Thuis zweefde in nog na in mijn festivalbubbel. Dat zweven durft bij mij nogal heftig te zijn. Té heftig. "Hier heb je geen energie voor." schreeuwde mijn bewaarengel de longen uit z'n lijf "Je wéét wat het met je doet, en het is niet mooi."

Na een week nam de ratio het over van mijn brede glimlach. Ik nam afscheid van de kriebels en van een jongen waarmee het om honderden redenen in m'n hoofd nooit zou werken. Cold turkey. Ik omarmde mijn single-leven, ééntje waarin ik m'n zin kan doen, tijd voor vrienden heb en (ook al is het met tussenpauzes van twee jaar) telkens opnieuw een eerste kus kan beleven. Ook al heeft dat "op m'n eentje"-zijn soms ook een donker randje, waarom zou ik dat willen ruilen voor hard-to-get spelletjes, wachten op een uitnodiging voor een date en ondertussen op eieren lopen om de boel niet awkward te maken? En als het ondanks alles toch iets zou worden, wat dan? Een relatie waarin ik continu bang zou zijn dezelfde fouten te maken als die van mijn vorig leven? Nee danku.

Met de glimlach blik ik terug naar wat er was. Met een nog grotere glimlach kijk ik mijn vrijheid recht in de ogen.

Misschien was dat wel de reden waarom ik het daten ook al weer had afgezworen? Want oh, wat haat ik het jagen-gejaagd worden spel. Ik pas, verlaat de pokertafel nog voor ik kan winnen of verliezen. Die doelloosheid is het mooiste cadeau dat ik mezelf kon geven vandaag.

  

Een zachte stem fluistert me toe "Wat als ... " Ik antwoord: "Het is wat het is. Niemand zegt dat ik nooit opnieuw mag beginnen gokken, toch?" Tussen rood en wit is er roze. Véél roze.

Ik geniet na, ik geniet nu.