Hoe het voelt nooit een relatie te hebben gehad als twintiger
Ik las onderstaande artikel en vond het ideaal voor deze blog. Wellicht kan je er enkele mensen toch een hart mee onder de riem steken.
What It’s Like To Have Never Had A Boyfriend In Your 20s
When I was 12 years old, a new phenomenon swept over me and my sixth grade peers: relationships.
A week before, the idea of “liking” a boy would have been met with “ew,” but it was suddenly greeted with serious conversation and much well-intentioned meddling (aka an investigation of how safe it was to tell him you liked him).
Through it all, I watched as my friends were approached by their interested boys; I watched them begin their little “relationships,” while I stood on the side… waiting. No one ever showed interest in me.
I decided there must be something wrong with me. I remember, in detail, the tearful conversation I had with my mother about the situation.
“Catherine, you’re going to meet someone. Someone great is out there, but you’re 12. These people aren’t in relationships, they’re just being silly.”
“But, what if no one ever likes me? What if I’m alone forever?” I somehow managed to ask between tears.
“Catherine, your person is out there, and he’s going to be amazing. More than likely you haven’t even met him yet. You still have junior high, high school, college to get through. You’re going to meet him.”
“Think of this: There’s someone out there right now who has no idea that they are going to find you someday.
Maybe they’re thinking about all of this, too, and even though you’re apart now, you could both be looking up at the same moon, wondering, connected without knowing it.”
My mother can speak with a wisdom that gets me every time.
“Okay,” I sniffled, and went outside to look at the moon.
Junior high and high school would go by without any hint of relationships, or even the possibility of one.
College would prove just as lacking in this area, with nary a suitor (aside from one man, who technically counts as one but referred to me as his “back-up plan” should his current relationship not work out).
I remember the night of my senior prom, not because I went, but because I was called into the office a few days before by staff members who wanted to double-check that I didn’t want to go, since I was the only one who hadn’t bought a ticket.
I confirmed that I wasn’t going and told everyone I thought the entire idea was stupid, and that I didn’t care. The truth was that no one had asked me, and I didn’t want to go alone. The night of, a friend texted me that I was the only one not there. I cried myself to sleep.
Graduate school would leave me single, as well; although, entering a female-dominated field did severely narrow my options.
I have spent a lot of time thinking about why no one has ever been interested me (and, I admit, it’s technically possible that someone has been and he just hasn’t said anything).
I’ve been fixated on ways I could change myself to become more attractive. I could be smarter, prettier, funnier, more together. People rarely tell me I’m pretty (aside from my mother) without telling me what I could do to be prettier: “You’d be prettier if you wore your hair down, but I’m not saying you aren’t pretty.”
Despite my efforts, however, I am always my awkward, too-honest self, with hair too frizzy to ever completely contain, and skin that always has to have some sort of blemish.
To be honest, I have worked hard to accept it and have gotten to a point where I kind of even love some of my “imperfections.” Change seems unlikely.
The longer I’ve spent being single, though, the more concerned I’ve become that I will stay this way. In the past few weeks, my online dating journey has been particularly mortifying. I’ve been told I’m the “type of girl that doesn’t get a lot of attention and so, [he] liked me because [I'll] take anything.”
I’ve been sent “the picture” (you know, the picture I’m referring to, unfortunately). I’ve been stood up on a date that the guy suggested and arranged.
These are just the recent missteps; previously, I’ve been asked to show my feet, been sent lewd messages about my breasts and been met mostly with complete silence on the other end.
The things I’ve heard in bars are even worse.
I’d like to say I’ve come through it all with some sort of remarkable insight into dating but, alas, I’m no better at it now than I was at 12; although, the opportunity has provided me with a knowledge of myself that has allowed me to become the person I want to be.
I don’t have a fear of being alone, and I will never stay in a relationship just because it’s better than nothing. I have my boundaries and I’ve learned (and continue to learn) how to assert myself. I’ve made serious changes in order to create the life I want, and I’ve had the opportunity to do this selfishly.
I admit it: Being single has, largely, not been by choice. I haven’t been actively trying to make some sort of grand statement by being a party of one. I’ve shed a lot of tears over this, and I’ve given up more times than I can keep track of.
Each rejection stings a little bit more because it feels, at times, that I’m running out of people to be rejected by (or so the pessimistic voice within declares). Each time I allow myself to be vulnerable, I’m met with nothing in return. I have given up on online dating, and I have started to lose hope that I’m going to meet someone as I go through life, in general.
I don’t want to be alone. I don’t like walking into an empty apartment after a long day of work, and I don’t like being asked if I’m seeing anyone and being left answering it the same way I have my entire life.
I’m tired of people telling me how proud they are of me for moving away and succeeding on my own, as though “on my own” was part of the plan.
It feels like there’s a part of me that has never been validated or truly seen. Despite my efforts to validate myself, there’s this one part I think can only be seen by another person. I can’t describe it; I just know there’s an emptiness I can’t fix myself.
I think it’s the part that motivates us to connect with another person in general; it’s the part that yearns for a connection with another person. It’s how we know when we’ve found the right one.
I want to be seen. Until then, I’ll just keep looking at the moon, hoping he is, too…
Met dank aan de persoon die deze getuigenis mailde naar oponseentje@gmail.com
What It’s Like To Have Never Had A Boyfriend In Your 20s
When I was 12 years old, a new phenomenon swept over me and my sixth grade peers: relationships.
A week before, the idea of “liking” a boy would have been met with “ew,” but it was suddenly greeted with serious conversation and much well-intentioned meddling (aka an investigation of how safe it was to tell him you liked him).
Through it all, I watched as my friends were approached by their interested boys; I watched them begin their little “relationships,” while I stood on the side… waiting. No one ever showed interest in me.
I decided there must be something wrong with me. I remember, in detail, the tearful conversation I had with my mother about the situation.
“Catherine, you’re going to meet someone. Someone great is out there, but you’re 12. These people aren’t in relationships, they’re just being silly.”
“But, what if no one ever likes me? What if I’m alone forever?” I somehow managed to ask between tears.
“Catherine, your person is out there, and he’s going to be amazing. More than likely you haven’t even met him yet. You still have junior high, high school, college to get through. You’re going to meet him.”
“Think of this: There’s someone out there right now who has no idea that they are going to find you someday.
Maybe they’re thinking about all of this, too, and even though you’re apart now, you could both be looking up at the same moon, wondering, connected without knowing it.”
My mother can speak with a wisdom that gets me every time.
“Okay,” I sniffled, and went outside to look at the moon.
Junior high and high school would go by without any hint of relationships, or even the possibility of one.
College would prove just as lacking in this area, with nary a suitor (aside from one man, who technically counts as one but referred to me as his “back-up plan” should his current relationship not work out).
I remember the night of my senior prom, not because I went, but because I was called into the office a few days before by staff members who wanted to double-check that I didn’t want to go, since I was the only one who hadn’t bought a ticket.
I confirmed that I wasn’t going and told everyone I thought the entire idea was stupid, and that I didn’t care. The truth was that no one had asked me, and I didn’t want to go alone. The night of, a friend texted me that I was the only one not there. I cried myself to sleep.
Graduate school would leave me single, as well; although, entering a female-dominated field did severely narrow my options.
I have spent a lot of time thinking about why no one has ever been interested me (and, I admit, it’s technically possible that someone has been and he just hasn’t said anything).
I’ve been fixated on ways I could change myself to become more attractive. I could be smarter, prettier, funnier, more together. People rarely tell me I’m pretty (aside from my mother) without telling me what I could do to be prettier: “You’d be prettier if you wore your hair down, but I’m not saying you aren’t pretty.”
Despite my efforts, however, I am always my awkward, too-honest self, with hair too frizzy to ever completely contain, and skin that always has to have some sort of blemish.
To be honest, I have worked hard to accept it and have gotten to a point where I kind of even love some of my “imperfections.” Change seems unlikely.
The longer I’ve spent being single, though, the more concerned I’ve become that I will stay this way. In the past few weeks, my online dating journey has been particularly mortifying. I’ve been told I’m the “type of girl that doesn’t get a lot of attention and so, [he] liked me because [I'll] take anything.”
I’ve been sent “the picture” (you know, the picture I’m referring to, unfortunately). I’ve been stood up on a date that the guy suggested and arranged.
These are just the recent missteps; previously, I’ve been asked to show my feet, been sent lewd messages about my breasts and been met mostly with complete silence on the other end.
The things I’ve heard in bars are even worse.
I’d like to say I’ve come through it all with some sort of remarkable insight into dating but, alas, I’m no better at it now than I was at 12; although, the opportunity has provided me with a knowledge of myself that has allowed me to become the person I want to be.
I don’t have a fear of being alone, and I will never stay in a relationship just because it’s better than nothing. I have my boundaries and I’ve learned (and continue to learn) how to assert myself. I’ve made serious changes in order to create the life I want, and I’ve had the opportunity to do this selfishly.
I admit it: Being single has, largely, not been by choice. I haven’t been actively trying to make some sort of grand statement by being a party of one. I’ve shed a lot of tears over this, and I’ve given up more times than I can keep track of.
Each rejection stings a little bit more because it feels, at times, that I’m running out of people to be rejected by (or so the pessimistic voice within declares). Each time I allow myself to be vulnerable, I’m met with nothing in return. I have given up on online dating, and I have started to lose hope that I’m going to meet someone as I go through life, in general.
I don’t want to be alone. I don’t like walking into an empty apartment after a long day of work, and I don’t like being asked if I’m seeing anyone and being left answering it the same way I have my entire life.
I’m tired of people telling me how proud they are of me for moving away and succeeding on my own, as though “on my own” was part of the plan.
It feels like there’s a part of me that has never been validated or truly seen. Despite my efforts to validate myself, there’s this one part I think can only be seen by another person. I can’t describe it; I just know there’s an emptiness I can’t fix myself.
I think it’s the part that motivates us to connect with another person in general; it’s the part that yearns for a connection with another person. It’s how we know when we’ve found the right one.
I want to be seen. Until then, I’ll just keep looking at the moon, hoping he is, too…
Met dank aan de persoon die deze getuigenis mailde naar oponseentje@gmail.com
Wat een triest verhaal. :-( Mijn levensloop is net hetzelfde. Nooit iemand geïnteresseerd in mij maar altijd in vriendinnen en zelfs nu ik de dertig gepasseerd ben nog steeds niemand die interesse toont. Alleen deel ik niet de pijn die de schrijfster van het stuk wel heeft. Het moet heel erg zijn om echt naar liefde te hunkeren. Waarom het bij de ene wel lukt en bij de ander niet, god zal het weten.
BeantwoordenVerwijderenDit is redelijk herkenbaar voor mij (al moet bij mij "boy" veranderd worden in girl ...). Ik heb wel een keer een relatie gehad (of toch iets wat daar op lijkt), maar voor het overige lijk ik onzichtbaar te zijn voor vrouwen. Misschien moet ik mij daar maar bij neerleggen, maar dat kan ik niet. Frustraties ...
BeantwoordenVerwijderenLiefde is als een Gaussiaanse curve - sommige mensen kennen veel liefdes, de meeste een paar, en andere geen enkele...
BeantwoordenVerwijderenMaar wat is er dan precies anders aan die mensen, dat bij hen niet lukt, wat bij andere mensen vanzelf lijkt te gaan? Iemand een idee?
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat het niet goed is om je zo radicaal over te leveren aan het oordeel van anderen. Presenteer jezelf aan de wereld op een manier die bij jou hoort. Dat is iets om te proberen, hoewel het geen absolute waarde heeft (het is goed om afhankelijk te zijn van het oordeel van anderen ook). 'Selfrespect is so essential',zingt Van Dyke Parks ergens. Zonder zelfrespect is er geen vooruitgang mogelijk, maar zelfrespect op zich brengt geen troost. Maar maak jezelf niet helemaal afhankelijk van de goedkeuring van anderen. Overtuig jezelf van de unieke bijdrage die je levert, want elk van ons is uniek en levert binnen de beperkte mogelijkheden een unieke bijdrage. Vroeg of laat zal er iemand langskomen die dat begrijpt.Of niet. Maar zelfs als het niet gebeurt, dan is dat oké (hoewel ik denk dat dit voor mannen en vrouwen fundamenteel anders is -mannen kunnen eenzame wolven blijven, vrouwen niet en dat siert hen en ontroert mannen). De meeste passanten staan oppervlakkig in het leven. Je soulmate ontmoet je alleen als je jezelf kwetsbaar opstelt en als je gelooft in jezelf. Liefde voor jezelf en degenen die je omringen, op de korte tijd die je hier op aarde doorbrengt, liefde voor alles in feite ... Het romantisch ideaal blijft overeind, maar is niet juist. Het is meer zoals Leonard Cohen zingt in 'Hallelujah': ook de 'broken' variant ervan is waardevol ... (Ik ga dit bericht posten - moet daarvoor nog even bewijzen dat ik geen robot ben, wat niet helemaal zeker is :-)).
BeantwoordenVerwijderenStefaan
Mooi gezegd, Stefaan. Alleen begrijp je opmerking niet over het feit dat het voor mannen en vrouwen fundamenteel anders zou zijn. Dat geloof ik niet. Je hebt mensen die makkelijker om kunnen gaan met het alleen zijn dan andere. Beide zijn ok. Maar ik denk niet dat het algemeen bij vrouwen anders zou zijn dan bij mannen.
BeantwoordenVerwijderenStefaan: lees eens het boekje "How to be alone", geschreven door Sara Maitland, een... vrouw.
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor de tip, Nachtbraker, ik kende de schrijfster al maar niet het boek dat je vermeldt, en misschien heb je gelijk, Esmeralda, maar zo ervaar ik het dikwijls. In ieder geval, wat ik wilde zeggen: ieder individu is uniek, maar dat unieke kan maar beperkt opgemerkt worden. Door sommige mensen, bedoel ik, omdat iedereen nu eenmaal zijn/haar eigen 'focus', achtergrond, gevoeligheden, ... heeft. Ieder is oppervlakkig & diepzinnig tegelijk, op zijn/haar manier. Maar het is niet goed om met de bibber op het lijf je leven te leven en om steeds maar weer te proberen om te beantwoorden aan de normen die je omgeving je vaak opdringt, dikwijls niet eens met slechte bedoelingen (mensen willen mekaar beschermen, koesteren, vasthouden, vastprikken, ...). Het is slechts een opmerking, waarbij opnieuw veel commentaren mogelijk zijn natuurlijk. Uit mijn eigen huis-, tuin- en keukenfilosofie :-). Een oorspronkelijke geest maakt het verschil. Maar het moet hard zijn als je niemand rond je vindt/hebt die dat unieke in je herkent en bevestigt. Dan moet je in actie schieten, denk ik: vrienden maken, de wereld veroveren, je niet in een hoekje laten drummen. Check bv. eens de schrijfster/performance-artieste Miranda July. Figuren als zij geven de wereld een nieuwe glans, en wat zij kunnen kunnen wij ook :-).
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Stefaan
Zeker als vrouw heb je het lot een groot stuk in eigen handen. Je moet niet stil in een hoekje zitten wachten totdat er een leuke man naar je toe komt. Je kan heel gemakkelijk zijn aandacht naar jezelf trekken door iets te lang in zijn ogen te blijven kijken of eens lief te glimlachen. Of -waarom niet?- zélf eens een babbeltje gaan doen.
BeantwoordenVerwijderenEn leg je lat vooral niet te hoog :-) Ik merk dat veel vrouwen hun 'verdediging' al optrekken wanneer ze de blik van een man op hun lijf voelen, waardoor de man in kwestie (of zijn veel leukere vriend) niet eens zijn kans waagt. Je kan perfect een toffe babbel met iemand hebben ook al is hij op het eerste gezicht niet direct 'dating' materiaal. Misschien blijkt hij dan alsnog mee te vallen... En ja, het kan ook tegenvallen, maar de aandacht was dan toch goed voor je ego :-)
Rigel, waarom zeg je nu "Zeker als vrouw heb je het lot een groot stuk in eigen handen"? Waarom als vrouw? Wat je zegt zou evengoed omgekeerd kunnen gezegd worden en blijft dan ook even oppervlakkig. Dat een glimlach en een diepe blik in de ogen alle deuren opent, tja, dan zou het wel erg gemakkelijk (en goedkoop) zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk lees zowel in het verhaal als hier in de reacties: 'niemand is geïnteresseerd in mij'. Dat vind ik nogal een passieve houding die ik bij veel vrouwen hoor: de man moet de eerste stap zetten.
BeantwoordenVerwijderenIk wou gewoon enkele tips aanreiken om die interesse van de mannen wat te aan te wakkeren. Die diepe blik en glimlach gaan inderdaad niet alle deuren openen maar kunnen er misschien wel voor zorgen dat een man jou tenminste opmerkt.
Mannen kijken echt niet naar looks alleen, ook (en misschien vooral) naar wat je uitstraalt.
Als man is je uitstraling ook zeer belangrijk, maar je mag uitstralen wat je wil: de meeste vrouwen zullen dan nog steeds wachten op een eerste stap van jou...
Hier het verhaal van een man (met advies van een seksuoloog):
BeantwoordenVerwijderenhttp://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=dmf20141107_01364121
Rigel: ik ben een vrouw en heb in het verleden al heel vaak 'de eerste stap' gezet. Veralgemenen op 'vrouwen dit' en 'mannen dat' leidt tot beperkende clichés/denkbeelden. Op iemand afstappen met duidelijke signalen en woorden is een risico,soms pijnlijk/soms niet, doch je leert er uit en kan verder. Vanuit mijn ervaring ben ik vooral mannen tegengekomen die weinig tot geen initiatief durfden nemen (maar wel met verliefdheidsgevoelens rondliepen), bang om af te gaan... maar ik hoop/weet dat er andere bestaan.
BeantwoordenVerwijderensounds like me - grotendeels. ik val niet op blijkbaar. Ik kan wel een goed stukje zeveren maar laat niet snel iemand dichter komen. De laatste waar het mee klikte hield dan de boot uiteindelijk af eens ik er wel wat in zag. Dan denk ik ook: als hij niets doet, neem ik het initiatief wel. Hielp dus niets - denk dat ik hem alleen maar weg gejaagd heb. Frustraties? Al jaren. Maar dit kwetst dan ook nog eens serieus. Weer de verkeerde toe gelaten - en weeral kapot vanbinnen.
BeantwoordenVerwijderen