Wat een fijn openhartig verhaal weer.
'Je begrijpt dat iemand twee personen lief kan hebben.'
Dat begrijpen gelukkig wel meer mensen. Ik heb dat zelfs van huis uit mee gekregen. Meer vertel ik er niet over. Iets begrijpen is nu eenmaal iets anders dan maatschappelijk geaccepteerdheid. Mijn ouders zijn (ook) al meer dan vijftig jaar gelukkig getrouwd.

Ik zelf heb elke rol in dat drieluik wel eens gehad. In geen enkele rol had ik last van jaloezie. In de rol van minnares vond ik het wel lastig dat de 'eersteling' daar niets van af wist. Heb het mede daarom uitgemaakt. Niet omdat ik wist dat hij bij haar zou blijven. Eerlijkheid gaat bij mij boven alles.

Ik wens je veel sterkte. En liefde natuurlijk. Daar is er zo veel van. In verschillende gedaantes.
Hoorde gister een aankondiging van een programma hierover (bij BNN?) vanavond op NPO. Geen idee of het wat is.

Je verhaal flitste me terug naar vorig jaar. Ik heb in je schoenen gestaan, hij koos zelfs voor mij, voor even...
Ik zou zeggen, bescherm jezelf, behoed je, maar uit ervaring weet ik dat het zo goed als onmogelijk is.
Dus geef ik je een ander advies, geniet, geniet er zo hard van, elke minuut.
Ik duim dat jouw verhaal een mooi hoofdstuk wordt.

Ik vind dit eerlijk gezegd nogal verwerpelijk.... een relatie met een getrouwde man?! De moment dat we dàt normaal gaan vinden of gaan begrijpen, worden er volgens mij belangrijke waarden en normen overboord gegooid. Maar ik weet ook dat niet iedereen zo eerlijk en gewetensvol is, spijtig genoeg...
Eén ding wil ik je wel zeggen: "Zoals je een man krijgt zo kan je hem ook kwijtspelen". Denk daar even over na terwijl je wacht op zijn keuze voor jou. Wil je dit wel, een man die zijn vrouw bedriegt? Want hetzelfde kan hij met jou doen.

Yikes. Lagelandenbekrompenheid ten top. Alvast excuses voor de gal die een grote kans heeft van hierna door te vloeien.

In all seriousness; ik evenmin een partij die zou kunnen functioneren in zo'n drieluik. Maar dat ben ik, en dat zegt geen reet over anderen. "Waarden" en "normen" zijn artificiële constructies die ons enkel zijn ingelepeld door gewoonte - wat dus neerkomt op luiheid, wegens makkelijker dan zelf nadenken over zaken - en/of religie, wat een trapje erger is dan luiheid alleen. Die volgen heeft niets, maar dan ook niéts, te maken met "eerlijk" en "gewetensvol" zijn. Tenzij we natuurlijk aannemen dat wij de Enige Echte Waarheid in pacht hebben, en dat de andere X miljard mensen op deze aardkloot die andere visies hebben op "waarden" en "normen", per definitie Untermenschen zijn. Ik kan meteen een aantal partijen en organisaties bedenken die die denkwijze volmondig zullen toejuichen.



Nu goed... aan de gastblogger: goeie moed. Het kan niet anders dan een klotesituatie zijn, met al die onzekerheid, maar eerlijkheid is het enige dat hier helpt (zoals een eindje verder hierboven al werd aangegeven). Je kan niemand kwalijk nemen om gevoelens te hebben, ongeacht of die persoon een trouwring heeft of niet; rancune is wel gegarandeerd als dat geheim gehouden wordt. Als iedereen precies weet waar hij/zij staat, zal er wel iets moéten uitkomen als oplossing, al is het het in stand houden van het huidige status quo.

The truth will set you free. En kijk, zo kan zelfs ík eens de bijbelbijter spelen.

Rustig maar Lev...wind je niet zo op.
Ik neem aan dat je het tegen mij hebt in je eerste paragraaf.
Veel woorden wil ik er niet aan vuil maken , maar waar jij het haalt dat waarden en normen met luiheid te maken hebben, ik zou het niet weten. En ik wil het ook niet weten wat het is dikke zever.
En er dan dan partijen en organisaties bij halen die die denkwijze blablabla...
Je bent de trappers precies even kwijt?
Even diep in- en uitademen hoor!

@Lev, is het je opwinden over 'bekrompenheid' niet al even grote vorm van intolerantie? ;-) Een filosofische. Om nog eens over te bomen in de kroeg. Of zagen op café? ;-)

Maar ik snap het wel hoor. Naast het 'eerlijk' verhaal, is volgens mij het grootste dilemma in liefdesrelaties waar meer dan twee menen bij betrokken zijn, 'de angst de ander kwijt te raken'. Maar voor de volledigheid: dat speelt niet alleen in het verhaal hierboven (voor alle betrokkenen), maar ook bij veel monogame relaties. Dat heet dan jaloezie.

Off topic: noemde het hierboven al, keek vanavond op de buis naar mensen die het anders doen. De verhalen waren openhartig, Sophie Hilbrand deed ook haar best, maar bleef toch nog erg hangen in 'wat als hij/ zij bij je weggaat?', terwijl dat bij de geïnterviewden minder speelde. In het programma daarna (spuiten en slikken) viel het me extra op hoe vanzelfsprekend veroordelend er over 'vreemdgaan' werd gesproken. Daarmee wil ik dit overigens allerminst promoten.
Link: 'Je zal het maar zijn': http://www.npo.nl/je-zal-het-maar-zijn/17-11-2015/BNN_101376172

*grinnik* @LEHTI... ja, hoe intolerant mag je zijn tegenover intolerante mensen? Da's een soort discussie die inderdaad best wordt bewaard voor de vroege uurtjes op café, filosofie is beter te verteren na een paar glazen ;-)

"Maar "zij" is er ook nog, ook al zit het daar goed fout, sedert jaren al. Hij staat voor een dilemma: kiezen voor loyaliteit of kiezen voor een zielsverwant. Al maandenlang. En wie weet hoe lang nog..."

Als ik zoiets lees, dan vraag ik me af waarom iemand het zichzelf aandoet om in zo'n situatie te blijven. Dat overspel gebeurt, tot daar. Het kan iedereen overkomen, dat de lust sterker is dan de ratio. Maar dan ook nog bewust kiezen om ermee verder te gaan?
Uit dit bericht maak ik op dat dit geen gebalanceerde relatie is. Het is hij die de touwtjes in handen heeft, en hij laat gastblogger achter met alleen maar hoop en mooie woorden.
Als het werkelijk al zo lang goed fout zou zitten bij zijn vrouw/vriendin, dan had hij haar ondertussen wel al verlaten. En als hij het nu nog niet heeft gedaan, nu hij zijn "zielsverwant" gevonden heeft, dan is hij ofwel een enorme lafaard, of een profiteur.

Ga toch zelf van hem weg. Alsof er geen andere goeie gast te vinden is die available is?

Wat hierboven geschreven is, zou ik toch ook in gedachten houden. Dat van "zoals je een man krijgt, kan je hem ook kwijt spelen". En wil je echt zo'n vent? Daar zit zeker waarheid in.

Recent in dezelfde situatie gezeten... Eerst niet ingaan op gevoelens, afstand houden. Uiteindelijk wel toegeven... Bijna een jaar afwisselend pieken van intens geluk en dalen van verdriet en onzekerheid. Hij koos voor mij, kocht een appartement, vertelde het aan zijn vrouw. En besliste enkele dagen voor zijn verhuis ineens om toch bij zijn gezin te blijven... Ik wil dit nooit meer meemaken. Het doet teveel pijn. Het beste dat je kan doen in zo situatie is jezelf beschermen. Als het lukt gevoelens niet te diep toelaten, zeker geen concrete lange termijn plannen samen maken, focussen op korte termijn fijne momenten samen. En vooral je leven niet on hold zetten, niet je ganse agenda vrij houden voor geval hij even tijd zou hebben om langs te komen, voldoende andere leuke dingen doen, vakantie en andere dingen 'zonder hem' plannen... Anders val je nog dieper op moment dat de relatie stopt... Hoop voor jou dat het goed afloopt. Take care !

Oeps, mijn stukje maakt precies wat emoties los ;-) .

@allen: ivm eerlijkheid: geloof mij of niet, maar ook voor mij is eerlijkheid belangrijk. En ook al ken ik die ander niet, het is één van de dingen die voor mij het moeilijkste zijn. Ik zou liever hebben dat hij in openheid van ons beiden zou kunnen houden. Dat vergt openheid bij de drie partijen. Jaloersheid en bezitsdrang zijn ook niet zo'n mooie eigenschap... ook al zijn ze maatschappelijk meer aanvaard.

@Lehti: dankjewel, vooral ook voor die liefde in al die verschillende gedaantes. Want dat is de essentie, daar gaat het over.
En dank voor de televisieprogrammatip, zal ik bekijken.

@Sofie: dankjewel voor je fijne adviezen! Ondanks alles is dit verhaal al een zeer mooi hoofdstuk waar ik later (hoe het ook mag aflopen) positief op zal terugblikken.

@Anoniem1: hij is niet getrouwd, maar op zich doet dat er niet toe. Vroeger dacht ik er net zo over als jij. En zo heb/had ik een heleboel dingen op de theoretische lijst. Ik vermoed dat niemand doodleuk zegt: ik wil een man die al iemand anders heeft. Neen. Het overkomt je. We hebben daar trouwens ook al over gepraat. Van bedriegen is sprake als de ander het niet weet. En wanneer durft iemand het niet te zeggen? Juist ja (zie hierboven bij @allen).

@Lev: waarden en normen zijn volgens mij een belangrijke houvast, maar "zelf denken" blijft het belangrijkste (en geloof mij, er zijn ook religies die dat net stimuleren ;-) ). In die context vind ik mijn situatie een "les in leven": wat overkomt je en hoe ga je ermee om als het bekende (waarden en normen) je onvoldoende houvast biedt, en dit dag na dag? Het is een pad met putten en bulten, je maakt fouten, je doet ook mooie dingen. En het geeft veel stof tot nadenken.

@Laure: Waarom ik in zo'n situatie blijf? Omdat er in werkelijkheid meer meespeelt dan enkel lust en ratio. Ontzettend veel meer.

@Anoniem2: Dankjewel. Je schrijft "recent"... ik hoop dat je het snel een plek kan geven... en dat je er ook mooie herinneringen aan mag overhouden.

@allen: Op de blog Villa vanzelf (https://villavanzelf.wordpress.com) verscheen een zeer mooie reeks "Liefde in tijden van transitie" in vier delen. Vooral deel 3 is erg inspirerend: https://villavanzelf.wordpress.com/2015/07/20/liefde-in-tijden-van-transitie-deel-3-trouw-anders-bekeken/

Ik heb snel eens die blogpost doorgenomen.

Wat mij opvalt: "Alles bij elkaar komt het vooral neer op loyaliteit: trouw aan het feit dat je op een bepaald moment hebt besloten er voor de ander te zijn en samen een levensproject vorm te geven.".

Voor mij gaat een relatie hierdoor wel heel erg op platonische liefde lijken.

En dan: (...) gevoelens van verliefdheid, liefde of verlangen worden beladen met verboden, schaamte en de morele plicht om ze te onderdrukken. (...) Eigenlijk zouden we ze dus ruimte moeten kunnen geven, ook als ze betrekking hebben op iemand die niet onze partner is.

Ben je dan polyamorisch?

Laure (eerste reactie): ik treedt je bij qua mening. Amaai, ammai, als het al zo lang aansleept, echt hels. Allez, jongske, niets beslissen en maar blijven aanwapperen is dan ook een beslissing. Alles gaat via hem als enige informatiekanaal en van mevrouw aan de andere kant weet ge uit eigen hand niets. Dat van die normen en levenslessen enzo is wel heel schoon, maar, allez, liefde is niet maanden aan een stuk, ik lees je vorige stuk dat van juli is, een speelbal zijn, dat is meer pijn dan liefde.

Ik blijf het vreemd vinden dat je schrijft: "Het klikt tussen ons op alle vlakken, we zijn een hecht team, vinden elkaar op emotioneel, mentaal en intellectueel vlak." en dat jullie dan toch geen koppel zijn. Of zijn jullie dat eigenlijk op een bepaalde manier wel? Misschien komt het omdat ik deze specifieke situatie nog nooit meegemaakt heb, maar ik weet wel hoe verwarrend het is om een relatie te hebben en plots verliefd te worden op iemand anders, en niet kunnen kiezen tussen beide... Ik wil dit eigenlijk niet meer meemaken, en daarom blijf ik ver weg van vrouwen die al in een relatie zitten of bij wie er nog een zekere band is met de ex. Ik heb mijn lesje wel geleerd. Lesje, in die zin dat het mij emotioneel kapot maakte.

Ik maak me ook de bedenking die M. hierboven maakt, als je dat toch zo'n zielsverwanten bent en op àlle vlakken elkaar zo goed vindt, wààrom is hij dan nog bij zijn vriendin en kiest hij niet voor jou?
Dit lijkt me -jammer genoeg voor jou- een slappeling die niet kan kiezen en van 2 walletjes wil blijven eten, sorry dat ik het zo cru stel.
't Is te zeggen, hij kiest wél, hij kiest namelijk voor jullie allebei alleen weet één van de 3 partijen dit niet, maar wordt zij dag na dag belogen en bedrogen, door jouw zielsverwant...

Ik heb van dichtbij, bij collega's, eentje recent nog, gezien wat het ontdekken van het lang bedrog van een partner aanricht aan leed en verdriet. Wil jij hier echt deel van uitmaken?

Gastblogger: Leuk toch, dat het zo veel losmaakt :-)
Laat ik eens openhartig zijn. Je schrijft:
"Ik vermoed dat niemand doodleuk zegt: ik wil een man die al iemand anders heeft."
Van de gebonden man met wie ik het uitmaakte (in mijn eerste reactie) wist ik dat hij gebonden was, en ook dat hij niet bij haar weg zou gaan. Dàt gaf bij mij niet de doorslag voor het uitmaken, maar het feit dat zij het niet wist (ok, had hij over kunnen liegen, misschien wist ze het wel. Vonden ze het samen wel een spannend spel. Van niemand weet je werkelijk wat hij/ zij doet)
Een gebonden man vind ik prima. Mijn leven is vol genoeg. Kinderen, eigen bedrijf, eigen groentes kweken, reizen. Ik hoef geen maatje voor altijd samen. Met de man die daarna kwam was er een perfecte klik. Zijn kinderen even oud als de mijne. Ook tussen hen een klik. Maar hij wilde, ook als we niet samenwoonden, meer. Ik wilde het vooral fijn hebben. Kwaliteit boven kwantiteit. Maar mijn ingewikkelde liefdesleven vóór hem, maakte hem bang. ('zij heeft geen problemen met meer dan 1 lief. Wat wil ze?'). Ook al was ik trouw en ging ik (uiteraard!) niet met andere mannen. Als de ander dat niet wil, doe ik dat niet. Ergens 'geen problemen mee hebben' is iets anders dan 'iets doen tegen de zin van je partner'. Ook al is dat misschien moeilijk te begrijpen -zie eerste zin-) Ik heb het na 2,5 jaar uitgemaakt. En ja. Ik mis hem. En hij mij.

Iemand met beide benen op de grond zou zeggen: Wat een gedoe! Wat ingewikkeld! Misschien is dat zo. Maar ik denk (ook) dat voor mij geldt dat een gebonden man (nee, zeker niet alleen voor de seks) voor mij misschien wel de beste optie is.
Maar ja, die zijn nogal zeldzaam. Ik bedoel natuurlijk in combinatie met dat zijn levensgezel er geen problemen heeft met mijn bestaan. Of sidderend thuis alleen op de bank de minuten telt dat hij bij mij is.

De tijd dat ik zelf een minnaar had (mijn man had hier geen problemen mee), heb ik duidelijk tegen hem gezegd: maak je geen illusies, als het uit met mijn man is, is het ook uit met jou.' Niet uit vijandigheid, maar omdat ik geen valse hoop wil geven.

Nogmaals sterkte gastblogger. Ik ken de exacte situatie niet, maar als het voor jou, ongeacht de uitkomst, werkelijk 'een mooi hoofdstuk' is, zou ik er toch op aansturen dat hij zijn vriendin van jouw bestaan vertelt. Bedrog wens ik niemand toe. Zoals anoniem schrijft: het ontdekken van het lang bedrog van een partner aanricht aan leed en verdriet.
Het knakt je.

Ik wil best een gebonden man. Maar geen onderdeel zijn van bedrog. Dus ben ik alleen. Steeds vaker in huis. Buitenshuis willen mannen vaak iets anders. Van een relatie -alleen voor mezelf- krijg ik het vooral benauwd.
http://oponseentje.blogspot.nl/2014/12/dansen-denken-drinken-daten-durven-deel.html

Bedrog is bedrog hoe mooi ook sommigen het hier inpakken,en nu ga ik verder kijken naar de romantische komedie
(Four weddings and a funeral) een tip voor sommigen hier