Oneindig veel respect voor de mama's en papa's die er permanent alleen voor staan, want ook al zijn mijn ex-man en ik als koppel uit elkaar, we delen nog wel altijd het ouderlijk gezag (zoals dat heet in de, veel te dure, notariswereld). En vermits we ondertussen opnieuw 'on speaking terms' zijn betekent dat ook dat als er echt zorgen zijn, dat we daar met elkaar over praten, in het belang van X en Y. Want zij staan centraal, zullen altijd het centrum van mijn wereld blijven, ondanks alle mannen-avonturen en ondanks de haat en de wroeging ten aanzien van mijn ex-man Z. Die gevoelens zijn er natuurlijk nog en steken nog heel regelmatig de kop op en zullen wellicht ook nooit helemaal weg ebben.

Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar co-ouder zijn heeft zo zijn voordelen. Het heeft me vooral ook veel rust gebracht, heel veel rust. Ik ben niet meer die opgejaagde mama die alles voor de kindjes moest regelen, het huishouden runde,... Ik sta er nu hoe dan ook alleen voor en ik reflecteer dit niet meer op Z die veel minder deed. Ik heb mijn dochters ook maar de helft van de tijd bij me. Dat betekent heel veel loslaten. Nog altijd, maar zeker in het begin was dat de hel. Zeker voor een mama die alles onder controle had, de touwtjes stevig in handen nam en die er altijd was, altijd... Maar het betekent tegelijk ook: minder sleur, minder routine en minder snel de gedachte 'ik plak ze achter het behang'. Ik heb ze maar de helft van de tijd bij me dus probeer ik, veel meer dan vroeger, van de weinige tijd die we samen hebben, een echt feest te maken. In de beginperiode zelfs letterlijk. Toen was het telkens welkomfeestje met lekkere hapjes als ze van bij hun papa kwamen en voelde het ook nog heel erg als: compenseren, het beter willen doen dan,...

De scheiding en alle fases die ik daarin doorlopen heb, heeft er voor gezorgd dat ik op een compleet andere manier in het leven ben gaan staan, als mama, maar ook als vrouw, als vriendin, als dochter, als zus,... Er is ongelofelijk veel veranderd door de scheiding, het co-ouderschap en het 'werken aan mezelf'. Ik ben onherkenbaar ten opzichte van wie ik was en ik zie m'n huidige zelf een heel pak liever. Ik ben daar ongelofelijk trots op en ik zie het als een geschenk van onschatbare waarde en een basis om op verder te bouwen, om een nog mooier mens te worden en te timmeren aan de rest van mijn leven.

Met dank aan onze gastblogster. Jouw getuigenis is ook welkom bij oponseentje@gmail.com