Gezocht: rots in de branding, m/v
Ik hoor ze nog zo bezig, een aantal jaar terug, die paar kennissen uit de kring die als eerste hun huwelijk op de klippen zagen lopen. Bij een echtscheiding leer je pas je echte vrienden kennen! Je verliest een groot stuk van je vriendenkring, enkel de échte schieten over! De enige zekerheid die je overhoudt is je familie!
Jaja, denk je dan. Wat zou het vrienden uitmaken of je nu in een relatie zit of toch terug single? Zo'n vaart zal het wel niet lopen. En plus, scheiden, wij? Het idéé.
Goed, intussen zijn we een trouwring en een illusie armer. Of nee, meerdere illusies; want ja, het klopt jammer genoeg weldegelijk. Mensen die vroeger tot de bodem van je ziel konden kijken, beginnen je te mijden. Afspraken worden uitgesteld en uitgesteld en uiteindelijk afgesteld. Een gemeenschappelijke vriendin kiest niet zomaar kant, nee, die begint ex-partner A bij ex-partner B zwart te maken én omgekeerd - wat ze hoopt daarmee te bereiken, god mag het weten. Het zijn inderdaad de echte vrienden, in kleiner aantal dan je gedacht en gehoopt had, die overschieten. Gelukkig is het met vrienden zoals met BH-maten en penislengte: kwaliteit primeert over kwantiteit. Of zo wordt toch beweerd - da's voer voor een andere keer.
Maar die familie... nee, dat is het toch niet echt. De inkt op de echtscheidingspapieren was met moeite droog, en toch was het daar al meteen terug "business as usual". Vragen hoe het gaat is absoluut uit den boze, want stel dat je naar waarheid zou antwoorden? Vermoeiend is het, en ergens nog extra kwetsend erbovenop. Dus ben ik het die daar weg blijft, en elk excuus aangrijpt om de geforceerde goedenieuwsshow te ontlopen.
Wanneer een last-minute uitnodiging voor een etentje met ouders en zus plus wederhelft op de proppen komt, héb ik geen excuus. Het weekend schakelt meteen van "uitkijken naar" naar "opkijken tegen". Tot de collega's, die aan een half woord genoeg hebben, plots beslissen om hun eigen afspraken te verzetten en toch maar die dag eens in groep de stad in te trekken.
En zo spendeer ik onverhoopt een verloren geachte avond/nacht in de Brusselse binnenstad in goed gezelschap. Prachtmensen vind je soms dichterbij dan je zou denken.
Ivm de reactie van je familie, of beter gezegd de niet-reactie, misschien denken ze dat je het er niet over wil hebben. Vaak worden pijnlijke gebeurtenissen doodgezwegen uit vrees dat de andere persoon er nog meer pijn door heeft, door erover te praten. Missch kan je zelf eens erover beginnen, zodat zij ook aanvoelen dat je er nood aan hebt om erover te praten, en ze daarna makkelijker al eens zouden kunnen vragen hoe het met je gaat.
BeantwoordenVerwijderenSterkte!
In onze Vlaamse cultuur denken 'ze' nogal veel voor de ander: emotionele vaardigheden zijn vaak armoedig. Vaak is 'niets zeggen' 'doodzwijgen' en niet zozeer 'om nog meer pijn te voelen': eens peilen kan altijd en dan is het meestal duidelijk. Waarom moet de persoon zelf er altijd over beginnen?
BeantwoordenVerwijderenTreffend herkenbaar ...
BeantwoordenVerwijderenNiet onze - gemeenschappelijke - vrienden en ook niet mijn eigen familie, hebben me echt opgevangen. Gelukkig wel onverwachte steun van mensen die zelf iets gelijkaardigs meemaakten. Want zij weten hoeveel deugd het kan doen als iemand de eenvoudige vraag 'Hoe gaat het nu met je?' stelt. En ja, de kans bestaat dat het antwoord een huilbui is... So what? Weet dat het probleem doodzwijgen nog veel meer (verborgen) traantjes laat vloeien.
Bij ons in de familie spreken wij wel over zo'n dingen. Het is dus niet zozeer een kwestie van Vlaamse cultuur, maar van familiecultuur, denk ik. Ik sluit mij aan bij de eerste anoniem. Ik zou het eens aankaarten bij de familieleden. Misschien denken zij wel er goed aan te doen niet te praten over je echtscheiding omdat het voor jou te pijnlijk is om daarover te praten. Door een excuus te zoeken om niet naar familiebijeenkomsten te gaan, hebben zij er het raden naar waarom je niet komt. Ben je echt verhinderd? Of is er iets meer aan de hand?
BeantwoordenVerwijderen