Tja, open en eerlijk zeggen dat je geen zin hebt om iemand nog terug te zien, is niet gemakkelijk. Het is genant voor diegene die afgewezen wordt, maar ook voor diegene die afwijst. Maar superenthousiast zitten te doen en dan in het niets verdwijnen, vind ik ook niet kunnen. Dan maar liever direct zeggen waar het op staat. Lijkt me minder erg dan zitten te wachten op een telefoontje dat nooit komt.

laat het ons zo zeggen: iemand die je echt graag terug wil zien, gaat geen uitvluchten zoeken. Die zorgt ervoor dat je elkaar terug ziet. Het moet natuurlijk ook van twee kanten komen.

Afwijzen is moeilijk. Je wil niet kwetsen.
Afgewezen worden is pijnlijk. Je wil niet gekwetst worden.
Wat moet gebeuren, zal gebeuren. Wie hoge verwachtingen heeft kan wreed laag vallen.
Zitten wachten op een openlijke afwijzing...zou jij de ander openlijk op de vrouw af zeggen: 'u valt mij tegen, iffra, tot nooit meer"?

Tuurlijk heb ik er wel begrip voor dat een en ander omzwachteld onder woorden wordt gebracht.

Maar het is wel grappig om te zien om hoezeer woorden en bedoelingen met elkaar in tegenspraak kunnen zijn. Laat ik het zo stellen: de waarheid is flexibel concept, maar in de context van dating wordt ze vaak tot haar uiterste grenzen opgerekt!

Als vrouwen die 'ja' lijken te zeggen 'nee' bedoelen, dan kan ik wel geloven dat Django graag eens een vrouw ontmoet die 'nee' zegt.

Maar inderdaad, het is niet gemakkelijk om aan te geven dat je iemand niet beter wil leren kennen. Soms denk je trouwens op het moment zelf: 'Kan wel leuk zijn om samen nog wat te ondernemen, zonder amoureuse bedoelingen'. En dan ontdek je later dat je er toch niet toe komt initiatief te nemen. Gewoon omdat de drukte van het leven snel een doodgewone ontmoeting zonder meer overschreeuwt.

lol ik dacht al dat vrouwen een andere taal spraken ;-)

Ik (vrouw) zou na een date niet 'joepie, nog eens' roepen als het niet zo leuk was of als ik niet zeker ben of ik de ander nog wil terugzien.

Dan zou ik eerder zeggen: misschien tot nog es. Of: we zullen nog wel zien. Dat klinkt niet als een 'ja' maar is ook niet kwetsend afwijzend (al zou je dat tussen de regels wel kunnen verstaan).

Tiens, Django, was jij dat niet die op 2 november een stukje schreef over een 'rapport' en 'punten geven' nadat een date je gemaild had dat je niet de man van haar leven was? Dat was toch duidelijk dan? Maar misschien een beetje té openlijk? Hoe ziet de gulden middenweg er dan volgens jou uit?

(ps: voor de duidelijkheid: ik ben natuurlijk een andere Lies dan de Lies van deze blog)

@Jeronimo: ja, de taal van de liefde. :-)

@Lies: je hebt een punt! Wat me aan dat rapport stoorde, was het beoordelende aspect; dat hoeft nu toch ook weer niet, vind ik.

De aanpak van de anonieme vrouw hierboven lijkt me een stap in de goede richting. Maar ik vraag me af of het niet gewoon mogelijk is om gewoon ouderwets de waarheid te spreken. Iets als "misschien moeten we het hier maar bij houden" is niet kwetsend maar zegt wél waar het op staat. Dat moet toch kunnen? Wie niet bereid is een blauwtje te lopen, moet niet daten. Waar gehakt wordt, vallen spaanders!

Grappig trouwens dat je de tegenstelling tussen de twee posts hebt opgemerkt. Ik moet uitkijken wat ik schrijf. We worden beter gelezen dan ik zelf dacht. :-)

Goh, om het nog ingewikkelder te maken: die anonieme vrouw, dat was ik ook. (En ik ben dus de Lies die niks met deze blog te maken heeft, maar zo was er blijkbaar nog al eentje zag ik. :-) )

Ik had alle berichtjes na mekaar gelezen Django, en zo viel de tegenstelling me op. :-)