De Woezenclub (deel 2)

zondag 7 september 2014 Gastblogger 4 Opmerkingen

Zo was er J3. Een alleenstaande papa met een dochtertje dat zo oud is als een van m'n eigen dochters. Hij charmeerde me met zijn opener (via Tinder dan nog wel, over Tinder later meer ;-)). Het was de start van een maand (een maand, dat is lang in datingland!) online babbelen, afspreken, annuleren, afspreken, nog eens annuleren en afspreken en nog eens annuleren. De babbels waren soms leuk, soms heel leuk, soms oppervlakkig, maar meestal leuk. Maar de research die ik tussendoor verrichte (ja, ik doe aan research rond de mannen die ik 'ontmoet', lang leve de sociale media daarvoor) leverde me alvast een eerste minpuntje op: meneer was aanhanger van een politieke partij die ik niet bepaald genegen ben. Ik probeerde die ontdekking te negeren en te parkeren. Niet makkelijk, maar ik probeerde het. Hij was ook al 7 jaar lang alleen en ook al besef ik zeer goed dat ik zelf mogelijks ook lang alleen zou kunnen zijn, ik knapte daar toch ook een beetje op af. Ook de fysieke verschijning was niet meteen allesverlammend en 'wauw' maar ook daaromtrent probeerde ik mijn eerder negatieve gevoelens te negeren. Mijn lat lag immers hoog, heel hoog, met mister toyboy als toetssteen ;-)

Nu, voor de eerste 2 afspraakjes die hij annuleerde kon ik nog wel begrip opbrengen. Het is niet altijd zo eenvoudig om alles geregeld te krijgen met kindjes en zo. Derde keer goede keer dus dacht ik. Ik had (opnieuw) babysit geregeld, had me in 1000 bochten gewrongen om op tijd uit Brussel thuis te geraken, kindjes op te halen, in bad te steken, op tijd naar bedje te brengen, mezelf nog even op te frissen en ervoor te zorgen dat mijn huis er spik en span bij lag. Een klein uurtje voor het afgesproken uur het volgende bericht: Slecht nieuws, ik zie het toch niet zitten. Dit is echt niets voor mij, we stoppen er beter mee...Sorry.

Waaaaaa, wat een woes! Waar zijn je ballen jong? Hoe respectloos is het eigenlijk om zo last-minute terug te krabbelen? Nu snap ik waarom je al 7 jaar single bent? Niet te geloven, wel te verwachten en mijn naïeve zelve was compleet in de woezenval gelopen... Lullig, ik voelde me echt lullig. Maar tegelijk ook opgelucht: de 'ik moet uit mijn comfortzone komen' - stress verdween als sneeuw voor de zon en ik was ook opgelucht dat ik nu niet meer moest wakker liggen van al die eerder vermelde minpuntjes. Ik was compleet niet teleurgesteld, eerder totally pissed, wat ook wel een teken aan de wand was. Ik reageerde dan ook meteen heel kordaat: Man, dit meen je echt niet. Pfff, this sucks big time. Ik begin stilaan te begrijpen waarom je al zo lang alleen bent. En dat was dat. Finito, schluss, gedaan ermee en ik was vooral lastig omdat ik een maand lang oprecht (ok, met bedenkingen) energie heb gestoken in een woes! Ik hoop ze niet meer al te vaak tegen te komen, die woezen. Ze krijgen allemaal een one way ticket to the club!

4 opmerkingen:

  1. De term Woes was me helemaal vreemd, het fenomeen ook. Ik vraag me af of mannen niet durven te daten te maken heeft met het feit dat je ze voor een eerste date uitnodigt bij jou thuis. Ik snap dat dit een oplossing kan zijn als je kinderen in huis hebt (al is er ook nog de niet-kindjesweek bij co-ouderschap), maar zelf zou ik het nooit doen. De gouden regel dat je met een vreemde afspreekt op een publieke plaats is er niet alleen uit veiligheidsoverwegingen. Door iemand uit te nodigen bij je thuis laat je hem onmiddellijk binnen in je intimiteit. Dit komt een stuk minder vrijblijvend over dan samen eens een koffie te gaan drinken. Het kan zelfs pushy overkomen en de indruk wekken dat je wel heel erg op sex uit bent. Dus is de drempel een stuk hoger om op die uitnodiging in te gaan, denk ik (zeker bij mannen die al twijfelen of daten wel iets voor hen is). Behalve natuurlijk als meneer maar al te graag in jouw intimiteit wil worden binnengelaten (letterlijk en figuurlijk). Ik vrees dus dat je de foute types aantrekt door thuis te daten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Net zoals stond in de anonieme reactie op deel 1, heeft de volgende opmerking me eveneens geraakt: "Hij was ook al 7 jaar lang alleen...". Je lijkt hiermee een waardeoordeel te vellen over mensen die al langer vrijgezel zijn. Het komt over alsof het allemaal losers zijn, alsof er iets mee scheelt, alsof het hebben van een relatie het hoogste goed is. Terwijl er misschien ook iets gezegd kan worden over mensen die niet (lang) alleen kunnen zijn, die vanuit hun eigen onzekerheden voortdurend bevestiging en aandacht van een ander nodig hebben, die samen blijven "omdat het zo hoort".
    Er kunnen meerdere redenen zijn waarom iemand al een langere tijd alleen is. Een jaar is immers vlug gepasseerd... Dat wil daarom niet zeggen dat die mensen geen relatie aankunnen, of er niet naar verlangen. Vaak zijn het mensen met een hoge graad van zelfstandigheid, die niet zomaar om het even wie in hun leven toelaten. Het moet al een bijzonder iemand zijn die daarvoor zorgt.
    Let op, ik keur het gedrag van je date niet goed en ik begrijp dat je kwaad en teleurgesteld bent, ik zou dat ook zijn. Het voelt inderdaad aan alsof hij je een maand aan het lijntje gehouden heeft. Anderzijds heeft hij je toch nog een bericht gestuurd. Uiteindelijk beter dan niks. Bekijk het positief: je huis was proper, da's voor jezelf ook leuk, toch? ;-) Je zult voorlopig genoegen moeten nemen met je toyboy...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja, ik ben een man. Hoewel ik hoog opgeleid ben (sorry) en de wereld een beetje meen te kennen, is de term Woes me ook helemaal vreemd. Het fenomeen ook, zoals Lies in haar reactie vermeldt.
    Ik wil niets liever dan andere mensen, in datingland andere vrouwen, ontmoeten. Zeg maar daten. In de eerste plaats omdat een contact in real life je in staat stelt je op korte tijd te laten kennen en de andere te leren kennen. Klikt het niet? tant pis, klikt het wel? so much the better. Beter dan weken na elkaar via mail voorzichtig af te tasten, vaak met halve waarheden of regelrechte onwaarheden. Ik weet dat vele mannen en vrouwen oprecht een nieuwe start willen maken, in staat zijn liefde (om het grote woord maar eens uit te spreken) te geven en te ontvangen, in alle oprechtheid en kwetsbaarheid. Het internet, de mail,... kunnen hierbij hulpmiddelen zijn, maar zijn vaak ook barrières. Ik pleit voor een snelle eerste afspraak, op een openbare plaats, waar beiden zich veilig voelen. Wat is er uiteindelijk mis met een koffie drinken en een open en eerlijke babbel doen met iemand? Niets, zou ik zeggen. Met een collega van het andere geslacht kan dat wel, waarom dan niet met iemand die wellicht belangstelling voor je heeft?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oh zo herkenbaar, de term kende ik nog niet :-)
    ik had het recent ook voor. Zelfs buiten het wereldje van internetdating. Iemand die ik leerde kennen viaviavia, die zélf initiatief nam, zei de eerste date een half uurtje op voorhand af. Na wat heenenweer ge sms bleken de zenuwen de oorzaak en ging de date met wat vertraging door. De date was oppervlakkig maar wel gezellig en hij stelde zelf direct een tweede date voor.

    Nadat de tweede date gecanceld werd met een slap excuus "dan moet ik s avonds nog helemaal naar huis rijden" (20 minuutjes rijden, huh?) vroeg hij wanneer we nog eens zouden afspreken.

    Wat mij betreft: nee dank je, ik zoek wel een man zonder issues.

    Vinden, das een ander paar mouwen.

    En begrijp me niet verkeerd: ik heb niéts tegen mannen die niet op zoek zijn. Maar zoek dan ook niet :-)

    BeantwoordenVerwijderen