Verjaren in tijden van singleschap
Ik was uitgenodigd op een feest. Helemaal georganiseerd door manlief voor vrouwlief. En toen begon vrouwlief nog te speechen ook. Over haar liefde voor manlief en kroost, over hoe schoon het leven wel was met hen aan haar zijde, over haar dankbaarheid voor dit mooie verrassingsfeest.
Tijdens haar speech dwaalden mijn gedachten af naar mijn verjaardagen als single. Geen partner hebben, het was nooit een reden geweest om het feesten te laten. Verjaardagen vind ik belangrijk. En al helemaal als single. Mensen krijgen niet zo dikwijls de kans mij te feliciteren. Want ik trouw niet, zet geen kinderen op de wereld en word geen oma. Bovendien ben ik ook nog eens hondstrouw aan mijn werkgever en woonst. Dus laat ik het mij welgevallen als mensen me een dag per jaar in de bloemetjes zetten. Al is het maar omdat ik al x jaar rondloop op deze blauwe planeet.
Omdat bloemetjes niet altijd zomaar uit de grond schieten, doe ik meestal wat zaaiwerk vooraf. Vrienden krijgen doorgaans weken op voorhand een uitnodiging voor een afternoon tea of een lasy sunday. Met mijn feestjespalmares kan ik mezelf zowaar uitroepen tot single-feestconsulente (gratis tips vind je hier, hier en hier).
Dit jaar kwam ik er niet toe een feest te organiseren. Ik had het te druk met andere zaken, zoals leuke verjaardagsgedichten en feestacts bedenken voor andere jarigen. Dus organiseerde ik eens niets.
Gelukkig nodigde ik wel mijn ouders om samen uit te gaan eten. Toen ik 's avonds in bed lag, bedacht ik hoe het zou geweest zijn als zij er niet geweest waren. Mijn conclusie was: niet veel soeps.
Oh ja, er waren een vijftal mensen die erin slaagden een postkaart tijdig in de bus te laten vallen (verjaren na een weekend, het levert gegarandeerd meer te laat dan tijdig bezorgde kaarten op). Ik kreeg ook ettelijke mailtjes, smsjes en Facebookwensen (fijn, al heb ik wel eens heimwee naar de tijd dat snailmail nog heel gewoon was). Maar er waren ook goede vrienden die het gewoonweg vergaten. Zij zijn het zo gewoon dat mijn verjaardag wordt voorafgegaan door een uitnodiging voor een feestje dat zij zich blijkbaar niet meer kunnen inbeelden dat Lies ook wel eens verjaart zonder feestgedruis. En dat deed me dus verlangen naar een partner. Naar iemand voor wie het ondenkbaar zou zijn dat hij mijn verjaardag zou vergeten. Naar iemand voor wie het geen moeite zou zijn om moeite te doen. Naar leuk verjaren, zelfs zonder organiseren.
Gemis en feest, het blijft een schoon huwelijk.
Tijdens haar speech dwaalden mijn gedachten af naar mijn verjaardagen als single. Geen partner hebben, het was nooit een reden geweest om het feesten te laten. Verjaardagen vind ik belangrijk. En al helemaal als single. Mensen krijgen niet zo dikwijls de kans mij te feliciteren. Want ik trouw niet, zet geen kinderen op de wereld en word geen oma. Bovendien ben ik ook nog eens hondstrouw aan mijn werkgever en woonst. Dus laat ik het mij welgevallen als mensen me een dag per jaar in de bloemetjes zetten. Al is het maar omdat ik al x jaar rondloop op deze blauwe planeet.
Omdat bloemetjes niet altijd zomaar uit de grond schieten, doe ik meestal wat zaaiwerk vooraf. Vrienden krijgen doorgaans weken op voorhand een uitnodiging voor een afternoon tea of een lasy sunday. Met mijn feestjespalmares kan ik mezelf zowaar uitroepen tot single-feestconsulente (gratis tips vind je hier, hier en hier).
Dit jaar kwam ik er niet toe een feest te organiseren. Ik had het te druk met andere zaken, zoals leuke verjaardagsgedichten en feestacts bedenken voor andere jarigen. Dus organiseerde ik eens niets.
Gelukkig nodigde ik wel mijn ouders om samen uit te gaan eten. Toen ik 's avonds in bed lag, bedacht ik hoe het zou geweest zijn als zij er niet geweest waren. Mijn conclusie was: niet veel soeps.
Oh ja, er waren een vijftal mensen die erin slaagden een postkaart tijdig in de bus te laten vallen (verjaren na een weekend, het levert gegarandeerd meer te laat dan tijdig bezorgde kaarten op). Ik kreeg ook ettelijke mailtjes, smsjes en Facebookwensen (fijn, al heb ik wel eens heimwee naar de tijd dat snailmail nog heel gewoon was). Maar er waren ook goede vrienden die het gewoonweg vergaten. Zij zijn het zo gewoon dat mijn verjaardag wordt voorafgegaan door een uitnodiging voor een feestje dat zij zich blijkbaar niet meer kunnen inbeelden dat Lies ook wel eens verjaart zonder feestgedruis. En dat deed me dus verlangen naar een partner. Naar iemand voor wie het ondenkbaar zou zijn dat hij mijn verjaardag zou vergeten. Naar iemand voor wie het geen moeite zou zijn om moeite te doen. Naar leuk verjaren, zelfs zonder organiseren.
Gemis en feest, het blijft een schoon huwelijk.
Schoon geschreven, eerlijk en herkenbaar. Zelf verwacht ik niet (meer) het 'grote heil' van vrienden en/of partner. Ik vier graag mijn verjaardag en heb heel graag dat mensen dat op deze dag ook laten merken. Ik geef mezelf een 'schone verjaardag' en deel dat dan met anderen. Uiteindelijk is de vriendengroep die aan mijn verjaardag denkt en effectief iets laten weten/langskomt/meeviert, klein. Van een eventuele partner verwacht ik dat hij duidelijk oog heeft voor deze dag, net zoals ik dat bij hem zal doen. Ik zie echter ook rond mij/hoor verhalen van mannen/partners die hun lief/vrouw niets geven, niet feliciteren,... onder het mom 'ik vind dat niet belangrijk, verjaren'. Als ik dat zie, ben ik gelukkig met die beperkte vriendenkring die er wel aan denkt/viert/feliciteert.
BeantwoordenVerwijderenIk ben toevallig op deze site terechtgekomen toen ik in google ingaf "vrijwilligerswerk op oudejaarsavond"... en zie wat een schat aan ervaringen en verhalen waarin ik veel van mezelf erken, doet deugd.
BeantwoordenVerwijderenniet dat ik feesten organiseer voor mijn verjaardag, maar als je het dan over je ouders hebt... ik denk als regelmatig single zijnde, vaak: de enige mensen waarvan ik 100%, wat eg ik 500% zeker weet dat ze mij onvoorwaardelijk graag zijn, mijn ouders zijn. en ik weet dat zélfs dàt niet voor iedereen evident is. dus ik ben sowieso rijk met hen in mijn leven.
wat me dan ook soms weer triest maakt want als jonge 40'er weet ik dat hen ook niet eeuwig meer dichtbij zal hebben. maar dan doe ik maar wat mijn moeder altijd zegt, tegen dan triest zijn is nog ruim op tijd, verpest deze tijd niet met denken aan wat er ooit niet meer zal zijn. -krop in de keel-
fijne avond nog allemaal!
Mooie tekst. Ik kan me niet inbeelden dat ik de verjaardag van een partner of dichte familieleden zou vergeten, zeker niet wanneer ik weet dat dit belangrijk is voor die persoon. Zelf hou ik niet zo van feestgedruis, een kleine attentie of iets leuks doen samen vind ik ruim voldoende. Maar indien mijn partner mijn verjaardag zou vergeten, zou ik me daar toch triestig bij voelen. Het zijn zo van die kleine dingen die erom doen in een relatie, niet?
BeantwoordenVerwijderen*schaam* zou dit dan misschien de reden zijn dat ik maar niet aan de man raak? Om er bij blijf? Omdat ik verjaardagen vergeet? Als ik verjaardagspost per snailmail krijg kan dat 2 effecten hebben:
BeantwoordenVerwijderen1: 'O ja, da's waar ook, ik ben vandaag jarig, wat lief dat hij/ zij me er aan herinnert.'
en/ of 2: wanneer was de afzender ook al weer jarig. Ik kan het hem/haar toch niet met goed fatsoen vragen?