make-over wonders
Op je eentje een huishouden runnen is niet altijd makkelijk. We "moeten" dan ook vanalles. We moeten carrière maken, happy single zijn, sporten en gezond koken, verrijkende hobby's hebben en vrijwilligerswerk doen. En tussendoor ook nog even het huishouden recht zien te houden. Maar soms wordt het écht teveel ...
Het was vrijdagavond. Mijn reiskoffers gepakt, die moest ik noodgedwongen inperken tot maximaal één
uur. De afwas van de laatste week niet gedaan, de wasmand volgepropt, de
frigo nog half gevuld, een lege pizzadoos op de vloer tussen andere
rommel en mijn hoofd vol met werkstress die maar niet verdwijnen wil.
Ik had afgesproken met een vriendin om me op te pikken. Ik kijk op de klok. Nog een 35 minuten. Ik begon de ergste rommel aan de kant te schuiven. "Hallo!" hoor ik in de gang. Voor ik het goed en wel besef staat ze binnen. Bloedrood word ik. Dit was niet gepland, ze zou me aan de deur oppikken.
Het is lang geleden dat ik nog zo gegeneerd was. Ik voel een traan pieken, maar wil die geen kans geven te ontsnappen.
Tijdens de auto-rit komt mijn hele verhaal eruit. Over hoe hard ik me schaam. Dat ik mijn huishouden niet rond krijg. Dat ik aan koken voor mezelf niet toe kan komen. Over hoe slecht het nu even gaat op werkgebied. Over hoe hard ik dan een liefje mis die me 's avonds over mijn bol wrijft en me belooft dat alles wel ook weer goed zal komen. Over hoe ik overwerk om 's avonds niet alleen in een leeg niet opgeruimd huis hoef te zitten. Over hoe hard ik vakantie nodig heb en hoe blij ik zou moeten zijn dat die vandaag start.
Ze luistert. Toont begrip. Dat dat allemaal te begrijpen is. En dat het niet altijd simpel moet zijn.
Ik had afgesproken met een vriendin om me op te pikken. Ik kijk op de klok. Nog een 35 minuten. Ik begon de ergste rommel aan de kant te schuiven. "Hallo!" hoor ik in de gang. Voor ik het goed en wel besef staat ze binnen. Bloedrood word ik. Dit was niet gepland, ze zou me aan de deur oppikken.
Het is lang geleden dat ik nog zo gegeneerd was. Ik voel een traan pieken, maar wil die geen kans geven te ontsnappen.
Tijdens de auto-rit komt mijn hele verhaal eruit. Over hoe hard ik me schaam. Dat ik mijn huishouden niet rond krijg. Dat ik aan koken voor mezelf niet toe kan komen. Over hoe slecht het nu even gaat op werkgebied. Over hoe hard ik dan een liefje mis die me 's avonds over mijn bol wrijft en me belooft dat alles wel ook weer goed zal komen. Over hoe ik overwerk om 's avonds niet alleen in een leeg niet opgeruimd huis hoef te zitten. Over hoe hard ik vakantie nodig heb en hoe blij ik zou moeten zijn dat die vandaag start.
Ze luistert. Toont begrip. Dat dat allemaal te begrijpen is. En dat het niet altijd simpel moet zijn.
En toen ... liet ik alles wonderbaarlijk los. Behalve hier en daar een verloren minuut, verdwenen de werkgedachten als sneeuw voor de zon. De afwas, volle wasmand en een huis vol rommel bevinden zich ergens duizenden kilometers hier vandaan.
Hier en nu. Zon en zee. Stress detox.
Op de terugweg denk ik aan hoe ik vertrok. Wat een verschil. Ik praat mezelf moed in dat het vanaf nu anders moet. Gedaan met overwerken en te volle agenda's. En dan denk ik aan mijn huis. Ik geef mezelf twee weken. Om orde op zaken te stellen. Elke avond iets.
En dan ... na een reis van 24 uur, draai ik mijn deur open. Mijn mond valt open van verbazing. De zetel en tafel zijn van plek gewisseld. De vloer is verder leeg. Er is een tafelkleed. Ik begin spontaan te huilen.
Er ligt een briefje. Van twee vriendinnen die me nog lang veel vakantiegevoel en een huis-make over gunnen.
Ik val van de ene verbazing in de andere. Er ligt brood in de keuken en quiche in de frigo. Er staan plantjes. Mijn schoenen op een rij. De afwas gedaan. De frigo uitgekuisd.
Ik moet bekomen. Ik leeg mijn rugzak en wil een eerste was doen. De wasmand tref ik leeg aan. Ik ren naar boven. Al mijn kleren liggen opgeplooid in de kast. Mijn bed is opgemaakt, dat is een eeuwigheid geleden. Ik smijt mezelf op het bed. Ik gil van vreugde en laat de tranen de vrije loop.
Wat een vrienden. Wat een top-vrienden. Als het even niet meer gaat alleen.
Als je dit niet fantaseert: geweldig!
BeantwoordenVerwijderenNee hoor, niet verzonnen maar écht gebeurd! :-)
BeantwoordenVerwijderenEchte vrienden. Mooi! Geniet ervan Anne :)
BeantwoordenVerwijderenOei, dit zou niks voor mij zijn. Anderen die mijn rommel zien en hem dan nog opkuisen ook?! :-)
BeantwoordenVerwijderenMaar blij voor jou dat het jou zo veel plezier heeft gedaan.
Wél herkenbaar: de rommel die je op je eentje kunt creëren, en dan zeggen collega's soms "alleen maak je toch niks vuil". Haha think again, mijn vloer kuist zich voor zover ik weet nog niet zelf, en kleren wassen en strijken moet ik toch ook écht wel zelf doen. Oké bij een gezin is dit meer werk, maar toch.
Ik ben ook blij te lezen dat ook andere singles het soms te druk hebben, ik durf dat soms niet luidop zeggen...
Now, that's what we need! :-) Vrouwen die vrouwen helpen en daar wederzijds een fijn gevoel aan overhouden!
BeantwoordenVerwijderenWat een sprookjesachtig verhaal! Ik zie dat hier nog niet gebeuren om de doodeenvoudige reden dat mijn vrienden mijn huissleutel niet hebben. Ze zouden het al op een akkoordje moeten gooien met de buren en ik zie die nog niet zo snel mijn sleutel doorgeven aan anderen.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het hier redelijk goed onder controle sinds ik een super poetsvrouw heb die om de 2 weken langskomt. Maar dan nog vind ik dikwijls dat ik het druk heb. Ik zie hetzelfde bij veel van mijn medesingles. Het huishouden kunnen doen met z'n tweeën, dat scheelt een pak werk. Zeker als je de dingen waar je niet goed in bent, kan uitbesteden aan de ander.
Toen ik dit verhaal las, kwam bij mij de bedenking op dat jij met je fantastische vrienden heel wat sterker staat in het leven dan iemand die alles inzet op 1 partner en z'n vrienden verwaarloost. De dag dat die partner verdwijnt, blijft er een gapende leegte over. Jij hebt een heel netwerk. Zelfs als er in de loop der jaren mensen wegvallen, zal je nooit helemaal alleen komen te staan.