... nam ik een Valium of twee en kon het mij allemaal geen fluit meer schelen.

O ja: ik drink mijn koffie zwart.

en toen... liet ik de boel de boel en ging soldekes doen. Even alleen iets voor jezelf doen dus (oké, niet zo portemonnee-vriendelijk), en de volgende dag had ik weer tonnen energie om kamer per kamer aan te pakken.
Zoiets ongeveer?

PS: ik drink geen koffie dus doe mee voor de lol ;-)

en toen hoorde je in de verte een vage veeg Edith Piaf's "Non, je ne regrette rien", kregen alle voorwerpen en oppervlaktes in de ruimte een on-aardse mistig blauwe gloed. Kringen vormden kleine golven in je tas koffie en in je ruit ontstond een zwart gat, dat verbazingwekkend mooi was in contrast met de blauwe gloed van de thans onzichtbare blacklight. Piaf's zang begon te beven en te kraken en werd al gauw gedonder, toen plots door dat kersvers geboren zwarte gat een enorme vloedgolf je kamers binnendrong. Je planten krijsten het uit van vreugde en waterpret, alle vuiltjes op de vloer lieten zich gewillig meevoeren, je kleren in één ruk proper, de schuifdeur sprong uit zijn scharnieren op wereldreis en je frigo vulde zich nog net met bakken verse vis terwijl Piaf's stem nog nazinderde, het zwarte gat implodeerde en alle kleuren terug hun normale aanschijn kregen.

Je knipperde met je ogen, dronk je tas koffie leeg, stilletjes mijmerend .. Wat moest ik nu alweer doen vandaag?

Wat een leuke reacties allemaal. Wat voor creatieve, originele lezers hebben wij hier toch!

Moet het trouwens niet kakOfonie zijn.... Of is dit een bewust in"stink"er om zo goed mogelijke voorstelling te geven van de "mesthoop" dat het bij jou thuis is? :-)

Dus ik besloot een rustig muziekje op te zetten terwijl ik de koffiezet opwarmde voor een heerlijke shot caffeïne, ik dronk mijn fruitsapje na rustig ontbeten te hebben en vermande mij toen, laten we de koe bij de horens nemen. Het ontbijtje en de koffie verzagen mij van voldoende brandstof om er eens goed in te vliegen, want vrijgezellen beseffen goed genoeg dat "what needs to be done needs to be done". Dus ik begon systematisch te werken,eerst belde ik een goede vriend om een afspraak te maken om samen die schuifdeur onder handen te nemen, vervolgens werden de kleren gesorteerd en in de wasmachine gestoken, de planten kregen water geven en de vloer werd geschrobd. De deurbel ging, de vriend maakte zijn entree en de schuifdeur werd langzaam getemd. Het werd langzaam middag en eindigde met een brunch met de goede vriend gevolgd door een nieuwjaarsdrink van de stad Gent, zalig toch als alles weer in orde is...Nog vlug boodschappen doen en ook de frigo werd het zwijgen opgelegd :)!

Ok, here we go... 'En toen ging de bel en kwam Mr. Right binnen. Binnen de kortste keren zorgde hij ervoor dat alles weer 'recht', 'proper' en 'opgefleurd' was: het interieur én de bewoonster ;-) :-) :-)

.... schoot Lies te binnen dat die Ollandse stukjesschrijfster uit Groningen een klusbedrijf had, en dat de tarieven van die Ollanders tevens een pak lager lager dan hun Belgische collegae. Dat zij zelfs geen voorrijkosten rekende (hoewel ze zich afvroeg of dat met 250 plus km. nog altijd gold). Dat dat tevens een vrouw was, zodat ze geen "Nou, madammeke, wat had ge hier eigenlijk voor over" met vette knipoog hoefde te vrezen.
Afijn, Lies kroop opnieuw achter het toetsenbord, en na een kordate mail aan ondergetekende klusvrouw zoefde ik richting Lies en doordat die schuifdeur nu rap soepel liep, was het bijna spijtig dat ze niet meer planten/ wasgoed/ boenvloeren had om een excuus te hebben die steeds opnieuw open te kunnen schuiven. :-)
(en doordat haar huisje nu zo proper was, mocht de knappe, slimme, ongebonden, goedlachse man die Lehti als verstekeling achterin haar klusbus vond, ook een tas koffie drinken..... waarop Lies de heer in kwestie niet meer liet gaan)

Alweer ongelooflijk grappige reacties vandaag. Singles hebben blijkbaar veel fantasie en gevoel voor humor. Heb goed gelachen. Bedankt, allemaal. Morgen om 18 uur verschijnt de ontknoping. Heb je nog een idee, waag dan zeker je kans.

schreeuwde ik even hard terug... maar het bleek toch niet helemaal het gewenste effect te te hebben, het kwam mogelijk zelfs wat bevreemdend over besef ik nu. En opeens kwam het licht, daar dwarrelden de oplossingen uit de hemel! Ik trok het piepend raam open, maakte handig gebruik van de werfcontainer beneden in de straat en gooide zowat alle onderhoudsonvriendelijke spullen daarin, tevreden met minder is immers het nieuwe hip, toch? Die kleren binnenste buiten zagen er heus wel okay uit, dus ik kon weer een paar dagen verder, die verdorde plantjes... daar zal zeker een groenliefhebbende voorbijganger blij mee zijn, en een potentiële kostbesparing op de waterfactuur is top. Met een hele grote smile van gelukzaligheid ging ik naar de 1 euro winkel om de hoek, investeerde m'n geluk in een plastic plantje, een stapel kartonnen wegwerpborden (nooit geen afwas meer!) en trakteerde mezelf op een kratje warme pils gekocht in de nachtwinkel. Supersociaal ik ben zet ik hard in op sharing, ook met de hele kleine diertjes, je kon van de vloer eten dus liet ik deze zoals hij was. Met een voldaan gevoel kon ik dag al heel erg luidop lachend afsluiten.

En toen ... werd het stil. Ik zie dagen, eenzaam en graven niets dan graven

Een straat die uit het grijze gat kruipt en wijst naar een glazen brug
Plastic water wuivend als zeewier tot net achter de dode bocht

Een stronk die met haast rechte groeven knielt tot elk geluid gevangen is
en ik zie vogels, niets dan vogels vacuüm verpakt.

Onrustig dromend wanneer de lucht, zwartgeblakerd, verandert in een waas.
Ik zie hoe deuren dichtvallen in naadloze maden en alle woorden aanwezig.