Ziekenhuis
Terwijl ik lag te wachten op de verdoving voor de operatie, miste ik iemand. Niet eens iemand specifiek, maar gewoon iemand die bij je is, die je hand vasthoudt, die nog even naar je glimlacht ("het komt goed" - ja, dat weet ik, daar twijfel ik geen moment aan), iemand die bij je is.
Vorige week maandag werd ik in het UZ aan beide benen geopereerd. Het was geen ingrijpende, zware operatie (doorgaans kan je nog dezelfde dag naar huis), maar ze was nodig geworden, na alle problemen van de voorbije weken en maanden. Omwille van mijn hartproblemen en de bijhorende medicatie die ik sinds 2 jaar neem, wilden ze me toch liever één nacht in observatie houden, en dus ben ik pas sinds dinsdagavond thuis.Het klinkt triest als ik zeg dat ik daar alleen lag (er was familie, er was een andere patiënt in de tweepersoonskamer, maar ik miste "mijn partner" -omdat ik die niet heb- bij me), en eventjes voelde dat ook zo, maar anderzijds kon ik zien welke sterkte ik intussen heb gevonden in mezelf. En het maakte me tegelijk ook hoopvol, omdat ik wist dat ik er was om voor mezelf te zorgen, dat ik sterk genoeg was, dat ik mijn eigen hand vasthield (niet echt natuurlijk...), dat ik mezelf geruststelde, dat ik mezelf door de prikken en verbanden en andere al dan niet pijnlijke momenten loodste. Ik ben alvast niet langer afhankelijk van een ander daarvoor, al zou ik nog steeds fijn vinden als die er (ook) zou zijn...
Deze week thuis heeft me ook al veel kansen geboden om dingen te leren. Over mezelf. Over anderen.
De woorden van een vriendin die op bezoek kwam leerden me veel over loslaten, een ander gesprek hielp me de sterkte én de zwakte in mezelf te zien, vast te nemen en bij elkaar te brengen, het kaartje dat ik kreeg van collega's was hartverwarmender dat ik ooit had kunnen denken dat zo'n kaartje kon zijn. En ik voel het : stap voor stap verander ik. Ik laat los wat ik niet meer nodig heb, en verruim mijn mogelijkheden. En ik word een betere ik dan voorheen, één die zeker goed genoeg is. Dàt mocht eens gezegd worden (ook door mezelf).
Vorige week maandag werd ik in het UZ aan beide benen geopereerd. Het was geen ingrijpende, zware operatie (doorgaans kan je nog dezelfde dag naar huis), maar ze was nodig geworden, na alle problemen van de voorbije weken en maanden. Omwille van mijn hartproblemen en de bijhorende medicatie die ik sinds 2 jaar neem, wilden ze me toch liever één nacht in observatie houden, en dus ben ik pas sinds dinsdagavond thuis.Het klinkt triest als ik zeg dat ik daar alleen lag (er was familie, er was een andere patiënt in de tweepersoonskamer, maar ik miste "mijn partner" -omdat ik die niet heb- bij me), en eventjes voelde dat ook zo, maar anderzijds kon ik zien welke sterkte ik intussen heb gevonden in mezelf. En het maakte me tegelijk ook hoopvol, omdat ik wist dat ik er was om voor mezelf te zorgen, dat ik sterk genoeg was, dat ik mijn eigen hand vasthield (niet echt natuurlijk...), dat ik mezelf geruststelde, dat ik mezelf door de prikken en verbanden en andere al dan niet pijnlijke momenten loodste. Ik ben alvast niet langer afhankelijk van een ander daarvoor, al zou ik nog steeds fijn vinden als die er (ook) zou zijn...
Deze week thuis heeft me ook al veel kansen geboden om dingen te leren. Over mezelf. Over anderen.
De woorden van een vriendin die op bezoek kwam leerden me veel over loslaten, een ander gesprek hielp me de sterkte én de zwakte in mezelf te zien, vast te nemen en bij elkaar te brengen, het kaartje dat ik kreeg van collega's was hartverwarmender dat ik ooit had kunnen denken dat zo'n kaartje kon zijn. En ik voel het : stap voor stap verander ik. Ik laat los wat ik niet meer nodig heb, en verruim mijn mogelijkheden. En ik word een betere ik dan voorheen, één die zeker goed genoeg is. Dàt mocht eens gezegd worden (ook door mezelf).
Eigenlijk had je nog een geluk bij een ongeluk dat je een nachtje in observatie mocht blijven. Veel operatietjes zijn dagkliniek tegenwoordig. Als je echt alleen bent, weet ik niet wat je geacht wordt te doen : nog half groggy op de bus stappen ? Ik heb voorlopig mijn ouders nog in zo'n geval gelukkig, maar dat wordt ooit anders, en daar kijk ik wel tegen op.
BeantwoordenVerwijderenIk las dit al op je 'andere ik' en was vergeten te reageren. Het is inderdaad een heel probleem als je alleen bent, ik hoor dat ook van vriendinnen van mij die single zijn.
BeantwoordenVerwijderenZelf heb ik het probleem: stel dat er mij iets overkomt en ik ben alleen thuis met de kinderen. Ik mag er niet aan denken.
Veel beterschap trouwens!
Ik denk dat ik die iemand juist steeds meer mis, naarmate ik langer alleen ben. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het uiteindelijk niet goed is voor een mens om alleen te zijn. Juist op moeilijke momenten, mooie momenten, onzekere momenten, thuiskom-momenten realiseer ik me dat steeds vaker.
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk is het heel goed om te zien dat je het leven (steeds beter) alleen aankunt en jezelf met enige regelmaat op de borst of schouder te kloppen, maar die zelfredzaamheid werkt ook vervreemdend, vind ik. Je spint je eigen cocon, je eigen kunstwerkje van vereenzaming.
(Opnieuw) van jezelf leren houden is een voorwaarde voor het treffen van zo'n nieuwe 'iemand'. En juist anderen _toelaten_ in plaats van ze overbodig te maken is het doel waarnaar wij moeten streven.
Dit klinkt wel als gezeur, en misschien zeg ik het meer voor mezelf dan als reactie op je post, maar het kwam bij me op toen ik het las.