Beste B.,

We kennen elkaar al een tijdje, het moet zowat tien jaar geleden zijn dat ik je voor het eerst zag en ik was op slag verliefd op je mooie lijn en je perfecte vormen.

Iedere zondagavond hadden we onze vaste rendez-vous. Meestal deden we het in de logeerkamer, soms eens in de living, maar altijd volgens een vast patroon. Op den duur kende ik je door en door, we hadden geen geheimen meer voor elkaar.

Meestal lag je reeds op mij te wachten naast het bed, ik bood je vervolgens een glaasje water aan en liet je wat opwarmen, terwijl ik mijn vers gewassen kleren aan de kant legde. Daarna beroerde ik je knoppen met veel finesse.

In het begin was het wat onwennig, ik wist niet goed welke houding je verkoos, hoe ik je het beste vastnam, en hoeveel tijd je nodig had om voldoende op te warmen. Na enkele beurten voelden we elkaar echter beter aan, en werd ons contact steeds inniger.

Het bleek al snel dat standje drie je favoriete positie was. Ik hield ervan hoe je langzaam heet werd... tot je mij sissend liet weten om je eens goed vast te pakken. Het deed altijd zo'n deugd om je warmte te voelen over mijn kleren.

En nu ben je er plots niet meer. Je hebt me verlaten en ik blijf verweesd en eenzaam achter. De plooien kunnen niet meer gladgestreken worden, mijn tedere aanrakingen laten je koud. Na al die jaren scheiden onze wegen, en moet ik helaas op zoek naar een nieuw model. Pogingen om het contact te herstellen zijn jammerlijk mislukt.

Vaarwel, mijn liefste stoomstrijkijzer! Bedankt voor de vele jaren vol warme vriendschap!

M.