Thuiskomen

zondag 4 december 2016 Gastblogger 3 Opmerkingen

Zondag is bij ons nogal rap familiedag: naar mijn ouders, grootouders, bij de zus, bij de broer,…. keuze genoeg! Maar na zo een gezellige middag familie kan het alleen thuiskomen wel eens hard aankomen. Om dit wat op te vangen/voor te zijn ga ik vaak wandelen voor ik naar huis rijd, een goed half uurtje doorstappen om los te laten wat ik niet (meer) heb en energie op te doen voor de komende werkweek.

Heel vaak krijg ik hier reactie op, zowel van vrienden en kennissen als van mensen die ik onderweg tegenkom. Chique dat je dit alleen doet! Pas toch maar op zo alleen op straat! Is wandelen niet saai? Je gaat toch niet in het donker wandelen? Ben je nooit bang alleen?…..

Mensen gaan alleen joggen, wandelen met de hond,… maar alleen wandelen is blijkbaar iets ongewoon. Vorig weekend vroeg een vrouw me of ik mijn hond aan het zoeken was. Geen idee vanwaar deze vraag kwam want ik had geen leiband of zo in mijn hand, liep niet naar mijn hond te roepen,.. Ik vond de veronderstelling wel fantastisch en het zette me ook aan om dit stukje te schrijven.

Is alleen wandelen saai? Zoals met alles hangt veel af van de ingesteldheid waarmee je aan iets begint. Als je gaat wandelen vanuit een romantisch of gezellige samen beeld, is alleen wandelen waarschijnlijk horror. Voor mij zijn deze wandelingen een vorm van ventileren, bewegen, ontspannen, back to basic, zuurstof,…

Ik weet dat het goed bedoeld is, maar de bezorgdheid over niet in het donker, niet alleen op straat,…. kunnen me zo op de zenuwen werken. Het zijn vaak net diezelfde mensen die aandringen dat je moet buitenkomen als single, onder de mensen komen,… Ik heb heus niet elke avond een prins op het witte paard die me aan de deur afzet. Als ik in de winter wil buitenkomen, is niet in het donker lopen moeilijk te vermijden,… Tenzij er een mobiele lantaarnpaal is waarvan ik het bestaan niet ken.

Ben ik al bang geweest in het donker? Ja, maar niet meer dan overdag. Net zoals overdag denk ik wel na over waar ik alleen ga wandelen. En ik heb ook al vaak mogen ervaren dat niet iedereen slechte bedoelingen heeft in deze wereld.

Nog eens een dikke merci aan:
- de jongeren die me geholpen hebben toen ik mijn enkel had verstuikt en ijs hebben gehaald en me tot aan mijn auto geholpen

- de meneer die me zijn trui schonk om rond mijn middel te knopen om het gat in mijn rok te bedekken nadat ik tussen de roltrap had gezeten. Ik wil je hem terugbezorgen maar ben ik toen vergeten vragen.

- Degene die geholpen heeft om mijn boodschappen thuis te krijgen toen mijn zakken het begaven.

- Degene die me vorige week ridderlijk kwam helpen toen ik stond te vloeken op mijn platte band in de auto

- …….

Met dank aan onze gastblogster. Mail jij ons ook je single-belevenissen, tips, kijk op de dingen, ... ? Eén adres voor alle ontboezemingen: oponseentje@gmail.com

3 opmerkingen:

  1. Hier een soortgenoot: ik vind dat zalig en verkwikkend. Commentaar van mensen heb ik (nog?) niet gekregen. Trouwens, dat valt te weerleggen met 'dat is mijn gewoonte en in Italië doet iedereen dat'. 'k Kan me wel voorstellen dat het niet prettig is zulke opmerkingen te krijgen. Ik vind bijeenkomsten, al dan niet familiaal gericht, meestal fijn, doch ben ook daarna weer graag op mezelf. Het moment tussen de twee momenten kan soms 'leeg' aanvoelen, doch went ook snel. En soms kan een groepsgebeuren ook te druk zijn...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heerlijk hé een lange verkwikkende wandeling. Commentaar is altijd goed bedoelt en komt heel vaak uit mijn dichte omgeving. Het is een soort nieuwsgierigheid vermengd met bezorgdheid. En gesprekjes onderweg vind ik meestal wel amusant, blijkbaar straal ik ook wel op één of andere manier uit dat ik het niet zo erg vind :). Het evenwicht tussen in groep zijn en op mezelf zijn vind ik ook heel belangrijk en kan ik heel hard van genieten, de overgang is dan weer soms net iets moeilijker.

      Verwijderen
  2. Wandelen zou een tweede natuur moeten zijn voor iedereen, Ik ben zelf een tijdje single en ga wekelijks 2 a 3 keer alleen wandelen maar heb niet het gevoel alleen te zijn ,ik ga dan ook graag wandelen in de natuur en daar ben je nooit echt alleen als je je zintuigen hun werk laat doen :-)

    BeantwoordenVerwijderen