Een tijdje geleden werd dit stukje gepost, en één van de commentaren bleef wat in het achterhoofd steken.
Datingsites: ik begon ze zo na 2tal maand wat af te schuimen... achteraf bekeken denk
ik eerder dat het een passief statement was voor mezelf dat ik wel ooit
opnieuw een relatie zou beginnen.
Al mijn vooroordelen tegenover dating sites en apps ten spijt zat daar wel iets in. Meteen mezelf in het eerste paar open armen storten, no thanks; maar eerlijk is eerlijk, eens het stof later gaan liggen is, is er misschien wel plaats voor iets nieuws. En mensen leren kennen kan geen kwaad, ongeacht op welke manier (ok, liever niet door samen in voorhechtenis te zitten, maar soit).
Dus vooruit met de geit! Smartphone bovengehaald en Tinder geïnstalleerd. Een paar foto's opsnorren waar ikzelf toonbaar, en de ex niét op staat. Iets zinnigs in dat 500-karakter vakje proberen zetten. En dan swipen maar, met de plechtige belofte aan mezelf dat ik hier mijn heilige biecht kom uitspreken.
We zijn nu één week verder. Wat heb ik tot nu toe onthouden?
De duckface epidemie heeft even lelijk huisgehouden op Tinder als elders! En, erger nog, het kan niet puur afgeschreven worden als een puberfenomeen: van twintigers tot veertigers, om de zoveel profieltjes zit er opnieuw eentje tussen die smeekt om stukjes brood gevoerd te worden.
De lijfspreuken "Life, laugh, love" en "Carpe Diem" hebben zwaar in de uitverkoop gestaan, gezien hoeveel keer die opduiken. Wél bonuspunten voor de Brusselse jongedame die "Carpe Diegem" opgaf :-)
Het is, man zijnde, beschamend om te zien hoeveel vrouwen zich genoodzaakt zien om een deel van hun tekstvak op te offeren om preventief te melden dat ze écht geen interesse hebben in een one night stand. Is het echt zó erg gesteld? Brrrrrrr.
Het grote merendeel van de single dames die op Tinder vertoeven hebben alle continenten gezien en doen aan diepzeeduiken, parachutespringen en snowboarden op dagen dat ze niet uitgaan. Ik moet dringend ook eens een paar opwindender hobbies zoeken, of ik kan het maar beter opgeven.
Maar ook...
Veel mama's met kindjes. Soms één, soms twee, soms drie of meer. Je zit zelf in die situatie, en toch breekt het telkens je hart een klein beetje.
Sympathieke, grappige, leuke mensen die soms ook niet 100% weten wat ze nu eigenlijk verwachten te vinden daar. En dat geeft wel toffe babbels bij momenten.
Hoe zit het met de ervaringen aan de andere kant van de geslachtsgrens? Is een foto van een ingeolied sixpack dan tóch noodzakelijk om een Tindervrouwenhart sneller te doen slaan? Ik wacht vol spanning up uw reacties, in de comments hieronder, in mijn mailbox... of in blogpostvorm naar oponseentje@gmail.com natuurlijk. :-)
" Onder het motto overwin je (faal)angsten organiseer ik met plezier een spelletjesnamiddag op 20 december in Vooruit te Gent. Als we met voldoende deelnemers zijn kan dit zelfs doorgaan in hun wintertuin.
Er zullen algemeen bekende spelletjes als UNO, Catan, Ticket to Ride aanwezig zijn maar ook een aantal voor sommige onbekende spelen die ik mag gebruiken van een spelletjesfanaat. Laat gerust weten welk spel je eens wilt spelen en ik probeer het mee te brengen.
Felblauwe ogen en stijlvol mantelpakje. Ik was nog niet goed wakker, of je blies me al van de sokken. Voorzichtig en wellicht wat onhandig, waagde ik een knipoogje in je richting. Nemen we nog eens de trein van Brussel naar Gent? X, Blonde Brildrager.
Aan de jongen met zijn geruite pull en ringbaardje, ik heb stiekem meegeluisterd naar het telefoongesprek met je moeder. Uberschattig! Zie ik je de volgende keer weer, op de trein Antwerpen-Brussel? Meisje met de Rode Schoenen.
Samen stonden we in de regen, te wachten op de trein naar Gent. Omdat hij zo lang wegbleef, werden we door en door nat. Maar jouw gezelschap maakte alles goed. Ik wil je graag terugzien, al mag het deze keer ook gezellig op café zijn ;-) X, Jongen met de Zwarte Das.
Je las een boek van Herman Koch, op de trein van Brussel naar Gent. Je opperste concentratie werkte aanstekelijk, waardoor ik je op slag leuk vond. Wil je me bij de volgende rit de korte inhoud vertellen? X, het Glurende meisje met de rode bril.
--
En u? Hebt u al eens geflirt via het Metrokrantje? En heeft iemand er op gereageerd?
Matthias
Met dank aan onze gastblogger. Kruip jij ook in je pen? Eén adres voor al je pennenvruchten: oponseentje@gmail.com
Nadat je jezelf geregistreerd hebt, kan je op de fora van deze site met anderen van gedachten wisselen over onderwerpen zoals het eenoudergezin, een LAT-relatie, de juridische kant van scheiden en uit elkaar gaan, enz.
Je kan er ook jezelf voorstellen aan de andere geregistreerde leden en inpikken op voorstellen voor uitstapjes.
Onder het motto 'Kanaliseer hier al je negativiteit' is er ook een rubriek 'Klagen en zagen'.
Met dank aan onze gastblogger. Wij kijken reikhalzend uit naar jouw tip, verhaal, opinie, ... Eén adres: oponseentje@gmail.com
Een tijdje geleden schreef ik dit berichtje: ik was hartstochtelijk verliefd geworden op iemand die nog "een ander" had. Intussen zijn al enkele maanden verstreken. Het voornemen om er niets mee te doen, smolt als een dun laagje sneeuw voor de zon. Voor we het goed en wel beseften, geraakten we verwikkeld in een onmogelijk passioneel verhaal. Het klikt tussen ons op alle vlakken, we zijn een hecht team, vinden elkaar op emotioneel, mentaal en intellectueel vlak.
Maar "zij" is er ook nog, ook al zit het daar goed fout, sedert jaren al. Hij staat voor een dilemma: kiezen voor loyaliteit of kiezen voor een zielsverwant. Al maandenlang. En wie weet hoe lang nog...
Samen beslis je om even afstand te nemen totdat het duidelijker is hoe het moet met die "ander". Je doet dat één keer, twee keer, drie keer. Het lukt niet. Dus laat je maar gebeuren wat moet gebeuren. Samen groei je steeds meer naar een intenser samenzijn. Intussen hangt het zwaard van Damocles je boven het hoofd. Op elk moment kan hij aankloppen en met droevige ogen zeggen dat hij toch voor die "ander" kiest. Omdat zij er eerst was, en hij wil proberen om het vuur van die relatie terug aan te poken. Dat hij je dankt voor de fijne momenten, en vooral, dat hij graag vrienden wilt blijven, want dat je veel voor hem betekent. Ontzettend veel. Dat hij je eigenlijk ontzettend graag ziet. En als die ander er niet zou zijn... dan...
Iemand graag zien in moeilijke omstandigheden heeft een enorme impact. Je komt terecht op hobbelige paden en verlegt je grenzen. Je groeit. Je snapt meer dan ooit dat "liefde" een woordje is met zeer veel betekenissen, en dat de Nederlandse taal daar zwaar in tekort schiet. Je ontdekt dat relaties diverse vormen kunnen aannemen. Je begrijpt dat iemand twee personen lief kan hebben.
Graag zien is in mijn geval ook: kunnen loslaten zonder rancune. Vandaag zei iemand "kunnen loslaten kan ook zijn: op een andere manier vasthouden".
Ach, en misschien zal het niet nodig zijn...
Geen flauw idee hoe je die dagen vol onzekerheid moet doorbrengen...
Met dank aan onze gastblogster. Jouw getuigenis is ook welkom bij oponseentje@gmail.com
"En wat is het plan voor morgen?" - "Oh, niet veel plan aan. Boodschappen doen in de voormiddag, en koken voor Ukje."
Ik zie meteen die grappige mix van angst en medelijden met Ukje in de ogen van de gesprekspartij verschijnen. Een single papa, koken voor z'n kind? Oh god, dat arm klein ventje. Diepvriespizza en prefabmacaroni zullen zijn deel zijn, dat staat in de sterren geschreven.
Nietes potverdorie! Het mag wel met de moed der wanhoop zijn, want afgezien van de chili con carne (eigen recept!) heb ik nooit veel in het koken te doen gehad - en die chili bevat genoeg pepers om om volwassenen te doen tranen en luchthappen, dus echt kindvriendelijk is die niet - maar kom zeg, ik heb al die jaren wél geassisteerd en meegekeken over de schouder van Ukjes mama, dus een compléte ramp kan het niet worden, toch?
Het doel van vandaag: puree, verse roomspinazie, kabeljauw met een krokant korstje. Een van Ukjes favorieten. Rol de hemdsmouwen maar omhoog, en zet de Mission: Impossible soundtrack op. Go!
Een uurtje later later zit Ukje lepel na lepel na lepel binnen te duwen, luid "njamnjammmmm" sputterend met volle mond en wel twéé keer "nog!" vragend. Ik heb geen enkel diploma waar ik ooit zó trots op ben geweest.
En mijn keuken, die doet Sarajevo '96 er als Disneyland uitzien.
We kennen elkaar al een tijdje, het moet zowat tien jaar geleden zijn dat ik je voor het eerst zag en ik was op slag verliefd op je mooie lijn en je perfecte vormen.
Iedere zondagavond hadden we onze vaste rendez-vous. Meestal deden we het in de logeerkamer, soms eens in de living, maar altijd volgens een vast patroon. Op den duur kende ik je door en door, we hadden geen geheimen meer voor elkaar.
Meestal lag je reeds op mij te wachten naast het bed, ik bood je vervolgens een glaasje water aan en liet je wat opwarmen, terwijl ik mijn vers gewassen kleren aan de kant legde. Daarna beroerde ik je knoppen met veel finesse.
In het begin was het wat onwennig, ik wist niet goed welke houding je verkoos, hoe ik je het beste vastnam, en hoeveel tijd je nodig had om voldoende op te warmen. Na enkele beurten voelden we elkaar echter beter aan, en werd ons contact steeds inniger.
Het bleek al snel dat standje drie je favoriete positie was. Ik hield ervan hoe je langzaam heet werd... tot je mij sissend liet weten om je eens goed vast te pakken. Het deed altijd zo'n deugd om je warmte te voelen over mijn kleren.
En nu ben je er plots niet meer. Je hebt me verlaten en ik blijf verweesd en eenzaam achter. De plooien kunnen niet meer gladgestreken worden, mijn tedere aanrakingen laten je koud. Na al die jaren scheiden onze wegen, en moet ik helaas op zoek naar een nieuw model. Pogingen om het contact te herstellen zijn jammerlijk mislukt.
Vaarwel, mijn liefste stoomstrijkijzer! Bedankt voor de vele jaren vol warme vriendschap!
Een ex-collega vroeg me zonet hoe het met mijn "date" van vrijdag was geweest.
"Heel fijn, gezellig, leuk maar het wordt niks want er is geen dierlijke aantrekkingskracht."
Haar ogen bekeken me alsof ik iets heel raar zei, blijkbaar kent zij dit niet en heeft ze dit nooit mee gemaakt.
Ik daarentegen zou met niemand iets kunnen beginnen zonder dat.
Als je iemand leert kennen moet er gewoon een fysieke klik zijn, een verlangen, ja zelfs zo'n verlangen dat je de kleren van zijn lichaam wil scheuren, of toch zo snel mogelijk uit wilt eens de deur achter je toe is. Ik maakte het mee, ik weet hoe geweldig het is en ik doe het niet meer voor minder. Maar na die blik van haar vraag ik me af of ik niet de rare ben i.p.v. zij...
Met dank aan onze gastblogster. Jouw verhaal, opinie, tip, uitnodiging, ... is ook welkom bij oponseentje@gmail.com
Je ziet ze bijna niet meer zitten in haar grote zetel, zo klein is ze geworden. Ooit een keiharde, scherp van geest én van tong, tot wanhoop van wie aan de verkeerde kant van haar toorn stond. Het licht is intussen uitgedoofd. En ze vergeet - de dag van de week, de maand, het seizoen, het jaar. Tijd heeft geen betekenis meer, en ze beseft het ergens nog wel, maar de energie om er zich nog kwaad om te maken en tegen te verzetten, die is weggeëbd. Ze staart urenlang in de verte, naar niets specifieks.
Maar ze ziet Uk binnenkomen, en het licht in haar ogen flakkert terug op. Ze lacht, steekt haar handen uit, speelt met hem. Hij kraait van plezier. Ze eten samen een koekje op, want koekjes, die deelt hij met de mensen die hij leuk vindt. En hij víndt haar leuk. Hij tatert honderduit tegen haar, en ze tatert terug, alsof ze de enige is die zijn peutertaaltje wél verstaat.
Ik kan het haar niet te vertellen, dat we uiteen zijn. Dat ons huis verkocht is. Dat ik Uk één week op de twee moet missen. Dat ik vaak moet wegvluchten uit dat lege, stille appartement. Het zou haar hart breken, en ze is al zo broos. En dat steekt, dat ik net tegen háár moet zwijgen, zij die altijd alles als eerste te horen kreeg, nog voor de ouders en de vrienden. Dat ik de liefde van mijn leven ontmoet had. Dat we gingen trouwen. Dat we een Ukje verwachtten.
Een half uurtje peuter-energie is al wat ze nog aankan voor de vermoeidheid toeslaat. We gaan naar huis; ze knuffelt hem nog eens goed ten afscheid, hij geeft één twee drie dikke zoenen, roept "da-dag", blijft van op de arm naar haar zwaaien tot lang nadat ze uit zijn blikveld is verdwenen. Ik trek mij eraan op dat zij heel eventjes terug gelukkig was, en dat hij zich later hopelijk zijn overgrootmoeder nog zo zal kunnen herinneren. Maar dat zwijgen, goud is... nee, toch niet. Klatergoud misschien.
---
Lev
Met dank aan onze gastblogger. Jouw verhaal ik ook welkom bij oponseentje@gmail.com
Single? Kom dan naar het Gallo-Romeins Museum voor een portie Cultural Dating! Met muziek, een bezoek aan de expo “Gladiatoren - Helden van het Colosseum”, animatie en opdrachten … voor duo’s. Het lot koppelt je aan een partner. Zo geniet je van cultuur en misschien ook wel ... van elkaar. ;-)
Kortom: stap in de arena en strijd voor de liefde in het Gallo-Romeins Museum in Tongeren!
De aanleiding voor dit stukje is de serie posts die onlangs op deze blog verscheen onder de titel “Gescheiden: getuigenis van een jonge papa” gecombineerd met de reactie van Lies “Een jonge, kinderloze lezeres van deze blog ontmoette op een blogactiviteit een sympathieke jonge papa en voor zover ik weet, zijn die twee mensen nog altijd gelukkig samen.” Voor zover ik weet ben ik die jonge papa. Het “sympathiek” vind ik een leuk compliment. Het lijkt mij een gepast moment om een paar ervaringen te delen.
De situatie van de jonge papa komt mij dus heel herkenbaar over. Plots zit je alleen met een peuter, die van mij was toen anderhalf jaar oud, in een huis dat niet gekocht was met het idee er alleen in te wonen, met een grote trouwfoto aan de muur en 10 jaar herinneringen.
Het kost tijd om de emotionele puinhoop op te ruimen. Eerst loop je alleen thuis de muren op of je probeert toch maar zoveel mogelijk weg te zijn, vrienden blijken plots kant te kiezen, je leert op niet zo’n fijne manier op wie je kan rekenen... maar stukje bij beetje stijgt het aantal leuke dagen. Activiteiten die je eerst deed om weg te zijn, worden meer en meer leuke hobby’s en met die nieuwe bezigheden komen er ook nieuwe mensen je leven binnen.
Vrouwen benaderen, tja, dat is inderdaad iets onrealistisch als je erop focust en in het begin is het logisch dat je daar vaak bij stilstaat. Ik heb mij te vroeg ingeschreven op een datingsite, ik ben zo’n hopeloze man geweest die vrouwen op datingsites afschrikt, ik ben verliefd geweest en afgewezen, weer iets om te verwerken, opnieuw op een datingsite, hopen profielen van vrouwen die absoluut een niet-gescheiden kinderloze willen vinden doorworstelen in de hoop toch een interessante kandidate te vinden, plots bleek iemand verliefd te zijn op mij en moest ik die persoon teleurstellen,... De voorbije viereneenhalf jaar zijn heel intens geweest als ik erop terugkijk.
Wat ik ervan onthouden heb als ervaringen? Neem de tijd om jezelf terug te vinden. Doe wat je graag doet en geniet ervan. Als er hiervoor nu en dan eens een babysit moet komen, voel je hier niet schuldig over. Je peuter is beter af met een papa die gelukkig is en ontspannen. Ga in op uitnodigingen, ga naar activiteiten, nodig zelf mensen uit. Voor mij was dit veel aangenamer dan internetdates, hoewel dit ook enkele gezellige avonden opgeleverd heeft.
Het resultaat? Op een bepaald moment leer je gewoon iemand kennen. Geleidelijk aan merk je dat ze meer en meer in je gedachten opduikt. En dan blijkt het als dertiger een even spannende periode om te ontdekken of de interesse wederzijds is als een dikke tien jaar ervoor. Daarna komen de leuke vragen: “Wanneer mag ze mijn kleuter ontmoeten?”, “Wanneer leren we elkaars ouders kennen?”, enzovoort.
Ondertussen ben ik bijna een jaar niet meer single, maar ik heb eerst, cliché, een gelukkige single moeten leren zijn. Ik weet nu veel beter wat ik belangrijk vind in een relatie, waardoor ik de jonge kinderloze lezeres én mijzelf gelukkig kan proberen maken, wat een hele mooie uitdaging is!
O ja, misschien een bizarre tip om te eindigen: organiseer activiteiten die jou leuk lijken via deze blog. Ik ken meerdere mensen die er mooie vriendschappen of zelfs een partner hebben aan overgehouden.
