Verbouwen is niet niks. Zeker voor een single-meid die voorheen nog nooit een gat in de muur had geboord. Toch kwam de dag dat het verbouwvirus heel hard toesloeg. Jarenlang had ik het idee om mijn huis te verbouwen ronduit verafschuwd, maar plots kon ik er niet meer omheen. ‘t Verlangen naar een eigen stek werd te groot, en voor ik het goed en wel besefte zat ik in ‘t vuil en ‘t stof en diep in de schulden.

Nu die periode voorbij is, snap ik niet meer wat mij toen bezield heeft. Er zijn foto’s van mijzelf in een ruimte met stoffige muren die nog lang niet bepleisterd waren, in een keuken zonder kraan noch afvoer of in een slaapkamer waar ik met de ladder naartoe moest. Waar ik op een ongelukkig moment van afgedonderd ben. Bah.

Er zijn ook massa’s toffe herinneringen aan die periode. Zoals die ene keer. Ik had al in vier kamers een stuk schoorsteen afgebroken, en zag een vijfde echt niet meer zitten. M’n armen kapot, m’n longen vol kleverig zwart stof en m’n humeur op het allerlaagste pitje. En dan zag ik W. voor het raam. De buurman. Met koevoet, hamer en beitel in de hand. Dat ‘m efkes dat stuk schoorsteen eraf zou komen gooien. Op een paar uur was de klus geklaard. Ik zou er minstens een hele dag voor nodig hebben. Ik content. En hij ook wel content.

Lang geleden heb ik ooit een jaartje Turkse les gevolgd. Moeilijke taal. Nu, meer dan tien jaar later, weet ik wel nog hoe je tot drie moet tellen in het Turks. Verder ken ik nog één zinnetje en zelfs nog één uitdrukking: “Ev alma, komşu al”. Dit betekent zoiets als “Koop geen huis, maar kies je buur”.

Ik heb toch wel lekker een huis in de tofste buurt van Gent!

Esmeralda