Bezigheidstherapie: Concertroulette
Grootste voordeel en nadeel van co-ouderschap tegelijk: één week op twee heb ik mijn handen vrij. De eerste avond van zo'n week gaat eraan aan speelgoed opruimen en rondslingerende sokken maat 22 op te sporen, en de andere avonden... ja, wat?
Iets wat ik toch zeker één keer per Uk-loze week probeer te doen: een random concert meepikken. Op de trein terug van werk een concertagenda opengooien, kijken wat er die avond zelf nog te doen is (in mijn geval meestal in Gent dan), en het eerste het beste event uitpikken dat er goed/interessant/leuk/bizar/geschift uitziet. Afstappen in het station, de auto in, en hopsa de stad binnen. Zo goed als altijd alleen (last-minute enzo), maar kom, dat went ook wel.
De voorbije weken zijn de revue gepasseerd: instrumentale psychedelische jazz-influenced rock (huh?), klassiek piano, zuidkoreaanse semi-akoestische post-rock, nineties industrial metal, traditionele fado, ... Het kan meevallen of tegenvallen, maar vervelen doet het alvast niet. En om de zoveel optredens ontdek je eens iets wat je compleet van je sokken blaast.
En jij? Hoe vul jij je lege dagen op?
Tip: vanavond Nele needs a holiday @ cafe Video in Gent (aanvang 21h/21h30)
BeantwoordenVerwijderenBezigheidstherapie voor lege dagen
BeantwoordenVerwijderenMijn kinderen hebben een variant van co-ouderschap. De ene week ben ik 1 nacht kroostloos, de andere week 4 nachten.
De avonden worden steevast volgepland. Het gebeurt dat ik mijn opruimdeadline niet haal. En dan denk ik 'een vloer met secret stortput zou toch iets fantastisch zijn.'. Dus als mijn kroost uithuizig is, ben ik dat ook. Deels omdat ik een leeg huis maar niks vind, deels omdat er altijd wel iets te beleven valt en ik gulzig ben.
De avonden worden gevuld met concerten, comedy, etentjes of toneel. Al dan niet gepland. De 9-5 weekenddagen worden gevuld met shopping (meestal functioneel, soms comfort), uitjes (zee, musea etc) en occasionele poetsbeurten. De avonden...nou ja die had ik reeds aangehaald.
En voor dit alles kan ik terugvallen op een goede vriendin. Aanvankelijk een cultuurbuddy, maar intussen ook mentor, reisgenoot, luisterend oor, kok en gast.
Een vloer met secret stortput, wat een gat in de markt! Zouden ze eigenlijk standaard moeten inbouwen in elke gezinswoning ;-).
BeantwoordenVerwijderen1 avond in de week zonder kind gaat naar iemand die gewoon een luisterend oor of wat afleiding nodig heeft: www.buddywerking.be Het geeft een goed gevoel weten dat je iemand helpt en zelf kom je er ook niet slechter uit om alles wat beter te relativeren ..
BeantwoordenVerwijderenDe rest is bezigheidstherapie: nieuwe taal leren in avondonderwijs, toneel, optredentjes, uitgebreider sporten, uitgebreider kokerellen, ..
Waarom moeten dit persé lege dagen zijn? Wat dan met mensen zonder kinderen, hebben die dan
BeantwoordenVerwijderenheel het jaar door "lege dagen"?
Ik vind het altijd een beetje zielig te horen dat mensen met kinderen op de kinderloze dagen verloren zijn en zelfs niet heel even het voor zichzelf leuk kunnen maken.
Ze komen na enkele dagen terug hoor!
Er zijn mensen die iemand constant moeten missen, of constant alleen zijn. Dié verdienen pas een aanmoediging...
Ik volg de laatste anoniem ook wel. Waarom niet gewoon rust en het in je eentje thuis aangenaam maken? Zo achter het leven aanhollen. Het lijkt wel een vlucht.
BeantwoordenVerwijderenIk volg Laure. Ik vind het heerlijk om rustig thuis te zijn. Wat lezen, tv kijken, mailen, telefoneren, ... Bezigheidstherapie is niet aan de orde, want ik weet altijd wel wat gedaan.
BeantwoordenVerwijderenMensen die constant iemand moeten missen of altijd alleen zijn, verdienen inderdaad zeker aanmoediging.
BeantwoordenVerwijderenIk, zelf alleenstaande ouder, denk dat het grote contrast tussen de 2 actieve levens zorgen voor deze "klaagzangen" van lege dagen en dergelijke.
De drive die je hebt om voor een kind te ZORGEN is enorm groot en de band die je met je kind(eren) hebt is enorm sterk. Het is het énige dat telt en dan wordt de rest ook bezigheidstherapie.
Ze komen na enkele dagen terug, ja, in mijn geval na 7 dagen.
7 dagen machteloosheid en onwetendheid en het heeft jaren geduurd voor mijn favoriete activiteiten opnieuw wat leuker aanvoelden dan gewoon maar bezigheidstherapie.
Je "switcht" niet "af" als ouder en het moment dat je kind vertrekt, start een klok tot je kind terug is, tot je zelf ziet en hoort dat alles ok is.
Dus zielig zou ik het niet noemen. Ik denk dat veel alleenstaande ouders zich best wel weten te vermaken en genieten en vooral uitrusten van hun tijd alleen.
Maar elke seconde zal gepaard gaan met de zorg van hun kind(eren). En net dat creëert een enorme leegte als je als ouder even "on hold" staat .. Dan voelt alles plots aan als bezigheidstherapie.
greetz
In onze cultuur wordt de zorg voor een kind (zeker als moeder) als allesbepalend qua identiteit gezien en alle verantwoordelijkheid op hen geschoven - zeer onrealistisch in mijn ogen. De 'rijkdom' van even niks doen, lezen,... is voor mij een heel mooi iets, vandaar het woord 'rijkdom'. Ik kan begrijpen dat switchen van 'kinderen bij mij' naar 'tijd voor mezelf' even tijd vraagt. Activiteiten 'bezigheidstherapie' gaan noemen, gaat me een brug te ver. Activiteiten zijn voor mij waardevol en voedend en geen 'ik moet bezeig zijn', dat lijkt me eerder een vlucht, een verdoving. Ik zie bij ouders rondom mij dat zij (zowel single ouders als met twee) bewust regelmatig een babysit vragen om eens naar de cinema te gaan bv. of een activiteit waar ze, aleen of met twee of met anderen samen, even kunnen 'herademen en energie opdoen': prachtige voorbeelden! Kinderen content (de babysit die komt geeft hen veel aandacht en andere impulsen mee) en ouder(s) content.
BeantwoordenVerwijderen