5 jaar single, een terugblik (deel 1)

Vijf jaar geleden vervoegde ik het rijk der singles. Dat is een plek waarvan ik het bestaan enkel uit mythen, sagen en stoere ridderverhalen kende. Ik was er nog nooit geweest. Toch niet in mijn volwassen leventje. Nu ken ik deze wereld maar al te goed. Tijd voor een terugblik op een ontdekkingstocht vol verwondering, warmte, goede moed en af en toe traan. Dat ook, ja.



Toen ik er middenin wakker werd, het leek wel van de ene dag op de andere, in mijn nieuw appartement met een leentjebuurtafel, derdehandskasten en een servies dat intussen al voor de derde keer opnieuw hip geworden was begon ik een nieuw hoofdstuk. Mijn bezittingen konden in één personenwagen. Makkelijk voor de verhuis, maar toch wat kaal. Dus was ik wàt blij met alle spullen die ik van helpende handen aangeboden kreeg, want zo helemaal opnieuw beginnen, dat kan je niet alleen.

Een oude schoolvriendin kwam helpen met schilderen. We hadden altijd contact gehouden en één keer per jaar dronken we samen koffie en was het alsof we nog gisteren de schoolbank deelden. Door de lange relatie was mijn vangnet enorm uitgedund, gezamenlijke vrienden bleken vooral voor "de ex" te kiezen. Tijdens onze jaarlijkse meet-up boodt ze aan om te schilderen. Hell yeah!

Zij was een ervaren single. En ik, ik had er zó geen zin in. Om zonder wederhalve door het leven te gaan. Ze probeerde me op te peppen en vertelde honderduit stoere singleverhalen, date-legendes en net-geen-relaties. Dat laatste vond ik maar een raar idee. Over alleen-reizen en festivals in het buitenland. Wist ik veel. Ik werd er moedeloos van. Zo sterk allemaal, dat lukt me nooit. Ik zie ons daar nog altijd zitten. In een leeg appartement, in een oude bestofte zetel, verfgeur in de neus en pizza en bier aan huis geleverd.

Ik moet er nog vaak aan terugdenken, hoe ik vond dat ik daar toch onmogelijk gelukkig van zou kunnen worden, zoveel beleven, maar niemand om het écht mee te delen. En haar antwoord "ik kan toch moeilijk zeggen hoe zwaar kl★te het soms is, ja dat is soms zo. Maar ik zwéér het je, ik kan écht zeggen dat ik verder heel erg gelukkig ben. De vrijheid, is onbetaalbaar." en hoe hard we toen gelachen hebben om ons "miserie". Het was toen láng geleden dat ik nog zo hard en intens gelachen had. Het leek wel uren te duren.