Gisterenavond heb ik kerst gevierd bij mijn ouders. Ook m’n broers, schoonzussen en kroost waren van de partij.

Om de twee jaar vieren we kerstavond met z’n allen. Het andere jaar brengt mijn oudste neefje die avond door bij z’n mama. En mijn broers zijn dan meestal te gast bij hun schoonfamilie.

Zo is het al gebeurd dat ik alleen met m’n ouders aan de feestdis zat. Nee, vrolijk werd ik daar niet van. Single zijn doet op dergelijke momenten pijn, daar moeten we geen doekjes om winden. Zelfs al besef ik dat ik bij de gelukkigen ben die kerst nog kunnen vieren met hun beide ouders. De laatste jaren ken ik steeds meer mensen bij wie dit niet meer het geval is. Voor de mensen zonder partner is dit extra pijnlijk. Want veel alternatieven zijn er niet voor wie kerst niet met familie kan vieren.

Maar dit jaar was iedereen er dus bij ons. En het werd alweer een drukke, maar vrolijke bedoening. Niet dat wij de ideale familie zijn waar nooit een onvertogen woord valt. Het afgelopen jaar was zelfs bijzonder bewogen. Maar net daardoor genieten we des te meer van een vredevolle kerst.

Een schoonzus bracht hapjes mee. Mijn moeder en ik zorgden voor de soep en het hoofdgerecht. En het dessert maakte m’n moeder de dag ervoor samen met m’n neefje klaar. Het was weer smullen, rollebollen met de kinderen, bijpraten en gezelschapsspelletjes spelen.

We bleven ook allemaal slapen. Doordat ik in de kamer naast m'n nichtje sliep, werd het voor mij wel een erg korte nacht. Om half 7 begon mijn nichtje te huilen. Ik stormde mijn bed uit voor ze iedereen wakker zou maken. Mijn pogingen om ze ervan te overtuigen dat het nog veel te vroeg was om op te staan, faalden jammerlijk. De jongedame heeft karakter. Nee is nee en dus zat de nacht er ook voor mij op. En zo mocht ik ook eens proeven van de mindere kantjes van het ouderschap die voor mijn broer en schoonzus dagelijkse kost zijn.

Morgen slaap ik lekker een gat in de dag. Want half 7 is toch wel onmenselijk vroeg voor een single-kerst, vind ik.