Je ziet ze bijna niet meer zitten in haar grote zetel, zo klein is ze geworden. Ooit een keiharde, scherp van geest én van tong, tot wanhoop van wie aan de verkeerde kant van haar toorn stond. Het licht is intussen uitgedoofd. En ze vergeet - de dag van de week, de maand, het seizoen, het jaar. Tijd heeft geen betekenis meer, en ze beseft het ergens nog wel, maar de energie om er zich nog kwaad om te maken en tegen te verzetten, die is weggeëbd. Ze staart urenlang in de verte, naar niets specifieks.

Maar ze ziet Uk binnenkomen, en het licht in haar ogen flakkert terug op. Ze lacht, steekt haar handen uit, speelt met hem. Hij kraait van plezier. Ze eten samen een koekje op, want koekjes, die deelt hij met de mensen die hij leuk vindt. En hij víndt haar leuk. Hij tatert honderduit tegen haar, en ze tatert terug, alsof ze de enige is die zijn peutertaaltje wél verstaat.

Ik kan het haar niet te vertellen, dat we uiteen zijn. Dat ons huis verkocht is. Dat ik Uk één week op de twee moet missen. Dat ik vaak moet wegvluchten uit dat lege, stille appartement. Het zou haar hart breken, en ze is al zo broos. En dat steekt, dat ik net tegen háár moet zwijgen, zij die altijd alles als eerste te horen kreeg, nog voor de ouders en de vrienden. Dat ik de liefde van mijn leven ontmoet had. Dat we gingen trouwen. Dat we een Ukje verwachtten.

Een half uurtje peuter-energie is al wat ze nog aankan voor de vermoeidheid toeslaat. We gaan naar huis; ze knuffelt hem nog eens goed ten afscheid, hij geeft één twee drie dikke zoenen, roept "da-dag", blijft van op de arm naar haar zwaaien tot lang nadat ze uit zijn blikveld is verdwenen. Ik trek mij eraan op dat zij heel eventjes terug gelukkig was, en dat hij zich later hopelijk zijn overgrootmoeder nog zo zal kunnen herinneren. Maar dat zwijgen, goud is... nee, toch niet. Klatergoud misschien.

---

Lev

Met dank aan onze gastblogger. Jouw verhaal ik ook welkom bij oponseentje@gmail.com