De single en de dood (deel 2)

zondag 2 februari 2014 Lies 8 Opmerkingen

Het doet je iets je naam moederziel alleen te zien prijken op de rouwbrief.

Maar het kan altijd erger, besef je.

Zeker wanneer je opmerkt hoeveel mensen erop vermeld staan met een kruisje naast hun naam.

Om nog maar niet te spreken over de koppels waarvan je weet dat het streepje tussen hun beider familienamen zowat het enige is dat ze nog verbindt.

(wordt vervolgd)

8 opmerkingen:

  1. Dit lijkt me ook zo akelig.
    Gelukkig nog niet meegemaakt. Of toch wel, maar was dan niet de enige die daar zo alleen stond.
    Als kinderloze single en ook nog enig kind, ben ik helemaal bang dat mijn naam zowat de enige gaat zijn die er op zo'n doodsbrief staat. Of bij het groeten in de kerk... daar zo moederziel alleen staan. Brrrrr... rillingen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik vind het vooral raar dat op doodsbrieven bijna uitsluitend familie wordt vermeld. Terwijl dat soms mensen zijn waarmee je nauwelijks nog contact hebt.
    Het zou volgens mij logischer zijn om er al je goede vrienden waarmee je een hechte band hebt op te vermelden. Want het zijn die mensen die je echt gaan missen, niet die familie die je in jaren al niet meer gezien hebt.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. En zelfs dat streepje tussen die achternamen is vaak al verdwenen, zeker op geboortekaartjes. Ben ik de enige die dat vreemd vind?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zelfs in slechte relaties is het streepje tussen de familienamen niet het enige dat hen bindt. Het moet al héél héél slecht gaan eer dat het enige is, hoor.

    Het gaat, om op je opmerking over wie erop vermeld staat terug te komen, niet zozeer om wie jou gaat missen, maar om wie meldt dat je gestorven bent. En dan is familie, als onverbrekelijke band, misschien wél het meest logisch?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vind het niet logisch dat je dood gemeld wordt door mensen die zelfs niet verontrust zouden zijn als ze een heel jaar niets van jou zouden horen.

    Bij de dood van mijn nonkel stond de rouwbrief vol van dode mensen die zogezegd de dood meldden van mijn nonkel. En bij de levenden zaten er ook die hij al minstens 5 jaar niet meer gezien had. Ik blijf het vreemd vinden dat daar doden op vermeld worden en mensen waar hij absoluut geen band mee had. Maar de buren en vrienden die er altijd voor hem waren, die stonden niet vermeld (op 1 persoon na).
    Een familieband is trouwens geen onverbrekelijke band. Er vallen veel families uiteen door familieruzies. Zeker als er moet gezorgd worden voor hulpbehoevende ouders of n.a.v. erfeniskwesties.

    Wat het streepje/bindmiddel tussen de namen betreft, daarmee bedoelde ik dat er tussen sommige mensen eigenlijk geen affectie meer is. Maar ze blijven bijeen voor de kinderen, het huis en omdat het bij de oudere generaties not done is om uiteen te gaan (en ook niet evident voor wie altijd huisvrouw is geweest en dus geen eigen pensioen heeft). Wie heeft er trouwens de moed om op z'n 70ste nog te scheiden?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb me eigenlijk nog niet 'bang' gevoeld, of 'geraakt' gevoeld door ergens 'alleen' te staan, of mijn naam als enige naam te zien staan. Ja, ik zou het wel fijn vinden om 'samen' met een partner doorheen een aantal zaken des levens te kunnen gaan. En tzt.: ik voel me wel gedragen en omringd in dit leven. Vanbinnen voel ik me niet alleen. Dus: die naam die wel of niet alleen staat, doet er eigenlijk niet zoveel toe voor me.
    Wat vermeldingen betreft op doodsbrieven: ik respecteer hoe anderen het doen, willen doen. Er zijn zoveel zaken die mensen op een manier doen die niet zo aanleunt bij die van mij. Maar is het eigenlijk geen mooie uitdaging om te zoeken hoe je het dan zelf wel zou willen doen, en daar ook voor te kiezen? Ook als het bvb. over je eigen situatie, je eigen dood enzomeer, zou gaan? Daar kunnen we toch allemaal wel zelf keuzes in maken? Of ook goed beluisteren bij onze ouders, hoe zij het graag willen, als het zover is?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Bij het overlijden van mijn nonkel heb ik mij inderdaad niet alleen gevoeld omdat ik net op dat moment sterker de verbondenheid met mijn familie voelde. Maar ik kan me inbeelden dat het bij de dood van mijn ouders veel erger zal voelen om partnerloos te zijn (al zullen vrienden dan een stuk aanweziger zijn dan bij de dood van mijn nonkel). Er zijn gradaties in het alleen zijn. Helemaal alleen zal ik wel nooit zijn, denk ik. Er zullen altijd wel vrienden en familie zijn (ik ben nl. geen enig kind en heb neefjes en nichtjes). Maar met een partner zou ik toch nog een stuk minder alleen zijn.

    Nu ben ik verwonderd bij bepaalde gewoontes, bv. i.v.m. rouwbrieven. Mijn moeder heeft haar eigen rouwbrief al helemaal uitgeschreven. Het lijkt mij nog niet dringend voor mij, maar ooit doe ik dat zelf ook. En dan zet ik er mijn vrienden bij.

    BeantwoordenVerwijderen

  8. De posts en reacties zetten aan tot nadenken..

    Doodsbrieven bekijk ik zelden, ik verneem het wel 'van horen zeggen' via buren of familie. Zoals recent met een nonkel: was al enkele weken begraven eer iets van nieuws daarrond me bereikte (maar dat ligt aan de familie-situaties). Ik stoor me er niet aan maar vond het wel 'grappig' in zekere zin.. ook al heb ik die jaren al niet meer gezien.

    En namen op een doodsbrief doen ze ook voor de stamboon fanaten, daarom dat die doden er ook nog steeds bijstaan. Althans, dat is wat ik altijd dacht dat de reden was?

    Ik vind de redenering van enkel de personen erop te zetten die voor de overledene belangrijk zijn, een goeie denkpiste. Die ga ik onthouden, al moeten ze voor mij (als ik over 100 jaar sterf) geen doodsbrieven maken en eerder een 'goodbye' party organiseren met goeie muziek en plezier om alle mooie momenten te vieren die we samen in dit leven gehad hebben. Hopelijk is dat concept tegen dan ingeburgerd :-)

    Maar terugkomend op de post: evident zal het niet zijn, als je daar alleen zou staan. Maar hoe dingen lopen tegen dan weten we niet, en een mens is heel sterk dus hoe dan ook komen we daar ook wel doorheen... met goeie vrienden aan je zij. En tot die dag: genieten van de momenten samen.

    BeantwoordenVerwijderen