil zijn, van wat ik niet meer heb maar tegelijk ook wel nog heb, ik ben uit mijn schulp gekropen waarin ik al zo lang verscholen zat, ik heb me gesmeten, ik heb terug verliefdheid gevoeld met alles erop en eraan, wel op de foute kerel, maar kom. Wel de kerel die me weer vrouw deed voelen en die tot op de dag van vandaag mijn tankstation is, voor als ik weer even een knauw in mijn zelfvertrouwen voel.

Ik heb zoveel durf en avontuur getoond, waarvan ik niet eens wist dat ik het in me had en dat allemaal heeft me gebracht tot ... tot ... geluk en tot weer geloven in het moois dat het leven te bieden heeft en dat vind ik een prestatie want een jaar eerder zou ik dat nooit geloofd hebben. Maar we zijn er nog niet helemaal. Dat helemaal dat komt er gewoon in 2015 ;-)

Met dank aan onze gastblogster. Kruip jij ook in je pen? Je stukje is welkom bij oponseentje@gmail.com.

Nu sta ik voor de 2de keer. De 2de keer zal anders worden, makkelijker ook, maar in wezen blijven dezelfde dingen ontbreken. Nog steeds de helft van de tijd zonder mijn dochtertjes, nog steeds dat aanhangsel-gevoel (ook al is de puzzel ondertussen wel gelegd en is er veel om naar uit te kijken). Nog steeds op mijn eentje (denk ik), nog steeds met kwetsuren, nog steeds veel schrik om alleen te zijn en een zekere leegheid te moeten voelen.

Maar, er is een belangrijke maar. We blikken nu wel terug op 2014. Het jaar van de grote omwenteling, van de klik, van de nieuwe start, van de nieuwe G. En ook al was 2014 een heuse rollercoaster, het heeft vooral veel vreugde en nieuw geluk gebracht. En hoop ook, hoop dat 2015 misschien echt wel eens alles in zijn plooi mag vallen. Vermoeiend ook want als ik het allemaal even op een rijtje zet (en al mijn blogs er even op na lees) dan is het toch wel een hell of a ride geweest hoor. Als ik er op terugblik, vraag ik me af hoe ik het heb volgehouden soms. Want het was geen roze wolk, het was verdomd moeilijk en de marsmannetjes hebben het me potverdorie niet altijd gemakkelijk gemaakt. Maar beetje bij beetje heb ik veel geleerd, veel ontdekt en heb ik mezelf van onder die dikke laag 'verleden' weten klauteren. Ik maak later nog wel eens een uitgebreidere round-up van 2014 en ik blik ook graag in een volgende blog wat vooruit en zadel jullie met veel plezier op met al mijn (goede) voornemens. Maar voor nu sluit ik graag af met te stellen, dat ik potverdorie megatrots mag zijn op het parcours dat ik het afgelopen jaar heb afgelegd.

(wordt vervolgd)

De feestdagen zijn voor mij altijd een hemelse, magische en toffe periode geweest. Afgezien van het tijdperk dat er in die periode moest gestudeerd worden, heb ik er dus altijd heel erg naar uit gekeken. De mensen waar ik blij van word, blij maken met originele attenties, leuke babbels, feesttafels prepareren, lekker eten, dansen en gewoon genieten van elkaar. Nu is het gewoon heel erg dubbel: uitkijken naar vakantie en samenzijn met de kindjes, familie en vrienden, maar toch ook aankijken tegen gemis, leegte en alleen zijn. Ik voel me in deze periode toch een beetje 'anders' als single, je hoort er toch niet helemaal bij en je voelt je al snel een aanhangsel of dat is toch althans bij mij het geval. Het is gewoonweg niet meer hetzelfde: de vaste vriendenkring waar ik altijd mee vierde, is niet meer. Mijn dochtertjes zijn er niet als het nieuwe jaar start (alweer niet), de puzzel leggen rond waar ik zal meevieren voelt soms ronduit zielig. Het is gewoon anders.

(wordt vervolgd)

Voor de dames*...

‘De wind snijdt in mijn gezicht, de sneeuwvlokken dwarrelen in mijn ogen,... ik probeer me een weg te banen op mijn fiets richting huis. De zware werkdag ebt nog na: ‘deadlines’, ‘andere verlofregeling’,... en andere thema’s en gedachten woelen in mijn hoofd rond. Verkleumd en half verweekt open ik de huisdeur. Terwijl ik mijn jas ophang en mijn schoenen uitschop in de gang, merk ik een lichtstreep vanonder de verbindende hal-woonkamerdeur: ‘Verdorie, zeker vanmorgen het licht vergeten uit te doen, ook dat nog!’ zeg ik tegen de muren. Ik duw de haldeur open en blijf als verstomd staan... de woonkamer baadt in het kaarslicht. Met open mond aanschouw ik een ‘schoon marchandiese’ van een man op enkele kussens, liggend voor het knisperend haardvuur. Deze spreekt mij met zachte stem toe: ‘Goedeavond, mevrouw. Excuseer dat ik u liet schrikken, dat was niet de bedoeling. U bent, als trouwe klant van ons groene-stroom-bedrijf X., uitgeloot voor een,... hoe kan ik het het best omschrijven?... ‘warme avond’.... bij deze. Ik sta de komende uren ter uwer beschikking. Uw wensen ken ik niet, maar ik hoor ze graag. Misschien beginnen met een warm drankje?’

Ik denk nog net 'Ik ben in de nieuwe reclamespot voor instantsoep beland!' doch, na een moment van bekomen, stap ik op hem toe terwijl ik voelbaar ontdooi en de werkdag van mij af laat vallen...’

* Heren, over enkele dagen een ‘warme vrouw’ voor jullie! :-)

Met dank aan onze gastblogster. Zin om ook in je pen te kruipen en jouw ervaringen te delen met honderden medesingles? Mail dan naar oponseentje@gmail.com

Ik was uitgenodigd op een feest. Helemaal georganiseerd door manlief voor vrouwlief. En toen begon vrouwlief nog te speechen ook. Over haar liefde voor manlief en kroost, over hoe schoon het leven wel was met hen aan haar zijde, over haar dankbaarheid voor dit mooie verrassingsfeest.

Tijdens haar speech dwaalden mijn gedachten af naar mijn verjaardagen als single. Geen partner hebben, het was nooit een reden geweest om het feesten te laten. Verjaardagen vind ik belangrijk. En al helemaal als single. Mensen krijgen niet zo dikwijls de kans mij te feliciteren. Want ik trouw niet, zet geen kinderen op de wereld en word geen oma. Bovendien ben ik ook nog eens hondstrouw aan mijn werkgever en woonst. Dus laat ik het mij welgevallen als mensen me een dag per jaar in de bloemetjes zetten. Al is het maar omdat ik al x jaar rondloop op deze blauwe planeet.

Omdat bloemetjes niet altijd zomaar uit de grond schieten, doe ik meestal wat zaaiwerk vooraf. Vrienden krijgen doorgaans weken op voorhand een uitnodiging voor een afternoon tea of een lasy sunday. Met mijn feestjespalmares kan ik mezelf zowaar uitroepen tot single-feestconsulente (gratis tips vind je hier, hier en hier).

Dit jaar kwam ik er niet toe een feest te organiseren. Ik had het te druk met andere zaken, zoals leuke verjaardagsgedichten en feestacts bedenken voor andere jarigen. Dus organiseerde ik eens niets.

Gelukkig nodigde ik wel mijn ouders om samen uit te gaan eten. Toen ik 's avonds in bed lag, bedacht ik hoe het zou geweest zijn als zij er niet geweest waren. Mijn conclusie was: niet veel soeps.

Oh ja, er waren een vijftal mensen die erin slaagden een postkaart tijdig in de bus te laten vallen (verjaren na een weekend, het levert gegarandeerd meer te laat dan tijdig bezorgde kaarten op). Ik kreeg ook ettelijke mailtjes, smsjes en Facebookwensen (fijn, al heb ik wel eens heimwee naar de tijd dat snailmail nog heel gewoon was). Maar er waren ook goede vrienden die het gewoonweg vergaten. Zij zijn het zo gewoon dat mijn verjaardag wordt voorafgegaan door een uitnodiging voor een feestje dat zij zich blijkbaar niet meer kunnen inbeelden dat Lies ook wel eens verjaart zonder feestgedruis. En dat deed me dus verlangen naar een partner. Naar iemand voor wie het ondenkbaar zou zijn dat hij mijn verjaardag zou vergeten. Naar iemand voor wie het geen moeite zou zijn om moeite te doen. Naar leuk verjaren, zelfs zonder organiseren.

Gemis en feest, het blijft een schoon huwelijk.

Bij de Gezinsbond kan je nu gratis Enig Stuk bestellen, een blad voor alleenstaande ouders.

Een pluim voor de Gezinsbond die hiermee aandacht schenkt aan een steeds groter wordende groep ouders in onze samenleving.

Proficiat, beste alleenwonende lezer. Knack riep jou uit tot mens van het jaar. Want achter elke derde deurbel woont vandaag een eenpersoonshuishouden.

Tijd voor een feestje, zou ik zo zeggen.
Bedankt ook aan de lezeres die ons mailde dat de Knack weekend deze week volledig gewijd is aan het thema 'single'. Heel het blad staat vol met artikels, getuigenissen, tips, e.a. ... over single zijn.

Ik val blijkbaar niet op. Geen lange lijst exen. Ik voel me met mijn 28 jaar oud als de straat wegens gewoon nog nergens staan in het leven. Nauwelijks vrienden van m’n eigen leeftijd, ze zijn bijna allemaal een stuk jonger of ouder. Ik ben geen happy single.
Ik bedoel maar: ik heb niemand NODIG. Ik trek al zo lang m'n plan alleen. Ik smacht alleen naar af en toe iemand om vast te kunnen pakken. Iemand om 's avonds tegen aan te kruipen - zeker met die koude, donkere avonden nu. Ik heb natuurlijk mijn dromen – huisje, boompje, beestje – zoals de meesten onder ons. Maar zover ben ik nog lang niet. Ik wil een begin – en zien waar het uit komt.

Ik zie er tegen op met de eindejaar. De domme opmerkingen het hele jaar door van "niet van straat geraken" en alle variaties erop worden nog honderd keer erger rond deze tijd van het jaar.
Ik dacht dat dit jaar anders zou zijn. Eindelijk ergens een begin aan maken. Iemand begon te berichten met mij en beetje bij beetje werd dit zowat elke dag een telefoontje. Ik geef me niet snel bloot. Zitten zeveren is 1 ding, iemand vertrouwen is iets anders. Dat ben ik bij hem toch gaan doen. Ik ben niet begonnen maar ben er wel beetje bij beetje in mee gegaan. En naar mijn gevoel zijn we daar vrij ver in gegaan – niet zozeer fysiek, maar wel emotioneel. Zo ver omdat ik er misschien wel iets in zag.

Ik hou niet van het idee dat vrouwen spelletjes moeten spelen om interesse te houden. Dat heb ik bij hem dus nooit echt gedaan. Ik wou eerlijk zijn. En nu voel ik me eigenlijk serieus misbruikt eigenlijk (hoewel dit misschien niet de juiste term is in deze context). Ik heb het gevoel alsof ik mijn attitude laten varen heb en beetje bij beetje lief en bezorgd geworden ben voor hem – ik ben ervoor gegaan en heb me erin vast gebeten. En het moment dat ik dat deed ben ik blijkbaar niets meer geworden dan “iemand grappig om mee te babbelen”. Iemand om elke dag zijn dag mee door te nemen, net zoals je zou doen met je lief – maar dan enkel via de telefoon natuurlijk want er is niets.

Hij wil enkel goed blijven overeen komen. Ik probeer mezelf dan in eerste instantie te gedragen. Vriendjes zijn is niets mis mee natuurlijk. Maar ik ken mezelf ook. Hij heeft mij voorbij het stadium van vriendjes getrokken en nu ik er iets in zie krabbelt hij terug. Ego gekrenkt omdat ik het wachten beu ben en ik zelf initiatief neem? Waarschijnlijk wel aangezien ik dan te veel push. Tot zover het doorbreken van stereotypes. Zijn reactie? Kortweg letterlijk en figuurlijk vluchten in mijn ogen.

Vriendjes zijn is goed. Maar eerlijk? Hij is een pak verder gegaan, ik heb mee gedaan. Ik heb me laten meeslepen en me kwetsbaar opgesteld en hij heeft op mijn hart getrapt. Nu ben ik echt kwaad. Zo kwaad dat ik me er niet echt over kan zetten. Zodra ik me ergens in vast gebeten heb, laat ik heel moeilijk los. Kwaad wegens gekwetst.

Ben ik de enige die dit voor heeft? Ik ben misschien weer niet eerlijk of redelijk in mijn reactie naar hem toe. Ik kan vooral wat steun gebruiken eigenlijk.

Met dank aan onze gastblogster. Zin om ook in je pen te kruipen en jouw ervaringen te delen met honderden medesingles? Mail dan naar oponseentje@gmail.com

Ik breng Dochterlief voor het weekend naar Papa. Nieuwe is er (uiteraard) ook. Papa kondigt vrolijk aan dat ze vandaag de kerstboom gaan halen en versieren. Ik zie het al helemaal voor me. Waar is trouwens het principe ‘eerst de Sint, dan pas kerst’ naartoe? Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Dus zwijg ik wijselijk.

Dochterlief zwijgt echter niet. Ze is 5 en laat het merken als het haar niet zint. ‘Ik wil niet. Ik blijf liever hier bij Nieuwe, ga jij maar de kerstboom halen.’

Ik verwacht allerlei antwoorden maar niet: ‘Dat gaat niet, Nieuwe moet mee en jij dus ook want ik kan dat niet alleen.’ Gelukkig kreeg ik niet dat derde kopje koffie (van Douwe Egberts weet je wel) voorgeschoteld of ik had me er serieus in verslikt. Ik neem afscheid van Dochterlief en haast me terug naar de wagen. Ik weet even niet of ik nu moet lachen of huilen. Hij kan het niet alleen?!

Het zal dit jaar voor de derde maal op rij zijn dat ik straks (na de Sint dus) alleen met een kerstboom sleur. Ik gun het Dochterlief van harte. Ik wens haar immers de gezelligheid en sfeer toe die ik zelf als kind steeds heb mogen ervaren tijdens de magische kerstdagen. Persoonlijk – en ik heb geleerd met mij nog vele anderen- is het een grote berg die ik over moet.

Voor iedereen die deze kerst alleen is of haar boom moet zetten: courage!

Met dank aan onze gastblogster. Zin om ook in je pen te kruipen en jouw ervaringen te delen met honderden medesingles? Mail dan naar oponseentje@gmail.com

Update: aangezien resto Panda tijdens de winter toe is op zondagavond (merci Ikke in de comments), is de resto gewijzigd naar de Aba-Jour net ernaast. Voor zij die het niet kennen: heel lekker en een uitgebreide kaart met ook veggie op de kaart en suggesties op hun krijtbord. En er was nog plaats :-)

Het vorig etentje is nog maar net achter de rug en hier zijn we alweer met een volgende gelegenheid. We hebben lekker gegeten vorige vrijdag, met ook nu weer enkele nieuwkomers erbij. En naar traditie werd er afgesloten in een lokaal cafeetje, deze keer in de Bombardon (een aanrader, net zoals De Zuidkant). Terug voor herhaling vatbaar, dus here we go!

Ingang op de Korenmarkt - dit jaar ZONDER 'lichtpoort' maar wel met de molen

We verkennen eerst de kerstmarkt in Gent en spreken op zondag 14/12 om 16u af aan de Korenmarkt bij de ingang (net naast de draaimolen - zie foto) om daar wat sfeer op te snuiven en een jeneverke en glühwein (of 2, 3 ...) te drinken. Nadien zouden we iets gaan eten rond 18u30 ongeveer, waarbij we dachten aan de Panda in Oudburg. De resto zal wat afhangen van de grootte van de groep en of er een tafel vrij is.

Heb je zin om mee te doen, meer dan welkom! Stuur dan vóór aanstaande dinsdagmiddag een mail naar oponseentje@gmail.com met daarin duidelijk waaraan je deelneemt. Alles kan: enkel de kerstmarkt, enkel mee gaan eten of beide. Een suggestie voor restaurant mag je gerust vermelden, handig indien de Panda niet lukt.

Tot dan!

Nog voor december in het land was, kreeg ik al de vraag: 'En, al plannen voor de eindejaarsfeesten?' De komende weken zal ik die waarschijnlijk nog een stuk vaker te horen krijgen.

Zeker bij singles is de feestdagenkwestie een hot topic. Getuige daarvan zijn de blogstukjes die hierover al in het verleden verschenen:
- Als single oudejaar vieren (een stukje dat onze top 5 van meest gelezen stukjes haalde)
- de single en het oudejaarsprobleem
- Mijn oudejaarsavond als single

Kerstavond vier ik een jaar op twee bij m'n ouders. Het andere jaar vieren de andere telgen van de ouderlijke kroost Kerstavond bij hun schoonfamilie. Dan heb ik dus de keuze tussen Kerstavond alleen met m'n ouders vieren of iets anders verzinnen. Deze keer kunnen we niet vieren bij m'n ouders, want mijn moeder moet binnenkort onder het mes en zal dus Kerstavond in bed doorbrengen.

Ik dacht erover zelf wat te organiseren via deze blog, want vorig jaar waren er lezers die samen Kerstavond vierden en daar heel enthousiast over waren.
Maar na wat wikken en wegen, kwam ik toch tot de conclusie dat ik het Kerstfeest toch te veel associeer met intieme gezelligheid en warme banden om het door te brengen met vreemden.
Dus heb ik wat hechte vrienden gevraagd of ze al wat te doen hadden en gaan we nu samen vieren bij me thuis.

Oudejaar is een ander paar kousen. Wat blogvrienden vroegen of ik mee ging naar Soirée Bourrée in de Centrale, maar ik twijfel. Luidruchtige fuiftoestanden zijn nooit echt m'n ding geweest en dat betert er niet op met het verstrijken der jaren.
Ik zie nog wel wat het wordt, want de ervaring leert mij dat er vlak voor oudejaar nog altijd mensen zijn die geen plannen hebben. Dus valt er hoogstwaarschijnlijk nog wel wat uit de bus.

En wat doen jullie op Kerstavond en met oudejaar?

Op ons eentje

Dansen, denken, drinken, daten, durven (deel 3)

Dansen, denken, drinken, daten, durven (deel 2)

Dansen, denken, drinken, daten, durven (deel 1)

Uitnodiging: ontmoetingsavond donderdag 22/1 in de Vooruit Gent

Gezocht: warme vrouw

All I want for Christmas...

Kerst voor eenzame gevallen

Feesten (deel 3)

Feesten (deel 2)

Feesten (deel 1)

Een warme avond...

Verjaren in tijden van singleschap

Nieuw: blad voor alleenstaande ouders

Knack kiest de mens van het jaar: de single

Heb ik weer voor. Ben ik de enige?

Voor elk einde is er altijd een nieuwe start

Zet eens een boompje op

Uitnodiging: zo 14/12 Gent kerstmarkt + etentje

Singles, wat doen jullie op Kerstavond en met oudejaar?

Op ons eentje...

Populaire Posts

Labels

Blog Archief

Neem ook eens een kijkje bij...

About me