Het is weer zo ver. De zoveelste. Toen ik haar onlangs tegenkwam bij de ingang van school, antwoordde ze erg resoluut op mijn vraag hoe het ging: “Slecht”. En nu is ook zij stuk. Zijn ze samen Stuk.

Toen ze jaren geleden verhuisden, vond ik dat een drastische, stressvolle stap. Maar zij zei dat dat beste meeviel. Schéiden, dat was pas heftig. En ze had gelijk. I've been there.

Van de moeders die eens, in wisselende samenstelling, wekelijks een gezamenlijke kop koffie dronken, zijn er nu meer alleenstaand ouder dan getrouwd. Wat zou dat teweegbrengen binnen een klas? Als er meer kinderen bij één dan bij twee ouders (tegelijk) opgroeien, zou dat dan de nieuwe norm worden? Wordt de kreet “Wie is de man die op zondag het vlees snijdt?” (ooit bedacht om vaders meer zorgtaken op zich te laten nemen) verdrongen door termen als 'papaweek' en 'wisseldag'? Misschien is het kind met getrouwde ouders straks wel de uitzondering: 'Goh, heb jij maar één kamer?' Wordt het zielig gevonden als je alleen maar een weekje naar de camping gaat met beide (ruziende?) ouders in plaats van door papa en mama afzonderlijk meegetroond worden naar exotische oorden (niets iets ouders te dol bij hun pogingen om hun schuldgevoel af te kopen)

De praktijk op school is in elk geval al wel veranderd. Met de komst van de deeltijdbanen hebben kinderen al vast kunnen oefenen met schakelen: 'Maandag, dinsdag en vrijdag meester Jan, woensdag en donderdag juf Petra.'' Het onderwijzend personeel registreert zich suf om de overdracht over al die (zorgen-) kindjes een beetje in goede banen te leiden.

Ouders zouden er wellicht wat van kunnen leren. Want nog los van de hemeltergende ruzies die kinderen krassen op hun ziel geven, vooral als ze als kruit bij de kanonnades dienen, is het nog een hele klus om de rekenmachines, ouderavonden, zwembroeken, kinderfeestjes, broodtrommels, wrattenspul, brillen, lievelingsknuffels, fiets-/huis-/kluis- sleutels en opladers een beetje soepel in elkaar te fietsen. Of op het juiste moment op de juiste plek te krijgen.

Scheiden is lijden. Of een strijd. Soms een bevrijding. Maar één ding is zeker. Daarna begint de puzzel pas echt. En niemand komt er ooit achter uit hoeveel stukjes die bestaat.

Lehti Paul

Met dank aan onze gastblogger. Mail jij ons ook je single-belevenissen, tips, kijk op de dingen, ... ? Eén adres voor alle ontboezemingen: oponseentje@gmail.com