Op ons eentje: werken

Posts tonen met het label werken. Alle posts tonen

Ik tob, ik denk en analyseer. Ik laat los en geef m'n leven vorm. Op m'n eentje maar omringd door vrienden, familie en collega's sta ik sterk in m'n schoenen en geef ik er alle schijn van te weten wat ik wil.

28 jaar. Nog bakken tijd om m'n leven vorm te geven. Alles is nog mogelijk, een nieuwe richting geven nog vóór ik 30 ben. Carrièreswitch, bijstuderen, kinderen, emigreren, partner, sabatjaar, talenten, reizen, ...

Alles kan, alles mag. Het is mijn leven. Doe maar, ga ervoor. The sky is the limit. Als je maar je best doet. Kom maar op met je uitdagingen!

#fail #energielevellow .
Gevolg van keer op keer mezelf een spiegel voorhouden om uit te pluizen wat ik wil, kan en moet. Kwetsbaar opstellen bij elke sprong in het diepe. Zoektochten naar nieuwe wind.

Want er moét toch meer in zitten, niet? Ja, ik weet wat ik niét wil. Maar nee, ik weet begot niet wat ik wel wil. Laat staan dat ik zou weten hoe ik eraan moet beginnen.

Ik wil mij amuseren, onthaasten en genieten van de kleine momenten. En een relevante job die me uitdaagt, waar ik van kan leven maar niet mijn leven beheerst. Waar bazen helpen maar niet breken. Zelfgebakken brood op de plank en de geur van appeltaart. Mensen rond me die ik fijn vind. En mij ook tof, cool en aangenaam gezelschap vinden. Ik wil een goed boek en lekker eten. Dansen in een zomerjurk en hoge hakken. Een romcom of chickflick met een fleece op de bank. Enkele knuffels op z'n tijd en een thuis. Hobbys waar ik me in kan verliezen zonder verloren te lopen. Uitwaaien aan de zee, met mijn haar in de wind.

Hoezo, zou ik niet weten wat ik wil?

In dit intervieuw met Raf Walschaerts van Kommil Foo vind je een paar mooie beschouwingen over zijn leven als single.

Dus mail ik die graag naar Op Ons Eentje.

Mag ik iets vragen of jouw liefdesleven?
Walschaerts: “Euh… ja.”

Jij hebt naar verluidt een ‘turbulent’ liefdesleven. Klopt dat?
Walschaerts: “Wel, ik ben serieel monogaam. Ik heb vijf echt intensieve relaties achter de rug. Maar mijn liefdesleven wordt soms uitvergroot. Ook omdat ik er veel over schrijf, en omdat bijna alle voorstellingen er over gaan.”

Wil je een serieel monogaam leven leiden?
Walschaerts: “Nee. Want dat is niet iets waar je voor kiest. Ik kies van natuur uit wel voor een partner. Ik ga er helemaal voor, investeer ook in zo’n relatie. Maar ik ben blijkbaar niet de mens om een heel leven mee samen te zijn. Denk ik nu. Maar dat kan veranderen. Het moet echt de moeite waard zijn om met twee te zijn, anders ben ik liever alleen. Die attitude is misschien de reden dat ik in de praktijk serieel monogaam ben.”

In de combinatie met jouw werk en met wat jij doet, is het misschien soms handiger om alleen te zijn?
Walschaerts: “Een traditioneel gezinsleven kan ik niet hebben. Ik ben bijna nooit thuis, bij wijze van spreken. En ik ben inderdaad iemand die focust. Ik doe bijna niets anders in mijn leven dan dit: lezen, schrijven en spelen. Ik heb geen hobby’s. Behalve een beetje sport misschien, anders word ik te vet. Ik noem mezelf altijd een ‘mono-man’. Niet zozeer op liefdesvlak, maar op de rest van de vlakken. Ik was als kind ook al zo. Mijn moeder zegt: ‘Jij had geen speelgoed’. Mich had alle soorten speelgoed. Ik moest dat niet hebben. Zodra ik kon lezen, was een boek genoeg. En dat is nog altijd zo. Ik weet niet of ik voor een vrouw zo’n interessante vent ben. Ik heb daar mijn twijfels bij. (lacht) Wat ik doe, dit beroep, valt zo goed samen met mij. Dat gaat zelfs boven het concept ‘geluk’. Geen enkele vrouw zou mogen vragen: ‘Ga je iets anders doen, want dan gaat het beter tussen ons’. Die vraag is onmogelijk. Op dat vlak denk ik nogal star.”

Je hebt geen kinderen. Is dat een bewuste keuze?
Walschaerts: “Ik geloof weinig in bewuste keuzes in het leven. Toeval speelt een enorme rol. Toen ik 30 was, kwam ik een fantastische vrouw tegen die ik zo graag zag dat ik kinderen wou met haar. Dat heb ik eigenlijk maar één keer gehad in mijn leven. We hebben enkele jaren geprobeerd om kinderen te krijgen, maar dat is niet gelukt. Dus voor hetzelfde geld had ik nu een zoon of dochter van 18. Had even goed gekund. Dan had mijn leven misschien anders geweest. Want zonder kinderen kan je zeer mono zijn, hè. Als je er hebt, kan je minder mono leven. Kinderen vragen heel veel van een ouder.”

Maar kinderen krijgen is nooit gelukt, begrijp ik?
Walschaerts: “Inderdaad. Kinderen hebben is voor mij biologisch bijna niet mogelijk. Maar dat is nooit dramatisch geweest voor mij. Mijn creativiteit is mijn kind. Ik geniet er elke dag opnieuw van om mijn handen vrij te hebben om te doen waar ik mee bezig mee. (tegen de fotograaf) Heb jij kindjes? – ‘Eentje.’ (tegen de journalist) En jij? – ‘Drie’. Wow, super. Als ik dat hoor, ben ik jaloers. (lacht) Niet op een manier van ‘ik had dat ook willen hebben’. Maar het moet wel super zijn, kinderen hebben. Het soort leven dat ik ook had kunnen leiden.”

Wat mogen we op jouw grafzerk schrijven?
Walschaerts: “‘Ik heb in mijn leven veel mensen graag mogen zien, en een aantal mensen onder hen echt graag’.”

Met dank aan onze gastblogster.

'Een relatie, daar kies je voor. Single zijn, dat overkomt je.' Het is een uitspraak die ik al vaker hoorde. Ik ben het er niet helemaal mee eens. Wat al wie wel al eens de kans kreeg om in een relatie te stappen en het niet deed of al wie al eens een punt zette achter een relatie, die heeft op dat moment toch gekozen voor single zijn. Al is er bij de meesten wel de hoop dat er nog eens iemand op je pad komt met wie je wel zonder de minste aarzeling wil kiezen voor een relatie.

Maar soms is single zijn ook een bewuste keuze, los van de beschikbaarheid van een mogelijk geschikte partner. Gewoon omdat een mens niet alles kan hebben in het leven. Kiezen is verliezen.

Daarom graag een link naar het artikel in De Standaard waarin Elio Di Rupo zegt dat hij er bewust voor heeft gekozen om vrijgezel te zijn. Bekijk zeker ook het bijhorende filmpje.

Een vriendin van mij heeft een halftijdse baan. Niet meteen de job van haar dromen, maar ze denkt er niet aan iets anders te zoeken. Haar werk valt namelijk prima te combineren met haar kleine kinderen. Het gezinsleven, da's momenteel haar prioriteit, al steekt het wel eens dat dit werk haar verre van op het lijf geschreven is.

Haar zus die single is, heeft een voltijdse baan. Eigenlijk een meer dan voltijdse. En boeiend bovendien. Maar toch knaagt het ook wel eens bij haar.

Een leidinggevende job waar je zo veel tijd en energie in steekt, dat betekent ook vaak laat thuiskomen en uitgeput neerploffen in de zetel. Haar sociaal leven staat dus op een laag pitje en haar kansen om ooit nog eens op een passende partner te botsen, schat ze niet erg hoog in.

Ze verdient erg goed haar brood: een aardig loon, firmawagen, maaltijdcheques, ... Toch stelt ze zich de vraag of het dit is wat ze wil in het leven. Een pak meer geld verdienen dan ze eigenlijk nodig heeft. Al weet je natuurlijk nooit hoeveel betalende hulp je ooit als single oudje nodig zal hebben.

Dat je als mama een deeltijdse job hebt en als single een voltijdse, iedereen vindt dat normaal. Maar is het dat wel? Zou je het als single zonder kinderen niet beter een beetje rustiger aan doen als dat financieel haalbaar is? Genoegen nemen met minder geld, maar meer tijd voor een sociaal leven. Want is een uitgebreide vriendenkring en een stevig netwerk niet iets dat je als single veel harder nodig hebt dan geld?

En hoe haalbaar is dat in de praktijk? Want zijn de meest boeiende jobs ook niet dikwijls de meest vermoeiende? En is je droomjob eigenlijk wel beschikbaar in deeltijds formaat?

Een collega van mij is een paar maanden geleden verhuisd naar Londen voor het werk. Toen ik in het personeelsmagazine een interview met hem las, begon het ook bij mij te kriebelen. Waarom zou ik eens geen tijdje naar het buitenland gaan? Want als er iemand de vrijheid heeft om z'n biezen te pakken en weg te wezen, dan is het wel een single zonder kinderen. Al die nieuwe ervaringen die ik zou opdoen, de vele dingen die ik zou bijleren, de talen die ik zou bijschaven en - last but not least - alle nieuwe contacten, zou dat niet schitterend zijn?

Maar prompt was daar ook een stemmetje in mijn hoofd dat een heuse tirade afstak:

Ben je gek, Lies? Je gaat daar zitten wegkwijnen in je eentje. Want jij bent geen eenzaat, jij hebt sociaal contact nodig, veel sociaal contact. Wil je nu echt helemaal opnieuw beginnen? De vriendenkring die je hebt na bijna 20 jaar Gent, die ga je niet opbouwen in 1 of 2 jaar, hoor.

En je bent nu net helemaal geïnstalleerd in je appartement, de tijden dat het er een zothuis was, zijn voorbij. Geniet nu toch eens van de rust, van het leven dat zachtjes zijn gangetje gaat. Of wil je liever al je spullen versleuren en je appartement verhuren? Om in het buitenland weer van nul te beginnen.

En al die paperassen, zucht.

En je ouders, die worden er ook niet jonger op. Ze besterven het als hun dochter het land verlaat. En wat als ze beginnen te sukkelen en je er niet kan zijn voor hen? Je weet trouwens niet hoeveel jaar ze nog te leven hebben, kijk maar eens om je heen hoeveel vrienden al minstens 1 ouder hebben moeten afgeven. Op de dag dat ze er niet meer zullen zijn, ga jij het je eeuwig beklagen dat je niet meer tijd met hen hebt doorgebracht.

Besef je trouwens dat de kans erin zit dat je je huidige job niet meer gaat terugkrijgen bij je terugkomst? Want opgestaan is plaats vergaan.

Het was dus weer een strijd in mijn hoofd tussen de Lies die houdt van avontuur en de Lies die houdt van haar vertrouwde, warme omgeving. Tussen de reisduif en de huisduif. Voorlopig is de strijd niet beslist. Het is dan ook complex als single. Enerzijds is het veel gemakkelijker om naar het buitenland te vertrekken. Jij beslist en hup, je bent weg. Geen partner of kinderen om rekening mee te houden. Anderzijds kom je wel helemaal alleen toe in een vreemd land. Geen schouder om op te leunen als het soms wat lastig is. Niemand vertrouwd om je heen.

Dus blijft het voorlopig bij een ideetje. Eentje om te laten rusten (misschien zelfs roesten) of rijpen.

Ik moest voor het werk naar het buitenland. Of beter, ik mocht naar het buitenland. Want in tegenstelling tot mijn van partner en kinderen voorziene collega's, sta ik te springen om mijn biezen te mogen pakken. Al weken op voorhand word ik heel vrolijk bij de gedachte er weer eens op uit te trekken. En nog weken daarna loop ik al even goedgezind rond, met stevig opgeladen mentale batterijen.

U begrijpt dus dat mijn baas er geen probleem van maakt mij zo nu en dan eens te laten vertrekken. Zeker als ik terug kom met tal van nieuwe inzichten en bovendien het werk dat is blijven liggen, nog eens welgezind inhaal ook.

Maar daar wou ik het nu even niet over hebben. Ik wou iets vertellen over de leuke extraatjes die aan zo'n verblijf in het buitenland verbonden zijn. En dat zijn in mijn geval de vrije momenten.

Tijdens die vrije momenten spring ik graag op een lokale bus of trein om de omgeving te gaan verkennen. En dan zit ik er niets mee in dat alleen te doen. Meer zelfs, soms vermijd ik het mensen die ik daar heb leren kennen mee te vragen. Want als ik alleen in de bus zit, dan kan ik volop van het landschap genieten. En als ik dan op mijn bestemming aankom, dan kijk ik al uit naar de ontmoetingen die me wachten.

De reis van een tijdje geleden was op dat vlak een ware topper. Het weer was heerlijk, maar het toeristisch seizoen was nog niet begonnen. Dus was iedereen niet alleen goedgehumeurd, maar ook nog eens heel relax. In werkelijk elke winkel had de verkoper tijd voor een praatje. In het dorpscafé boden de locals me een aperitief aan. In het restaurant mijmerde de ober over de tijd dat hij in België woonde. En zo kwam het dat ik 's avonds rende om de laatste bus te halen terwijl ik de abdij, toch dé bezienswaardigheid van het dorp, niet eens had kunnen bezoeken.

Tot slot nog een paar tips voor soloreizigers die graag in contact willen komen met anderen.

1. Spreek zelf mensen aan. Mijn ervaring is dat zelfs mensen die er ietwat stug uitzien vaak honderduit beginnen te praten als je ze zelf maar aanspreekt.

2. Vraag de weg, vraag mensen een foto van jou te nemen, vraag eender wat en hup, je bent weer aan de praat.

3. Leer mensen te spotten die open staan voor contact. Iemand glimlacht vriendelijk naar jou, iemand knikt, ... Aarzel niet om te vragen of die lege stoel aan zijn tafeltje nog vrij is en tover een vraag tevoorschijn.

4. Laat mensen praten over zichzelf. Dat doen ze graag. Bovendien hebben veel mensen wel wat boeiends te vertellen.

5. Heb oog voor andere mensen die alleen op pad zijn. Vaak staan zij het meest open voor een gesprek. Samen een koffie delen, een wandeling maken, ... Het zijn misschien vluchtige contacten, maar al die onverwachte en verrassende ontmoetingen kunnen je dag wel extra kleur geven.

Er zijn zo van die figuren in de politiek, wetenschappen of kunst, die een grote stempel hebben achtergelaten op deze aardbol. Sommige daarvan zijn - of waren - single. Wanneer je gaat zoeken in bibliografieën over het leven van zo'n mensen, wordt daar niet zoveel over gezegd. Toch kunnen we er niet omheen: zonder singles zou de wereld niet zijn wat ze nu is.

Eén van die ferme singles is Antoni Gaudi, dé modernestische architect van Barcelona, die deze stad met ware pareltjes heeft voorzien. Wie ook maar een beetje gevoel heeft voor esthetiek, kan er niet omheen en valt achterover van al het moois dat deze man gecreëerd heeft. Als Catalaanse vrouwen van eind 19° eeuw iemand nodig hadden om naar op te kijken, dan kwam Antoni Gaudi toch zeker in aanmerking. Of niet?

Het heeft niet mogen zijn. In de liefde had Gaudi geen geluk. Tweemaal verloor hij zijn hart aan een vrouw, maar beiden verkozen uiteindelijk toch een ander.

Lag het aan zijn gezondheid? Als kleine jongen kampte Gaudi al met een reumatisch probleem, waardoor hij niet met de andere kinderen kon spelen. Tijd zat om dieren, planten en stenen te observeren, organische vormen die later in zijn werk goed van pas zouden komen.

Lag het aan zijn karakter? Zelf zou hij ooit gezegd hebben dat het enige wat hij tijdens z'n leven nooit onder controle heeft gekregen, zijn slechte humeur was. Nochtans was hij zeer sociaal voelend en leefde hij mee met de problemen van de arbeiders. Na de dood van zijn zus, nam hij de zorg voor zijn mentaal gehandicapte nichtje, Rosa, op zich.

Lag het aan zijn uiterlijk? Blond haar, blauwe ogen en excentriek dandy gekleed als jongeman. Later sjofel en zeer onverzorgd. “Hij zag eruit als een dronken zwerver”, zei de trambestuurder, die hem in 1926 heeft aangereden. Zelfs de taxichauffeurs zagen er tegenop om deze anonieme vagebond naar het ziekenhuis te brengen. Gaudi heeft het ongeluk trouwens niet overleefd.

Na de eeuwwisseling keerde hij zich meer en meer in zichzelf terug. De laatste jaren van zijn leven woonde hij in de Sagrada Familia en ging al z'n aandacht naar de architectuur.

Deze week was het weeral van dat. Op maandagochtend vertrek ik rustig naar het werk in de veronderstelling een kalme week tegemoet te gaan. Wishful thinking. Op een paar uur tijd was mijn agenda van maandag tot vrijdag volledig dichtgeslibd. De avonden zouden zich aandienen als de geschikte momenten om mijn mailbox leeg te maken en diverse vergaderingen voor te bereiden.

Gevolg: een aanval op mijn recentste goede voornemens. Ik had mij namelijk laten inspireren om elke week, op zaterdagochtend, een weekmenu op te stellen. ‘k Ging dat doen om weer ‘s wat variatie in het menu te brengen, en wat nieuwe dingen uit te proberen.

Helaas. Of niet? Eén van de voor- (of na-?) delen van alleen te wonen is dat je makkelijk “foert” kunt zeggen tegen goede voornemens. Of ook: “Vandaag andere prioriteiten”. En terug te vallen op je eigen bekende eet-klassiekers die als voornaamste kenmerk hebben, dat ze snel bereid zijn. Eén daarvan is het volgende.

Neem een pan en kook wat Griekse pasta gaar. Intussen snij je een kleine courgette in schijfjes en bak je die in wat olijfolie. Doe er wat kerstomaatjes bij (in tweeën gesneden)en een beetje rode pesto. Voeg het geheel bij de Griekse pasta en werk af met wat geroosterde pijnboompitjes. Klaar op tien minuutjes!

Helaas is mijn gamma snel-klaar-eet-klassiekers vrij beperkt. Wie inspiratie heeft, laat maar horen!

4. Kies de juiste cursus

Volg kookles of naailes, want die cursussen lokken hoofdzakelijk vrouwen. Als je er een lief vindt, kan ze bovendien koken of naaien. Vind je er geen, dan kan jij het en dat is altijd handig, zeker als single. Ook interessant zijn de cursussen bij Vormingplus. Daar wemelt het ook altijd van de vrouwen.

5. Kies de juiste vakantie

Ga mee op groepsreis, maar kies vooral geen zware trekking! Nee, maak het je gemakkelijk en kies een lichte wandel- of fietstocht. Hoe lichter de tocht, hoe groter het aandeel vrouwen.

6. Kies de juiste job

Ga voor een job met veel sociaal contact, bij voorkeur met vrouwen. Ga bijvoorbeeld werken in de zachte sector: een school (want het onderwijs vervrouwelijkt alsmaar meer), een ziekenhuis, een bejaardentehuis, ... Een job waarbij je na een tijdje nauwelijks nog nieuwe mensen leert kennen, valt af te raden. Hoe meer contacten met vrouwen (van jouw leeftijdscategorie wel te verstaan), hoe groter de kans dat er iemand bijzit die nog vrij is en valt voor jouw charmes.

En dan nog een bonustip als uitsmijter: trek je van al de vorige tips niets aan, maar ga gewoon voor de studies, hobby, cursus en job die je leuk vindt. Je kansen om vrouwen te ontmoeten slinken zo misschien wel drastisch, maar door de dingen te doen die je leuk vindt, ga je (hopelijk) geluk uitstralen. En als er iets is wat andere mensen op je doet afkomen, dan is het wel dat.

Ik googelde even om te zien of onze blog al gevonden werd onder 'single blog Gent' (niet dus, maar laten we hopen dat deze post een beetje helpt). En zo stootte ik op onderstaand artikel.

Dat maakt mij duidelijk dat ik helemaal van deze tijd ben. Ik was namelijk nooit getrouwd, woon in een appartement en heb geen auto.

Even een copy-paste.

Belgium - a country of singles?

If you really want be a trendsetter in Belgium these days, you've got to get married. We're evolving into a country of single men and women.

# In January 2006, Belgium counted 1,5 million single living people. That's 1/7th of the total population.

# The number of singles has doubled since 1970.

# Moreover, the singles group is diversifying. While in 1981 the majority of singles could be found in the widow group, these days the majority never got married before.

# Half of all singles live in an appartment, and only 33% has a car

En dan nu de passage waarin ik me gelukkig niet herken.

# Singles have an overall lower educational level than people living together. Single women have the lowest degree of less-educated people.

# Singles are twice as likely to be unemployed. They earn on average 6% less than people who live together, unless they are less than 30 years old.

Source: Erik Vloeberghs, Fod Economie, KMO, Middenstand & Energie

Ik veeg het zweet en stof van mijn gezicht en grom tevreden bij de aanblik van mijn woonkamer, die eruitziet als Stalingrad anno 1944. Twee dagen lang heb ik tegels weggebroken, om straks een nieuwe vloer te kunnen laten leggen. Deel 1 van de opdracht heb ik tot een succesvol einde gebracht. In mijn eentje, met een little help en advice van mijn friends. Het bier zal goed smaken vanavond.

Grote werkzaamheden kunnen frustrerend veel tijd in beslag nemen, is mijn ervaring. Het begint al bij het voorafgaande beslissingsproces. De molen maalt trager als je alleen je weg moet zoeken in het woud van keuzes dat zich voor je uitstrekt.

Maar bij een goede afloop is de voldoening groter. De weg was lang, de gids onervaren, maar de bestemming is toch bereikt. Het mag egocentrisch klinken, maar vaak is ongedeelde vreugde groter dan gedeelde, alle volkswijsheden daarover ten spijt.

Op ons eentje

(Niet) weten wat ik wil

Raf Walschaerts over het vrijgezellenbestaan

Single zijn als keuze

De single en zijn werk

Als single naar het buitenland

Single zonder grenzen

Grote singles

single keuken

Man zoekt vrouw: nog meer tips

Singles zijn in

Ongedeelde vreugde

Op ons eentje...

Populaire Posts

Labels

Blog Archief

Neem ook eens een kijkje bij...

About me