Soms trek ik al mijn kleren uit om naakt voor de spiegel te gaan staan. Alsof ik met eigen ogen wil zien waar het aan schort. Dat lijf dat onherkenbaar is geworden. De heupen die veel te breed zijn, de veel te vlezige billen, de borsten die minder pront zijn dan vroeger. En het litteken. Het litteken dat iedere nieuwe man eraan zal herinneren dat het kind niet het zijne is. Dat het niet vreemd is, daar wil ik mezelf van overtuigen. Dat het niet vreemd is dat ik met niemand meer het bed deel. Ze zouden wel gek moeten zijn. Ik zou wel gek moeten zijn.

Ik zou in mijn seksuele prime moeten zijn maar doe het al jaren (bijna) niet meer. De eerste keer dat er anderhalf jaar over ging, had ik nooit durven denken dat dit het scenario zou zijn voor nog veel meer jaren. In het begin waren er verzachtende omstandigheden. Het leven had me een pandoering gegeven waar ik lange tijd niet goed van was. In die tijd was seks niet echt een prioriteit. Het flitste af en toe nog wel es door mijn hoofd en naar mijn buik, maar mijn verdriet haalde vlotjes de bovenhand op mijn libido. Pas toen ik min of meer was bekomen van ’s levens oplawaai, begon het pijnlijk te worden. Daar diende zich spontaan een oplossing voor aan: a friend with benefits. Hij zette die (bijna) aan het begin van deze paragraaf. Maar ook hij vond een vriendin.

Het vervolg van deze openhartige getuigenis lees je op Charliemag.