Dag Katrijn,

Ik zit in hetzelfde schuitje, herkennen doe ik het zeker! Helaas weet ik zelf niet zo goed hoe ermee om te gaan... Dus als iemand inderdaad tips heeft, laat maar komen :)

Groetjes
Johanna

Dag Katrijn

Heel herkenbaar! Ik spreek veel af met vrienden, maar soms lukt dat niet en is er gewoon niemand die kan. Dan kan een gevoel van eenzaamheid me wel eens bij de nek grijpen.

Vorige zomer had ik er mijn buik helemaal van vol, ik was het beu om altijd te vragen wie waar naartoe ging. Het voelde soms bijna als smeken. Ik ben er op een bepaald moment dan ook helemaal mee gestopt. Ik vroeg niet altijd meer rond wie waar naartoe gaat. Ik trok er dan op mn eentje naartoe en liep daar soms mensen tegen het lijf die ik ken. Of niet, maar dan was dat evengoed voor mij.

Wat ik vooral merkte door niet steeds zelf te vragen wie meewil, de rollen in vriendschappen plots konden verschuiven. Ik was altijd degene die alles regelde en ik hield dat in stand door steeds het initiatief te nemen. Door daarmee te stoppen (en evenveel te genieten van ergens alleen naartoe te gaan) zag ik dat anderen evenveel behoefte hadden aan deze activiteiten samen en ook anderen initiatief begonnen te nemen. En andere vriendschappen vervaagden (maar is dat zo erg, als je er zelf alleen maar energie insteekt en niets terugkrijgt?) of kregen een andere invulling (ipv uitgaan tot 6u s morgens gingen we op bezoek bij elkaar om samen te koken).

Dat is mijn ervaring, ben benieuwd naar hoe andere singles hiermee omgaan.

En ohja, wat ik ook soms doe is me opgeven als vrijwilliger, vb aan de bar, van een evenement. Leuk om nieuwe vrienden voor één dag te ontmoeten en het eens op een totaal andere manier te beleven :-)

Ik heb ook een haat-liefdeverhouding met de zomer. Ik schreef er ooit deze blogpost over: http://oponseentje.blogspot.be/2010/05/het-beste-seizoen-om-single-te-zijn.html
@anne: heel bruikbare tip. Ik heb me ook al opgegeven als vrijwilliger en als je het een beetje treft, kan je inderdaad 'leuke vrienden voor 1 dag' ontmoeten. Het valt ook veel minder op dat je alleen bent en je hoeft niet doelloos rond te zitten kijken als je niet op bekenden botst, want je weet wat gedaan als vrijwilliger. En samen dingen doen, maakt contact leggen heel gemakkelijk en natuurlijk.

Zo te lezen is dit een gevoel van heel wat singles. Net zoals jullie heb ik dit ook vaak voor.
Het kost mij inderdaad ook heel veel energie om steeds maar rond te vragen of iemand mee kan gaan. Maar ja vriendinnen met jonge kindjes kun je moeilijk overhalen hé.
Vaak ga ik dan ook in mijn eentje ergens naar toe omdat dit toch beter is dan thuis in je zetel te zitten kniezen.
De laatste tijd vraag ik me wel iets serieus af. Hoe kijken of denken andere mensen die niet alleen zijn naar een vrouw of heer die daar de hele tijd alleen staat?
Ik vrees er dan wel voor dat de eerder de gedachte van "zielig, raar,..." bij hen opkomt. Hoewel ik zelf heel trots ben op mezelf dat ik dit alleen doe en mezelf helemaal niet raar of zielig vind.

wat denken jullie hiervan? of hoe pakken jullie dit aan om ergens als je alleen bent nieuwe contacten te zoeken?

Ook hier herkenbaar!!
Soms zit ik op een zondag thuis en heb ik niets te doen en kan me dan wel eens triest voelen bij de gedachte dat gezinnetjes nu allemaal een invulling hebben van hun dag en niemand zich eens afvraagt wat ik doe...
Het meekrijgen van jonge moeder is idd niet simpel, en als het dan lukt zijn ze om 21uur al moe, of zeggen ze al op voorhand, nog voor je vertrekt, nog voor het amusement begonnen is, dat ze niét te laat zullen blijven. Heb me hier vreselijk aan geërgerd bij één vriendin en op een bepaald moment heb ik haar niet meer mee "uit" gevraagd (wat al heel zelden gebeurde) maar andere activiteiten beginnen doen met haar.
Die tip van als vrijwilliger ergens te werken neem ik mee. Hoe vinden jullie dan zo'n activiteit waar ze iemand zoeken?
Bij mij is het echter soms ook dubbel. IK kan genieten van eens een WE niets te plannen en tot rust te komen na een drukke werkweek, kan ook goed alleen zijn, dat valt mee. Maar soms slaat dat genieten plots om tot hetgeen ik hierboven beschrijf. En soms als ik wél dingen gepland heb snak ik naar niks doen. 't Is niet simpel hé :-)

Ook ik was altijd degene die initiatief nam en er energie in stak om dingen te organiseren. Toen ik daarmee stopte - het slorpte te veel van mijn energie op en ik kreeg niet het gevoel dat mijn 'vrienden' mij accepteerden - stopten ook mijn vriendschappen. Ik heb er mij dus al een tijdje bij neergelegd dat ik dingen alleen moet doen, wil ik eens buitenkomen.
Wat mij vooral stoort, is de nonchalante houding wat betreft afspraken. Wanneer ik mensen leer kennen, ga ik er niet meer van uit dat er een band is ontstaan die blijft of kan blijven. Ik was dan ook heel blij toen twee meisjes uit mijn dansles vroegen of ik naar het feestje ging de laatste les. Ik was dat niet van plan - toch niet alleen, zeker? - maar als ze gingen wou ik ook wel gaan. En ze zouden zéker gaan! Tot één van de twee een paar dagen of voorhand afbelde omdat ze moest werken. Maar de andere ging nog, verzekerde ze. Ook zij zegde tien minuten (!) voor het feestje af. Jammer, maar door zo'n situatie heb ik niet de energie en goesting om te investeren in nieuwe vriendschappen. Niet iedereen is natuurlijk zo nonchalant, maar veel mensen (al dan niet in een relatie) beseffen niet dat anderen op hen rekenen en uitkijken naar bepaalde activiteiten/contacten.

Ken ook het gevoel. Na 23j huis, tuintje, boompje werd ik totaal geïsoleerd met de buitenwereld na mijn scheiding. Enkele vriendinnen blijven over maar deze hebben ook hun leven en hun activiteiten. Tijdens het jaar valt het mee doordat ik avondles volg. Voor vele is de zomer een leuk moment, ik niet. Het is vermoeiend om weer nieuwe vrienden te vinden en deze zijn meestal vluchtig. Koppels inviteren liever koppels en niet de vrijgezel.

Ik ben zo blij dit hier te lezen. Ik heb het er de laatste tijd heel moeilijk mee gehad. Vraag je iemand om uit te gaan, te komen eten ... ze hadden altijd een excuus. Het stoorde mij zo hard dat ik zelfs niet meer kon genieten van de keren dat ze wel meekwamen omdat het een gevoel van medelijden had... voorlopig vraag ik niets meer, ze moeten zelf voorstellen doen en dan ga ik met plezier mee. Anders wordt het een rustig avondje in de zetel. Je leert zo wel snel je echte vrienden kennen ...