De stand-in-partner
'Ik lig op iets hards en ik weet wat het is', zei de vriend die op z'n buik naast me in bed lag. Meteen gingen er zwaailichten en sirenes aan het werk in m'n hoofd. Had ik duidelijker moeten zijn over wat ik precies verwachtte? Of beter over wat ik niet verwachtte en zelfs niet wou?
De voorgeschiedenis
Op een dag kreeg ik op het werk een telefoontje van een seminariecenter in de Ardennen. Of ik wel eens seminaries organiseerde? En of ik zin had helemaal gratis een weekend door te brengen in hun luxe-seminariecenter?
Iets later viel de uitnodiging in m'n bus. Ik werd samen met m'n partner uitgenodigd om deel te nemen aan hun 'proeven van luxe'-weekend dat ze organiseerden voor een 100-tal genodigden.
Probleempje
Een dergelijk aanbod wou ik uiteraard niet aan m'n neus laten voorbijgaan. Er was maar een enkel probleempje: ik had geen partner en zag het niet zitten om daar alleen naartoe te gaan. Meer zelfs, de organisatoren bleken ervan uit te gaan dat iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen een partner had. De mogelijkheid om als single deel te nemen aan het weekend werd niet eens geopperd. Om die mensen hun wereldbeeld niet te verstoren en ook om het voor mezelf wat gezellig te houden, besloot ik iemand mee te vragen. Ik dacht eerst aan een vriendin, maar bedacht toen dat men mij dan wel het hele weekend als de lesbienne van dienst zou aanzien. Want als singles niet in het wereldbeeld van de organisatoren pasten, dan zou een vrouw die een kamer deelt met een vriendin natuurlijk ook een schok van jewelste zijn.
Stand-in-man
En toen dacht ik aan mijn vriend Koen. Een grappige, immer welgezinde kerel die toen nog single was. Bovendien waren we al jaren vrienden zonder meer, en vonden we dat beiden prima zo.
Maar toen hij plots de historische woorden 'ik lig op iets hards en ik weet wat het is' uitsprak, begon ik me toch af te vragen of we beiden wel dezelfde verwachtingen hadden. Groot was m'n opluchting toen ik even later een straal water recht in m'n gezicht kreeg. Koen had namelijk z'n waterpistool meegenomen en wou me bij dit stikhete weer enkel wat verkoeling bezorgen voor het slapengaan.
Paniek
De volgende dag was er een feestelijk diner voor alle genodigden. Alles verliep opperbest tot een van de organisatoren plots aankondigde dat we een spelletje zouden spelen om te testen hoe goed iedereen z'n partner kende. Men riep telkens een man naar voor en stelde hem een aantal vragen. Terwijl hij hierop antwoordde, kreeg z'n vrouw een hoofdtelefoon op. Iets later was het namelijk aan haar om te antwoorden op dezelfde vragen. Hilariteit in de zaal natuurlijk toen bleek dat sommige mensen hun partner toch een stuk minder goed kenden dan je zou verwachten.
Bij Koen en mij brak paniek uit. Want als ze zouden peilen naar onze kennis van elkaar, dan zou het gegarandeerd uitkomen dat wij als niet-koppel waren geïnfiltreerd in deze olijke koppelgemeenschap. In onze paniek outten wij ons meteen ook als 'gewone vrienden' bij onze tafelgenoten, die stomverbaasd waren.
Gelukkig werden wij niet uit het publiek gehaald en werd ons de publieke vernedering bespaard. Het wereldbeeld van de organisatoren en deelnemers kon intact blijven, net als ons eergevoel, oef!
Nu nog neem ik soms een stand-in-partner mee als ik uitnodigingen krijg voor voorstellingen, films en dergelijke meer. Gelukkig zijn het vaak massa-events waar je zowel een partner als een vriend(in) kan meebrengen. Al staan er op de uitnodiging vaak maar 2 opties: 'ik kom alleen' of 'ik kom met mijn partner'. Ik zou er dus voor willen pleiten dan men die laatste optie zou wijzigen in 'ik breng iemand mee'. Zo zouden we meteen alweer een stapje dichter zijn bij een meer singlevriendelijke wereld. Dank bij voorbaat!
De voorgeschiedenis
Op een dag kreeg ik op het werk een telefoontje van een seminariecenter in de Ardennen. Of ik wel eens seminaries organiseerde? En of ik zin had helemaal gratis een weekend door te brengen in hun luxe-seminariecenter?
Iets later viel de uitnodiging in m'n bus. Ik werd samen met m'n partner uitgenodigd om deel te nemen aan hun 'proeven van luxe'-weekend dat ze organiseerden voor een 100-tal genodigden.
Probleempje
Een dergelijk aanbod wou ik uiteraard niet aan m'n neus laten voorbijgaan. Er was maar een enkel probleempje: ik had geen partner en zag het niet zitten om daar alleen naartoe te gaan. Meer zelfs, de organisatoren bleken ervan uit te gaan dat iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen een partner had. De mogelijkheid om als single deel te nemen aan het weekend werd niet eens geopperd. Om die mensen hun wereldbeeld niet te verstoren en ook om het voor mezelf wat gezellig te houden, besloot ik iemand mee te vragen. Ik dacht eerst aan een vriendin, maar bedacht toen dat men mij dan wel het hele weekend als de lesbienne van dienst zou aanzien. Want als singles niet in het wereldbeeld van de organisatoren pasten, dan zou een vrouw die een kamer deelt met een vriendin natuurlijk ook een schok van jewelste zijn.
Stand-in-man
En toen dacht ik aan mijn vriend Koen. Een grappige, immer welgezinde kerel die toen nog single was. Bovendien waren we al jaren vrienden zonder meer, en vonden we dat beiden prima zo.
Maar toen hij plots de historische woorden 'ik lig op iets hards en ik weet wat het is' uitsprak, begon ik me toch af te vragen of we beiden wel dezelfde verwachtingen hadden. Groot was m'n opluchting toen ik even later een straal water recht in m'n gezicht kreeg. Koen had namelijk z'n waterpistool meegenomen en wou me bij dit stikhete weer enkel wat verkoeling bezorgen voor het slapengaan.
Paniek
De volgende dag was er een feestelijk diner voor alle genodigden. Alles verliep opperbest tot een van de organisatoren plots aankondigde dat we een spelletje zouden spelen om te testen hoe goed iedereen z'n partner kende. Men riep telkens een man naar voor en stelde hem een aantal vragen. Terwijl hij hierop antwoordde, kreeg z'n vrouw een hoofdtelefoon op. Iets later was het namelijk aan haar om te antwoorden op dezelfde vragen. Hilariteit in de zaal natuurlijk toen bleek dat sommige mensen hun partner toch een stuk minder goed kenden dan je zou verwachten.
Bij Koen en mij brak paniek uit. Want als ze zouden peilen naar onze kennis van elkaar, dan zou het gegarandeerd uitkomen dat wij als niet-koppel waren geïnfiltreerd in deze olijke koppelgemeenschap. In onze paniek outten wij ons meteen ook als 'gewone vrienden' bij onze tafelgenoten, die stomverbaasd waren.
Gelukkig werden wij niet uit het publiek gehaald en werd ons de publieke vernedering bespaard. Het wereldbeeld van de organisatoren en deelnemers kon intact blijven, net als ons eergevoel, oef!
Nu nog neem ik soms een stand-in-partner mee als ik uitnodigingen krijg voor voorstellingen, films en dergelijke meer. Gelukkig zijn het vaak massa-events waar je zowel een partner als een vriend(in) kan meebrengen. Al staan er op de uitnodiging vaak maar 2 opties: 'ik kom alleen' of 'ik kom met mijn partner'. Ik zou er dus voor willen pleiten dan men die laatste optie zou wijzigen in 'ik breng iemand mee'. Zo zouden we meteen alweer een stapje dichter zijn bij een meer singlevriendelijke wereld. Dank bij voorbaat!
Grappige intro. In Nederland staat er trouwens op antwoordkaarten "Ik kom met een/twee personen" (schrappen wat niet past). Vooruitstrevend, he :-)
BeantwoordenVerwijderenEigenlijk moet een mens goed uitkijken wie hij meeneemt ergens naartoe, en erover nadenken met wie je wil gezien worden wetende dat die stand-in wel eens als jouw levenspartner zou kunnen gezien worden...
BeantwoordenVerwijderenAls niemand mij na dit blogpostje nog ergens mee naartoe vraagt, weet ik hoe laat het is !
Onlangs ging ik iets drinken met een vriendin om wat bij te praten (ja, mannen doen dat soms, zelfs zonder bijbedoelingen). Zij is ook single, en plots zag ze iemand van haar werk binnenkomen. Wat was haar reactie nu: "Oei, er zal weer geroddeld worden op het werk" :-)
BeantwoordenVerwijderenSommige mensen begrijpen écht niet dat een man en een vrouw die samen niks met elkaar hebben toch als vriend en vriendin met elkaar kunnen omgaan.
Trouwens Sven: wanneer gaan we nog eens samen naar... euh... je weet wel... met die darkroom en zo ;-)
@matthias : we hadden nog zo afgesproken daar nooit iets over te zeggen aan anderen ! Nu kan je het wel schudden hoor...
BeantwoordenVerwijderen;-)
@Twee meisjes: af en toe zou Vlaanderen wel eens wat dingen mogen overnemen van z'n Noorderburen, ja.
BeantwoordenVerwijderen@Sven: als men al de verschillende mensen met wie ik ooit al op events ben gezien als mijn toenmalige partners gaat beschouwen, dan ben ik gegarandeerd een van de meest promiscue Gentenaars ooit en nog bi op de koop toe.
@Matthias (met 2 t's!): als ik met een of andere man word gezien en we komen bekenden tegen, dan lees ik in hun ogen 'ha, zou dat haar nieuwe vriend zijn?' en dan krijg ik daar achteraf natuurlijk vragen over. Maar als je je daar iets van moet aantrekken, kan je met niemand meer afspreken.
Als ik zo'n uitnodiging krijg dan ga ik gewoon alleen... maar ik krijg ze wel zelden, moet ik toegeven.
BeantwoordenVerwijderenToen ik laatst met mijn ex iets ging eten (ja, soms lukt het ook na een breuk nog puur vriendschappelijk eens iets samen te doen) was er een collega die ons zag, waarna ik de volgende dag ettelijke malen heb moeten uitleggen dat we NIET terug samen waren...
De wereld is inderdaad erg single-onvriendelijk en hopelijk zit daar snel beterschap in ;-)
Lies en andere, ik kan mij aansluiten bij wat hierboven geschreven wordt.
BeantwoordenVerwijderenJe raakt in de kantlijn wat mij betreft ook een ander thema aan. Eén waar vaak niet zo gemakkelijk over gesproken of geblogd wordt... Wat doen we als (vrouwelijke) singles/alleenstaande ouders, naast onze nood aan verbondenheid en koestering, met onze fysieke/seksuele verlangens en noden ?
Polly
@Polly: seks, wada??? ;-)
BeantwoordenVerwijderenDag Polly,
BeantwoordenVerwijderenIk zie singles op andere blogs wel heel openhartig bloggen over fysieke verlangens en noden. Kijk maar eens in onze blogrol en lees de blogs van bv. Dulcera, Prozac and the Country, gezocht: prins met schimmel (waarvan de schrijfster binnenkort ook gaat bloggen voor Op ons eentje).
Zelf verkies ik er bewust voor over zulke intieme zaken niet te bloggen (daarvoor valt mijn echte identiteit te gemakkelijk te achterhalen). Maar als je wil, mag je hierover gerust een stukje schrijven als gastblogger (gewoon mailen naar oponseentje@gmail.com). Wij zullen het graag anoniem publiceren.
Polly, dat vraag ik me soms ook wel eens af, hoe single vrouwen dat doen ;-)
BeantwoordenVerwijderenWelja, dat wil ik nu ook wel eens weten, zie. Ik ben een keer benieuwd...
BeantwoordenVerwijderenMet stand-in partner Tarzan natuurlijk! :)
BeantwoordenVerwijderen@ Lies : het ontbreekt mij aan schrijftalent om een boeiend stukje te kunnen schrijven.
BeantwoordenVerwijderenIk was in eerste instantie wat verbaasd dat je echte identiteit te gemakkelijk te achterhalen is als je over intieme zaken blogt. Voor mij zouden de fait divers gemakkelijk tot herkenning leiden en niet de intiemere zaken die ik irl toch niet met zovelen deel. Zo zie je maar hoe mensen en ook vrouwen van elkaar verschillen ! Het klopt wel dat de herkenbaarheid op het web met alle google hits, foto's, emailadressen ed die zo makkelijk te koppelen zijn naar je ware identiteit een hinderpaal zijn in het openlijk zoeken naar een stand-in-partner.
@ Sven : misschien moet je eens een stukje bloggen over hoe je dat als single man doet en dan krijg je misschien wel antwoorden op je vraag ?
@ Nina : inderdaad gelukkig zijn er Tarzan en zijn vrienden nog ! Beschikbaar, trouw en responsief ! Wat zouden we zijn zonder ? ;-)
En wat met vriendschappen waar (af en toe) ook seks bij komt kijken ? Het kan wat mij betreft, maar blijft het ook duren ? Het lijkt mij dat er dan vaak toch gaandeweg een verschil in verwachtingen en engagement komt.
Polly
PS is het normaal dat je bij de aanmaak van een google account op deze site je gsm nr moet opgeven ?
Hey Lies,
BeantwoordenVerwijderenSuper verhaaltje :-). Ik fantaseer vaak wel eens over zo'n stand in partner maar de beschikbare modellen geraken zelden door de 'Sven-test', namelijk : wil ik wel aan hem gelinkt worden.
Ik ga dus overal alleen. Behalve op café. Dat is een brug te ver voor mij :-)
Maar misschien is het wel een ideetje voor deze site : ipv een carpoollijst een soort van datepoollijst :-).
Zo zou Koen zijn waterpistool nog wat actie vinden ;-)
Groetjes,
I
de *Sven-test* haha
BeantwoordenVerwijderenIk ga er een patent op nemen, denk ik...
@Isolde: wat is er zo erg aan alleen op café gaan? Hoe kun je anders sympathieke single tooghangers als mezelf ontmoeten? :-)
BeantwoordenVerwijderen@Mathhias,
BeantwoordenVerwijderenAwel, misschien kan jij eens een stukje schrijven om Isolde te overtuigen van je café-kwaliteiten ;)?
@Polly,
Ik denk dat die GSMnr iets te maken heeft met het versturen van wachtwoorden als je het jouwe kwijt bent. Kan je het niet gewoon open laten?
Trouwens, een openhartig verhaal over sex als single is bijvoorbeeld ook de (afgesloten)blog: http://single30something.skynetblogs.be/
@Marho (&Isolde): ik heb een beter voorstel: Isolde moet gewoon met mij samen op café gaan; dat lost meteen 2 problemen op: 1) ze hoeft niet alleen te gaan 2) ze heeft eindelijk sympathiek gezelschap :-)
BeantwoordenVerwijderen@Matthias,
BeantwoordenVerwijderenEn ik zal eerst je naam leren schrijven. Excuus :)
@ matthias : damn, je nodigde me 10 dagen geleden al (min of meer) uit voor een (café)date, en ik zie het NU pas - wat een zonde ;-).
BeantwoordenVerwijderenMaar als het aanbod nog geldt : stippel een originele zoektocht naar dat cafénuit en wie weet (en als ik het vind :-D) daag ik er wel op !