Stilte na de storm
Het is bijna anderhalf jaar na de Grote Schipbreuk, en de storm is gaan liggen. De grote golven van afwisselend euforie en in de put zitten zijn gepasseerd; er is een gemiddelde uitgekomen waar niet al te zwaar meer van afgeweken wordt. En ok, alle voorgaande miserie ten spijt mag het wel eens gezegd worden: dat gemiddelde, dat valt eigenlijk best wel mee.
Dat week-weeksysteem? Godsgeschenk. Horen mensen in een relatie niet graag, want het gezin met papa en mama is nu eenmaal de hoeksteen van de maatschappij, nietwaar? Maar toch, de focus ligt één week op Uk, met de spelletjes, puzzels, boekjes, kieteloorlogen en onlangs begonnen schoolcarrière. Dat betekent dus thuisblijven, en eens hij in bed zit een film opzetten of gewoon op de zetel kruipen met een goed boek. De andere week? The sky is the limit. Na het werk blijven plakken in een bar met een paar collega's, optredens gaan zien en na middernacht bezweet en lichamelijk kapot thuiskomen (of niét thuiskomen, want wat geeft het ook), duizend kilometer enkele richting rijden om iemand te bezoeken die je wil zien, just because. Het is niet de bedoeling om echtscheidingen te promoten hier, maar voor wie er sowieso doorgaat: courage, het wordt écht wel beter.
Op amoureus vlak is het ook rustiger geworden. Het "ik moet dringend iemand vinden of ik ga eenzaam sterven" kantje is er afgesleten dus da's een pak relaxer in de omgang. De met superlatieven aangeprezen datingsite waar ik vorig jaar ook maar eens had op ingetekend, om daarna met eigen ogen te kunnen zien dat het daar evengoed armoe troef en het zijn geld niet waard is (maar dan heb je natuurlijk al betaald), is intussen ook allang uit de bookmarks verdwenen, en staat mentaal geklasseerd tussen de andere stommiteiten die je als student verplicht eens moet doormaken "om het gedaan te hebben". Er zijn sindsdien een aantal contacten geweest, vele vluchtig, sommige van iets langere duur, een enkeling met toekomstpotentieel. Nog altijd single? Jazeker, maar niet alleen in de woestijn. Er zit geen druk achter, we zien wel.
Oké, ik heb geen vaste grond onder de voeten, maar weet je wat? Ik kan gerust zonder, voorlopig. Verzuipen zit er niet meer in, ik blijf wel wat ronddobberen: soms met de stroom mee, soms ertegen, al naargelang de dag. En als ik op iemand bots die een eindje op dezelfde stroming meedrijft, dan is dat mooi meegenomen.
Heel mooi geschreven. Blij dat je weer boven water gekomen bent, Lev, ook hier op de blog.
BeantwoordenVerwijderenZeker mooi geschreven!
BeantwoordenVerwijderenHartje dit: 'Duizend kilometer enkele richting rijden om iemand te bezoeken die je wil zien, just because.'
Succes met alles!
Mooi!
BeantwoordenVerwijderenEn vaak heel herkenbaar:
Het week om weeksysteem als godsgeschenk? Zeker weten! Voelt ook hier aan als het beste van twee werelden!
Voorwaarde is natuurlijk wel dat je de gemoedsrust hebt dat je pagadder(s) ook aan de andere kant alles krijgen wat hun hartje begeert. Dat is hier het geval en bij jou blijkbaar ook, Lev.
Ook herkenbaar: "De drang om iemand te vinden want anders ga ik sterven is verdwenen." Geeft veel rust hé, die aanvaarding. En het sluit niks uit, misschien zelfs wel integendeel.
Het ronddobberen, daar ben ik nog niet goed uit, ik ben er 45 en regelmatig overvalt me het gevoel dat ik toch een koers moet uitstippelen voor de 'tweede helft'. Voorlopig blijft het echter bij staren naar de kaart :-)
Hardop zeggen, ja zelfs neerschrijven, dat een week-weekregeling een geschenk is, wordt meestal niet in dank afgenomen. En heus niet alleen door mensen in een relatie. Toen ik zo'n tien jaar terug zo'n regeling trof met de vader van mijn kinderen, werd ik bekeken als een slechte moeder. Ik kreeg zelfs te horen dat ik mocht van geluk spreken dat de vader zo goed was om alleen voor zijn kinderen te "willen" zorgen. Hè???
BeantwoordenVerwijderenMaar het is echt één van de betere beslissingen geweest voor alle partijen. Het is wel,zoals Tom zegt, met een gerust hart en gemoed dat ik mijn kinderen een weekje aan hun papa overlaat. Mijn kinderen zijn gelukkig op beide plaatsen. Ze zeggen zelf 2 "thuizen" te hebben.
Voor mezelf ook is de ene week een week van plannen en organiseren en de andere week een week van relaxen. En ik heb dat ook nodig voor mezelf. Na een week continue beschikbaar zijn voor alle plannen, verhalen, pijntjes, aandacht, ben ik eigenlijk best wel behoorlijk uitgeput. Komt daarbij ook nog een fulltime job om het financieel te kunnen redden. Dus is het zo vreemd dat ik die "vrije" week ook nodig heb?
Of mag ik dat ook niet hardop zeggen, laat staan neerschrijven?
Eden, wat jij schrijft bevestigd jammer genoeg dat er nog veel werk aan de winkel is wat gelijkheid man/vrouw betreft en dat rollenpatronen nog steeds niet doorbroken zijn:
BeantwoordenVerwijderenAls ik als man zeg dat ik mijn dochter week om week bij me heb ben ik voor sommigen al een kleine held...en jij wordt blijkbaar voor dezelfde prestatie soms scheef bekeken...
Bij vaders wordt het vaak al als voldoende aanzien als ze hun kids een tweetal weekends in de maand opvangen. Ah ja, want "kinderen opvoeden is toch meer iets voor moeders" ... Hallo? 2016? Iemand thuis?
En knap dat je het kan combineren met je job zeggen ze me dan... alsof het voor alleenstaande moeders niet knap is hoe ze hun ouderschap combineren met job en huishouden...
Wel, het is niet altijd makkelijk geweest om te geraken waar ik nu ben. Ik werkte vroeger in shiften en dat was uiteraard moeilijk te combineren met co-ouderschap. De spanningen liepen hoog op, bij alle partijen. Uiteindelijk ben ik naar mijn directie gestapt en heb ik gezegd: Sorry mensen, maar ik kan onmogelijk langer in shiften werken, ik kan dit niet langer combineren met mijn privé leven. Ik was in mijn hoofd al elders aan het solliciteren, maar tot mijn verrassing kwam er een regeling uit de bus die perfect matchte met mijn weekregeling. Sindsdien is het peis en vree, tot grote tevredenheid van alle betrokken partijen.
Verdien ik een medaille voor deze actie? In de verste verte niet. Je kind is letterlijk 50% van jezelf.Dan is het toch maar logisch dat je daar ook 50% van je tijd en energie instopt?
Maar vreemd genoeg vinden sommigen het nog steeds normaal dat die taak vooral de moeder toebehoort en dat de vader gerust met een kleiner aandeel weg raakt.
Ik zou nooit zo'n vader willen zijn... volgens mij liggen die met spijt op hun sterfbed: "Shit, ik ben vergeten om mijn kinderen op te voeden omdat ik mezelf of mijn werk belangrijker vond"
Eden, veel plezier met je vrije weken, veel plezier met je kids!! :-)
Dank je wel voor je ware woorden, Tom!
VerwijderenNeen, we zijn verre van helden. We hebben alleen geprobeerd het beste ervan te maken.
Al moet ik toegeven dat ik soms diep vanbinnen trots ben op wat ik bereikt heb.
Of zoals Lev zegt: het dobberen na de storm is eigenlijk best wel comfortabel. En het geeft de tijd om rustig rond te kijken :-)
Na 1.5 jaar, proficiat en gelukkig voor jou, voor jullie.
BeantwoordenVerwijderenBij sommigen is het na 12 jaar nog steeds niet OK. (en allicht bij anderen nog langer).
Jammer, want de tijd tikt natuurlijk voorbij.
En een kind, dat in zijn "genen" of hoe moet ik 't zeggen, toch altijd een deel vader een deel moeder is, wil ook die afkeuring van dat ene deel "van" hem/haar niet.
Scheiden doet lijden, sowiezo, maar 't lijkt erop dat je er toch het beste van gemaakt hebt, in ieders belang!
Vandaar een welgemeende proficiat!