Ik word altijd verliefd op iemand die onbereikbaar is. De laatste was een kerel waar ik 1 avond mee heb gespendeerd en een voormiddag. Dan keerde hij terug naar Scandinavië. Toen hij hier was, wist ik niet wat ik had. Maar dan was hij weg en wilde ik hem. We zijn nu 5 maanden later en ik ben er nog steeds niet over.
Iemand die je overstelpt met lieve berichtjes, dat het aanvoelde alsof we elkaar al jaren kende, dat het voor hem nog veel langer mocht duren en ik stond daar en dacht: ik voel niet hetzelfde en dan kreeg ik nog een schuldgevoel bij. Die voormiddag dacht ik: 'Ik wil nu alleen zijn'. Hoe kan ik dan nu plots zo anders denken? Ik heb alles zo opgeklopt en mooier gemaakt in m'n hoofd dan het ooit had kunnen zijn en dat doe ik altijd opnieuw.
Ik was erover, tot ik wist dat hij heel even terug was and then it all came back. Het is kak, als je weet dat iemand verder gaat en niet meer aan je denkt op de manier dat jij aan hem denkt.
Sinds vandaag weet ik dat hij een vriendin heeft, het is een mooi meisje. Ik kan echt niet blij zijn want hij is eerst.
Ik wil dat mijn vriend mooier is dan hem en leuker (ik wou dat ik hem niet zo mooi vond), want anders is het niet goed genoeg.
Ik ben zo verwaand, ik wou dat ik niets voelde. Ik wil altijd degene die ik niet kan krijgen.
Zo zit ik in elkaar en zo ga ik ten onder.
Dan zit ik naar stomme melige liedjes te luisteren en te denken: "Moest hij hier wonen, dan waren we nu samen". Ik ben zo fuckin achterlijk en ik wil zo niet denken want dat is fuckin belachelijk.
Ik ben mijn vrienden dankbaar, die mijn leven zo interessant en plezierig maken en me alles doen relativeren. En gelukkig kan ik hiermee ook nog lachen, just another guy twistin with my head (hij weet het niet eens). Soon it will be over.
En ik pits mezelf in het vel voor elke man die mij wel zag staan maar die ik niet goed genoeg vond, ik verdien mezelf. Ik probeer echter, maar ik faal.
Het is al een tijdje geleden dat er nog eens een gezellige spelletjesnamiddag werd georganiseerd.
Op zondag 8 februari zijn jullie vanaf 14 uur welkom in de Wintertuin van de Vooruit. De Wintertuin bevindt zich op het uiteinde van de toog en daarna neem je de trap naar de eerste verdieping.
Wat spelletjes betreft, breng gerust je favoriete spelletjes mee als je die thuis liggen hebt. Ik zorg alvast dat volgende aanwezig zullen zijn:
- Regenwormen
- Uno
- Geesten
- Take 5
- Chapeau
- Rummikub (reisversie)
Zoals je kon lezen in onze eerdere posts hebben we het roer eens omgegooid en organiseerden we een ontmoetingsavond voor singles!
Het bleek een geslaagd concept. Een 14tal toffe singles, waarvan bijna de helft nieuwe gezichten, kwamen afgelopen donderdag samen in het café van de Vooruit. De naamkaartjes waren een handig hulpmiddel voor de nieuwe mensen om bij de groep aan te sluiten en om elkaar te leren kennen. Terwijl sommigen twijfelden of ze één dan wel twee naamkaartjes zouden opkleven maakten anderen hun naamkaartje tot een persoonlijk kunstwerkje, het ene al groter dan het andere. Toch verraadden deze onze missie niet aan de andere cafégangers en konden we rustig samenzitten achteraan in het café. Met een lekker hapje en drankje was de sfeer gemoedelijk en hadden we fijne babbels over allerlei. Rond 23u hebben we de avond afgesloten.
Wil jij ook meedoen? Niet twijfelen! Er zijn bij elke activiteit nieuwe gezichten en keer op keer werd het een fijne dag/avond met deze blogbende.
Vanuit verschillende hoeken kwam zelfs het voorstel om dit concept voor een ontspannen caféavond te herhalen. Binnenkort zal je hier dus een volgende uitnodiging vinden.
Vree wijs dat jullie afgekomen zijn! Graag tot de volgende!
Op donderdagavond 12 februari komt Claire Wiewouters in Gent spreken over echtscheiding en kinderen.
Als ouders uit elkaar gaan, is dat voor alle kinderen, los van hun leeftijd, een heftige gebeurtenis. Zo’n scheiding zet hun veilige en vertrouwde wereld op zijn kop. ‘Thuis’ wordt vanaf nu ‘bij mama’ en ‘bij papa’. Hoe ga je als ouder om met de onrust, boosheid en het verdriet van je kind(eren)? Hoe kan de omgeving kinderen en ouders tot steun zijn? Wat kan je als grootouder, als leerkracht, als leider van de jeugdbeweging betekenen?
Claire Wiewauters vertrekt vanuit de ervaring van kinderen. Ze adviseert ouders hoe ze hun kinderen op een gepaste manier kunnen ondersteunen. Aandachtig kijken naar het gedrag van kinderen en luisteren naar hun verhaal helpt om een zicht te krijgen op wat kinderen nodig hebben. Pasklare antwoorden zijn er niet, wel enkele richtingwijzers. Deze helpen ouders om de scheidingsstorm te trotseren en het herstel van veerkracht bij het kind te bevorderen.
Claire Wiewauters is pedagoog en psychotherapeut voor kinderen, jongeren en gezinnen. Ze is verbonden aan het Kenniscentrum Hoger Instituut voor Gezinswetenschappen en doceert aan de opleiding Gezinswetenschappen van Odisee. Ze is samen met Monique Van Eyken auteur van het boek ‘Een week mama, een week papa? Wat kinderen bij scheiding écht nodig hebben’, uitgegeven bij Lannoo in juni 2014. Het boek wordt ter plaatse na de lezing aan verminderde prijs (16 euro) te koop aangeboden.
Nu nog lezers vinden die het willen uittesten en ons daarna een verslag sturen. Of een leuke man om het met ondergetekende eens te testen ;-). Alles voor de blog, hé.
Nog met het glas halfvol wandelen we richting PUUR. Spannend. Vol goede voornemens ... en ook wel net genoeg cava ... maken we kennis met de anderen. Oef ... het zien er allemaal spontane happy singles uit. Dat gaat hier dus heel goed meevallen. En of het meeviel ... tussen de vidé en de puree wordt er heel wat afgelachen.
We kennen elkaar nog maar net, maar wisselen al snel ongegeneerd onze ervaringen : van reizen als single, leuke activiteiten en organisaties, over defecte verwarmingsketels en de Coca Cola man (of beter : ons gebrek daaraan), naar douches die op stevigheid moeten getest worden, om te eindigen met hartverwarmende lingerie, een pooltafel en een mooi "kontje". Die 36 vragen hebben wij helemaal niet nodig om op dezelfde golflengte te geraken. Nog vlug wat "toekomstplannen" smeden terwijl we doorspoelen met 2 koffies en we keren tevreden naar huis.
De afwezigen hadden ongelijk. Wie meer details wil weten, zal zelf eens moeten afzakken. Donderdag in de Vooruit bijvoorbeeld. Wij zijn zeker van de partij voor een warme avond vol gezellige drukte en interessante ontmoetingen. Tot dan!
Met dank aan onze gastblogster. Jouw stukje of uitnodiging voor een activiteit is ook welkom bij oponseentje@gmail.com
We hebben dit keer een, voor ons doen, uitgebreide babbel gehad over nieuwjaar vieren, over mijn dates en 'relaties' die nooit standhouden, ...
Ik lag met mijn hoofd op zijn buik (bedekt met het hipste kostuum ever), ik luisterde naar zijn ademhaling en hij streelde mijn haar. Even droomde ik weg. Is dit wat 'fuck buddies' doen (het is een lelijk woord ik weet het, maar we zijn in de feiten eigenlijk niet meer dan dat)? Wat heb ik dit nodig, wat mis ik dergelijke intieme cosy momentjes, wat wil ik die zo graag altijd binnen handbereik hebben?
Het blijft worstelen met dat gevoel van zoveel willen geven maar niemand vinden om het aan te geven en het ook wederzijds en oprecht terug willen krijgen. Het is balanceren tussen te snel teveel willen, te full on worden, daarmee mannen af te schrikken en de drang om ook voldoende dingen 'op mijn eentje' te kunnen blijven doen en beslissen.
Maar voor nu geniet ik even na. Zit ik opnieuw in de zetel die doordrongen is van zijn zalig zoete geur. Kijk ik smachtend naar het lege blikje ice tea green waar hij sexy aan sipte en laat ik lekker aan jullie verbeelding over wat er na die babbel in de zetel gebeurde. Pittig of niet, wie zal het zeggen, soms is fantasie levendiger dan het gewoon woordelijk te moeten lezen.
Met dank aan onze gastblogster. Wij smachten naar jouw getuigenis. Eén adres voor al je anonieme ontboezemingen: oponseentje@gmail.com
Ik heb zoveel te geven en ook al geef ik al veel aan mijn dochtertjes, mijn vrienden, ... Liefde geven aan een man en ook terug krijgen is niet vergelijkbaar. Nu, ik geef geen liefde aan J. en ik krijg het al zeker niet terug, maar we geven en nemen wel andere dingen aan/van mekaar ;-)
En vooral de sidedish en het sausje erbij van humor, playen, teasen en challengen vind ik zo leuk. Dat ontbreekt zo vaak bij anderen en ook al draait het bij J. ook enkel daarom toch mis ik het vaak bij echte partnerkandidaten. Er zijn weinig mannen die me boeien en (blijven) raken en uitdagen. Zeer weinig of ik kom ze niet tegen alleszins. J. Is gewoon handig om te hebben (en dito ik voor hem). Hij behandelt me goed, lost een behoefte in die, ja wij single vrouwen ook (mogen!) hebben, en gaandeweg zijn we ook echt meer beginnen praten. Als ik terug denk aan onze 1ste ontmoeting dan kan ik niet anders dan breed glimlachen en een gelukzalige kriebel voelen. Ik zie me nog staan in de broodjeszaak, niet wetende of ik nu 1 of 2 broodjes moest kopen omdat ik niet geloofde dat zo'n hottie aan mijn deur zou aanbellen (en opnieuw en opnieuw).
En toen kreeg ik mijn mooiste, zaligste, zoetste nieuwjaarsgeschenk. 2015 mocht net als 2014 starten met een bezoekje van mijn zalig zoet geurende J. Dit keer strak in een knap pak met een retro strikje errond. Wat een verpakking en wat een gezellige lunch.
Ik kan zijn bezoekjes ondertussen niet meer op mijn 2 handen tellen, hij blaast me niet meer compleet van mijn sokken zoals pakweg een jaar geleden, maar hij is er nog steeds, hij doet het nog steeds. Hij tankt me bij met de nodige zelfvertrouwen - brandstof die ik broodnodig heb. Hij is er nog steeds en hij luistert en hij vertelt (en hij is hot) en hij is een vriend (with benefits?) en hij is knap.
Hij is er nog steeds na de vele pauzes door zijn schuldgevoel en na mijn ontelbare afkickperiodes. Hij is er nog steeds, maar het is tegelijk ook niet meer hetzelfde. Die 1ste magie is omgezet in 'weten dat hij er is als ik hem nodig heb en hem voldoende trigger en challenge'. Ik voel me goed bij hem, het voelt ondertussen vertrouwd en dat is goed. De hartenklop overmant mijn keel niet meer als hij aanbelt, maar hij blijft me beroeren. En soms, heel soms betrap ik mezelf zelfs bij hem nog op een 'wat als' gedachte. Maar tegelijk zijn de no nonsense, de 0,0 verwachtingen en 0,0 relatielabeling ook net zo comfortabel bij hem. Bij mijn andere dates zijn er altijd meteen van bij de start verwachtingen en risico's: or you break up with them or you end up marrying them. Bij J. Is het gewoon simpel, niets van dat alles, gewoon babbelen, lachen, fun, en no strings attached.
Zoals je kan lezen in onze eerdere post, organiseren we een ontmoetingsavond voor singles die openstaan voor een relatie en goesting hebben om met gelijkgestemde singles een fijne avond te beleven. Wij zien het niet als een speeddating ofzo, maar wel als dé gelegenheid om in een tof café in Gent ene te gaan drinken en heel gemoedelijk andere singles te leren kennen.
Om dit nog gemakkelijker te maken, voorzien we stickers en schrijfgerief zodat je ter plaatse een naamkaartje kan maken. Je kan er bv. ook een trefwoord opschrijven over je favoriete thema? 't Is maar een idee. Met de sticker toon je dat je één van de vele singles bent die zich in bovenstaande herkent en dat je graag een babbel slaat.
Wij zorgen voor het concept en jullie zorgen voor het volk! Hoe meer singles, hoe meer babbels dus breng gerust je singlevrienden mee! Het is de eerste keer dat we zoiets organiseren. Altijd fijn om eens iets nieuws te proberen en het is voor ons ook een ontdekking :-)
Hoe herken je ons? Simpel: wij zullen staan/zitten rond het einde van de lange toog, dus iets voorbij het midden van het café naar achteren toe, en wij dragen een naamkaartje :-)
Inschrijven is niet nodig, kom gewoon af voor een fijne café-avond!
We kijken er erg naar uit om jullie volgende donderdag 22/1 vanaf 19 uur in de Vooruit in Gent te ontmoeten! Tot dan!
Een eigen huis, 't is een kleine grote droom van mezelf waarvan ik mezelf altijd voorhield dat dat iets is voor koppels. Tot ik besliste te stoppen geloven in "that special one for me" en zo een bevrijdende klik maakte. Ik zoek niet meer naar iemand om samen huisje-boompje-tuintje mee te spelen. Dromen zijn er om werk van te maken.
Twee maand, een grondige analyse van mijn financiën, het sluiten van enkele compromissen met mezelf en een veertigtal huisbezoeken later kwam ik een klein, betaalbaar rijhuisje tegen. De eerste stap binnen voelde al als "mijnen nieuwen thuis". Wauw en oef. Na wat wikken en wegen deed ik een bod, beetje onder de vraagprijs, want naar het schijnt hoort dat zo.
Lang had ik niet nodig of de paniek sloeg toe. Wat als dit bod aanvaard wordt en ik plots helemaal geen lening meer kan krijgen? Wat als er vanallesennogwat mis blijkt te zijn met dat huis? Is die woning die prijs wel waard?
Na een slapeloze nacht volgde een vermoeiende werkdag met een verlossend telefoontje. Een symbolisch tegenbod en hopla, overmorgen tekenen we de compromis.
Ik wou roepen, zingen, dansen. Maar mijn wantrouwen in de "wereld" stak de kop op. Warom staat dat huis nog op de immosite? Wachten ze op een beter bod? Wat als het toch nog misloopt? Heb ik het huis wel goed genoeg bekeken?
Na de compromis volgden 2 maand leningstress. Ik kwam handen, benen en een hoofd tekort. Ik stel mezelf gerust, mijn rationele kant kreeg uiteindelijk de bovenhand. Het komt goed. Yes I can.
Ik heb tenslotte wat ik zo graag wil. Het is gelukt. En toen ik de avond van de akte mijn eigen voordeur opendeed, een moment dat vraagt om cava en vrienden, ontdekten we samen al lachend de kleine en grotere gebreken aan het huis. Maar trots dat ik ben. Trots.
Op een koude decemberdag las een mannetje van middelbare leeftijd dat het een goed idee was om voor oudjaar lijstjes te maken. Dus maakte hij een lijstje van dingen die hij in het nieuwe jaar wilde doen:
-de lekkende badkraan vervangen
-een bootreis maken
-een vrouw zoeken
Hij begon met de vrouwenkwestie en maakte een profiel aan op een datingsite. Daarna ging hij door het lijstje van vrouwen die volgens de site bij hem pasten. Zijn laatste liefje leidde met onhebbelijke voorsprong de paardans.
Hij verving de lekkende badkraan en boekte een bootreis.
In het voorjaar zou hij per cargoschip naar noordelijke schiereilanden varen.
Eén persoon. Eén kajuit. Alle golven ten spijt.
De volgende dag blokkeerde hij zijn laatste liefje en pluisde de datingsite verder uit. Eenzame vrouwen zochten mannen met uitpuilende vriendenkring. Seksloze vrouwen zochten mannen met pit. Vrouwen zonder verhaal zochten mannen met een missie.
Was er maar een kraan te repareren.
Uiteindelijk vond hij een aangenaam dametje met haalbare eisen. Met haar kleine koffer en haar dito gestalte paste ze in zijn toekomstdromen en in zijn kajuit. Ze voeren naar een noordelijk schiereiland. Meer hoefde dat niet te zijn.
Al konden ze zich allebei veel meer inbeelden. Maar het hoefde niet. Niet echt.
Het feestgedruis voor 2015 gaat deze maand januari nog even door: de beruchte nieuwjaarsrecepties her en der duiken op. Wij wensen elkaar 'het beste', 'alles wat ge wilt dit jaar!',... ik vind dat allemaal fijn, plezant, en nog meer van die dingen; doch het zette me ook aan het denken. Wij wensen elkaar vanalles en nog wat toe, doch wat wensen we voor onszelf? Als ik deze vraag neerleg bij een groepje vrienden, kijken ze eerst op en staan dan even stil: 'Ah, ja, ik mag mezelf ook iets toewensen, natuurlijk!' En dan komen de wensen, verhalen, toasten,...
Dus single mevrouw/meneer, vertel eens: wat wens jij jezelf toe in 2015?
Op zondag 18 januari om 11 uur is het weer tijd voor een jaarlijks ijkpunt in het leven van de Gentenaar: de nieuwjaarsreceptie van de Stad Gent.
Geduldig aanschuiven voor een drankje (of de lange wachttijden van de vorige jaren indachtig zelf je drank meenemen), stampen met de voeten (ondanks die 2 paar warme kousen in je winterlaarzen), afspreken met vrienden en die vervolgens (soms meermaals) verliezen in het geharrewar, kennissen tegen het lijf lopen, ... Het hoort er allemaal bij.
Wat al evenzeer deel uitmaakt van de jaarlijkse traditie is de vraag 'Zullen we iets gaan eten?'. Die wordt traditioneel gevolgd door een lange fanfare van honger en dorst tot er eindelijk een brasserie is die voldoende plaats heeft voor het hele gezelschap.
Gelukkig komt de wijsheid met de jaren en zijn we ondertussen iets vooruitziender geworden. We gaan zowaar vooraf reserveren! Heb jij ook zin om mee te gaan eten met andere bloglezers, laat dan ten laatste aanstaande woensdagmorgen iets weten via oponseentje@gmail.com. Laat je niet tegenhouden als je (nog) niemand kent. Ook niet-Gentenaars zijn trouwens welkom. We zien elkaar dan tegen 12.30 uur in het restaurant op wandelafstand van de nieuwjaarsreceptie. Het adres krijg je via mail zodra we hebben geboekt. Uiteraard kiezen we een veggie- en budgetvriendelijke eetplek.
Bij mooi weer kunnen we net als vorig jaar in de loop van de namiddag samen met de rest van de Gentse beau monde een ommetje doen in het natuurreservaat De Bourgoyen (met de bus bereikbaar vanuit het centrum). Bij minder mooi weer verzinnen we ter plekke wel iets anders (zoals bv. de tentoonstelling Lightopia, de tentoonstelling 'In my head' van Carll Kneut of gewoon een kop koffie met een goed stuk taart).
Inschrijven kan tot woensdag 14 januari om 12 uur via oponseentje@gmail.com. Als het aantal geïnteresseerden groter is dan het aantal plaatsen dat nog vrij is in het restaurant van onze keuze, dan worden de plaatsen toegekend in volgorde van de inschrijvingen.
We kijken er al naar uit samen met jou de benen onder de tafel te schuiven.
En wat met zelf plusmama zijn? Zou ik dat zien zitten? De kans is natuurlijk groot 'op mijn leeftijd' dat ik iets begin met een papa en wat dan?
Aanvankelijk leek ook dat me onoverkomelijk. Hoe zou ik in godsnaam kindjes van een ander graag kunnen zien? Hoe zou ik die deel kunnen laten uitmaken van 'mijn gezin' en pfff, wat een gedoe seg.
Maar ondertussen ben ik daar al lang overheen en is het geen issue meer. Ik zie mijn nichtjes toch ook graag en ik vind de kindjes van vrienden toch ook leuk? Dus why not!
En dan heb ik het nog niet gehad over een pluspapa voor mijn dochters. Dat zijn gelukkig zorgen voor later, hopelijk ;-)
Met dank aan onze gastblogster. Jouw stukje is ook welkom bij oponseentje@gmail.com
Voor mijn dochters is het natuurlijk een zeer goede zaak dat die introductie en alles erna zo smoothly verloopt, maar mijn ex wenste ik op dat vlak toch een iets moeilijker parcours toe eigenlijk (tja, die payback gevoelens zullen altijd wel wat blijven sluimeren, vermoed ik). En ja het doet pijn als de kindjes met een cadeautje van A. thuiskomen (en zonder dat ze het merken steek ik het dan 's avonds in het heen- en weer koffertje zodat ze er niet meer aan denken) en ja het is hartverscheurend om het verjaardagskaartje van papa aan mijn dochter voor te lezen en dan te moeten afsluiten met: van papa en A. Maar ik kan alleen maar mijn beide handen kussen dat A. geen enge, griezelige, kwaaie, angstaanjagende stiefmoeder is.
De nieuwe partner van mijn ex-man kwam ongeveer een half jaar geleden effectief in het leven van de kindjes, zo ongeveer parallel aan mijn ontmoeting met J. Dat samen sporen van beide gebeurtenissen heeft ervoor gezorgd dat ik er vrij rustig op gereageerd heb. In andere omstandigheden (zonder J. bedoel ik) zou het me veel meer geraakt hebben en zou ik er veel meer mee bezig geweest zijn. Dat was gelukkig niet het geval. Maar het had toch impact. Voor mijn dochters verliep dat duidelijk vrij natuurlijk, spontaan en normaal want veel kwam (en komt) ze niet ter sprake (op een kleine anekdote na dat we in de winkel een verjaardagskaartje aan het kiezen waren en een van de dochters ineens wees naar een kaartje met 3 vrouwen in string op. Waarop ze zei: A. draagt zo'n onderbroeken ook, we hebben dat al gezien in de wasmand. Toooooo much information! ;-))
Plusmama's en pluspapa's, ook zo 2 begrippen die deel zijn beginnen uitmaken van mijn scheidingsvocabularium. Ik kies bewust voor plusmama's en pluspapa's omdat stiefmoeder en stiefvader zo sprookjesachtig en vooral griezelig klinkt, alhoewel ik A. (de plusmama van mijn dochters) maar al te graag een enge, lelijke stiefmoeder zou willen noemen. Helaas ik denk dat ze eerder in de prinsessencategorie thuishoort, of toch althans voor mijn ex en mijn dochters.
Mijn ex en A. hebben hun relatie een hele tijd strikt gescheiden gehouden van mijn dochters, maar ik wist natuurlijk dat er ooit een moment zou komen dat ze in het leven van MIJN kindjes zou verschijnen. Dat was iets onoverkomelijks, maar tegelijk onvermijdelijk. Hoe zou ik ermee omgaan: met een andere vrouw in het leven van mijn dochters? Ik kon het moeilijk inschatten, maar ik wist dat het één van de laatste grote hordes zou worden...
ik ben Riens en ik werk als redacteur bij het televisieprogramma "All you need is Jani" op VIJFtv. In het programma gaan we steeds op zoek naar leuke singles met een toffe en specifieke achtergrond, maar die het vrijgezellenleven liefst zo snel mogelijk achter zich laten. Wij bieden hen een volledige 'restyling' door Jani Kazaltzis om hen hopelijk een handje te helpen in de zoektocht naar een levensgenoot.
Als je iemand kent waarvan jij denkt dat zij een perfecte kandidaat is voor ons programma, zou dat fantastisch nieuws zijn.
Je kan me steeds bereiken op mijn e-mailadres of beter nog kan je me ook steeds een belletje geven.
Alvast ontzettend bedankt!
Riens Van Nuffelen
Redacteur 'All you need is Jani'
0484/38.30.22
riens.van.nuffelen@blazhoffski.be
Er verschenen 169 stukjes. Hiermee verbreken we met glans ons record van 2011. Toen verschenen er 137 stukjes.
Ook het aantal pageviews is het voorbije jaar fors gestegen.
Evolutie van het aantal pageviews op onze blog van in den beginne tot nu
Neem daarbij dat er vermoedelijk ook steeds meer lezers onze posts via mail ontvangen en je beseft hoeveel mensen we stilaan bereiken.
De mond-tot-mondreclame doet haar werk. Daarnaast vinden heel veel mensen ons via Google. Voorts kregen we het voorbije jaar ook wat gratis reclame in de Zone 09 en in de Morgen.
De toenemende belangstelling voor onze blog weerspiegelde zich in de opkomst voor onze activiteiten. Er waren spelletjesnamiddagen binnen en buiten, badmintonavonden en etentjes. We bezochten ook de Gentse Feesten en de kerstmarkt. Het was fijn op die activiteiten naast de oude getrouwen veel nieuwe gezichten te zien opduiken.
Hartelijk dank aan al wie het voorbije jaar voor zijn computer ging zitten om een stukje te schrijven voor deze blog. Dankzij onze vele gastbloggers kwamen hier de meest diverse single-situaties, -ervaringen en -vraagstukken aan bod. Een speciaal woord van dank aan gastblogster G. die ons de voorbije maanden veel goed geschreven en pittig verwoord leesvoer bezorgde.
Ook dank u wel aan al wie activiteiten organiseerde. Er is duidelijk nood aan gelegenheden waarop singles nieuwe mensen kunnen ontmoeten. Jullie zorgden ervoor dat die er ook effectief kwamen.
Voorts een welgemeende dank u aan iedereen die reageerde op onze stukjes. Het niveau van de reacties op onze blog staat in schril contrast met dat op sommige andere kranten- en Facebookfora. Onze lezers kunnen duidelijk wel nog spellen, schrijven doordachte reacties en hebben zin voor humor. Jullie zijn een fijn publiek!
Tot slot dank aan iedereen die het voorbije jaar uit zijn comfortzone is gekomen en naar een van onze activiteiten kwam. We beseffen dat het niet gemakkelijk is deel te nemen aan een activiteit als je vooraf niemand kent, maar jullie deden het en zorgden ervoor dat er naast de vele virtuele gedachtenwisselingen ook warme babbels en ontmoetingen waren 'in het echt'.
