En jij, hoe eenzaam ben jij?

maandag 27 februari 2017 anne 10 Opmerkingen

Eenzaam.

Niet bepaald hip.
  
En toch.
  
Toch zie ik in veel mensen rond mij een brokje eenzaamheid. Ook ik ken het gevoel. Het overvalt me soms. Eenzaam en alleen, het zijn geen synoniemen. Integendeel. Met tijd en boterhammen heb ik geleerd om waardevol alleen te zijn. Met vallen en opstaan. Ik vertoef gráág in goed gezelschap van drukke gezelligheid maar ik kan ook énorm genieten van mijn eigen stilte. Toen ik alleen naar Kopenhagen fietste heb ik me nauwelijks eenzaam gevoeld. Ik ben er best goed in geworden, in tijd doorbrengen met mezelf. Maar soms ook niet. En dan kan ik niet anders dan doorbijten. En wachten. Wachten op een compagnon de route die alles mooier maakt. Wachten tot ik de adem terugvind om mijmerend in de verte te staren. Want die dagen komen. Altijd.
  
Als ik rond mij kijk draait mijn empathisch vermogen al eens overuren. Ik kan er weemoedig van worden, me afvragend hoe eenzaam jij ook soms bent. En dan wil ik je knuffelen. Met alle liefde die ik in me heb. Maar nee, ik hou me bezig met mijn eigen zaken.
  
In veel kleine hoekjes vermoed ik ze, van die donkere randjes eenzaamheid. Verborgen in de schone schijn van alledag. Als ik in het mandje van de man voor me aan de kassa kijk en daar een fles wijn, een lasagne in aluminiumbakje en een familiepack chips zie bijvoorbeeld. Een geforceerde glimlach naar de kassadame en zeven euro zessendertig centjes. Alsjeblieft en dankjewel. Mijn boodschappen doen niet altijd eenzaamheid vermoeden. Een handvol fruit, witloof, potje hummus en een groot bruin gesneden. De helft gaat rechtstreeks de diepvries in, in lunchpakketjes van vier. Anders wordt het weer een week hard brood. Witloof met humus wordt mijn avondmaal op de bank. Want voor jezelf koken, daar heb je moed en goesting voor nodig. En die heb ik niet vandaag. Ik wens dat de lasagne hem smaakt. Van harte. En ik wil vragen, meneer, willen we vanavond samen eenzaam zijn?
  
Maar ik doe het niet. En ik hou me bezig met mijn eigen zaken.
  
Of mijn buurman. We hebben nog geen woord met elkaar gesproken. We communiceren via onze dunne rijhuismuur. Zoals die keer dat hij me eens wekte met een loeiharde Cohen en ik wat later het droeve nieuws van zijn overlijden via de radio te horen kreeg. Door het raam zie ik hem soms zitten. Tussen stapels kranten die elke week een centimeter groeien. Nooit zie ik bezoek. En telkens we elkaar goeiedag knikken bij het kruisen aan de voordeur wil ik hem graag vragen: buurman, hoe eenzaam ben jij? 
  
Maar ik vraag niets. En ik hou me bezig met mijn eigen zaken.
  
Als ik een kennis tegen het lijf loop. Waarbij we alletwee niet goed weten of een goeiedag op zijn plek is. Waar het kennissen-pact geldt, omdat we elkaar gewoon een beetje "van zien" kennen. We weten geen jota van elkaar. Dan vragen we maar hoe het met ons gaat. Waarna we snel onze eigen weg gaan en het kennissen-pact zo stilzwijgend verlengen. Zonder dat ik kon bedenken of alles écht wel goed met je gaat. Want het zou me echt wat kunnen schelen, als je ook soms eenzaam was.
  
Maar ik laat het zo. En ik hou me bezig met mijn eigen zaken.
  
De vader of moeder, die na het uitzweten van een puberzoon nu ook het lege-nestsyndroom opvullen mag. De collega, die geen begrip of waardering krijgt van zijn baas en nauwelijks wordt opgemerkt tussen de orde van de dag en zich tóch elke dag naar het werk sleept. De gevluchte man, die wel taallessen en een sociaal werker krijgt maar geen idee heeft hoe hij in een koud en ver land nieuwe vrienden maken moet. Het koppel dat al lang geen oplossingen meer vindt, maar samenblijven voor de kinderen. De jongen met adhd, die eigenlijk maar één probleem heeft en dat is dat zijn leerkrachten saai zijn. Het meisje dat zich niet aarden voelt in de groep en breed meelacht met een flauwe mop, maar diep vanbinnen huilt. De schim, die naar de geraniums op de vensterbank staart.

En jij, hoe eenzaam ben jij? Roep het. Vraag het. Toon het. Want als je soms eens eenzaam bent, ben je vast niet alleen.
  
En dat allemaal. Dat zijn mijn zaken. Onze zaken. Want we delen een straat. Een stad. Een land. Een wereld. En ik hou me graag bezig met mijn eigen zaken.

10 opmerkingen:

  1. Wree schone post. Herkenbaar? Ten volle. Voor mij heeft dit onderwerp met 'verbinding' te maken. In volle verbondenheid met een project, thema of boek, voel ik me geen moment eenzaam, ook al ben ik alleen. Mensen worden in onze maatschappij eenzaam gemaakt: ieder eigen huisje, eigen gezinnetje. Geloof me, ook bij mensen die het 'druk' hebben (werk, sport, familiefeesten,, partner, kinderen,...) loert de eenzaamheid: ze beseffen geleefd te worden i.p.v. te leven en zijn de verbinding en zingeving kwijt. Mensen zoals jij, die dit maatschappelijk fenomeen aansnijden, worden, als ze initiatief nemen, voor 'rare' versleten, net omdat je iets onderliggend bovenop legt. Moedig en herkenbaar! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben nu 6 jaar gescheiden met week om week de kinderen en ik moet zeggen, ik ben totaal niet eenzaam, ook niet in de weken dat ik alleen ben. Ik voel mij ontzettend gelukkig, doe veel aan sport, heb leuke vrienden om mij heen, ga ongelofelijk veel op vakantie, toer rond met mijn Harley, geniet van de momenten in de sofa en zo kan ik hier wel een tijdje doorgaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. zo herkenbaar, zeker het deel over die sociale praatjes die eigenlijk zo veel betekenen als niets zeggen, tenzij je gesprekspartner goed is in big-smiles en trieste ogen ontcijferen. Diep vanbinnen wil ik heel graag delen hoe ik me voel in de hoop dat iemand bevestigt dat het normaal is... maar dat zou ongepast zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Is het dan misschien niet nuttig dat we zelf toch al wel eens eerlijk beginnen antwoorden? Dat we zelf toch aan die buurman vragen hoe het écht met hem is? Dat we zelf meer open reageren? Zou de wereld dan niet een beetje minder eenzaam worden?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat heb je dit prachtig geformuleerd! Chapeau!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. hallo,
    sinds 3 jaar terug alleen en het valt me soms zwaar. ik heb een paar uitstekende vrienden waar ik terecht kan maar die hebben natuurlijk ook hun eigen leven. Ik doe veel aan sport (yoga, joggen, tai-chi) om te ontspannen maar het zou zo veel leuker zijn om dit met twee te doen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik voel me zogoed als altijd alleen. Soms zie ik het niet meer zitten. Overdag ben ik druk bezig met kinderen werk huishouding, sporten als tijd voor heb of een cursus volgen, maar van binnen voel ik me altijd eenzaam. Hobbys helpen niet. Uit gaan helpt alleen maar voor eventjes. De paar goede vrienden heb ik ook, maar zij hebben hun eigen gezinnetje en een drukke leven. Alles om me heen is in zwart en wit, er zijn nauwelijks kleuren in mijn leven.
      En grappig genoeg kom ik heel sociaal over, ik kan mijn ontevredenheid goed verbergen. Wat moet ik doen om gelukkig te worden?

      Verwijderen
  7. Een vijftal maand geleden ben ik buddy geworden van 2 Afghaanse vluchtelingen. De ene vindt het hier moeilijk leven omwille van de eenzaamheid, terwijl in zijn land mensen altijd bij elkaar zijn en alles samen doen. De andere stelde in één van z'n filosofische buien vast dat er hier dan wel vrede is maar de mensen naar zijn gevoel vaak niet echt gelukkig zijn.
    Afghanen zorgen voor elkaar, hoe moeilijk één van hen het momenteel ook heeft, hij spaart z'n laatste Euro's om aan een vriend te geven die acuut geld nodig heeft omdat hij een waarborg moet betalen van z'n huurhuis.
    Ik ben er steeds meer van overtuigd dat eenzaamheid niets te maken heeft met single zijn, maar wel een gevolg is van onze cultuur van "elk voor zich".

    BeantwoordenVerwijderen
  8. @anoniem, ik heb geen idee wat je moet doen om gelukkig te worden. Maar misschien helpt het toch om tegen die paar goed vrienden (zonder hun gezinnetjes erbij) open kaart te spelen. Vaste afspraken helpen soms ook. Een eetclub, als je van koken houdt (ik reageerde eens op een oproep), een filmclub als dat meer je ding. Samen wandelen elke ma, zo of willekeurig andere dag. Dat bouwt een soort regelmaat in die je als single altijd maar uit jezelf moet halen. Weten dat er mensen op je rekenen kan misschien helpen. Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik vind het een mooie tekst, herkenbaar. Ik ben een man van 50 jaar en als ik bij uitzondering de bus of de trein neem valt het me op dat de mensen hun handtas, rugzak of bagage naast hun of tegenover hun op de bank zetten. Er heeft niemand de kans om naast of rechtover hen te gaan zitten om een babbeltje te slaan. En daarnaast zitten velen ook met headphones muziek te beluisteren of op de smartphone of gsm te tokkelen. Dat was 30 jaar geleden toch anders. Ik ga niet weemoedig doen maar het is een vaststelling. Ik ervaar de eenzaamheid het meest tijdens de kerst -en nieuwjaarsperiode. Als je buitenkomt zijn dat toch de gezinsmomenten met bijhorende muziek in de winkels. Ook als ik naar de bioscoop een film wil zien, ontzeg ik me dat steeds omdat de confrontatie van alleen zijn daar heel voelbaar is. Of als er een eetfestijn is, ga ik daar ook niet alleen naar toe. En na verloop van tijd begin je dat te accepteren dat je thuis blijft. Ergens loopt er iemand rond die op je wacht om een verhaal te schrijven, maar ik denk dat er soms wat geluk komt bij kijken en veel moed ook. Ik moet wel toegeven dat ik geen kuddedier, massamens ben. Met enkele personen ok, maar groepen daar verdwaal ik in de anonimiteit. En zo tikken de jaren voorbij. Groetjes

    BeantwoordenVerwijderen