De telefoon ging. 'We zijn er binnen 5 minuten', zei ze. Plots schoot het door mijn hoofd: 'De halalkip, ik ben de halalkip vergeten te kopen'. Al de andere boodschappen had ik vooraf in de supermarkt gedaan, maar voor die kip moest ik naar de Turkse slager. Wat ik dus vergeten was.
Het gevolg: de vriendin en haar hoogbejaarde moeder wachtten in de auto tot ik eraan kwam gefietst met de halalkip.

Daar bleef het echter niet bij qua ontvangstperikelen. Het was voor het eerst na een lange zomer een beetje frisser en het oude, breekbare dametje begon prompt te rillen bij het binnenkomen. Ik wou de verwarming aanzetten, maar de heroplaadbare batterijen van mijn thermostaat bleken plat. Ze opnieuw opladen zou uren duren. En de paar wegwerpbatterijen die ik nog in huis had, bleken ook leeg te zijn.

Dus installeerde ik oma maar in de zetel met kersenpitkussentjes en een fleecedekentje. Om vervolgens mijn gasten (nogmaals) te laten wachten terwijl ik de ronde deed van de buren op zoek naar batterijen.

Wordt vervolgd.