Pfoew!!!! Dit lijkt me echt niet simpel...
Wel heel fijn van jullie vrienden dat ze geen partij kozen en je ook welkom blijft maar kan me wel voorstellen dat het soms serieus knaagt of pikt tijdens zo'n bijeenkomsten.
Ik heb geen echvoorbeeld wat dat betreft dus daar kan ik je niet bij helpen, maar ik eet wel dat het me telkens veel tijd kost om een ex weer gewoon te kunnen omgaan zonder ergens een knagend gevoel, zowel in situaties waar je zelf de knoop doorhakt als die waar je zelf verlaten werd.
Bij sommigen zal dat ook nooit lukken, om terug gewoon met elkaar om te gaan.
Ik zou in jouw geval gewoon je gevoel volgen... je moét daar niet zijn hé. En als je gevoel daarover eerst heel ok was en nu niet meer, dan zou ik dat stilletjesaan afbouwen.
Veel sterkte ermee!

Hallo

Ik persoonlijk zou er weg blijven. Doet het je deugd om dit allemaal te aanzien? Ikzelf zou nadien nog dagen/weken het tafereel zien passeren hoe goed zij het nu hebben en ik zou daarvan afzien... Neen, liever niet. Ik bescherm mezelf voor zulke situaties. Als je het gemakkelijk van je kan afzetten is het natuurlijk iets anders.

Groetjes

Er is nog een verschil tussen je vriendenkring die mogelijk niet ok aanvoelt en het feit dat ex en partner veel aandacht krijgen/opeisen. Hoe is het als ex en partner er niet zijn? Of zijn ze er sowieso altijd bij? EN is dit bespreekbaar -bv. eens afwisselend afspreken?

Ik sluit mij aan bij de reactie van de laatste Anoniem. Hoe zou het zijn om die vrienden te zien zonder dat de ex en partner erbij zijn?
Als dat goed zou voelen, dan zou ik het eens aankaarten en bekijken of zij het zien zitten om af en toe eens af te spreken met jou zonder ex+vrouw erbij.
Voelt ook zonder hen die vriendenkring niet meer goed, dan zou ik het contact laten verwateren. Vriendschap hoeft niet altijd voor eeuwig te zijn. Het schept ook ruimte voor nieuwe vriendschappen, want wie heeft er nu de tijd om alle vrienden die hij in de loop van z'n leven maakt ook regelmatig blijven te zien? Ik zie bepaalde vrienden uit andere periodes van m'n leven ook niet meer en heb daar vrede mee.

Ik ken stellen die na de scheiding elkaar het licht in de ogen niet gunden en nu, na jaren heel relaxed met elkaar omgaan. Soms werd dat getriggerd door het overlijden van één der (schoon) ouders. Soms leidde dit zelfs tot een nauwe band tussen nwe partner en ex. Ik ben nooit zo'n voorstander geweest van een rigoureuze breuk, zeker niet als er kinderen in het spel zijn, maar begin nu in te zien dat ook het volgen van het oude spoor met gedeelde vrienden, gedeelde feestjes e.d., het moeilijker maakt om opnieuw te beginnen. Om te verwerken en jezelf als 'los van de ander' te zien.

Sinds ruim zes jaar gescheiden beleefde ik vaak de andere van bovenstaande verhaal. Gezamenlijke vrienden vonden het soms moeilijk. En aangezien, ook toen we nog samen waren, ik de meest sociale was van ons twee, komt het nu steeds vaker voor dat alleen ik wordt uitgenodigd. Of ik met de kinderen. Als ze hem soms tegenkomen vragen ze naderhand hoe het met hem is. Dat hij er niet goed uitziet. Ik zeg dan om vooral bij hem langs te gaan, om het hem zelf te gaan vragen, maar wil me ook niet met hem bemoeien. Het is zijn leven. Intussen komt hij wel bij mij als hij het even niet ziet zitten. Lastig.

Ik wens je veel wijsheid hoe om te gaan met oude vrienden maar vooral ook nieuwe, eigen vrienden.

De reacties doen me wat: 'je moet er niet zijn' en 'ik bescherm mezelf' doen me veel deugd. Afwisselend afspreken zien ze niet zitten. Ze zouden zelfs zijn nieuwe madam nog meer betrekken bij de vrouwenactiviteiten. Ik begrijp het ergens wel, maar het maakt de moeilijke emoties niet makkelijker. Misschien is het inderdaad tijd om los te laten en nieuwe vrienden op te bouwen. Dikke mercie voor jullie reacties!