Cliché's of niet, het is een fijn verhaal. Dank voor het delen.

Vooral Je peuter is beter af met een papa die gelukkig is en ontspannen. vind ik mooi. Dat geldt zo mogelijk nog meer voor moeders. Weg met dat schuldgevoel. Als je die 24/7 in de kroeg hangt en er genoeg tijd over blijft voor het grut, is het alleen maar winst.

Ik (mede) organiseerde gister een eerste editie van een '70-'80-'90 dansfeestje in de stad. Er kwamen vooral dames, en eigenlijk net iets te weinig. Maar de sfeer en muziek waren goed, de meeste aanwezigen hielden ook echt van dansen zodat het gevaar voor een verkapte 'vleeskeuring' er gelukkig niet was.
Dus ja, ik organiseer zeker een tweede keer. En soms duurt het even voor je daar de puf, moed, tijd voor hebt/ maakt. Maar dat mag. Net als soms tegen de muren opvliegen.

Heel veel geluk met jullie tweetjes..... drietjes!

Yikes, het is alsof ik een verder gevorderde versie van mezelf bezig zie/hoor... eveneens anderhalf jaar, eveneens dat huis... en ja, er zijn intussen al een paar vroegere vrienden die op een vrij pijnlijke manier hun ware gelaat hebben laten zien.

Ik heb mij te vroeg ingeschreven op een datingsite - hoe snel was dat dan? Want de suggesties om dat te doen kwamen in mijn geval al na de volle drie dagen binnenlopen, wat mij toch ook een beetje té leek ;-)

Maar kijk... er is nog hoop! Deed plezier om te lezen, bedankt :-)

Allemaal enorm herkenbaar.
Ik maakte ook vrij snel een profiel aan op een dating site, maar eens ik er reactie op kreeg sloeg ik tilt en sloot ik het ook weer af.
Maanden heb ik alle mannen die maar een stap dichter kwamen afgeblocked, sorry mannen, ik kon echt niemand toelaten, ook al waren het echt heel fijne avonden.
Ik ben nu een jaar verder, ik ben mezelf nog steeds aan het terug vinden, maar het deeltje dat ik al vond, daar ben ik zo blij mee. Het zelfvertrouwen wordt groter en dat straal ik naar t schijnt ook uit. Of ik nu wel klaar ben om terug een profiel aan te maken, geen idee. Ik laat het nog even zo, ik ben te sociaal om online te zoeken (en dat terwijl ik enorm actief ben op twitter en daar al pareltjes van mensen leerde kennen).
Zelf een activiteit organiseren lijkt me dan eerder iets om te doen, maar ik heb de idee dat jullie altijd in de andere weekends kinderloos zijn en ik heb schrik dat er niemand zou komen opdagen. Ah zie, dat klein onzeker vogeltje is er nog steeds.

@Lev: Wanneer je je kan inschrijven op een datingsite kan je niet objectief vastleggen. Volgens mij is het criterium eerder: "voel ik mij goed?" Zolang je aan het rouwen bent over de vorige relatie is het te vroeg. Sommige mensen verwerken zaken sneller dan anderen...

@Sofie: Schrik dat er niemand komt opdagen hoort bij het organiseren van een activiteit. Maar wat is er mis met proberen en falen? Dat zegt toch niks over jou als persoon of over de kwaliteit van je idee(ën)? Je laat je best niet tegenhouden door onzekerheid als je écht iets wil. Ja, die onzekerheid levert stress en soms zelfs slapeloze nachten op, maar de voldoening wanneer het lukt is des te groter!

Ook hier heel herkenbaar.. Erg bedankt om te delen!

Niet seksistisch bedoeld, maar elk verhaal van een papa die er plots alleen komt voor te staan, vind ik goed dat het naar buiten komt. Of het nu toeval was of een realistische weerspiegeling van de maatschappij, maar heb altijd het gevoel gehad dat er precies enkel alleenstaande mama's zijn .. terwijl het cliché-beeld van "de man gaat op een ander en de vrouw blijft met de kinderen achter" anno 2015 zeker mag bijgesteld worden! Met het aantal scheidingen en de (gelukkig!) aangepaste wetgeving (in België toch) van een automatisch volwaardig co-ouderschap, stijgt nu eenmaal ook de groep alleenstaande papa's. Ook zij verdienen respect en erkenning, misschien nog meer dan alle "nieuwe mannen" of "superpapa's" samen.

Ik spreek uit de ervaring van 3 jaar alleenstaand vaderschap en hoe prachtig en uniek de band met mijn zoon nu ook is, het was een lange weg met vallen en opstaan.. De weg van de ettelijke hoeveelheid pampers en gemixte voeding, de onzekerheden van het goed opvoeden van je kind, het huishouden alleen doen, de boodschappen, de financiële uitdagingen als alleenstaande, de combinatie met de job, het eeuwige gepuzzel met de agenda om je kind toch altijd op nr 1 te zetten en toch proberen een nieuw gezond sociaal leven uit te bouwen..

Een grote pluim dus voor alle alleenstaande mama's én papa's !

Blijf allen opstaan na de val en ik zou zeggen durf maar es veel te vallen (in de sneeuw is vallen trouwens heel prettig :-) en het is niet verboden om zelfs even te blijven liggen voordat je opstaat - tip :-)

-- datingsites: ik begon ze zo na 2tal maand wat af te schuimen .. achteraf bekeken denk ik eerder dat het een passief statement was voor mezelf dat ik wel ooit opnieuw een relatie zou beginnen. Nu 3 jaar later vind ik het nog steeds leuk, soms actief, soms niet .. Ik heb er in het begin eigenlijk enorm veel informatie uitgehaald .. veel gechat en afgesproken met andere gescheiden mensen .. hoe zij hun co-ouderschap invulden en dergelijke .. 't is wat je erzelf van maakt! Dating kan ook gewoon elkaar steunen zijn tijdens een leuke babbel ..

greetz & good luck!

Een beetje een late reactie, maar toch nog eentje gezien het zo'n mooie pakkende herkenbare tekst is. De zin 'Je peuter (of kind) is beter af met een papa die gelukkig is en ontspannen' kan ik helemaal onderschrijven.

Ik heb zelf ook een grillig traject afgelegd,uiteindelijk na jaren van proberen dan toch de knoop doorgehakt om het pad op te splitsen. Het was een pijnlijke periode, een verplichte grondige heroriëntatie waarvan ik zelf niet goed wist in welke richting de boot moest varen. Al vrij snel kwam ik iemand (zonder kind) tegen, het was middenin een periode dat ik van een aantal dingen wist 'dat wil ik nooit meer', maar een aantal andere dingen had ik zelf nog niet door misschien, in begin lijkt dan gewoon alles mooier te zijn dan het moeilijke verhaal daarvoor. Uiteindelijk is het nieuwe verhaal toch afgesprongen, hoofdzakelijk o.w.v. de moeilijke intrinsieke kindacceptatie van de nieuwe partner. Opnieuw was het weer uit het dal klimmen, een periode van besef dat de eerder opgestarte vooruitgang (bijvoorbeeld netwerk, hobbys) vooral moest doorgezet worden, ook al kom je later weer iemand nieuw tegen.

Intussen sta ik mentaal mijlen verder dan pakweg twee jaar geleden, enkele lessen rijker. Het uitbouwen van een duurzaam netwerk, ook in een relationele periode, is een cruciale buffer (lees: bewaar altijd een stukje voor jezelf). Ik zet al een hele tijd in op dingen die me boeien: lezingen, sporten, cultuur, concerten, vormingsavonden omtrent eenoudergezinnen (heel interessant om op dat vlak je referentiekader te vergroten), ook het herinvesteren in een aantal 'oude' contacten. En inderdaad, het is echt okay als je heel soms eens een oppasdienst moet inzetten ten voordele van je eigen sociaal leven. Uiteindelijk heeft dit onrechtstreeks ook een positieve impact op je algemene welzijn incluis dat van je kind. Waar ik het allermeest tevreden van ben is de luxe om zelf meer je eigen klemtonen te kunnen leggen op pedagogisch vlak, ik heb niet alleen voor mezelf maar ook voor m'n kind een nieuwe wereld (hobbys, reizen, thema's...) laten open gaan, en dat is toch een bijzonder kostbaar iets.

Ik heb periodes gekend dat het vinden-van-een-nieuwe-partner liefst gisteren dan vandaag mocht gebeuren. Na een aantal lessen is er toch al iets meer berusting gekomen, ik ben dan wel single, maar wel een (grotendeels) happy single en papa, met een ontbrekend stuk dat op termijn ongetwijfeld wel zal ingevuld worden. Waar ik die persoon zou moeten tegen komen? Goede vraag, het is allemaal iets minder evident dan pakweg 10 jaar geleden merk ik. Er komt heel wat meer bij kijken als je een kind hebt, acceptatie van je kind maar zeker ook afstand bijvoorbeeld, de perimeter is gewoon een stuk kleiner dan wanneer twee mensen geen kinderen hebben. Het idee dat op datingssites tonnen vrouwen actief zijn die een kinderloze man willen onderschrijf ik wel, misschien omwille van een checklistredenering? Ik heb ook het idee dat vrouwen eens boven een bepaalde leeftijd (circa +35) daar toch sneller mee genoegen nemen (al dan niet uit noodzaak), hoe hoger de leeftijd, hoe groter de kans op iemand met kindhistoriek? Ik ben zelf niet echt overtuigd van het idee dat je de juiste wel tegenkomt op een blauwe maandag als je helemaal 0 inspanningen levert, activiteiten als een single activiteit (bijvoorbeeld de soirée in Gent binnenkort) zijn toch momenten die een vergrote kans geven lijkt me.

Ik heb zelf ook al zitten broeden om het een en ander van originele leuke activiteit (mee) te initiëren, net zoals anderen hier. Met twee of meer is natuurlijk altijd leuker dan alleen iets op poten te zetten, misschien een kwestie van de koppen eens bij elkaar te steken? Ik steek alvast m'n hand op:-)

-reteip-

Ik ga volledig akkoord dat een gelukkig kind alleen maar kan voortvloeien uit een gelukkige ouder, vandaar soms de moeilijke keuze om ook eens voor jezelf te kiezen, je eigen geluk uit te bouwen, zodat je daar later dan de vruchten van kan dragen als je kind bij jou is.

Ik steek ook alvast mijn hand op!

Kiemt hier een nieuw single-parents / (sorry girls ;) single dad -front ?

greetz

I hereby proclaim the first Grand Colloquium of the Secret Brotherhood of the Single Dads opened. ;-)