Daar stond ik dan. Licht beschonken in de modder. Het geluid van de regendruppels zwaar overstemd door de ritmische bassen uit de speakers.

Ik had me laten overhalen. Sofie zocht een partner in crime voor een festivalweekendje. Niet helemaal mijn ding, maar even vluchten van huis-, tuin- en keuken-troubles zou me goed doen, bedacht ik.

Die ochtend maakten de gedachten aan een weekend op een dun matrasje, in een te luide camping en tsjolen van optreden naar optreden me wat onzeker. Waar was ik nu weer aan begonnen.

Met een klein hartje wandelde ik gepakt en gezakt naar haar huis. Dingdong. Een knappe verschijning met donkere pretoogjes opende de deur. "Ik ben Karel, jij moet Anne zijn?". "euh, jaja" stamelde ik. Een gênante stilte volgde. Ik keek naar de stoep.De moed zakte me in de schoenen.
  
Sofie had geregeld dat we konden meerijden met "iemand". Maar hoe ga ik deze lange autorit uithouden met zo'n hottie in mijn buurt?
 
"Doe maar gewoon Anne." sprak ik mezelf moed in. "Dan ben je al gek genoeg."