Ik heb het voorbije jaar wel wat gedatet, op lange termijn met de bedoeling een partner te vinden maar op korte termijn ook om nieuwe mensen te leren kennen. Mijn sociale kring is behoorlijk uitgedund na mijn vorige relatie en nieuwe vrienden maken vind ik niet vanzelfsprekend. Zowel in het partnergedeelte als de zoektocht naar nieuwe vrienden heb ik niet veel succes geboekt de laatste jaren. De voorbije zomer is er dan ook heel wat gemijmerd over verliefd zijn, ben ik al verliefd geweest? …..

Sinds augustus is er een oude vriend terug in mijn leven. Een vriendschap die een jaar of 5 verwaterd is. Toen we de eerste keer opnieuw afspraken wist ik vrij direct dat dit een persoon is waar ik nog steeds veel om geef, een vriendschap die ik geen tweede keer laat verwateren, sowieso laat ik voor geen partner mijn eigen kleine sociale kring nog liggen.

We hebben nooit een relatie gehad, hij heeft twee keer een oogje gehad op een vriendin van mij. Twee dames die ik doodgraag heb maar waar ik me altijd wat het lelijke eendje heb naast gevoeld. Ik heb op mijn beurt regelmatig eens interesse gehad, een boontje gehad voor hem. Mijn broze (late) puberale zelve heeft het één keer gezegd maar ik heb hetzelfde moment nog mijn (digitale) woorden ingetrokken. Toen we beide een relatie kregen is het contact verwaterd tot nu.

Ondertussen zijn we half november en merk ik dat het boontje voor hem niet weg is maar opnieuw is afgestoft, zuurstof heeft gekregen en niet veel nodig heeft om te groeien. Ik word vrolijk als ik weet dat ik hem ga zien, als ik een berichtje/e-mail krijg maakt mijn hart een sprongetje als er eentje van hem tussen zit, ik zoek onderwerpen om een digitaal gesprek te beginnen (niets vervelender dan onlinegesprekken die stil vallen),…

Ik beken, ik ben (opnieuw) verliefd. Maar zoals de één begint te stotteren, krijg ik het zelfs niet over mijn lippen, ‘wat zou hij kunnen zien in mij?’ Maar wat is het ergste dat kan gebeuren? Een hernieuwde vriendschap die opnieuw stuk loopt? Dat we even door een onwennige periode moeten? Mijn eigen zelfbeeld dat een nieuwe deuk krijgt?

Ik blijf in cirkels draaien in mijn hoofd, schrijf mijn verhaal voor oponseentje, me heel goed bewust dat ik op deze manier mijn single bestaan in stand houd, wat ik het voorbije 4 jaar probeer te verbreken. Me ondertussen afvragend: Wat als hij het hier leest, ….. als hij a en b bij elkaar optelt, ik zou het hem beter zelf zeggen……

Als ik echt geïnteresseerd ben, sla ik compleet dicht en hoop dat de tegenpartij het opmerkt.

Met dank aan onze gastblogster. Mail jij ons ook je single-belevenissen, tips, kijk op de dingen, ... ? Eén adres voor alle ontboezemingen: oponseentje@gmail.com