En plots zag ik de bui hangen. De huilbui welteverstaan. De huilbui als gevolg van het verkeerd evolueren van de wedstrijd waar we samen naar kijken. Het is zondag 2 februari 2014 en mijn zoon René (8) en ik kijken samen naar het WK veldrijden in Hoogerheide. En door een niet-voorziene wending, loopt dit vader-zoon moment net iets minder leuk af dan gepland.

Sinds Zdenek Stybar in 2010 wereldkampioen cyclocross werd, is René nogal een fan van die discipline van de wielrennerij. En jaarlijks kijken hij en ik, in de weken voorafgaand naar alweer een titelstrijd, reikhalzend uit naar het gevecht om de regenboogtrui. En zo ook nu weer. Bovendien ging er van deze editie iets extra uit. Moddergod Sven Nys – het idool van m'n kleine jongen - straalde namelijk al een heel seizoen overmacht uit, en deze rit aan de Belgisch/Nederlandse grens moest de zoveelste bekroning op een carrière-om-u-tegen-te-zeggen worden.

En aanvankelijk leek ook alles netjes te verlopen. Netjes op schema bedoel. Sven zat meteen van bij de start in de frontlinie, en na nauwelijks 2 ronden had hij alle concurrenten zo goed als afgeschud. Op ééntje na: Zdenek Stybar. Stybar, de alleskunner die tussen enkele Spaanse trainingsweken door gauw even de crossfiets van stal haalde om – gezien de omstandigheden - het WK mee te komen bepalen. En dat heeft hij gedaan, de sloeber. Een uur lang was hij de evenknie van de kannibaal uit Baal, om hem helemaal op het einde op een stuurfoutje te betrappen en losjes naar de titel te fietsen.

En op dat moment stak ze dus op, die bui. Mijn zoon kon zijn ontgoocheling niet meer bedwingen en barstte in tranen uit. Nys géén wereldkampioen, geklopt door een gelegenheidscrosser die zomaar even in de weg kwam fietsen. Had die Tsjech enkele jaren geleden niet beloofd definitief voor de weg te kiezen? Verraad!

Enfin, mijn zoon z'n wereld helemaal op z'n kop. Een half uur lang tranen, woede en verdriet. Zo erg zelfs dat ook ik m'n goed humeur verlies, want straks keert zoonlief terug bij mama en sluiten we 't weekend met een naar gevoel af. 'Kom, wegzappen dan maar, totdat je afgekoeld bent.' Ik bekijk mijn zoon en zie 'm, tien keer meer ontgoocheld dan de renner in kwestie, wegglijden in een hoekje van de zetel. Mijn god wat ben ik fier op zoveel karakter in dat kleine lijfje.

Met dank aan onze gastblogger. Jouw stukje is ook welkom bij oponseentje@gmail.com