Gasten ontvangen als single, ik vind dat niet eenvoudig. Als ik besluit mensen te inviteren, dat is het gegarandeerd het hele weekend prachtig weer terwijl ik op m'n eentje in de weer ben met opruimen, poetsen, boodschappen doen en op voorhand al dessert en soep voorbereiden. Ik onderschat steevast de tijd die het me kost waardoor vrienden grappen 'bij Lies kom je maar beter wat te laat, want anders mag je meehelpen.'
De ervaring heeft me ondertussen geleerd dat ik het moet houden bij dingen die je op voorhand kan klaarmaken. Dus ben ik een fan van ovenschotels. Met mijn cannelloni heb ik steevast succes.

Maar soms waag ik me ook wel eens aan iets anders. En dan loopt het mis. Want het is ondertussen bewezen dat de mens niet gemaakt is om te multitasken. Kokkerellen én praten met mijn gasten, dat leidt tot luisteren-met-een-half-oor of tot aangebrand eten. Om nog maar niet te spreken over kokkerellen + praten met mijn gasten + letten op de kleine uk, dat is al helemaal mission impossible voor mij.

Op zo'n momenten denk ik met enige afgunst aan koppels die gasten ontvangen. Terwijl de ene de boodschappen doet, poetst de andere het huis. Terwijl de ene met de gasten praat, zorgt de andere voor het eten. En achteraf ruimen ze samen de boel op. Hoe gemakkelijk kan het zijn?

Gelukkig ben ik mij ook wel bewust van de voordelen van het single bestaan. Mensen bieden snel aan om mee te eten als je ergens op je eentje bent. Want er is altijd wel genoeg voor 1 extra eter. Mensen die met het hele gezin komen aanzetten, die vallen minder snel in de prijzen.

Zelf nodig ik tegenwoordig ook vooral single vrienden uit. Dat gebeurt 'op de bots' wanneer we elkaar zien en ik genoeg eten in huis heb. Niemand verwacht zich aan een grootse ontvangst, we boksen gewoon iets lekkers in elkaar met wat er is en een handje meehelpen, da's een evidentie. Doordat we helemaal stressvrij zijn en elkaar zelfs nog tips kunnen geven, lukt het eten bovendien nog prima ook.