Dezer dagen wordt 'Het water aan de lippen' van Inke Rutsen veelvuldig gedeeld op de sociale media. Ik vind de tekst best goed geschreven en in vele opzichten voor mij als alleenstaande papa in co-ouderschap ook vrij herkenbaar. Ik vraag me alleen soms af wat Inke er juist mee wil bereiken. Ik begrijp dat het eens deugd kan doen om frustraties te luchten en kritiek te uiten, maar wat ik een beetje mis zijn suggesties voor oplossingen voor haar problematiek. Zelf ben ik niet op zoek naar oplossingen. Ik leef.

Ik ben ook een alleenstaande vader. Merk op, 'vader', want blijkbaar denken veel mensen aan 'alleenstaand moederschap' als ze ergens 'alleenstaande' lezen, nietwaar #StuBru ? (http://www.stubru.be/programmas/samdebruyn/deregeringisallesbehalveeenvangnetvooralleenstaandemoeders). Hoewel ik veel dingen herken van wat Inke schrijft, wil ik toch nuanceren. Ja, het kan soms lastig zijn, ja het is soms rekenen, ja we bevinden ons regelmatig in 'overlevingsmodus', maar potverdorie ik geniet ook wel van mijn ouderschap en ik vind niet dat ik recht heb om veel te klagen. Ons lot ligt in onze eigen handen. Heb je het moeilijk? Doe er wat aan! Wees creatief, vindingrijk, relativerend, optimistisch en je komt er wel! Het klinkt cliché, maar geluk schuilt in kleine dingen, geniet er van.

En ja, ook ik heb geen auto. Soms klaag ik daar over, vooral als het regent en ik er nog maar eens met onze Croozer Kids fietskar door moet, maar het merendeel van de tijd ben ik er eigenlijk heel trots op dat ik een 4-jarige aan het opvoeden ben zonder auto. Wij komen overal waar we willen komen en ik heb niet het gevoel dat mijn ukkie beperkt is in zijn mobiliteit. Een leven zonder auto is niet meer of minder frustrerend dan een leven met auto, het vraagt alleen wat meer planning en organisatie. Bovendien houdt het je fit!

Ja, ook ik heb geen TV en geniet van de rust en efficiëntie die me dat oplevert. Het voelt goed om niet overspoeld te worden door nieuwsfeiten, reclame en tonnen Amerikaanse series die mijn kostbare tijd opslorpen. De TV die ik niet heb schept een hele fijne band tussen mezelf en mijn kleuter. We eten samen aan tafel, babbelen en spelen gezelschapsspellen. Mij hoor je als alleenstaande niet klagen omdat ik beeldbuisloos ben. Het is één van de weinige positieve gevolgen van mijn scheiding.

Mij hoor je eigenlijk sowieso niet vaak klagen als alleenstaande vader (denk ik, correct me if I'm wrong ;-). Kop op, borst vooruit en gaan met die banaan! Alleenstaande zijn heeft zo ook zijn voordelen, beste Inke! Misschien dan wel niet op financieel vlak, maar o zo des te meer op persoonlijk vlak. Want zeg nu zelf, zal ook jij, binnen 20 jaar, niet vol trots terugblikken op je alleenstaand moederschap en op een eenzaam rustig moment in je zetel, met een glaasje wijn in je hand, bij jezelf denken "Hey, dat heb ik eigenlijk best niet slecht gedaan, en helemaal alleen!"

Zondag gaan mijn Ukkie van bijna 5 en ik met de trein naar Pairi Daïza. Mijn zoon is vrij sociaal en ook de slimste, tofste, mooiste en sportiefste van de hele wereld. Ik durf wedden dat hij graag met jouw kiddo-superstar speelt. Je bent dus zeker welkom om ons te vergezellen, Inke Rutsen! Dan kunnen we samen nog es lekker verder filosoferen over de pro's en cons van het single parenthood.

Het ga je goed, mama.
Een papa.

Met dank aan onze gastblogger