Zoals gelukkig bij wel meer gescheiden ouders het geval is, heb ik de helft van de jaarlijkse weekenden geen kinderen om me heen. Dan kun je natuurlijk heel moeilijk doen dat je de eerste woordjes of stapjes van je kleine mist. Of, als het kroost wat groter is, je vrije tijd vullen met al dan niet uitgesproken irritaties over hoe je ex omgaat met het opgegeven huiswerk, bedtijden of andere ergernissen die ten tijde van het huwelijk ook al de nodige wrijving gaven.

Wat ook veel voorkomt zijn heldhaftige pogingen om de schuldgevoelens jegens je kroost te sussen. Want wijst wetenschappelijk onderzoek niet uit dat een scheiding der ouders een verhoogde kans geeft op probleemgedrag?

In materiële zin wedijveren ouders dan om het dikste cadeau. En in immateriële zin komt menig ouder in het weekend aanmoedigen aan de zijlijn. Ook als het kind bij de ander is. Zadel je in beide gevallen je kind niet ongewild op met loyaliteits-spagaat? Want mag het met de van stiefmoeder gekregen cadeautjes pronken? Of met de foto van de door papa zelfgebakken taart (dat deed hij anders nóóit!). En als de stiefmama toevallig meer verstand van voetbal heeft dan jij, voelt je kind zich dan vrij om die plusmoeder toe te lachen bij een mooie pass in het veld? Of doet het jou dan tekort? Kun je de enthousiaste verhalen over 'de ander' niet aan? Verzoen je ermee. Want wees eerlijk: je wilt toch dat je kinders het goed hebben?

Of loopt het kinderfeestje bij 'de ander' weer in de soep? Staat 'de ander' nooit langs de lijn om aan te moedigen? Of, laat de ander, in plaats van gezellig een weekend met hen te kamperen, hen dagenlang met hun smartphone op de bank hangen? Of, nog erger, huurt hij of zij een oppas in om met het nieuwe lief Parijs te verkennen? Tja. Daarover klagen geeft je zelf wellicht even een goed gevoel ('zie je wel, zo'n slechte ouder ben ík niet'). Maar mensen zijn gewoon verschillend. Ouders vast ook. Dat weten kinderen maar al te goed.

Wellicht is het dan beter om je als alleenstaand ouder te wentelen in de vrijheid die het je verschaft. Door te leven. Door te lezen. Door de afwas -precies wat je je ex vaak verweet- dagenlang te laten staan. En als 'de ander' een computerspel koopt dat toevallig vier keer duurder is, een kinderfeestje geeft dat een fortuin kost en zich wél aanbiedt als penningmeester van de tennisclub. Wat dan nog? Dat bespaart jou toch mooi een hoop geld en tijd? Maak dingen niet groter dan ze zijn.

Als alles altijd paix en vree was, zou je nog gaan twijfelen aan de juistheid van het besluit (of dat van de ander) om uit elkaar te gaan. En dat wil je je kinderen, maar vooral jezelf vast niet aandoen.

Dus geniet als herboren single van je vrijheid. Ga lekker lang douchen, lezen, dansen of laat de afwas dagenlang staan. Geniet van de badkamer die nooit bezet is (over de haren in het doucheputje kan je alleen jezelf verwijten maken) en zet de tv de hele avond op jouw favoriete zender. Uitslapen, de eerste keus hebben bij de zondagse broodjes.... van je kinderen zul je geen last hebben.

Je wordt er hoe dan ook een leuker mens van. Tevredener. Je hoeft niks goed te maken naar je kinderen. Anders blijft de scheiding een nooit genezende wond. Voor iedereen. Tevreden mensen zijn vaak fijne ouders.

Ik wens alle gescheiden ouders, pluspapa's en mama's een goede dag toe. En natuurlijk ook alle lezers die dolgraag kinderen zouden willen, maar nog niet weten met wie.

november 2016
Lehti Paul

Met dank aan onze gastblogster. Mail jij ons ook je single-belevenissen, tips, kijk op de dingen, ... ? Eén adres voor alle ontboezemingen: oponseentje@gmail.com