Een beslist besef...
De voorbije singletijd merkte ik op dat 'single zijn' me weleens even 'teveel' leek:'Had ik maar een lief!' gooide ik er dan uit. Andere singles die ik hierover sprak, herkenden dit en dan zuchtten we samen over de zwaarte van het single zijn.
Toen ik weer zo'n moment zag aankomen, zette ik me in de zetel. Vervolgens kwamen me twee vragen op: 'Op welke ogenblikken doe ik deze uitspraak precies? en 'Wat heb ik dan precies nodig?' Na even nadenken werden de antwoorden me duidelijk. Als alles goed gaat, ga ik even 'goed' door het leven: dan geniet ik ten volle van 'vrijheid, blijheid'. Al ik daarentegen een stressvolle dag achter de rug heb, moe ben en werk te doen heb of ziek ben en én ziek én verzorger moet zijn, zit het me ferm tegen en vervloek ik het single zijn. Wat ik dan nodig heb? Bij stress eens kunnen emotioneel ontladen en een dikke knuffel qua opvang, bij moeheid iemand die een deel huishouden op zich neemt en bij ziekte iemand die zorg op zich neemt.
Plots klikte er iets: terugkijkend op mijn relaties en hun breekpunt en de thema's die vriendinnen-in-relatie aankaarten als 'problematisch' en 'steeds wederkerend', kwamen twee topic telkens terug nl., 'huishouden' en 'emotionele zorg'. Een eerlijke huishoudelijke verdeling of op zijn minst een lange strijd erover, kwam me en mijn kring bekend voor: een twistpunt waaruit telkens bleek dat 'Ik zal wel helpen, je moet het maar vragen' veranderde in 'Moet ik dan telkens zagen?' en 'Je moet het zien en doen, niet 'helpen'!' Een nog groter probleem betrof de emotionele en sociale capaciteiten: 'Mijn vriend snapt niet dat gewoon luisteren, aandacht geven voldoende is... gewoon me laten zijn en dan kom ik er zelf wel uit, kom ik even later tot een oplossing!' en 'Mijn hond snapt nog beter mijn verdriet, die legt haar hoofd op mijn schoot als ik huil.' Ik snapte ineens dat huishoudelijke taken en emotionele opvang mijn twee grootste noden waren in tijden van stress én dat mijn ervaring me leerde dat ik deze vanuit mijn nabije kring reeds haalde en dus niet vanuit een relatie! Het drong tot me door dat ik had GELEERD deze zaken van een man te verwachten terwijl zij dat net niet geven, eerder wel verwachten van een vrouw. Een paar dagen later viel mijn ook op het boek 'Liefdewerk' van S. Maushart: tot mijn verbazing kaartte zij net aan wat ik had over nadacht - zij benoemt deze emotionele en huishoudelijke ongelijke verdeling en wijdt er vervolgens een hele studie aan.
Een tweede 'klik' volgde: aangezien ik in mijn netwerk met mijn noden terecht kan en geen zin (meer) heb in energierovende en uitputtende discussies over een eerlijke huishoudelijke takenverdeling en ongepaste reacties op emotioneel geladen gebeurtenissen, bleek die man dus niet nodig te zijn. En, foetsie, weg was het ongemakkelijke gevoel en de streek van jaloezie als ik een op het eerste zicht gelukkig uitziend koppel op straat zag. 'Ik zie niet wat er achter de gevel gebeurt, doch kan me er een voorstelling van maken. Een relatie is absoluut geen garantie op gepaste zorg.' Mijn single leven is niet perfect en ik zal nog wel eens vloeken en tieren, doch weet nu precies waar ik nood aan heb - het romantische relatiebeeld zwierde ik van me af en sindsdien voel ik veel lichter.
Tof stuk tekst, en er zit wel wat herkenbare inhoud in. Goed om te weten dat ik niet abnormaal ben in mijn kijk op relaties :-)
BeantwoordenVerwijderenWat me nu te binnen schiet en waar ik me soms wel eens kan aan ergeren, is dat ik vrouwen over hun mannen&huishouden soms hoor spreken in termen van "nee, ik mag er niet over klagen, hij helpt mij goed". Inderdaad, wat je zegt... helpen?!? Gewoon doen ja, net zoals vrouwen dat ook gewoon doen, omdat het niet anders kan. Een man "helpt" in het huishouden, en vrouw doet het huishouden. Ergerlijk en grappig tegelijk, als je er zo over nadenkt.
Leve het single zijn :-)
Inderdaad goed om er eens bij stil te staan dat een partner niet noodzakelijk betekent dat wat jij verwacht op het vlak van huishoudelijke hulp en emotionele zorg ook waarheid gaat worden. Even denken aan de mensen die je kent en je ziet zo dat sommige partners op dat vlak niet bepaald een aanwinst zijn. Al moet ik zeggen dat de mannen van mijn generatie het er veel beter van afbrengen dan die van de generatie van mijn ouders. Ik ken genoeg koppels waar de man de boel runt met wat hulp van zijn vrouw (zijn wel voornamelijk gezinnen waar de moeder meer buitenhuis werkt dan de vader, maar ik ken ook gevallen waar de man gewoonweg meer aankan dan de vrouw en hij dus meer uren klopt in het huishouden omdat zij veel vermoeider is na een dag werken).
BeantwoordenVerwijderenWat die emotionele opvang betreft, ik vind niet dat je het iemand kwalijk kan nemen dat hij een oplossing tracht te bedenken voor je probleem i.p.v. gewoon te luisteren. We hebben toch allemaal de neiging om tips te geven als iemand in een moeilijke situatie zit en da's toch niet per se slecht? Ik zou het wel appreciëren als mijn man met een creatieve oplossing komt als ik vastzit.
Dat je qua huishoudelijke hulp en emotionele zorg alles kan vinden bij vrienden, daar volg ik je niet. Je gaat toch geen vrienden vragen even je vuilniszak buiten te zetten? Iemand die je elke dag ziet, kan ook meer kleine dagelijkse dosissen emotionele zorg geven. Vrienden zie/hoor je gewoonlijk toch niet zoveel als een partner en dus zijn die gewoonlijk ook wat minder op de hoogte van het verloop van sommige vervolgverhalen in je leven.
@anoniem 1: inderdaad, die vrouwen doen dat, volgens Maushart, uit zelfbeschermingsreflex na meestal vele ruzie's ter taakverdeling van het huishouden. Ik kan het zo plaatsen, doch blijf bij mijn standpunt: 'helpen' houdt in dat er al iemand anders de hoofdtaak uitvoert.
BeantwoordenVerwijderen@anoniem 2: de gevallen waarbij de man meer doet dan de vrouw, zijn nog steeds uitzonderingen. Ons gedacht 'mannen van nu doen het al beter dan die van de vorige generatie' vind ik een loze reden: ik wil niet 'beter', ik wil dat het in orde is. 'Beter' wordt vaak sussend en de stemsmorend opgelegd om net dat aan te kaarten dat het probleem is. Enne, mijn naaste kring zet mijn vuilnisbak niet buiten, het huishouden behelst meer dan dat. Wij koken samen, doen samen de afwas en zelfs de 'grote kuis' en dat doet al heel veel, vaak is het én samen het huishouden aanpakken én emotionele steun terwijl er afgewassen wordt. Mijn nabije kring hoe ik niet dagelijks te zien om er kwalitatieve steun van te krijgen en een partner die er wel elke dag fysiek is, doch geen steun geeft, vormt meer een last dan een ware partner.
Ik vind het heel herkenbaar. Ik ben zo'n twee jaar single en als ik eens een mindere dag heb, denk ik wel eens 'shit, waarom zit ik hier alleen' en vervloek ik mijn partner die vertrokken is.
BeantwoordenVerwijderenTot ik besef dat het vroeger vaak ook zo was: als ik me niet goed voelde, het te druk had, hulp nodig had, heb ik vaak moeten vaststellen dat ik het ook alleen moest oplossen. Plus nog een hoop spanningen en ruzie erbij.
Natuurlijk mis ik ook heel veel: een arm rond mij, lijfelijk contact, .... Maar het is toch goed te beseffen dat het vroeger zeker niet in alle opzichten beter was en dat sommige dingen die nu lastig zijn, dat vroeger ook al waren.